Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Нараторот зазема страна да остане во сенката на една интрига, чии два главни лика се, од една страна, неговиот татко, учен човек, либерал, разумен и, од друга страна, Чанга, човек од сортата на Мерлин кој станува народен симбол.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Не може човек од ниедна страна да се доближи до Калето! – рече брзо постариот брат.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Веднаш го препознавме шефот на некогашната пописна комисија, човекот од полицијата, со кожена виндјакна, сега со поиздолжени мустаци, па малку ни лекна.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Слично е и со човекот од Канада.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Застана на едно место и се разгледа наоколу, не толку со љубопитство, колку со важност, божем целиот свет знае дека се вратил и дека е тој тука, но не истиот, туку друг, богат, испеглан и чист, човек од светот.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

По патот, и првите два-три дена во Софија, дури бараа кај да се сместат, Орде Годивец, со кого Пискулиев како човек од постарата генерација немал никаков допир речиси од оној ден на крштењето, се покажа мирно и здржано момче и ги освои симпатиите на својот кум.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

За момент - и следејќи ја логиката на јавен собир и потребата од понепосредна „легитимизација“, но пред сѐ држејќи се до „трамбулинскиот начин на мислење“ кадешто секоја претходна мисла се одбива од претходната според принципот на трамбулина, „настојувајќи да биде во ортогонална проекција во однос на претходната мисла“ - дополнително ќе се „идентифицирам“ како уредник на списанието за ширење на децентралистичка култура (и за сурфирање по рабови), Маргина, и како човек од списанието за стрип, Лифт.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Брат ѝ Митре беше единствениот писмен човек од нејзиниот род, затоа таа секогаш одеше кај него, кога добиваше писмо или требаше да се пишува.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Тој сепак ги чува за крајот своите крунски аргументи: - Вечното прашање што си го поставува човекот од пештерските прапочетоци, па сѐ до атомската ера е што се случува по неговата смрт?!

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

После, поголемкото рече: „Дојде еден човек од туѓина и застана кај чешмата, се распрашуваше кај седи Софре Танески.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Подоцна научи за светите египетски скарабеи и за нилските крокодили, за амајлиската моќ на бубачките и саламандрите, за тоа како човекот од примитивните времиња, од бронза, злато и сребро и од скапоцни камења, моделирал слики на овие суштества за да ги носи на вратот или на глуждот, како заштитници на своето здравје и својата среќа.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Имаше нешто необично што останало за змијата додека лежеше таму на приквечерната светлина, нешто сугерираше на моќниот маѓепснички човек од примитивните времиња што чувствувал за змиите, гуштерите и рептилите за да се заштити и од злото и да ја повика добрата среќа, нешта што тој ги обликувал во слики од сребро и од злато за да ги носи како амајлии и талисмани, па дури и да ги обожава.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

На предното седиште седеше тој; беше свртен во полупрофил; ќелата му беше црвена, вжарена, брадата му беше накострешена; зборуваше нешто, но не можев да слушнам што; при говорењето, една жила на вратот му се затегаше и се дуеше како да ќе пукне; одеднаш, до мене доплови само откршок од разговорот: „Ти мораш да го пријавиш тоа, ако не го пријавиш, ќе имаш последици“, рече тој; рацете му беа спуштени под воланот; десната му беше подадена кон седиштето на совозачот; во еден миг се навали кон назад на седиштето и на другото седиште ја видов Луција; очите ѝ беа затворени, носниците ѝ се ширеа (и денес не знам дали е тоа возможно, човек од десетина метри, наспроти сонцето, да види дека се шират женски носници: дали тоа беше истата онаа слика на Луција од разбојот); по образите ѝ се слеваа солзи; да, сигурно видов дека Луција плачеше за еден миг, а потем престана.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Она што било фалична анализа на нашата сегашност можеби ќе излезе точно предвидување на нашата иднина.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Можеби иде денот кога некои поповолни општествени услови ќе им ги оправдаат тврдењата.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Дали тој хумор веќе не подзаличува на архаичен?

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Но, можеби предвидувањата не им биле погрешни, туку само преуранети.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Времето допрва може да покаже дека биле во право. ‌Имам добри преседани за таков убав светоглед. ‌Се прашувале луѓето, на пример, дали Невидливиот човек од Ралф Елисон, Друга земја од Џејмс Болдвин или Да се убие птицата подбивница ќе им станат неразбирливи или безначајни ако дојде време кога во американското општество расата веќе нема да биде општествено обележана (претседателствувањето на Барак Обама, за волја на вистината, во мигов ја прави таквата можност понезамислива отколку замислива).

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Провери да не човекот од снег оживеал и се стоплил среде ден, а јас, ноќта, сум исчезнал (изѕемнал) оснежен и бел.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Многу подобра е ситуацијата во оние примери со јасна симболика (Човекот од снег) каде, како кај Чапек, стапките во снегот наеднаш исчезнуваат.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Го насловив „Човекот од снег или Оној- што- се- пресоздава-себеси“.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Да се откаже човек од својот народен јазик значи да се откаже тој и од народниот дух.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Еден човек од еден народ што нема писменост може да ја научи азбуката од еден народ покултурен од неговиот.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Можеш со нив, ако ти се посака, да го плашиш Методија или Ивана, да изигруваш пред Младичот дека си член на Централниот комитет или човек од самите врвови на организацијата, но не заборавај, ти се молам, дека сите тие фасони, кај мене, не врват.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Ко да летав на Марс чинам занесена не осеќав нежност во тоа патување сал болка која силно пече, боли гасне една младост, гасне едно тело чинам беше тој човекот од бајките оној кој долетуваше со белиот коњ и мирно дишевме во црвените јорговани се гушкавме со сочните треви кои мирисаа на сено расцветаните липи, каранфилите...

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Гасне една младост, гасне едно тело. чинам беше тој човекот од бајките оној кој долетуваше со белиот коњ и мирно дишевме во црвените јорговани се гушкавме со сочните треви кои мирисаа на сено расцветаните липи, каранфилите. сочност, зеленило, шаренило буи...

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

А и деталот со распорениот стомак, каква е поуката, дека и да си човекојадец не е страшно бидејќи со прост, аматерски хируршки зафат, со нестерилизиран касапски нож, може да ти го извадат човекот од утробата, целосно неповреден; бабата со нејзините наочари и пантофли, а Црвенкапа со нејзината бела тантелена престилка и качулката, без ниедна трага од желудечните сокови?

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

Но животот, што почнал така, зел да одминува, се затркалале една по друга годините, а далчниот свет како да ги цедеше преку триста сита добрините, што можеше да му ги искамчи за себе со своите ноктиња еден таков ситен, загубен човек од планините, останат калџија во мајсторските тајфи до својата четириесетта, по скелињата, со рамото, што му паѓало сѐ пониско од тешката копанка, што ја искачувал нагоре по тие дрвени конструкции, од под кои, како пилето од под лушпата, еден ден се излупувало и почнало да живее едно ново здание, секогаш наново, во бескрај.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Тоа беше некаков умилен занес што го ослободуваше човекот од болната поврзаност со реалноста.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

- Не бре, за тоа, вели туку дека ми зборуваш ко нашинец. Како човек од нашине села, вели. 103

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Ти си човек од бога, му велиме, и ако ти се откажеш од нас, ќе мислиме дека и господ се откажува од нас.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Прочуениот човек од гума Август Рицман ќе излета од грло на голем топ и ќе пробие три пламени обрачи. Сјајна, незаборавена точка.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Ми текнува како реагирав за една манекенка што одеше со човек од другата вера. Ја опцув и ја направив подолу од пепелница.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Се знаеше, татенцето го имаше земено на нишан и во овој случај ништо не можеше да му се приговори, проклет да бидам, сакаше да направи човек од Кејтеновиот син.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

„Види Петар, шо се однесува до мене, јас те знам и ме радува шо сестра ми – иако криела - се среќавала со човек од висок калибар како тебе.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Но најопасно е кога кај човек од неговите длабини, од инстинктите ќе се влее во неговиот табиет амбицијата да владее со народот, со светот, небаре до крајот на времето!

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Но, сега прв пат се соочуваше со човек од ковот на Климент Камилски, кој не можеше да го класифицира во ниту една категорија на балканските идеалисти во Париз.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Историјата бездруго познава такви табиети од најстарите времиња до денес.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Ниротакис имаше манир на доверлив човек од еснафски ред, и секогаш кога зборуваше речиси шепотеше.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Кај Шефот важеше за човек од доверба иако со него, речиси, никогаш не се среќаваше.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Тој прикажуваше само едно огромно лице, широко повеќе од еден метар: лицето на еден човек од околу четириесет и пет години, со тежок црн мустак и со грдо убави црти.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Неговите очила, нежните, немирни движења и фактот дека носеше старинско сако од црн сомот, му даваа некаков неодреден изглед на интелектуалност, како да е човек од перо, или можеби музичар.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Винстон го знаеше човекот од видување, иако не знаеше ништо повеќе за него освен дека се наоѓа на некоја значајна функција во Одделот за проза.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Тоа беше човек од околу триесет години, со мускулест врат и со голема подвижна уста.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Човекот од Стрелеско се мачеше да кочи со тракторот пред нас.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Треба да се напомене дека човек од почеток пружа страшен отпор кон скрнавењето на овој божанствен напиток, но со тек на време попушта, за да после само 6 месеца не може да си го замисли животот без дневната доза од оваа сплачина. – Кафе ќорак...

„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)

Нејзе таму ќе ѝ биде прекрасно, сестра ми е човек од прва сорта, а самиот јас ќе наминувам.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Нека ѝ рече оти тој човекот од Витолишча, шо бил некни тука, дојде — и ќе ѝ текне кој су: — А, а, а, ти, стари в'ку!

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

КОСТАДИН: (Силно возбуден). Ах, Симке!... Не се согласи на бегање!... Не, не си ти крива... Требаше на сила!...

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

ФИДАН: Бре, бре, бре! Сиромав Славче! И тој излегол некој љубовник. Зрел човек од дете женско да брани и џандари да вика!...

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

И кој раздвои, и кој раздвои човек од човек со ѕид?

„Бели мугри“ од Кочо Рацин (1939)

Та човек од човек да страда и тегне и бега од лулка до гроб!

„Бели мугри“ од Кочо Рацин (1939)

И така конечно направивме папазјанија од приказната која ја напишавме во текот на самото снимање, и по мое мислење - филмот беше ужасен”. Човекот од островот Ман (The Manxman), 1929 г.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Да им се јавам на овие луѓе, ми е страв да не нешто ме отепаат или да не се некои диви луѓе од долна земја?

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Како што тврдеше и самиот Раде, Крстиќ умеел да сослуша, имал разбирање за туѓите неволи, личел на човек кој знае што сака а и татко му на тој Крстиќ кој изградил многу палати во Белград бил човек од нашите краишта.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Од деталите раскажани во врска со овој мој постојан сон толкувачот на сонови од оваа барака извлекол заклучок дека прогонувачот постојано се движел праволинејно а притоа и прилично брзо за да може да изведе и таква операција каква што е наведнувањето.