черга (имн.) - и (сврз.)

Одајата во која нѐ внесе домаќинката – широка, подот послан со шарени черги и на ѕидовите, во разни големини, обесени фотографии.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Го виделе: станал и се тетеравел кон некаква крива колиба зад манастирот со чекор како да ги извлекува козјите нозе од глекаво калиште додека мантијата, црно знаме на жив костур, и без ветар потрепетувала.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Пред креветот на душемето черга и друга попреку што води кон мијалката.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Но јунакот на својата прикаска од негушкото востание бил преслаб да се завлече под чергите и кожите во колибата.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Доце Срменков го гледал како ја влече по себе двоколката со торби, кожи и черги и се здржувал да не се прекрсти: човекот со крвави крпи на челото и со белег на сувото лице ќе му личел и со епитрафил на безбожник.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Наеднаш гласот му станал памучен и топол, скоро приспивен во помирливоста, и тој можел со својот јазик со кој минал преку испукнатоста на горната усна да го собере сиот пелин и јад од човечките срца во едно чинослужење од кое водовриките стануваат златножитни рамнини.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тој ги одвитка чергите и однатре се истурија бомби и фишеци за пушки.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)