часовник (имн.) - на (предл.)

Лушпите беа забележливи и по подот на следната просторија, салата со шалтери, иако мојот поглед беше насочен малку погоре.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Часовникот на возачот на автобусот, во тоа сум 95 насто сигурен, е за 4 минути и 15 секунди поназад, па тој спокојно, на перонот пред автобусот, си го пие ладното „скопско“.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Автобусите доаѓаат на пероните без часовници, се паркираат, шоферите цевчат „скопско“, па си заминуваат, патниците се туркаат пред и во автобусите, порануваат, задоцнуваат, а никому не му е гајле што единствениот јавен часовник на единствената меѓуградска автобуска во Скопје некогаш, некое утро, запрел на 8 и 23.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Во сета различност на своите темпераменти, тие се подеднакво огорчени на работата што се принудени да ја вршат.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Мажите, помладите, со паларии, вратоврски, бели кошули, бели панталони, со прстења и блескави часовници на рацете, жените со разнобојни фустани, со високи штикли, најмодерни фризури, како да се собрани од некој најмодерен градски булевар и доведени тука да бидат статисти во нечија режија, во нечиј филм.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Гледам на големиот часовник на ѕидот од станицата: стрелката клоцнува, се поместува.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Лука Карер застана на градскиот плоштад, веќе по третпат ова мирно неделно попладне барајќи го часовникот на сребреното синџирче што, инаку, го вадеше изведувајќи една прилично сложена операција: најнапред закачувајќи ја рачката од големиот црн чадор на левата рака, потем отворајќи го тешкиот зимски капут, па сакото, за конечно да го извлече ќостекот од малото џепче на елекот со излижани рабови.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Дури и да не беше градоначалник, тој не ќе престанеше со навиката, со џепниот часовник да ја контролира точноста на градскиот саат, а со подгледнување во хронометарот на врвот од саат-кулата изградена во венецијански стил, да го уточнува својот сопствен часовник.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Тогаш, кога веќе сите папсаа, најстариот на масата не погледна во часовникот на раката туку во прозорецот што зазоруваше, па рече: „Никоја доба. Само за мадиња бесење“.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Никој не ги забележува тие цутови, освен поетот, испружен на нишалката под црешата во дворот.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Тик так, тика так, се нишаат вековите. Омлитавува часовникот на сеќавањето.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)