цвеќе (имн.) - во (предл.)

Пописната комисија ја срети мајка ми кога ги навадуваше цвеќињата во градината со вода од бунарот. Брзо ги воведе на чардакот.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Нему не му е срам вака гласно да се изразува пред жена ми која со китка цвеќе во раката чека гробарите да тргнат и да се поздрави со моето тело оставајќи ја таа китка бели темјанушки.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Чувме дека од берзата годишно се транспортираат 200.000.000 трендафили, 300.000.000 зумбули, уште двапати по толку каранфили, милиони разновидни цвеќиња во саксии и др...
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Секој софијанец помалку е и градинар, па настојува својата куќа, доколку е со двор, да ја претвори во цвеќарник или, ако тоа не може, тогаш куќата ја украсува со цвеќиња во саксии.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
На масата немаше ништо, никаков остаток од појадок или филџан од испиен чај, масата беше без ронка или дамка по излитената мушама, дури и без грлестата вазничка со некое од нејзиното ситно цвеќе во дворот.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
На чардакот, на другата страна на улицата, Утринум, во иста доба, тихо си пееше жена И ги полеваше цвеќињата во саксиите.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Седнува меѓу мене и старецот, го држи цвеќето в рака и чека.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Понешто од „женственото во мажот“, сигурно, можеби опасно тлее во машкото срце, но барем нема свежо цвеќе во Мелвиловиот приказ на британската морнарица.249 Мелвил прикажува жесток семашки свет, во кој нема ни најбледичок знак на настран сензибилитет, но кој истовремено е крајно опиен од машка убавина – со таа негова „красота и моќ, секогаш привлечни во мажествениот спој“ (292) – и е сеприсутно проткајан со истополова желба.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Неговата нервоза, хистерија, импулсивност, неговата љубов кон гламурот и „морбидната љубов кон згодни работи, кон придушена светлина и кон свежо цвеќе“ (122) се сѐ особини што се општествено кодирани како немашки и што му го заведуваат геј-сензибилитетот под знаците за невротичност и, особено, за женственост. ‌Херман Мелвил, пак, ги протерува сите траги на женственоста од човечкиот крајолик во „Били Бад“ (1891).
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
САЗДО: (Просто паѓа во фотељата и додека погледот му е закован врз цвеќето во вазната, на неговото лице расцутува насмевка.
„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)
Се гледа среќа на неговото лице.) Госпоѓо, знаете ли дека од минатиот петок Мишко повеќе не мисли да се фрли под мојот воз?
„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)
Имаше и некои цвеќиња во саксии.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Учителката Вера со огромен букет цвеќиња во рацете доаѓаше.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Сѐ што беше цвеќе во дворот повена. Се исуши.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Долга, пеколна суша. Сѐ што беше цвеќе во дворот повена. Се исуши.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Но, се откажуваат од претенциозноста и дискриминацијата... негувајќи ги институциите како цвеќе во ваза... само тие ќе ја покажат формулата на современата цивилизација... која го негува правото на рамноправност на сите народи и култури...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Заедно беревме цвеќе во вазна со црвено вино преполнета во оваа врелост со оружјето на најголемиот инстинкт, ја сруши вазната и протече црвено вино...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Би сакала да сум цвеќе во милувки да те галам да бидеш ноќна птица кога телото твое жар ќе жари ко змија со јазикот да пијам сок од твоето тело и така в бессоница да те милувам тебе мојот најсакан цвет што рози и ме мори да бидам патник и тебе те гледам да бидам сонце да го стоплам твоето тело, би сакала, би сакала да си мој!!
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Тога Костадин је рекол на састра си: - Оди ти, ене куќана, п'к јас ќ' одам да скинам едно цвеќе во црквана. (Тамо имало бафча со цвеќа).
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Мајка је викаат: - Кој је сега, кој тропат на врата?
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Ги редеше цвеќињата во чаша со вода и го молеше Висара да не ги фрла кога ќе овенат, тука да ги чува додека не му донесе свежи; овенатите цвеќиња ги завиткуваше во шамиче и ги редеше в џеб.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Кога го спуштија Висара во гробот, учителот му ја стави китката цвеќиња во ковчегот и со солзи на очите рече: „Овој свет не е веќе за живеење, кога Сатаната го презеде од Бога...“
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Колку да нема забуна, тој е истиот кој сега има биста пред Синдикатот во Битола, а под неа букет свежо цвеќе во пластична чаша од Скопско.
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
Саканата, избезумена и занесена, ќе го стави цвеќето во нејзината омилена вазничка.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Или ја привлекува цвеќето во саксијата на прозорецот?
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Но по извесно време ја увиде грешката: таа започна така бру да се развива, да се шири, да пушта корења на сите страни, да им го одзема просторот на другите цвеќиња во градината, да ги ништи.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Проклети цајкани, опцу во себе. Берат ли можеби цвеќе во парков?
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Највисоките претставници на дипломатскиот кор беа построени како убаво наредени и украсени големи саксии со цвеќе во свечената сала на УНЕСКО.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
И ова беше мала калкулација на чувствата, за сметка за задоцнетиот одговор на мојата мајка, која самуваше на балконот со своите најубави цвеќиња во градот.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Без никаква драматичност на која наседнуваа и поистакнатите дипломати!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Раиз како да беше вистинскиот дипломат на земјата на животот. Господарот на цвеќињата во картагинската градина.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Беа останати живи некогашните реквизити на Титовото време и владеење - неговиот мавзолеј во Куќата на цвеќето во Југославија, резиденциите ширум Југославија, бродот Галеб, симболот на Титовите мисии во светот на неврзаните во времето на студените зими - во Индија, во Бурма, во Индонезија, во Етиопија.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Неколку години подоцна, кога повторно се видов во Париз како амбасадор на Република Македонија, при доделувањето на наградата на УНЕСКО на Јасер Арафат и на Ицак Рабин, по претходно доделената Нобелова награда, имав нов импулс да го запишам својот дел за годините минати крај Арафат.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Старата беговска куќа, градена пред двесте години, во низата други слични куќи крај реката, имаше приземје и кат, со убав издаден чардак, авлија која водеше кон убаво средената бавча со насадени цвеќиња во првиот дел и со зарзават во другиот.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Еден од нив, во беспрекорна облека, со цвеќе во реверот, спокојно и сигурно седеше и течно разговараше со другиот човек, кој постојано ги прекрстуваше нозете, правеше гримаси, пелтечеше, постојано беше немирен чепкајќи си го носот, и се вртеше во својот стол.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Дури кога заврши разговорот, кога пациентот стана, се наклони и го напушти подиумот, јас сфатив дека д-р Мек Нивен беше човекот кого го сметав за пациент.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Треба да признаам: мислев на цвеќето во кристалната ваза, на нејзините солзи по мртвата птица.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Честопати таквите дочекувања на ноќите и глетките како сакатите девојки носеа цвеќиња во своите коси имаа необична, таинствена, восхитувачка, занесна, опојна среќа.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Имаш градина? Имаш цвеќиња во неа?
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Ми се крши ко суво стаклено цвеќе во раце, под нозе, на срце во мозокот ми удира ме заклучува ко да сум казнета со катанец, од надвор правам сѐ да ме нема можеби така ќе се спасам ќе фатам џенем некаде усвет, некаде кајшто никој не ме знае и нема да му падне на памет да ме оспорува оти такви работи не им паѓаат на ум на нормални луѓе ама овде сѐ е можно овде ние не сме ние светот е превртен наопаку ние газиме по шилци ако нив ги промашиме ќе нагазиме на мина ако неа ја промашиме ќе се фатиме во стапица ако и стапицата ја промашиме ќе удри гром ако и громот нѐ промаши ќе се изедеме еден со друг.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Во просторијата (според распоредот на мебелот, сликите по ѕидовите, цвеќето во саксиите се работи за гостинска соба) е скоро жешко, но насетувам, не само поради огнот кој татни во печката, дека ноќта е вагнеријански бурна.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Ел - Тепе в облак надвишил чело, шумоли тивко низ гора лист, мирисат росни цвеќиња в долој, ромори поток ко солза чист...
„Мое село“ од Ванчо Николески (1950)
Томе предложи да се покани мајка му на Влатко: „Таа е стручно лице, работела во оранжериите за цвеќе во Кочани, сега е невработена и веројатно ќе ни помогне.“
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
„Убаво, а со учителката Мица се договоривме во вашето училиште да организираме кога че имате цвеќе во дворот.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Одбива шарените цвеќиња во дворот да ги обои со спреј и ги остава да цутат во природна боја.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Гласовите недосекнати, одвај стишени, ги наткрилија други: Изникнало цвеќе во момини дворови Ран бел босилек, црвен каранфил...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Марија стои во кујната, со цвеќето во раце и се тресе.)
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Застануваат крај масичката која е покриена со прекривка и врз прекривката голем буќет цвеќиња во убава порцеланска вазна. И вазната нашарана со цвеќиња.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)