Понатаму кога веке влегувам во селото, веднаш од десната страна прво е светото место, односно сега место за селските гробишта, затоа што црква немаше или била палена, па сега тоа место служеше за свето, на кое се почитуваа предците.
„Ветришта“
од Радојка Трајанова
(2008)
Во црквата немаше глас, само аскетска монашка тишина.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
Во средниот век црковните концили за одредени прашања донесуваа одлуки дека се „адијафорични”, што значи неутрални од позициите на верата, така што црквата нема директен однос кон нив, тие не можат да се подведат ниту како грев ниту како доблест.
„МАРГИНА бр. 21“
(1995)
- Ниту едно ниту другото, ама скрнавење на црквата нема да има.... - рече со истиот глас и го помести шмајзерот.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Го употребувам терминот „адијафоризација” како алегорија: она што денес се случува: еден број важни човечки акции се прогласува за морално адијафорични, т.е. неутрални од морален аспект.
„МАРГИНА бр. 21“
(1995)