Можеби тоа е можно како хипотеза во теоријата, но во практиката, во животните текови во кои ние егзистираме, тоа е апсурд.”
„Полицајка в кревет“
од Веле Смилевски
(2012)
Одеднаш токму вклучувањето на „вон”-уметничките техники и нивното естетизирање, односно изолирање од профитните интереси, навлезе на посебен начин во уметноста, којашто се сосредоточи пред сè на светлината и движењето (на пример, луминокинетички ликовни дела) и набргу, врз основа на кибернетичките хипотези во концептите на таквите дела почна да се вклучува и посматрачот (пример, т.н. кибернетички, интерактивни уметнички дела).
„МАРГИНА бр. 15-16“
(1995)
Но, треба да се знае дека она што таквата хипотеза во случајот со Циганка ја прави привлечна е нејзината строга врска со Милеровото грижливо читање на самиот мјузикл, читање што самото ја создава хипотезата.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
Можеби ќе ја објасни специфичноста на емотивното дејство што тие две сцени го имаат врз машката геј-публика.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
Токму преку усвојување на хиперболичната преизведба во Милдред Пирс на сцената на отфрлањето од мајката и нејзината уште потеатрална верзија во Најмила мамичке, машката геј-култура може, со такво толкување, да го препостави на преувеличен, разигран и исцелителен начин ужасот од мајчиното поништување на дозволата да игра што мајката порано му ја дала на своето настрано дете, дозволата што му допуштила и да постои како субјект.
А некоја таква општествено-симболична динамика можеби дејствува во машката геј-реакција кон Милдред Пирс или кон Најмила мамичке.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)