Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Си велам,човек на овие мои години и олку на умирање, на жена не помислува.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Го издава неговата лична човечка слабост, наспроти сиот обид да се претстави како човек на светоста.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Ми треба една соба, му реков на човекот на рецепцијата загледан пред себе. Го набра плиткото чело над очите и ме погледна.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

По тие два дена, одново се сретнавме. Сега тука, во неговата канцеларија, беше дојден и вториот човек на партијата на власт. Седевме тројцата и пиевме кафе.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Островот ли е формулата за човечката блискот, со својата средморска осаменост, но и со оскудноста со која задно живеат и луѓето од овој архипелаг?

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Проектот на кој Константин З. се ангажира, сега личи на локомотива во полно движење којашто и тој ја ложи, и кое движење, како впрочем кога е човек на какво било авантуристичко патување, му го одржува психолошкиот тонус цврст, а возбудите на кои патем наидува, воедначениот, монотон живот му го прават значително повозбудлив.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Во мај, разредениот воздух над гетото Барон Хирш само двапати го пара писокот и го исполнува пареата од локомотивите на двете композиции со нов човечки товар во истите добиточни вагови: на 3-от и 9-от ден на месецот во кој едвај кој можеше да забележи како богато цутеа дрвјата во дворовите од напушените еврејски куќи.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Тој стана градоначалникот на Закинтос, главниот град на истоимениот остров зашто беше омилен меѓу жителите и избран како честит и примерен жител, за прв човек на главниот град на островот, но според авторитетот, би се рекло и на целата островска заедница што броеше близу триесет илјади души.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Гита го жали: во пролетниот календар на гибелта, некогашниот прв човек на заедницата, сега само странец во еден голем ориентален град што никогаш наполно не го прифати за свој, поранешниот главен рабин и претседател на општината на Салоника ги брои писоците на локомотивите што ги најавуваат транспортите на живи луѓе, откорнатици со извесна дестинација, но и неизвесна судбина.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Во „Олимп“ кампувањето, за еден човек на ден, чини 60 драхми, толку и за приколка, односно 50 за шатор, а во бунгаловите, со четири кревети, на ден 500 драхми.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Покрај тоа наоѓаме секако уште цела низа извонредни формални подробности - да споменеме само една: кога бродоломците го потегнуваат на чамецот Германецот Вили, тој им се заблагодарува со мирно-љубезното „Danke schön!

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

— Да се аскер, не се аскер. Сигурно некој башибозук од Џемаилбег од Агларци, — им проговори на другарите и сакаше да даде заповед на војводите да ги соберат четниците и да се истават повнатре во гората дури да фати мракот, па потоа да се влечкаат некако кон исток.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Од јагодиците, што не беа покриени од небричените бради, светеше црвенило, свежест и младост, а живите сиви или црни очи стрелаа на сите страни и можеа да познаат човек на цел километар.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Пред овие луѓе јаваше човек на бел коњ, по него три четворица на маски, а остатокот од пет шест души наоружани, но измешани со селани мариовци со бели гаќи и широки кошули.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

А кога ги спушти ногалките на чардакот, проговори како човек на земја: колку мисли да остане?

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Нема повеќе да ги имаме овие проблеми со Неуронскиот Човек на Шанзо, кој се издига на хоризонтот како Последниот Човек на Ниче, со својата кортикална и синоптичка избледеност.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Ама мојот човек, што е право, беше човек на место.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Затоа самоутешно, како тоа да беше моја грижа, поверував дека тој е единствениот човек на кого што овде, во оваа осама во којашто судбината ме има оставено, можам да се надевам дека ќе се снајде.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Некое време чекаат да се отвори портата и да ги прими внатре на Имотот, а потоа однатре, од зад портата, се слуша гласот на Васила Митрески, тој е втор доверлив Максимов човек на Имотот и дека е алипен на едната нога чувар е на сиот куќен имот Акиноски, па затоа единствен тој во овие погани времиња ги има во себе клучевите од сите имотски порти и визбите: Вие сте, господару, прашува Васил. Ние сме, вели Максим.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

И зашто бев мошне малечок го нацртав човекот на два дела, таков каков што беше, и со закрпени ланталони.

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

Првиот човек на надреализмот, Андре Бретон, вели: Пред нас имаме една механичка, цинична интрерпретација на феноменот љубов: преодот на девицата во жена како тема за спекулација без чувства, како барање на суштината на некоја друга планета... Ниедно уметничко дело досега не ми се чинело толку рамномерно рационално и ирационално.“

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Криптичниот наслов зборува за комплексната структура за Големото стакло: „Дури и невестата се разголува пред очите на неженетите.“ Идејата за тоа ја добива патувајќи кон Минхен. Оттогаш почнува да работи на програма каде „човечкиот калап“, „окуларните орудија“, „чоколадните трошки“ или „женскиот натрапник“ играат улога на симбол во скиците, текстовите и сликите. Во 1915 г. започнува со сопствениот вовед за „Големото стакло”. 1923 г. ја губи волјата и на крајот се откажува.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Книгава нема за цел да се натпреварува, на пример, со книгата на Џоел Дерфнер Женче: Мојот поход да станам најгеј- човекот на сите времиња и што стана наместо тоа; со книгата на Доналд Ројтер Гејдар36: Врховен инсајдерски водич за шестото геј- сетило; со книгата на Кети Криминс: Како хомосексуалците ја спасија цивилизацијата: вистинската и јуначка приказна за тоа како геј- мажите го обликуваа современиот свет; со книгата на Кевин Дилало: Неслужбен геј- прирачник; со онаа на Џуди Картер: Хомоприрачник: како да стапиш во контакт со сопственото внатрешно хомо: водич за опстанок за лезбејки и за геј- мажи; со онаа на Френк Браунинг: Културата на желбата: парадоксот и перверзноста во геј- животите денес; со онаа на Даниел Харис: Подемот и падот на геј- културата; со онаа на Берт Арчер: Крајот на геј и смртта на хетеросексуалноста; или дури и со веќе класичниот преглед на Мајкл Бронски: Судир на култури: создавањето на геј- сензибилитетот.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Кога, по една недела, еден од гробарите, поминувајќи покрај еден отворен гроб, забележал легнат човек на дното од гробот, во отворен ковчег.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

За жал, кон македонските националисти во последно време почнаа да се придружуваат и луѓето на Организацијата.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Мислам дека сум човекот на кујната.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Адаптирано: Еден од директорите на театрите кај нас, му испраќа билети на првиот човек на партијата која го назначила за директор: „Ви ги испраќам сите билети за премиерата. Ако не дојдете, нема да има премиера“.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Видувајќи го човеков на сон како жив пред себе, та гледајќи ја потребата негова по верба, сеќавајќи ја духовната глад негова по спасението што на душите човечки им го носи Радосната Вест, дека Он воскресна та нѐ избави од злото, се упативме кај вас, браќа мои, во вашата Македонија“.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Само за миг, а потоа убавата насмеана невеста го прегрна и го бакна човекот на скалите од катедралата и за рака со зетот, исто така насмеан и убав, потрчаа покрај него кон паркираните автомобили.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

- По големата тага ќе го сретнеш на истиот човек на истото место.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Секогаш се трудеше во секоја од нив да го стави токму она, по што беше посегната таа, а многу често притоа знаеше да забележи дека всушност и тој има едни две сосема исти како оние раце, тоа беше добро видливо секогаш, кога ќе ги добереше до нивните раце што бараа, своите, што подаваа, а после мислеше дека е и тој еден многу сличен човек на сите овие луѓе, што му доаѓаа и со кои работеше.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Се погодуваат - Едип праќа одвреме навреме по неколку грошови дома. Човек на човека поможува.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Меѓу граѓаните и во околината се шири глас: работлив, дрзок, лукав и деловен човек на пазарот.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Тоа што започнува Арсо е некаква фалбена стихотворба за најсилниот и најмудриот човек на Светот.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Да се опулиш под мишката од ваперов син и ќе ја видиш ваперката, му вели човекот на татка.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Не верувам дека човек на безден, на безгодина може да остари, да си ја мени свеќата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Се мешколи така Левтерија, се мешколи и земјата под неа. Како човек на разбудување.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Го простил господ на мене, си мислам. Си остинал човекот на моите рамена.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Црниот Пандил матно објаснил дека има жолтици што одат од човек на човек како летна, онаа упорна и добиточна мува.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Онисифор Проказник пак прашал што ќе се случи ако не го најдат тоа, и веќе никој не знаел дали мисли на жолтеникавата грутка од говедска жолчка или на моќната вода од диви краставици.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Стискајќи ги забите, човекот на сила ги запираше солзите на лутината.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Во неговите очи понекогаш се гледаше силна желба да учествува во некој интересен разговор и круг, но мислата го кочеше: да не биде тоа премногу од негова страна, да не биде фамилијарно, и да не го намали на овој начин своето значење?

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Ако му се случеше да биде со некој рамен на себе, уште и можеше да мине како човек на место, мошне честит, во многу нешта дури и доста умен; но штом ќе му се случеше да биде во друштво каде што има некој макар со еден чин понизок од него, тогаш тој стануваше просто за никаде: молчеше, и неговата положба просто предизвикуваше сожалување, дотолку повеќе што и самиот чувствуваше дека би можел да си го помине времето неспоредливо поубаво.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Мојата – за седење долу, а Васковата – дури горе на галерија.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Вие – ми вели – како кавалер и човек на власт би можеле да ме одведете, на пример, на театар.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Меѓутоа, човек на сѐ навикнува.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Мислевме дека е најјак човек на светот. „Сеедно, господ го создал светот за шест дни.“ Ех, Каине и Авеле... *

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Можеби ќе го најде за миг во катедралната црква Света Софија, по речиси три децении од првото доаѓање на бреговите на Езерото, ќе трага по клучот на бравата на слободата, ќе ја најде отворена вратата на катедралната црква Света Софија, во храмот таа ноќ престорен во поетски храм на добрината и толерантноста на поворката избрани поети од светот на Езерото, татковина на животот.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Зарем, кога беа намамени џиновските туни и кога една по една беа умртвувани, не нараснуваше инстинктот на морнарите-рибари, во трансот на крици и движење да подземаат непознати сили од себе, да ја покажат конечната победа, триумфот на нивната матанѕа?

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Поезијата го следи човека на планетата Земја уште од самиот изгрев на неговиот живот, запрашан за неговата мистерија и неизвесност.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Необична симетрија! За да се стане човек на политиката, односно да се има тирански предиспозиции, бездруго е потребен некаква ментална попреченост, а и за да се престане тоа да се биде потреба е друга попреченост: зарем не се работи, во суштина, за делириум на величина?

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Така се разнесе по куќите прикаска од безброј парчиња, без почеток и без крај, без смисла, како и обично што се случува во такви прилики, една доверливост што минува од човек на човек, за задграничната дејност на Марко Проказник.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

„Можеби во Босна ќе треба да се предупредува човекот на секој чекор, во секоја мисла и во секое, и највозвишено, чествување да се варди од омраза, вродена несвесна, ендемична омраза.“

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Во улицата пред споменикот имаше статуа на еден човек на коњ, која требаше да го претставува Оливер Кромвел.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Дел од кошулата расип — вода за растур раст — храст, ситна шума ресен — веленце со реси, тулбен, шамија со реси реченија — судбина решме — женски накит од многу срсбрени пари нашиени на подвески ромак — болно, обично криво животно кое дома се храни и пои ронкарка — метла со која се метат ронките 'рслан — лав 1) Во преносна см. син како лав рувет — носија рута — награда за трудот што го дава човек на човека, чорбаџија на момокот саватлија — прстен сребрен со монограм саѓиа — женска облека до над колена со кистови сајсана — добра кобила, атица сакма — машка долга облека, дебела место долго палто сак'н — немој сакуле — малечко торбиче светилник — железна направа со венец на која се клава боријата да свети сврчок — ѕадникот.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Тој виде на педесет шеесет метра под патот обесен човек на една бука, но не за врат, како што слушал оти луѓето ги бесат за врат, ами за нозе, надолу со главата.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Напред колоната јаваше на зелен арапски коњ прилепскиот кадија и беглер-беј Арслан ефендија, средновечен човек на 40-45 години, строен Турчин, со одвај пробелени брада и коса, живи големи црни очи, долги засукани мустаќи, широко чело и плеќи, малку покус врат, добро угоен, богато облечен по ориенталски, со голем турбан на главата и сребрени пиштоли за појасот.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

И кој направи, и кој направи човек на човека роб!

„Бели мугри“ од Кочо Рацин (1939)

4. Дални дланки: и ум и усет и бит и битка. Две на еден човек на едно лице.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Тој беше вистински среќен што најпосле сретна човек на Балканот, на кој можеше да му ги довери од дно душа дури и своите големи соништа за заминувањето по патот на јагулите.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Секогаш имаше пари; Семејството знаеше да го користи крилестиот човек на многу начини! А сега? Горчливост!

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Се насмевна во себе. Секако, секако ... овој човек на плажата — колку години има? Шеесет и пет? Седумдесет? — чкрташе и шаркаше наоколу.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Пред таа ноќ, верував дека сум човек на инстиктот.

„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)

А јас знам ова: човек на човека може да му стори лошотија за ништо, ама за добрина, треба да има некој есап.

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

АРСО: Е, ова е: сакам да се посветам, ама ѓаволот не ме остава.

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

ги менуваат имињата на луѓето и на местата, на својот јазик не смееш и да се расплачеш, мртвите да ги испратиш, ако зборот му се украде на јазикот, јазикот може да биде и пресечен и откорнат, мајките им ги затнуваат устите на децата, со раце им ги затвораат, ги задушуваат; од Јужна Грција се сите служби: и учители и попови и полиција, сите ни кажуваат што треба да работиме и колку треба да работиме, но никој не ни кажува како треба да живееме, ама кога ќе победи нашата партија, ќе нема човек на човека роб, ние слободно ќе зборуваме и на својот јазик ќе учиме...

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Делата на Добре, најдобриот човек на светот, си дојдоа во својот сакан свет.