Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Подждригнувајќи, одеше кон својот гроб но на чуден начин веќе сакаше така да живее, да живее во самодоволно лешинство.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Го вознемируваше само матното чувство дека тоа уште не е сè, дека уште многу неизвесни нешта ќе му се случат.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Како што сината светлина наидува, има еден миг во кој помислувам дека е најдобро да останам во белата светлина но таа станува толку блештава што имам чувство дека ако остана во неа, таа ќе ме слее во својата блештавост до исчезнување и затоа ѝ се предавам на сината чадлива светлина устремен кон она сјајно зрно во неа од кое таа се шири.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Таа ситуација што се пофторува на секој први и што еве сега пак ја доживувам тука во кујната, толку ме вади од памет што имам чувство дека ќе се шекнам или посакувам да се шекнам, убеден дека шекнатиот за вакви работи не се нервира.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

На оваа убавица со години сум мислел, сум се мачел да ѝ пријдам, поради мислата на неа толку пати не сум можел да легнам со жена ми и одеднаш, сега кога таа ми се предаде, кога имав чувство дека пречекорувам во пределите на рајот и чистата среќа, дури и помислував како ќе се разведам за да се земам со оваа жена, јас одеднаш почуствував несовладлива желба за сексуален однос со мојата жена која, еве, на очиглед ме изневерува со радијаторот, како што тоа буквално може да се каже.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Притоа не ме напушта чувството дека живеам во повеќе времиња.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Уште сум со она чувство дека здивнувам од онаа корупка, моето тело, од која најпосле се ослободив.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Сево ова време не можам да се ослободам од чувството дека некој ме влече за нос, дека сум се фатил како сом на јадицата на некое буниште.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Во последните дваесет и четири часа имав чувство дека е потребно да направам само мал напор и конечно да се откачам од својата корупка којашто веќе гниеше и можеби веќе ја ширеше наоколу својата реа.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

- Видете г-ѓо ... - ја прекина или барем имаше чувство дека ја прекинува, зашто кога и да ѝ се обратеше ќе ја прекинеше, знаеше дека таа секако имаше да кажува многу повеќе од тоа.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Навистина, чувството дека овој пат потфрлила, дека недостојно ја завршила својата задача, ја фрлаше во очај.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Имам чувство дека расказите на Марта ме извлекоа од тој моќен вител барем за миг.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

(...) Да не мислиш на чувството дека ликовите од расказите ти се обраќаат тебе и само тебе, а дека ти не можеш да им помогнеш (колку и да сакаш), бидејќи никогаш не ја добиваш „целата“ нивна приказна?

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Солзи се слеваа по неговото лице како на мало дете.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

И секогаш имав чувство дека можам спокојно да потонам во нив.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Тука прв пат се здобив со чувството дека настапил крај на светот.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Морскиот и планинскиот воздух се измешани, така што се има чувство дека се лебди во некое пространство, кое занесува и ободрува. ...

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Човек преку тоа не може да помине, а притоа да не го следи чувството дека одново ќе се појави вода.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Корец слушна за злогласниот логор, за кој официјално се наспомнуваше дека е работен логор, иако чувствуваше дека е логор за егзекуции.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Кога ја доби веста, имаше чувство дека таа е во врска со настанот што го исчекуваше, за кој првите навестувања ги доби не само во Виена, туку и во шепотливо пренесуваните вести за спорадичните депортации на Евреи надвор, додуша надвор од неговата диецеза, но со една иста дестинација: Аушвиц, Полска.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

И сега го порази едно чудно чувство дека тој е одамна тука, дека тој бил отсекогаш тука, покрај Франца и Рангела, и дека судбината му е неразделно вплетена и еднаква со судбината на овие луѓе.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Не може да се отме од некое гордо чувство дека сам дојде до овој мил предмет, за кој мислеше дека никогаш нема да го добие без туѓа помош и смислување.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Грот: Имам чувство дека уште од почетокот си предизвикувал неволји. !

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

На ова место тука примерно е чувството на вина, без право на живот, и оттаму чувството дека во најдобар случај, има право на мртов живот.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Тоа создава перманентно дистанциран однос на гледачите, чувство дека тоа се случува во некој друг свет.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Така, тоа чувство дека еве го крајот, тој е тука, сосема близу е, само привид е за неупатените, ние занемените пред можностите што ни ги испишува поетот на својата „табула раза“ што си ја држи скришно пред секое ново вгледување во неа, врз неа за ново испишување.

„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)

Така, шетајќи низ мојата архајска епоха и допирајќи го твоето и единствено сонливо и тркалезно зборче јас имам чувство дека моиве прсти ништо друго освен тебе не паметат...

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Топлиот воздух од Катините гради и чувството дека таа живее кај бегот му го разбуричка и умот и стомакот и тој уште сред црква поврати.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Имам чувство дека нешто ми смувавте...

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

310 Исто така тие ќе се осврнат и на „несогласувањата меѓу Македонија и Србија“ бидејќи во некои кругови „постои чувство дека Србија повторно ќе доминира со Македонија како порано“.

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

- И затоа, - се надоврза Татко - во двете монотеистички религии на Балканот, кај луѓето, при промената на Бога, преовладувало чувството дека ја загубиле и старата татковина, односно држава, останувајќи неприфатени и од новата...

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Имав чувство дека Татко ја доискажува смислата на веќе изговорените зборови, но тие, во тој миг, ме смируваа.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Имав чувство дека ја држам самата историја.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Внимаваше да не го наруши Татковото чувство дека нешто работи.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Откривајќи ги битолските кадиски сиџили, сведоштвата за долговечната отоманска историја во средишниот дел на Балканот, Татко имаше чувство дека исполнува нечиј завет... XXII Татко им се врати на сиџилите во битолскиот вакаф.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Откако Ататурк го укина арапското писмо и ја воведе латиницата, имав чувство дека, со новите букви, ги заробував старите, арапските...

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Не можеше да се ослободи од чувството дека, можеби, во Судот, еден ден, ќе оди за да суди, а не за да го судат.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Не забележувајќи ја Мајка, тој продолжи: - Кога почнав даучам да го пишувам арапското писмо,јас не можев да се ослободам од чувството дека цртам ликови на непознати лица.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Го имате ли и вие тоа чувство дека во тие мигови пловиме?

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Постојано имав чувство дека нешто сум заборавил да прашам.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Тргаше од својата цигара - гледаше откосо и лукаво во несреќната, избезумена мајка ѝ, ненадејно и за неа, ѝ се роди и ја обзеде, во тој момент, некакво чудно задоволство да почека со својот план и да се насладува колку што може подолго на чувството дека ѝ се во рацете мирот и спокојството на оваа богата, чорбаџиска куќа.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Што е радоста и среќата за еден човек, ако не чувството дека сте му на некого нужни и дека можете да му помогнете, да му бидете од полза...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Само чувствата дека градите на чудесен лесен начин им се проветруваат, очите не знаат врз кое дрво, врз кое ритче да запрат, а душата се шири како да не постојат граници на човековото воодушевување и радување.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Јадеше со чувство дека мора брзо да јаде, без починка, без застанување, зашто миговите во кои беше собрана таа сладост можеа да се испуштат и задоволството од убавиот ручек да пропадне.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Имам чувство дека сум сведок на сопственото отсуство.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Имаш чувство дека во него се случува нешто страшно, како нешто да се скршило, кое никогаш повторно нема да биде истото.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Но секогаш, пред да се појавеа знаците за неговото присуство, Милан имаше необично чувство дека змијата е некаде во близина, иако храната што беше ставена за неа не беше ниту гибната.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

За краставата жаба човек имаше чувство дека не била родена од друга жаба, или испилена, туку дека била родена од самата земја, дека се откршила од земјата, па дури и, кога потскокнуваше во дворот, дека е бесмртна и неуништлива.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Човек имаше чувство дека таа живее без храна или вода, па дури и без воздух, дека во себе ги содржи сите органски, хранливи и атмосферски елементи потребни за нејзиниот опстанок, за нејзиното милениумско постоење.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Го спречи чудното чувство дека таа може да го протолкува тоа како проверување на кое нема право!

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Тоа чувство дека селото се пусти и го снемува секој, помалку или повеќе, го имаше.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Глетката толку многу го понесе што имаше чувство дека може да скокне како лав на тигар.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Впрочем, тој брак беше сосема логичен и очекуван, но јас и ден-денес не можам да се ослободам од чувството дека во тој брак влеговме, и јас и Земанек, само за да немаме грижа на совест по однос на Јан.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Го прогонивме Јан од тој свет, но остана мачното чувство дека ни недостига, оти со него бевме блиски; бракот меѓу Земанек и мене дојде како еден вид алиби дека тој свет е сепак реален: дека во тој свет на партиските состаноци, на маскирањата и лагите, на подметнувањата и притисоците, сепак имало и нешто човечко: љубов, здрава, нормална, телесна, духовна, дека од таа љубов ете, се раѓаат и деца.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Но гневот во мене растеше, и некое чудно чувство дека сум употребен ме опседна: ме опседна чувство дека не било толку тешко да се дојде до Луција, дека таа ова истото го правела под маската на недопирливата Луција, и јас решив да се одмаздам на најглупавиот можен начин, на начин на кој може да се одмазди само млад маж кој не преспал со жена; во моментот кога требаше да бидам во Луција, јас ѝ го ускратив тоа задоволство; таа мижеше и чекаше, но ништо не се случуваше.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

И јас и Земанек имавме чувство дека учествувавме во прогонот на Јан Лудвик; јас дури повеќе од Земанек.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Тргнав во еуфорија кон скалата, со чувство дека сум семоќен, ја зедов (а и самиот не знаев, во тој миг, зошто ја земам), ја кренав и на ум ми дојде луда идеја: „Ако можам со моторот, зошто не би можел да стојам во воздух и со скалата?

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Јас знаев дека Партијата полека но сигурно целосно го обзема, и знаев низ кои фази поминува тој, оти јас тие фази ги имав веќе изминато: трансот при донесувањето на колективните одлуки, силните емоции во толпата, чувството дека припаѓаш на нешто многу силно и важно, дека правиш прометејски чекори за твојот народ; Земанек, поради Партијата не ме виде мене, Луција, жена од крв и месо, како што јас, поради Партијата не успеав да го видам Јан Лудвик.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

„Навистина требаше ти да го сториш тоа, помалку заради себеси а повеќе заради мене“, реков сосема тихо, и нешто непријатно како крила во мрачна ноќ прелета низ честакот на моите мисли.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

„Сѐ повеќе сум со чувството дека нешто не е сторено иако речиси знам дека тоа требало ти да го сториш“, најдов за потребно и да и приговорам.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Како што индивидуите почнуваат да ги артикулираат преферираните настани во овие алтернативни нивоа на активност, и како што стануваат сѐ поангажирани во уредувањето и поврзувањето на овие настани во посебни секвенци низ времето, можат да бидат поттикнати експлицитно да ја именуваат на овој начин сугерираната алтернативна тема или 50 Margina #4-5 [1994] | okno.mk контратема.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Дознав дека постепено ѝ се всадувало чувство дека постојано е вреднувана од другите.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Така преземениот литературен мандат, изречен во снажниот гест на автобиографско експонирање, тешко можеше да се оспори.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Не бев изненаден кога *Ментална анорексија –одбивање да се земе храна, интензивно губење во тежина, пореметување на телесната слика, опсесивна грижа за тежината и страв од дебелеење. 40 Margina #4-5 [1994] | okno.mk

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Макар што со овој став теориски не се солидаризиравме, имавме чувство дека секое понатамошно инсистирање на дополнително аргументирање би делувало како непотребна философска итроштина.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Именувањето на алтернативна тема или контратема е многу важно, помеѓу другите работи, и затоа што, (а) значајно учествува во чувството на индивидуата дека нејзиниот живот оди нанапред по патот кој таа го одбрала; (б) овозможува да се припише значење на настаните или искуствата кои инаку би останале незабележани или за нив би се сметало дека се од мала важност; (в) го олеснува правовременото одредување (средба-по-средба) и поврзување на настаните кои се случуваат за време на тераписките средби и (г) ѝ дава на индивидуата чувство дека знае кој може да биде следниот чекор во избраната животна насока.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Трчав сѐ до безизлезната улица со чувство дека сувиот призрак ме гони.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Геј-мажите умеат да бидат особено подложни на митот за романсата, а оттука и особено да им треба ироничното гледиште за љубовта што им го дава машката геј-култура.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Како стрејт-мажите се по тоа што се мажи и што на повеќето од нив, барем отпрвин, им се укажува достоинството и чувството на субјективна ополномоќеност што, главно, им се придаваат на мажите во систем на машка доминација.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Неговото дејство го лишува љубовникот од секакво чувство дека има контрола врз своите емоции и постапки, а со тоа и го ослободува од секаква одговорност за сопствените чувства.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Исходот од тој родово конститутивен процес се јавува во многу аспекти на формирањето на мажествениот субјект кои се земаат здраво за готово и кои поради тоа се инстинктивни: тие аспекти се движат од чувство дека имаш право на сопствените чувства и мислења до чувство дека имаш јавен свој простор или барем дека во него ти е удобно, до уживање на правото на говор и на можноста да ѝ се наметнеш на група или да ѝ ги наметнеш своите ставови, до запоседнување на сопствена еротска автономија и сопствен сексуален субјективитет. ‌Геј-мажите, тогаш, се и како стрејт-мажите и различни од нив, исто како што се и како стрејт-жените и различни од нив.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Но има извесна мудрост во прифаќањето на обезмоќеноста.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Присвојувањето на тие претстави од страна на машката геј-култура не значи одобрување, туку е стратегиско.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Оневозможувајќи му ја на љубовникот перцепцијата дека однесувањето во љубовта му е, всушност, изведба – а не неволев резултат од некој севозможен импулс – романтичноста ја претвора љубовта во неизбежна судбина. Plus fort que moi (‘посилно од мене’ или ‘ме тера’): тоа е геслото на романтичната љубов.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Се труди да личи на дрег-кралица, а нејзиниот настап непосредно упатува на преседанот на дрег-изведбата, веќе разбран како еден чекор издвоен од неволевото имитирање на одобрените родови модели – од секојдневната изведба на родот – односно од самата женственост.412 Таа прави имитација на имитација на имитација, а фраерската согледба дека е така – ако, навистина, сме доволно фраери да скопчаме – ни се регистрира преку иронијата и преку свесноста со кои ја гледаме изведбата на Копола.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Спотов нѐ поттикнува да заземеме став на измешани оттргнатост и супериорност, додека уживаме во заедничкото чувство дека го разбираме вицот.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Да те признаат и да те третираат како машко неминовно значи и дека си општествено и субјективно конституиран како машко.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Сигурно, тоа навистина изразува чувство дека се залудни обидите сосема да се избега, еднаш засекогаш, од положбата на општествената обезмоќеност – дека се залудност обидите херметички да се заштитиш од штетното влијание на понижителните претстави.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Човечката цена на љубовта произлегува од тоа што општествената институција љубов се збркува со природниот, самоникнат, незауздлив израз на силно чувство.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Оттука, изведбата на Копола треба да биде камп.411 Таа не може да си дозволи да ја сфаќаат сериозно.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Истовремено, повеќето такви мажи си ги задржуваат општествениот статус и чувството на субјективна овластеност што им припаѓаат на сосема полноправните мажи.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Со други зборови, нема ништо иронично во таа иронија: таа, како што тоа си оди со иронијата, е сосема сериозна.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Прифаќањето положба на обезмоќеност, положбата која геј-мажите делумно ја делат со жените, е само провизорно, само прва фаза во стратегијата на отпорот.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Дијамантскиот отсјај на човековата кожа, чувството дека ти си дијамант, најскап жив примерок во целоста на живата суштина: тоа неописива внатрешна радост измешана со радоста што доаѓа однадвор.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Колку ѝ било тешко тоа чувство дека тој се оженил и живеел со друга жена, толку се радувала и плачела во исто време кога следната година разбрала дека му се родил син.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Имав чувство дека сите овие луѓе што ручаа кај масата ни ја одземаат некако, по некаков скриен подмолен начин, а јас сум беспомошна тоа да го спречам, бидејќи татко ми, мојот татко им го беше дозволил тоа, тој им ја отвори вратата.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Гордо чекорев крај него и имав чувство дека мојот татко е најдобар и најубав од сите други.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Тие чувствуваат дека погледите на другите ги поништуваат, а присуството на другите го доживуваат како одземање на нивното присуство, тоа е како некој да им става јамка околу вратот, како со рака да им ги затвора устата и носот, како да ги брише од времето и просторот, како да ги осудува на смрт и покрај тоа што им го остава телото негибнато.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Едно неделно утро доктор Брике ни рече дека нѐ научил сѐ што самиот знае за цртањето, и нѐ советуваше да се запишеме во Уметничкото училиште, каде можеме да ги продлабочиме цртачките вештини, и да започнеме да учиме сликање.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Таа светлина е составена од голем број зраци, од кои секој е некој од човековите најсуштински белези.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

И таквото чувство дека светот може да го потопи нивното Јас, се појавува кај различни луѓе, на различни простори, неброено многу пати низ времето.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Клопчето волна се стркала од скутот на доктор Гете и падна на подот.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

„Мора да сфатите дека лудите, каде и да се, се чувствуваат затвореници – можеби првиот чекор кон лудилото е чувството дека светот е затвор, светот со своите закони – не мислам само на општествените, туку и на природните - е доживеан како затвор; оттаму можеби потекнуваат и креациите на сопствени светови, со свои законитости, но чувството на заробеност останува вечно.“

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Но понекогаш самите тие сфаќаат дека и таа сигурност е привид, дека е само отцепување од постоењето.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Од тој ден ми остана сеќавањето на густата црвена течност, на чувството дека бев како пресечена на половина и на онаа ужасна тегобност кога ѝ кажав на мајка ми, а таа ми рече: “Отсега па натаму треба да го знаеш својот долг, основниот долг на секоја жена: за својот живот да се оддолжиш со раѓање на нови животи.” …

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Човечкиот род отсекогаш го насетувал, и засекогаш само ќе го насетува без да може да си докаже дали е тоа вистина или се самозалажува, она чувство дека во самото човечко суштество тлее некаква нематеријална светлина, нешто што можеби останува да гори и по згаснувањето на телото.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Иако стоеше таму, во паркот, имав чувство дека стои на работ од некаква бездна.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Затоа некои од нив го кријат своето вистинско Јас, претставувајќи некое друго Јас; прикажуваат привид, и се чувствуваат сигурно: сеедно дали ќе бидат измачувани или галени, се чувствуваат сигурно, бидејќи имаат чувство дека тоа му се случува на нивното привидно Јас, на измамата која наместо Јас му ја пружиле на светот, додека вистинското Јас само набљудува.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

И кога ја видов внука ми неколкупати заедно со таа зрела жена, со Лу Саломе, имав чувство дека Ана во неа ја открива таа благост, таа веселост, таа способност животот да ѝ го направи поубав и повесел (иако на никој друг Лу не му изгледаше ни блага, ни весела, ниту способна животот некому да го направи поубав и повесел), и можеби и самата Ана сакаше на Лу да ѝ го направи животот поубав и повесел, но ја спречуваше тоа што живееше за животот на својот татко, а претпоставував дека по неговата смрт смисла на нејзиното постоење ќе ѝ даде грижата за неговото дело. Неговото бесмртно дело.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Уште од раната младост имаше решено својот живот да му го посвети нему; нејзиното секојдневие се сведуваше на средување на она што доктор Фројд го напишал, консултирање околу неговите пациенти, организирање на неговите работни патувања, помош околу справувањето со болестите.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Се обидував да го замислам нејзиното лице, но тоа не ми успеваше.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Подоцна ќе видиме дека таа книга се вика Псалми, има чувство дека „дел од маглестата темница“ на Рибоокиот се преселил во него и дека тој го бара токму него.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Но, исто така, постои и чувството дека се случуваат важни работи.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Наизглед, немаа никаква корист еден од друг; но и двајцата имаа неодредено чувство дека се многу послични отколку што и двајцата беа спремни да признаат, а можеби и браќа, под кожа.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Кога таа вечер си одеше накај дома по градските улици кои бликаа со живост, како на само десет километри оттука да беше Лас Вегас, а не фронтот, очите му беа насолзени – што од студеното ветре што доаѓаше некаде откај планините, што од чувството дека сите што ги знаел и во кои верувал некаде заминале, та останал само тој, сосема сам на некое непознато место, опкружен со туѓинци со кои никако не може да се разбере.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Деновиве, згазен од чувството дека за мене нема слатко задоволство во кутијата за чоколади, се спуштив да трчам.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Неговото несфаќање со сета тежина легнувало врз патот зад него и тој останувал сам, шуплив и пак затворен за сите шумови и гласови.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Или можеби и не ја прашал наеднаш со чувство дека е болен во шепи на грев, трепетлив и врел, со залепена коса врз испотеното чело.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Никој не му приоѓал. Секој малку ја носел тежината на сомневањата, секој бил нападнат од грижи.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Изморен, со чувство дека е отфрлен, заборавен, избришан од дружината, болниот паѓал со тил на тврдото лежиште и останувал со отворена уста додека едно од многуте јазичиња на стравот му го лижело разголеното непце.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Возбуден и без здив, со чувство дека е и самиот со дупнати гради, Онисифор Проказник го гледал сето тоа со замрзнат прст свиткан околу чкрапецот на кобурата и можел и самиот да се прослави со своите стрелци: еден од противниците просто како да му го нудел челото. Сепак - не можел.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Тој човекоморен виор, сеедно кој од каков сој е, од каква вера и какво потекло, им го пиел мозокот на луѓето и им ги јадел срцата, и никаков господ не можел да создаде поредок во кој ќе се живее и ќе се умира како што му доликува на најумното и најулавото суштество на светот што секогаш се движело по границата на доброто и на злото, ту со ум на една страна ту со срце на друга.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ја прашал зошто дошла. Молчела.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Тогаш ги повлекол рацете со желба да ја ослободи од чувство дека ќе ѝ нанесе некое зло.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Штом густата лепливост ќе му го ослободела разумот, околу него си се намалувало, и звук и облик, и тој тогаш не ја стискал коскената дршка на ножот и бил без она свое чувство дека однегде ќе го стаса брз удар.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Најпрвин ги слушнале нивните чекори, пошле еден кон друг, потоа ги виделе, нив и своите сенки што попусто им го сечеле патот: ќе се зграпчат за раце и со нозе и ќе се кинат со апежи.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Најстариот меѓу нив, Симон Наконтик, со чувство дека е најповикан да ја мери правдата, веќе стоел со крената глава помеѓу пркосниците.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Се прашувал со грутчиња јад по сета става дали била скриен сведок на борбата со непознатите осуммина, на војувачката итрина или пребрзаноста на дружината прва да удри, дали го гледала крвавото умирање на оној што бил на нејзини години.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Се обиде повторно да заспие но постојано имаше чувство дека некој го демне.

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

Дома доживуваме научнофантастична инвазија: Вселенскиот брод се сместува во дневната соба и се наметнува чувството дека се наоѓате на виртуелно патување низ вселената.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Бидејќи двете се информација, буката може да биде вредна колку и сигналот. OГЛО: Кога човек го гледа програмот додека работи, има чувство дека гледа во внатрешноста на копроцесорот.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Дом во внатрешноста на книгата, враќајќи се повторно дома Ich fuhl mich nicht Zuhause - Не се чувствувам како дома - чувството дека не припаѓаат таму каде што се им е блиско на Евреите, особено во дијаспората во Европа каде што тие традиционално се на поминување.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

“Начинот на кој компјутерот зема мноштво обични нешта и од нив прави необични нешта е идентичен, имам чувство дека цртачкиот импулс, што и да претставува тој, на беспримерен начин ќе се манифестира себе во киберпросторот”.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Гледачите имаат чувство дека откриваат, преку актот на избирање и ловење на брзи информации.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Мора да се создаде чувство на нужност, чувство дека ако не сториме нешто околу тоа, сѐ ќе заврши во декаденција, криминал и ентропија.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

„Сепак имам чувство дека има нешто многу општо во начинот на кој системите се организираат далеку од рамнотежата.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Одеше со чувство дека му гази в петици на она ѕвере, што поминало тука не водејќи сметка за него; беше лесно да се чекори по тој широк пат, беше одморен чекорејќи по него, а кога навлезе подлабоко меѓу дебелите стебла под снежната сеница на крошните од дрвјата, тој можеше бесшумно да се покажува во секоја од идните долки, што му го сечеа патот.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Имам чувство дека ме лажеш,- инсистираше Рада.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Сега имам чувство дека тука ми стои некакво перце. Толку си лесна.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Имам силно чувство дека ова нема да биде наша последна средба.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

И пак познатото чувство дека паѓа во дното на собата, но тоа сега многу го беспокоеше.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Поскоро да избега од тоа жестоко чувство дека е виновник и изневерник.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Го задржуваше во себе чувството дека е нешто и уживањето во тоа чувство сега ја загуби својата привлечност.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Човекот се смешка зајадливо и кисело, потоа се мати и распливнува во сивкава замреженост и пак е јасен и жолчен (чувството дека го загледуваат). Тој е во него, но тој не е друг туку Етхем-паша.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Климакс Некаде прочитав дека само невоспитани деца поминуваат низ тежок пубертет. A прости, необразовани жени тешко поминуваат во климакс. Aма и за споменатите, и за другите, сепак, тој има заеднички симптоми: - силни врелини кои ве обземаат одеднаш само во одреден дел на телото,како да го печете во рерна или го дувате со врел фен, - капки пот што по линијата на веѓата се спуштаат по рабовите на лицето и буквално капат додека стоите во автобус полн со луѓе закопчани до грло во топла зимска јакна, - отсуство на желба да бидеш интимен со некого, па дури и со љубовникот,а за со мажот ич да не зборуваме, - силни налети на нервоза, во која трчаш низ куќа и бараш некого буквално да го изедеш, - чувство дека си болна од сите болести што ги прележале твоите пријателки и дека ги имаш истите симптоми на сите епидемии, птичји, свински, грипови, грутка во грло, јазол во желудник, срцебиење, камен во бубрези, тиња во жолчка, - потреба од „шопингување“ на енциклопедии за здравје, здрава храна, вежбање пилатес дома и во друштво, - отсуство на секаква желба да одиш по гости, а уште помалку некој да ти дојде, - убеденост дека си најпаметна, - ама и потреба да се биде зајадлива, џангризава, самобендисана, лоша, злобна и одмаздољубива За среќа, ова трае само десетина години и, кога ќе помине, сè се враќа во нормала, освен некои небитни промени: мажот си заминал, а не си ни забележала, децата не заминале, останале, ама ти се лути до смрт, а ти повторно со истата сила и енергија како од младоста, се трудиш да им угодиш во сè, ама нема „feedback“.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Многу често имам чувство дека лебдам и дека сум тргнала да одлетам на патот без враќање.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Само стојам покрај брегот каде што почнува езерото, па се спуштам на задникот и си ги квасам нозете и веќе имам чувство дека ме носи. А длабока е... брза.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

И додека талкаше така низ него, имаше чувство дека некој оди по неа и дека постојано ѝ е зад петиците.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Во ваква тишина сè можеш да чуеш.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Исто така, имав чувство дека целиот тек на мислите во врска со непроменливиот принцип на полициското дејствување кога се трага по скриени предмети, кој се помачив подробно да ти го изложам  имав чувство дека целиот тој тек на мислите нужно ќе помине и низ умот на министерот.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Сиротата Норичка, нека ја придружува некоја друга. (Ова сѐ повеќе личи на казна, сега само се познавам таму кога ќе сум среќна, кога сум среќна, кога Нора пее Форе се познавам таму и не останува ништо освен омразата).

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Таа е делот што не го сакаат и како да не ме раскинува однатре чувството дека ме тепаат или дека снегот ми влегува во чевлите кога Луис Марија игра со мене и неговата дланка на мојата половина ме опива како пладневната топлина, вкусот на силни портокали или на дробени бамбуси, а неа ја тепаат и не се издржува, па тогаш мора да му речам на Луис Марија дека не се чувствувам добро, дека е од влажноста, влажноста од оној снег што не го чувствувам, не го чувствувам и ми влегува во чевлите. 25 јануари Јасно, дојде Нора да ме види и се случи сцена.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Тие побудија интерес кај сите оние читатели кои се интересираат за класично потврдениот расказ, но и за посовремениот расказ, потем кај оние читатели кои трагаат по сложени техники на пишување и на создавање на светот на расказот, такви кои вклучуваат и интертекстуални цитати, асоцијации, алузии и реплики, иронија и интертекстуална иронија, херметични слики на светот, игри со сликите на светот и облици кои ја покажуваат моќта на јазикот на книжевноста да исполни со убавина и со возбуда, истовремено кога исполнува и со зачуденост и недоумица, кога нè обзема со силни чувства, кога нѐ ослободува од чувството дека сме немоќни и осамени, кога доживуваме психичка и морална катарза или прочистување на нашата душа и свест.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Вториот е Крсте Чачански, чиишто раскази се како енигми, гатанки и ребуси, како македонски сфинги пред коишто остануваме често без точен одговор, но секогаш обземени од чувство дека нешто битно сме откриле и дека сме се облагородиле во еден миг во којшто се слеани во една целина носталгијата по далечното и задоволството во играта.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Но, таа низ солзи го признала чувството дека тој всушност „не ја познава“ и дека не е сигурна ниту во својата љубов кон него.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Имам чувство дека е тука некаде.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Имав чувство дека ќе изедеа и нога од слон, само ако ја имаа пред себе.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Не престануваме да одиме кон зимата.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Имам чувство дека живееме во време на нагли промени и дека не разбираме зошто тоа се случува.

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

Сака да им се изнасити опфатен од тажното чувство дека еден ден сето ова ќе му се снема од пред очи.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Во осамата и тишината на нивните книги имаа чувство дека допираа до суштинското на животот.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Времето брзо минуваше. Татко имаше чувство дека присуствува на автентичните, неповторливи часови на еден единствен универзитет, од човекот кој му беше и толкувач и протагонист во историјата.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

И обајцата имаа чувство дека се блиску до вистинското решение, до вистинската тема, но нешто истовремено ги оддалечуваше, обесхрабруваше.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Татко не беше начисто каде целеше Камилски со својата тирада за Рабле и неговата гастрономија, имајќи чувство дека тој се оддалечува од нивната тема, но тој веруваше дека е длабоко во темата: Имало многу обиди во историјата на човештвото во време на револуции и окупации, побуни и нови режими, да се чистат јазиците од зборовите на другите, со помал или поголем успех, но најтешко се менувале заемките за јадењата, односно за гастрономијата...

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Виталниот динамизам што го покажуваа Татко и Камилски, во донкихотовска мисија од збор до збор, во чувството дека го откриваат пресудното во секој збор, беше одвреме-навреме обележана од нивниот метафизички неспокој.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Чувствуваа дека овде ќе се соочат со незавршените битки во историјата, особено во доменот на балканските јазици.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Беше подготвен да го слуша цела ноќ, но во кажувањето на вујко Али Фети имаше цела стратегија Татко да се придобие да се приклучи кон семејната традиција да стане нов кадија во Република Турција.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Но по долгата расправа само за десет турцизми, тие имаа чувство дека ги очекуваше работа, која ако се одвиваше со досегашното темпо, немаше да заврши и до крајот на нивните животи.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Не мина многу време, а Камилски пред себе на работната маса беше целиот опкружен со листови испишани зборови, извлечени од бројните речници, немајќи го чувството дека е победник во бојот со хартијата.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Татко внимателно слушаше, задоволен што Камилски најпосле се доближува до нивната тема за називите на османскотурцизмите во балканските јазици.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Требаше секој од нив да предложи нова стратегија во третирањето на турцизмите.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Напротив, беше обземен од немоќ и дефетизам, верувајќи дека никогаш нема да стигне до посакуваната цел, да се пресмета со сите, како што велеше во овие мигови, натрапнички турцизми.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Гледаш се руши ѕидот, во твојата душа се втиснува радосно чувство дека ќе се исполнат желбите.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Твојот одговор ќе ја реши мојата судбина.“ Пред девојката да се снајде, Отец Симеон ја остави зад себе вратата отворена и побрза по басамаците, со страшно чувство дека покривот на таа зграда е од вжештено олово и се лее капка по капка како од напукнат казан.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Се разбуди и не можеше да се сети дали сонувал и што сонувал, се отвори, со животворност на цвет, многу побрзо отколку што заспиваше, влажен под кошула и в чевли, сплеткан во чаршафот и со чувство дека низ светкавата, ќурчиски затегната кожа на темето му пробиваат неброј врвови на игли, се рабуди со едно недоизјаснето сознавање предизвикано од шум или од мирис или од продорност на нечии очи и скокна со брзо движење отварајќи ја вратата.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Многу се распишав овај пат, ама, ми недостасуваат муабетите со тебе, братче, па вака кога пишвам, имам чувство дека си разговараме, дома кај нас, во дворо.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Живееше со чувство дека го измамил времето, како да немаше тоа за него граници, како да беше склучил пакт со вечноста!

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Преживеа десетина атентати, смртоносни авантури, истребувачките борби во Либан, чести обиди за ликвидација, среќен пад од авион.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Се борев со постајаното чувство дека станувам амбасадор на земјата што нема да постои!

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Имав чувство дека се наоѓам на крајот од дипломатскиот маратон или на самиот почеток!

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Чувството дека ве чита шефот на државата, пред кого катадневно пристигнуваа стотици телеграми од сите страни во светот, не само што храбреше, но и обврзуваше да се одржи довербата.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Тоа можеби и беше една од причините, во наследените таткови книги, чие значење го проширував во потрагата по историјата на постоењето во неговиот живот, го имав чувството дека не сум сам, дека сум силно со него, со неговото присуство, со длабокото размислување, со неговата жива присутност, неостварените илузии во големата потрага на патот на спасот на Балканот за своите чеда.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Ова за себе си го протолкував и како еден вид признание и покажана доверба за мојата дипломатска мисија, не само за односите со Тунис (по молскавичното признавање на Тунис на Бен Али од страна на југословенското раководство), туку и за односите со палестинската држава.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Зарем не беше тоа зародишот на макијавелистичкото чувство дека во владеењето целта ги оправдува средствата!

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Никогаш го немав чувството дека средбата со него завршила.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Речиси постојано беше отворено, живо. Понекогаш замолчано, другипати гласно, во зависност од станиците кои се слушаа.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Татко редовно ги слушаше вестите. Со гласот на радиото имавме чувство дека ќе патуваме, ќе полетаме, ги минуваме границите.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

При средбите со Јасер Арафат имав впечаток дека сум пред човек едновремено лавиринт и сфинга.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

И кога животот сакаше многу години подоцна во Македонија, која стана наша нова татковина, предодредени пред тоа да ги следиме емигрантските процесии на пребегнатите албански емигранти во Југославија, на конечен пат кон вообичаените дестинации кон Америка, Австралија или Нов Зеланд, минувајќи пред тоа неколку месеци во неколку европски емигрантски прифатни центри, да станам нејзин амбасадор, првин, предложен од Социјалистичка Република Македонија во рамките на тогашна Социјалистичка Федеративна Република Југославија во Република Тунис, акредитиран во Арапската лига, како и како прв амбасадор во државата Палестина, на чело со Јасер Арафат, која само земјата што ја претставував ја признаваше како независна држава (во периодот од пролетта 1985 до есента 1989 година), а потоа и како прв амбасадор на новата независна Република Македонија во Република Франција, при УНЕСКО во Париз, акредитиран во Мадрид при Кралството Шпанија и во Лисабон, во Република Португалија, Татко беше одамна исчезнат, (на 29 февруари 1979) а јас имав чувство дека го продолжувам неговиот неизвесен дипломатски пат на Балканот.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Имаше чувство дека ако ја крене раката, ќе може да ја види светлината низ неа.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Винстон имаше чувство дека разговараат за различни работи.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Во стомакот и во кожата постојано нешто се бунеше, постоеше чувство дека си лишен од нешто на што имаш право.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Имаше чувство дека порано веќе бил во овој дел на градот и дека недалеку од тука поминува еден од главните булевари.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Додека го посматраше безокото лице со вилицата што се движеше брзо горе долу, Винстон имаше необично чувство дека тоа не е вистинско човечко суштество, туку некаква кукла.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Со чувство дека му зборува на О'Брајан, и истовремено дека поставува значајна аксиома, тој напиша: „ Слободата е слобода да се каже дека два плус два прават четири.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Голдштајн го изговараше својот вообичаен отровен напад врз доктрините на Партијата - напад толку изнасилен и перверзен, што дури и дете можеше да го проѕре, а сепак доволно веројатен за да го исполни слушателот со неспокојно чувство дека другите луѓе, на пониско ниво од него самиот, би можеле да му поверуваат.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Човек имаше чувство дека таа би била совршено задоволна кога тоа јунско попладне би се отегнало во недоглед и кога количеството пелени би било неисцрпно, за да остане во дворот илјада години, закачувајќи пелени и пеејќи бесмислици.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

И, што беше уште почудно, дури и кога го привлекуваше кон себе, тој имаше чувство дека истовремено го оттурнува со сета сила.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Беше тоа застрашувачка болка, затоа што не можеше да види што се случува и имаше чувство дека му е зададена некаква смртна повреда.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Единствен доказ за спротивното е немуштиот протест во коските, инстинктивното чувство дека условите во кои се живее денес се неподносливи и дека во некое друго време мора да биле поинакви.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Одеше по бело поплочениот коридор, со чувство дека оди под сончева светлина, со вооружен стражар покрај себе.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Потона во сон мрморејќи „ Нормалноста не е прашање на статистиката“, со чувство дека во таа мисла е содржана длабока мудрост.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Блаженото чувство дека е сам со забранетата книга, во соба без телекран, уште не го напушташе.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Се разбуди со чувство дека спиел долго, но еден поглед врз старомодниот часовник му кажа дека е само дваесет и триесет.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Имаше чувство дека може да влезе во него и дека е всушност веќе внатре, заедно со креветот од махагониево дрво и со масата на расклопување, и со часовникот, и со металната гравура, и со самиот тег за хартија.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Во текот на сите сослушувања, иако никогаш не го виде, имаше чувство дека О'Брајан е покрај него, само надвор од неговото видно поле.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Ниту во еден дел од Океанија жителите немаат чувство дека се колонијално население управувано од некаков далечен центар.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Да биде далеку, дури само и за миг, од развревената толпа, кај неа создаваше чувство дека прави нешто неисправно.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Чекореше лесно, уживајќи во движењето и со чувство дека шета на сонце.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Таа му го подзеде јазикот, му го исцица, стегајќи го одоздола со својот и, кога доби чувство дека губи здив, дека се задушува, му ги врати двата стуткани во неговото грло кое во тој момент беше широко отворено и чудно кркореше.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Азра залепена на грбот на Андон имаше чувство дека и таа, заедно со грубото тело на пријателот, се вовлекува во Лилица и, слушајќи ги нејзините крикови, ја обземаше чувство на страст.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Да, беше врнежлива ноќ кога Авни и Илона се истурија од таксито пред мотелот „Барса“ (мислев дека слабините ѝ се топат во моите дланки, а јас немав чувство дека ми е в раце, тоа беше Ема онаква каква што ја познавав и ја сакав, но во исто време, таа за мене, не знам зошто, првпат сега - беше туѓа и далечна) со Ема излеговме под тремот и ги поведовме по ходникот, им ја отворивме вратата од собата и место да им кажам било каков збор се обидов да го поттупнам Авни по рамото, но не успеав оти тој токму тогаш ја прекри Илона со мантилот и само слушнав како одвнатре ја заклучува вратата (Ема сакаше да ми рече дека се чувствува жива додека е во моите раце, сакаше или сакав да ми рече така, додека се лизгав со широко отворена уста од градите до стомакот по кој играа од сласт или од плач, не знам, едвај забележливи бранови) брзо ја заклучија вратата, јас се обидов да останам уште извесно време тука, но Ема ме повлече за рака (ѝ го ставив јазикот на папокот, нежно вртејќи во топлата длабнатинка исполнета со киселкаст вкус) Авни беше како ветар, се мушнуваше низ најтесните процепи, работеше неуморно, дејствуваше, влегуваше под кожа, во коските, вртеше како со сврдел и дупчеше до крај, а не можеш да го видиш, не можеш да го допреш, како таа ноќ, ноќта пред оваа ноќ, кога ја внесе Илона во „Барса“ за да ѝ ја подотвори вратата кон светот што таа го сакаше, кон светот што ја очекуваше (ми диктираше некој силен порив да ја загризам за стомакот, да ѝ скинам месо од сакање или од омраза, не знам, знам само дека во еден момент Ема офна) знаев дека требаше да заминат кон Табановце но не знам до кога останаа во собата која утрото беше празна и требаше да биде празна оти врската требаше да дојде рано пред зори, за тоа знаеше и газдата на мотелот (затоа јас ги стиснав забите од страст, или од страв, или од омраза, не знам, но знам дека Ема си остана своја и, со својата питомина моја, но во исто време, далечна од претчувството што ме притискаше, се измолкна од под мене, ми се загледа в очи, благо се насмевна и легна на мене, ме покри со топлина што се згуснуваше во капки пот) шефот на мотелот утрото ми рече дека ноќта се слушнал со Крумета Волнаровски и дека врската профункционирала: од прозорецот можел да го види доаѓањето на автомобилот во кој влегле двајцата (станувавме сè поразлични двајцата таа ноќ што беше на истек, беше уште густа темница, можеби најгуста, или така ми се чинеше, но тоа беше кулминација пред обзорувањето во кое Ема, јас верував во тоа, ќе ми биде пак како и секогаш - со детски наивна насмевка што ќе се шета по нејзиното лице на заспана жена по изгрејсонце, задоволна од играта со мажот кој сега никако не можеше да ја сфати нејзината безгрижност - ја глумеше ли?

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

- што почнуваше да го мачи со сомнеж кој вртеше како сврдел во најчувствителното) дента мобилниот на Круме Волнаровски беше недостапен и немав никаков пристап до информација и тоа почнуваше да ме мачи со сомнеж кој вртеше како сврдел во најчувствителното (ми беше качена на начин кој овозможуваше да ѝ влезе сè што можеше да ѝ влезе; мислев дека устинките никогаш не ѝ биле толку отворени, се лизгаа лево и десно, ме допираа по ципите, ми ја влажнеа волната и ми ја подлапнуваа, ми ја шмукаа или така ми се чинеше, особено кога почна бавно да се крева со задникот нагоре и да се спушта на мене стегајќи ме меѓу бутовите, постепено забрзувајќи го ритамот, нанесувајќи ми тапа болка на јајцата) ние знаевме само толку дека Илона веќе беше далеку од нас, нејзината трага се покриваше и таа започнуваше нов живот за што Ема не сакаше многу да зборува, нејзиниот живот е нејзин, велеше, како и мојов што е мој, ѓаволу мој, ми рече Ема утрото кога во мојот кабинет ја спомнав Чехињата (ги крена рамениците како да сакаше да каже дека за ништо не е виновна но не кажа, тоа собирање на рамениците беше грч пред ослободување, тоа беше начин да се мобилизира, да се собере целата во себе пред конечното испразнување и така се случи како и секогаш: списка, свика нешто неразбирливо и продолжително, да, тоа беше крик кој доаѓаше од длабочината на нејзините гради, и откако во одгласот тој се стиши во едвај чујно ајјјоооххх … иииооојјј и откако со усните ме побара под себе и ми стави заби на рамото, омекна, се распекмези, се распосла над мене, лесно ме покри со телото облеано во пот и ме заведе во блага дремка) Но таа ноќ не беше за спиење.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Кога одново ми се враќа вниманието, сфаќам дека стрелката не извртила толку колку што имам чувство дека траела мојата отсутност.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Прво, требаше да се исфрлат непотребните предмети, па потребните да се подредат по некоја логика: според нивната намена и намената и капацитетот на просториите и мебелот и, по можност, според барањата на естетиката, иако таа е веќе во голема мера задоволена ако е задоволен предходниот критериум, оти убавото во домот го прави пред сѐ чувството дека е по човечка мера.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Си велев, го прави тоа за да има чувство дека животот така станува подолг и дека надокнадува нешто што изгубил и, особено, за да не му избега ништо од вниманието кога беше во прашање моето движење.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

По онаа бура, по оној гнев на Симона, повреден од тоа што Лена не му се дава, ранлив кога беше во прашање брат му Борко заради чувството дека предноста и грижата и на родителите и на другите била секогаш свртена кон него, а тој божем запоставен, а сигурно и заради внатрешната потреба да го симне од себе товарот на едно сведоштво на злостор, по таа бура, значи, по тој гром што ја удира Лена, таа го врти мојот телефонски број што бев ѝ го оставил кога летото, пред можната прослава на јубилејот на браната, ја бев посетил кратко во Долнец.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Ја зедов, зашто секогаш кога нема да ја понесам со себе, имам чувство дека сум си ја ускратила можноста.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Во оваа куќа, кај овие луѓе, имаше чувство дека будно се следи секое нејзино движење.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Штом го напушти, со чувство дека не треба да го продолжува заедничкиот живот со него, со нив, веќе нема зошто да ја интересира неговиот натамошен живот?!

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Бабицата проверуваше, гледаше како плодот напредува, но постојано ја мачеше помислата: што стана со оној нејзин поранешен плод; останат ли е во неа, се стопи, или можеби се работеше за лажна бременост, каква што често се случува кај жените, особено кај оние што имаат преголема желба да имаат пород, да родат, и кои обземени од тоа и од психичката напнатост - понекогаш им се присторува како да зачнале: им се јавуваат слични знаци како кај затруднета жена: болки во стомакот, во половината, гадење, повраќање, посебна желба за јадење, несоница, чувство дека мевот им расте...

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Чувството дека заедно ќе бидеме во овој голем град и во оваа непозната средина, нѐ исполнуваше со среќа.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Имам чувство дека мнозинството во Silicon Valley ги крева рамениците и се шегува дека се работи за премногу LSD. 88 Margina #17-18 [1995] | okno.mk Јапонците не се шегуваат.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Компјутерот ги обработува природните и синтетизираните звуци така што имаш чувство дека звукот доаѓа од одредена насока.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Нештата стануваат уметнички дела не заради тоа што содржат вредност, туку затоа што ние сме подготвени да ги видиме (нив) како такви. ñПонекогаш имам чувство дека многу лесно си можел да бидеш научник.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Големо - затоа што е огромно, а празно - не затоа што нема ништо, туку затоа што имаш чувство дека има уште многу простор што треба да се пополни.

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

Во миговите кога ја минував линијата на границата, меѓу двете држави, но кои делеа и ист народ, имав чувство дека, дефинитивно, останувам посиромашен за најголемата илузија со која Татко а, подоцна, и Мајка, живееја до нивното заминување.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Имаше чувство дека беа повеќе под притисок од своите, од оваа страна на границата, под притисок на фашизмот, отколку од самите италијански окупатори.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Ме обземаше чувството дека дефинитивно си останав со земјата без враќање.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Имав чувство дека, со книгата, беше поблиску до Татко.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Танаил, пак, некој друг страв го имаше зафатено: секоја вечер пред да легне, слегуваше долу во дворот, вртеше околу куќата и проверуваше - имаше чувство дека нешто е запалено, дека нешто гори.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Стоеше неподвижен пуштајќи да го совладува непријатното чувство дека некој има куршум и за него.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Беше силно чувството дека еден ден, по воден пат, ќе им се придружиме на дамна заминатите и сите заедно ќе го бараме патот на враќањето...

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Имаше чувство дека треба да оди пред историјата, а враќањето во родната земја во неговата свест, значеше чекорење зад историјата. А тука беше и патот на јагулите...

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Не нè напушташе чувството дека сме требале да живееме еден друг живот, што нè оддалечуваше од овој што го живеевме.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

А потоа и онаа помисла: ако навистина сметам дека доброволно дозволувам да ме води животот, од каде тогаш чувството дека доцнам иако втасувам речиси на време на автобуската постојка?

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Паметам оти долго заспивав со опипливото чувство дека во рацете носам нешто надежно што може да ги размрси проблемите поврзани со нејзиното летање.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

А до овој заклучок дојдов бидејќи имав чувство дека постојано се движам во сенката на тие заблуди.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

И веројатно сум бил насмејан во моментите додека во сонот заклучував дека јас треба да бидам тој кој ќе ѝ помогне на Загорка Пеперутката да полета.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Само вака можам да си го објаснам избегнувањето па дури и заобиколувањето на патеката или улицата по која врвам а пред мене ќе помине црна мачка.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Имав чувство дека неговите пораки ги следат одамна пуштените на слобода звуци од инструментот.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Што се однесува до сегашнава моја положба, јас се чувствувам како оној патник- намерник кој иако сеуште не го изодил долгиот пат што наумил да го совлада, наеднаш, без некоја јасна причина, откако заноќил в туѓа куќа и убаво си отпочинал, се разбудува со чувство дека нема повеќе ниту намера ниту волја да оди понатаму.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

„Не знам зошто имам чудно чувство дека секој ден ми доаѓа судниот ден па се наежувам од уплав и морници ме полазуваат и се замрсувам како долг многу долг и излитен конец јазли полн, а трпение немам да го размрсам!

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Повлекување во јазикот Сѐ повеќе тонам во јазикот - турбулентно, катаклизмично обожавање кое доаѓа со чувството дека немам повеќе време дека нема време, барем не во банална смисла. Народот таа состојба ја опишал со изразите: „нож под грло“ или „ми гори под нозете“.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Чувството дека остана сосем сама ѝ го раскинува срцето, ѝ ја полни устата со горчина, ѝ ги потсечува колената осамата што дојде со кобното војничко писменце.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Со развитокот на бирократско-корпоративниот капитализам се губи таа индивидуална автономија, владетелскиот круг на луѓе станува хетерономен: неконформизмот на протес тантската етика се заменува со насоченоста кон признавањето од страна на социјалната група, на која � припаѓа индивидуата; Идеалното Јас радикално ја менува својата содржина и некако станува „внатрешно”, се состои од исчекувањата на соодветната старосна група на околината, такашто изворот на моралното задоволство веќе не е чувството дека наспроти притисокот однадвор сме останале доследни самите на себеси и сме ја извршиле нашата должност туку повеќе чувството дека лојалноста кон групата сме ја ставиле над сето останато.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

И сè додека Апачите не се вратеа да нè ослободат, а за тоа, според надворешните мерила им беше потребно смалени и уништени, имавме чувство дека минува цел век, и тоа еден век вон и без нас.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Палтото за кое многумина се чудеа зошто го носам на топло, а го носев само поради „Olimpikus“-от.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

И, тоа ми паѓаше најтешко, имав некое чувство дека сепак не се срами од она што го прави.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Имаше чувство дека се слева со бескрајот, дека и неговото сопствено тело е бескрај.

„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)

Дерида исто така се обидува да го открие принципот зад феномените што ги прави нив такви какви што се, принцип кој многу не се разликува од суштината на нештата во традиционалните системи. 70 Margina #11-12 [1994] | okno.mk Една друга тенденција во поранешната мисла која исто така постои кај Дерида е залагањето за реформа.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

22 Може да се осети во Кантовата употреба на зборовите “имај смелост” и “биди храбар” неговото чувство дека претходните генерации се препрека за прогресот на човештвото.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Кога вајарот го претвора каменот во тело, или кога сликарот го изразува телото како сплесната слика, тие секогаш се држат до сопственото физичко доживување, до своето интимно поимање дека се тело, од каде што неминовно следи чувството дека се личност, како што Фројд го формулирал тоа.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Биди храбар да ја употребуваш сопствената интелигенција!“

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Сепак, неговиот почит за античките авторитети со кои се согласуваше е споен со неговото непочитување на оние со кои тој не се согласуваше.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Кога зборуваме за уметничко дело, зборуваме за нешто многу опипливо.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Овој полет за реформирање на присутното беше многу јак во христијанската мисла.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

И во средновековието и во модерната ера постоеше едно чувство дека присутното не задоволува, и дека треба да се преземат специфични мерки за да се создаде една подобра иднина.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Тој ја имаше оваа визија: уметникот - индивидуата - е некој кој може да се трансформира, да се прочисти.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Имате ли чувство дека овој однос со женскоста исто така постои во неговата скулптура?

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Таа му помага да функционира, и покрај неизбришливото чувство дека е скршен од животот во време кога штотуку почнал да живее.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Оваа „секундарна“ блискост никогаш не е толку добра како „примарната“ блискост која човек треба да ја почувствува во детството, но е подобра отколку ништо.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Тој е осуден да го повторува овој компулзивен премин поради тоа што открил дека му е тешко да остане топол, и одвнатре и однадвор.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Во психолошка смисла, Бојсовата уметност била некаков вид на компензационо изразување на неговите детски чувства на лична болка.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Оваа енергија, оваа женска снага, се чини дека го изразува начинот на нужната независност на социјален план.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Немав чувство дека учествувам во голем прелом.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Дури во текот на тој повратен удар мојата работа на наставник се здоби со повидлив, да речеме “милитантен” облик.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Кога се појави Елен Лејбовиц во светот на моето пишување, навлегувајќи длабоко во трите книги од балканската сага имав чувство дека таа го беше открила и моето страдање поради татковото отсуство.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Господине, Вашата поштенска пратка со различни написи за вашите книги најпосле ми пристигна.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Често имав чувство дека таа е во самиот текст, понекогаш пред него, проширувајќи ја неговата смисла.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Господине, Бев мошне задоволна кога дознав дека вие сте можеле за извесно време да се оддалечите од албанските и од македонските грижи за да се најдете среде бујниот неаполски свет.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Имав чувство дека Елен Лејбовиц беше најблиску до некогашната таткова внесеност во моето пишување.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Почнувајќи да ја пишувам мојата балканска сага по педесеттата година од животот, имав постојано чувство дека беше доцна да ја остварам пишувачката мисија, каква што ја замислував низ балканската сага.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Имав чувство дека сум открил некакво ново значење, ново време на татковото низ моето враќање во Цариград и сум ја предал неговата порака на други автори слични по судбина и ориентација.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Арл, 1993 Париз, 1997 г.), имав чувство дека сум слободен, ослободен од една голема тежина во себе, можеби тешка колку и големите бетонски статуи на Сталин и Енвер Хоџа кои се тркалаа во Тирана по падот на диктатурата.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Во напишаниот свет ме обземаше чувството дека повторно ги враќам во живот починатите блиски на семејството.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

И јас започнав, повеќе несвесно да се однесувам во преписката со неа како со авторитет кој го заменуваше татко ми. & испраќав објавувани критики низ светот за моите книги, свои записи од весниците, сето тоа го правев само за да ја имам што повеќе крај себе, таа непозната, непристапна читателка Елен Лејбовиц.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Имав чувство дека пишував само за него, да го добијам неговиот благослов.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Таа продолжуваше со својата грижа кон продолжувањето на моето пишување...

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Имав чувство дека еден ден сигурно ќе ја изгубам мојата најверна читателка, ќе исчезне, ќе ме заборави, ќе ме остави сирак во мојата сага.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Имав чувство дека мојата судбина се збогатуваше со вистинскиот читател, поради кој вредеше да се продолжи да се пишува.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Имав чувство дека одразите на мојата душа беа врз страниците на мојата балканска сага и тие, во нивната соголена искреност, како да постоеја за да заведат некого.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Но кога го загубив, долго време не пишував, имав чувство дека ја губам основната мотивација, смислата на пишувањето.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Францускиот поет Жан Русло, со кого ме поврзуваше долгогодишно пријателство велеше дека може многу да се пишува, а малку да се објавува.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Имам чувство дека ова парче земја, вечно место на крстарења на небројни завојувачи, место врз кое е растурена лакомоста на соседите преку кои големите наоѓаат своја сметка, заради што е подложено на страдања, тагувања и исчекувања, е единственото место каде човек само со пот го спечалува лебот насушен, а мир и покој нема до крајот на своите дни...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Има чувство дека со колената допира нешто, ама што е, не може да сфати.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Можете да го сфатите колебањето, кое како да надоаѓа и го спречува лицето да влезе во просторијата, бидејќи ходникот, како што е направен, дава речиси театарска глетка, и го нагласува чувството дека човек откако ќе влезе ќе остане упадлив спрема заднината.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Од чувството на страшен студ, како да сум заспиена со хлороформ, од загубата на гравитација во нозете и поради намалувањето на својата големина, стигнав до чувството дека сум злато.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Важно е да се овозможи во просторот да се влезе ненаметливо и лесно, без чувство дека сте на бина или дека сте набљудувани, и без чувство дека се наметнувате на нечиј психички простор.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Но, кога човек има најубави идеи, кога од песок гради градови, истовремено го обзема и чувството дека нема смисла ама речиси ништо да работи и тоа му нуди чувство на силна супериорност над сите во светот.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Имав чувство дека лебдеам во времето, дека сум потполно “неподвижен”, а сепак тоа што мојата свест за “случувањата” беше повишена не изгледаше контрадикторно, туку вистинито.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Имено, кај Хајдегер, особено во неговите преводи, секогаш постои чувство дека тој трага по некој вид пред-онтолошка присутност, која, доколку ја разбиеме нашата затворена концептуална рамка, можеме на сфатлив начин да ја разбереме како (по)полнозначна отколку како културално договорена во поглед на значењето.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Тоа е Мајскиот плоштад каде што се вратија, по долги војувања на континентот, уморни и среќни луѓе.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Рамнодушноста е погодена. Stefano Pistolini L'Espresso,18.февруари 1994 okno.mk | Margina #32-33 [1996] 114 Венко Андоновски и Јован Бошковски СКОПСКИ РАСКАЗИ Margina #32-33 [1996] | okno.mk 115 Хорхе Луис Борхес БУЕНОС АИРЕС Што е Буенос Аирес?

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

При излезот, кога ќе ја стави во компјутерот, од извештајот што го добива, дознава дека бил еден од стотиците илјади коишто по посетата на тушевите не ја видел светлоста на денот. чувството дека си преживеал по некоја случајност, е скоро неизбежно.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

За него е важно да помогне, го топли чувството дека некому му помогнал, дека неговата крв струи во жилите на други луѓе, а тие луѓе живеат, чекорат, работат.

„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)

Имаше чувство дека работата не ја има завршено, особено му беа загадочни односите помеѓу Едо Бранови Иле Маленко – Брзакот со што би можела да се потврди претпоставката дека зад убиството на Јован Граматниковски сепак стои нашиот Едо.