училиште (имн.) - во (предл.)

За да не се расипе „војничката туршија“, зачестија доста казни.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Другата недела пак Гоце излезе во градот како и другите ученици јункери и питомци од военото училиште во Софија. Тој дома пак го посети Ѓорче Петров.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
- После мислам да се запишам во военото училиште во Софија.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Гоце ја заврши првата година во военото јункерско училиште во Софија.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Можеби не знаеш, - продолжи Гоце - треба да ти кажам дека уште лани, во 1893 година, во Солун е основан првиот таен револуционерен комитет за борба на Македонците за ослободување од турското ропство.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Втората учебна година, во военото јункерско училиште во Софија започна онака како и секоја година.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Гоце го заврши основното училиште во Кукуш и се запиша во кукушката гимназија. Кукушката гимназија беше трикласна.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Сега беше веќе деветнаесетгодишно момче.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Разочаран, решава да биде професор по уметност и до денешен ден тој предава во едно училиште во Париз.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Рабинот му беше учител и кога ќе се наведнеше над него со зажарените очи и моќната сиво-бела рабинска брада што погледната оздола, личеше на градоносен облак, Цви Корец се чувствуваше мал и безначаен како да се отворила Книгата и тој да стои пред самиот реб Моше спуштен од Синајската гора или пред Јаков, таткото на Израилот.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Тој тука се враќа во подамнешното минато, и за чудо, задлабочувајќи се во него, одново почнува да го чувствува лекото, прозрачно присуство на Бога.  Како дете му се чинеше дека шекина12 ја чувствува посилно одошто другите ученици во верското училиште во родниот град.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
И во средината на книгата имаше две неверојатни страници што се отвораа со наслов „Падот на Св. Тринианс” со многу, многу детален цртеж на училиштето во пламен и на измачените учители и останатите непобунети студентки.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Сонцето потајум се затскрива под стреата на старото училиште во Алепо.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Никој не ги спомнува ни Шекспир, ни Набоков, а еве, уште еднаш се разорува Алепо и стариот сириски град уште еднаш станува голема празнилница на сите надежи.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Ќе отпочине, дали новото разорување на Алепо некој некогаш ќе го спомне во наставата.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Под стреата на старото училиште во Алепо ластовиците веќе не прават седала, а и не гракаат, ни свечено ни тажно.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Веќе споменатата борба на македонските преродбеници со грчката политика на духовно господарење со Македонија во 60-те години на XIX век добила масовен карактер.
„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)
Нивните напори вродиле со плод и во втората половина на XIX век значително нараснал бројот на училиштата.
„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)
Најзиниот прв чекор бил направен со отворањето на училишта во Македонија и поставување на владици во Скопје, Велес, Дебар, Битола и Охрид.
„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)
Биле создавани неделни училишта, вечерни курсеви за возрасни, народни читалишта во Прилеп, Велес, Штип, Скопје, а во 1868 во Штип било отворено и првото педагошко училиште во Македонија.
„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)
По Српско-бугарската војна (1885) Србија започнала систематска пропаганда во Македонија.
„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)
Овие дејци, како и народните училишта во Македонија, биле во постојана борба со грчката буржоазија и свештенство.
„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)
Посетувал курс во военото известително училиште во Матлок, по што бил препорачан во Управата за специјални операции (СОЕ) на која и се приклучил на 13 мај 1943 година.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
Кога седиштето на академијата се премести од просториите на средното уметничко училиште во ѕидините на Сули Ан, се појави интересна пракса помеѓу извесна група студенти - пиење чај по околните чајџилници.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Но најмногу ја засакаа кога таа се нафати да отвори занаетчиско училиште во гратчето.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Во нејзиното училиште во Кошишча најнапред почнаа децата да добиваат наутро појадок.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Скромна свеченост го одбележа почетокот од работата на занаетчиското училиште во гратчето.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Денко отиде да пие вода или, пак, се скри во папратот каде што одеше да клечи, доктор Коста мереше нешто понастрана, а Бојан, мислејќи на Елена, на градот и на триесетте училишта во него, ритмички удираше со копачот, дури и несвесен зошто удира и што бара.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
По шумарот веќе му јавија да слезе в село и да појде на училиште во блиското гратче.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Погледна во мене, вдиша од чадот, и праша: „Дали е вистина дека, откако си се опил, си се обидел да ја силуваш ученичката Луција П., на кејот на Вардар, во Велес, истиот ден кога беше изведена екскурзијата на училиштето во Стоби?“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Од нив тогаш ги учевме тие песни и ги повторувавме и на часовите по мајчин јазик во тукушто отворените македонски училишта во нашите места и гласно ги пеевме и во домовите и на прошетките таму во туѓи места...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
И нема училиште во Костурско во кое не виси неговиот портрет.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Историски факт е дека сѐ до 60-тите години на XIX век македонскиот јазик, па дури и со извесни учебници на „македонското наречје”, се употребува во приватните и во општинските училишта во Македонија.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
112. Работењето на Србите не остана без резултати при решавањето на македонското прашање. Србите со своите училишта во Македонија успеаја да создадат илузија во европското и во руското јавно мислење дека има Срби во Македонија.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
А едно момче во бело, со некаква чудна подуеност на модрото лице од студот, оди напред пред сите, со барјачето и со белата наметка што ги даваат во црквата за таквите редови, додека тие стојат со сонати капи крај патот, сигурно враќајќи се од училиштето во тоа зимно пладне со еден силен и црвеникаво нечист одблесок на сонцето од зад валканите облаци, и засипнатиот селски поп со извиткан тенок како штичка блед нос и со проседавени валкани сиџимки нечешлана коса, спуштени по измрсените рабови на свечената одежда пее бесчувствено и колку да помине редот одвреме навреме: „Вечнаја памјат, вечнаја памјат“, затегнувајќи на секое „а“, а потоа некое од сите тие деца крај патот вели: „Дојдете“, и тие заминуваат со поворката кон гробиштата.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Истиот тој веќе го имаше многу порано и го достави со молбата во училиштето во Јабука.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Задолжителната и работа ет в три нешта. 1-во: да устроит црква, во која си сакаме да си слушаме молитвите и словото божие на јазикот ни като сичките ни брајќа Бугари по царштината. 2-ро: да устроит училиште в кое сакаме да ет мајчиниот ни јазик и право на него да се воспитуваат челадата ни наша, сетне на турцки и најсетне, ако имат време и на други. 3-то: затова и основјавме народната ни црковнообштествена општина, да се устроит, а која колку за управлението има да си устрои устав и правилник, кое нешто да бидит основа на дејствијата и, сообразно со приличните за то правителствени закони и да го претставјава народот пред секое званично место, за кое нешто ќе држит редовни преписи на дејствијата си по наша за това запечатена кондика, а решенијата и ќе идат приети од нас като општо.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
На навалување на Началството од Потковицата и на Комитетот од Прилеп, и лично на војводите Петрета Ацев и Горчета Петров, бугарските воени власти го оволнија Петара, како хранител на помалите браќа, а тие, Началството, Комитетот и војводите, за да не се дозапусти сосема лозата Младенови и за да има навистина кој да се грижи за сираците, уште истиот ден го оженија со една Дамческа, со Калина Блажева Дамческа, која, пак, се учеше во француското Женско училиште во Битола.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
И оште: Ние се обврзјавме самоволно да ги подржаваме и поткрепјавме со слово, сос дело, сос помоштна рака и заплата речените ни Костадин Блаже Дамчев, претседателја на општината, Јосиф Оносим Акинов, учител ни, Хаџи Ташку, свештеник ни, за това и за сичко горереченото потврждавме като се потписавме сос своја рака.“
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
По завршувањето на некакво техничко училиште во Крагуевац, Неделко долго службуваше по малечките железнички станици низ Србија и низ Босна, сѐ додека, во 1934-та, не го донесоа за шеф на Бакарно Гумно.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Едно време се отвори училиште во куќата Кузеска, ама малку траеше.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И на крајот заврши со мала пензија недоволна да се урамнотежи семејниот буџет.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Во еден период во едно осумгодишно училиште во Скопје беше наставник по француски јазик, потоа работеше во Државниот архив и на крајот во Институтот за фолклор, каде што стаса и до директор.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Баш пред некој ден читав во еден весник дека, замисли, во еден град кој се вика --- Македонија! --- во државата Алабама, отвориле ново основно училиште во најмодерен стил.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Татко му, по завршувањето на основното училиште во Долнец, го дал да учи во Б.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Го посоветува да аплицира за стипендија за да учи трета година средно училиште во САД.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Радосната вест беше дека Гаврил успеа да добие стипендија за трета година училиште во Масачусетс, во "Деерфиелд" училиштето.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Меѓутоа, во мене стои еден ветровит ден на одминување, односно го гледам задниот дел од дворот на Економското училиште во кој сѐ уште е присутна силната светлина на денот, само што сонцето е од другата страна на зградата, сигурно педа две врз врвот на Водно, и од долната страна на кај бараката доаѓаат моите две сестри Лена и Јана.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Клементина долго време се распрашувала за тогашните најдобри странски училишта во Солун. Сите ѝ ги посочувале француските.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Во нејзиниот ракопис, според моделите на францускиот краснопис, кој со векови се учи во училиштата во Франција, се криеше времето на учењето кај лазаристите, во Солун, се криеја новите настани, кога Мајка го штитеше својот ракопис во долгите периоди на нешколување, соочена со големото семејно бреме, да нѐ одгледа, да нѐ исчува, да нѐ спасува.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Најупатни информации околу школувањето на својата внука добила за училиштата во кои француски учители ја изведувале наставата само на француски јазик.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Охридска каза; дека истото село, според пописот на Охридската каза, било одредено од турската власт како дервеџинско село што го чувало патот што водел од Охрид, преку манастирот Свети Наум, за Горица (денешна Корча), за Арнавуд Белгради (денешен Берат) и за Авлија (денешна Валона); дека манастирот му плаќал данок на господарот на Охридската каза Џеладин-бег; дека во одобрението на Цариградската Порта за градење на нов храм, стои оти манастирот е во Охридска каза, дека иконата на свети Архангел Михајло што е подарена од Влашкиот кнез Александар Наруци во 18 век стои: „На манастирот Свети Наум, Охридска каза; дека и други управувачи на Влашко: А.Апсиланти, М.В.Сукул, и К.Мирузи, кои сметале дека нивната земја порано била под духовно раководство на Охридската архиепископија, му подарувале подароци на манастирот како светилиште на таа архиепископија; дека во минатиот век, во манастирот по разни поводи (на прошетка, на панаѓур или на одмор) навраќале австрискиот, грчкиот и рускиот конзул, кои во писмата до своите влади го опишувале значението на овој манастир давајќи податоци дека тој се наоѓа во Охридска каза, Битолски вилает и дека манастирот имал големо богатство со кое го издржувал училиштето во него, а ги помагал и другите училишта во Охрид.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Павле од неодамна беше префрлен од друго училиште во нивното.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
- Ене го основното училиште во кое учев.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Почувствува вина дека ама баш ништо не знае за личноста - патрон на училиштето во кое ќе учи.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Во Скопје со проектот се опфатени основните училишта „Лазо Трпковски“ и „Цветан Димов“ и по едно училиште во Битола, Куманово, Кочани, Тетово, Велес, Струмица и во селата Бршани и Велегошти.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
„Секако, знам! Ова ни е втора година како ја поддржуваме акцијата на основните училишта во градот.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Одделенскиот раководител, професорот Никола-Еко најнапред ги запозна со писмото испратено до сите училишта во градот, а во врска со традиционалниот еко-натпревар за литературни ликовни творби на тема Улогата на младите цо заштита и унапредувањето на животната средина.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Во акциите за пошумување секогаш настапуваме заеднички: Шумското стопанство „Осогово“, јавното комунално претпријатие „Водовод“, Водостопанското претпријатие „Брегалница“, ученици - млади екологисти од основните и средните училишта во градот.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
И на крајот да ви се пофалам: нашата секција е прогласена за најдобра од сите основни училишта во градот, а во рамки на Еколошкото друштво „Дервен“.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Ја известија и Еми, навреме да дојде во училиштето во кое како осмоодделенка доби пофалба за учество во литературниот конкурс „Недовршен расказ“ продолжувајќи го расказот „Одгриз на срцето“ од Ката Мисиркова - Руменова.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
На заминување ми даваат една книшка од него за училиштата во зоната на Поградец, објавена постхумно од неговата ќерка, а со грижа на градоначалникот на Поградец Артан Шкемби.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Писмото, како и барањето, беше необично, крајно неочекувано (книгите да ги испратам во македонските и албанските училишта во коишто се учеше француски јазик!), но за мене криеше длабока конотација, во склопот на односот на Елен Лејбовиц кон мојата балканска сага.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Една смрt ја осветлува семејната судбина.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
За тие момчешки години Борхес запишал: “Првата есен, 1914-та, тргнав на училиште во Колежот во женева основан од жан Калвин.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Тоа не беше интернат.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Во моето одделение бевме четириесетина; добар дел од нив беа странци.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Главниот предмет беше латински, и јас наскоро открив дека другите предмети можат малку и да се занемарат доколку латинскиот ви е добар... живеевме во еден стан во јужниот, односно во стариот дел на градот”.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Сега, со отварањето на училиштето во нашето село, клепалото освен за Света Петка, ќе клепа и кога ќе треба да нѐ собере нас, децата, за на сколија, како што во прво време го викавме училиштето.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)