човек (имн.) - мирува (гл.)

Но ништо не се случува всушност бидејќи кога човек мирува тогаш и знае дека чувствата се само мисли, а јаките чувства се само безброј пати повторувани мисли.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Во таквите моменти човека го опфаќа снажно емпатиско чувство и е во состојба се да стори за да ги извлече (жените) од тоа мирисање на Булгаковскиот пекол.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Како густо скалапена сенка, пред човекот мируваше голема, метална каса.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)