човек (имн.) - сѐ (прил.)

Во тоа време човек сѐ уште смееше да биде претенциозен.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Проклет да бидам, човек сѐ издржува.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Паднаа ѕидови, паднаа и влади паднаа кралеви заминаа в гроб отидоа едни, но дојдоа нови а човекот сѐ уште остана роб
„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)
Зашто мудрецот од Калкута велеше: природата постојано иста ќе се повторува, а само човекот сѐ понесреќен и понесреќен ќе станува, зашто духот и умот ќе го влечат сѐ понаред, а силите не ќе можат да го следат...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)