човек (имн.) - мора (гл.)

Излегува дека човекот мора да биде насочуван, но многу е важно од кого и кон што.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Човек мораше да се придржува кон тоа.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Приказните за Голдштајн и за неговата илегална армија, рече таа, се целосна измислица што ја исконструирала Партијата за свои цели и во која човек мораше да се преправа дека верува.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Но дури и тоа беше настан што се памети во затворената осаменост во која човек мораше да живее.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Јас сум таа, заедно со татко ти, која упорно го поткрепуваше твоето убедување дека човекот мора да си го сочува својот интегритет, да биде способен да ја забрани слободата од детските дни, и надворешните присилби да ги направи што е можно побезопасни.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Тогаш, кога ги отворил запците, човекот морал, полека со двете раце, да ѝ ја дофати ногата на мечката, исто онака, како кога се потковува коњ, и така неа ја подигнал од меѓу железата; тој тоа морал неминовно да го стори.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Да не дочекаш да ја видиш и ти пред себе онаа бездна, што ја има видено она старче, со едното покусо рамо, бригадирон Језекил, и да не се всади и во тебе страот што човекот мора да оди исправен...
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Христијанската доктрина учи дека човекот мора да го загуби својот живот за да го пронајде, и тоа не е чиста софистичка проповед од Отсекот за изгубени и пронајдени работи, бидејќи човек стварно може да пронајде нешто што претходно не изгубил: паричка во трева; порака во шише адресирана на некого; совршено добар пар женски наочари за сонце на пет метри длабочина на еден корален остров и, плутајќи блиску, палимпсестна страница од некој роман или кус расказ (повеќе читлива отколку разбирлива, барем вон контекстот, наспроти потопувањето), како некоја сирена да е прекината среде читање; сјаен нов животен партнер; наративен глас со кој може не само да се почне туку и да се продолжи понатаму и понатаму и понатаму предвидливата приказна.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Гробиштата се селеа од еден крај на друг, автобуските линиии се менуваа преку ноќ, матичната служба си го затуруваше трагот во сѐ постари и позапустени згради - а човек мораше постојано да биде во тек со нештата.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Потоа дојдов до една нагорнина и повторно се искакав, валкајќи го местото каде што за да се качи, човек мора да си помогне со рацете.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Проклет да бидам, тоа така го рече што човек мораше да ѝ верува дека пати, дека многу, премногу пати, оти и крвави срцето.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Уште една парадигма на природниот универзум, на која човекот мораше да се прилагоди, а не успеваше.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Тоа успеа. Највеќе од сѐ мразеше кога алиштата се простираа закачени на сите страни така што човек мораше да ползи под нив за да ја мине собата.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)