уста (имн.) - не (чест.)

Оти, во Солун уста не можеше да отвори од конзулицата.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
И дури вујко му Ѓуро му даваше кора и печено бравско месо да јаде и го убедуваше дека уште е малечок за комита, Крсте сѐ повеќе се намуртуваше и уста не му се отвораше — не му се каснуваше.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Секогаш кога устата не ѝ беше затната со штипки за алишта, жената пееше со моќен контраалт:
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Никогаш со полна уста не се насмевнуваше. Братучедите ги посматраше со задоволство.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Партијците уста не отвараа, ниту се спротивставуваа, ниту одобруваа. Седеа по канцелариите замолчени и исплашени од мечот Господов што веќе висеше во воздухот.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
„Fuck him!“ ѝ рече Британецот, испивајќи ја чашата, “or, better – fuck me!“ и ѝ ја пикна раката под здолништето додека таа сѐ уште седеше со подотворена уста не сфаќајќи што се случи.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
О, блажени, устата не сака да ми говори, раката одбива да пишува што нѐ снајде потем.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Ти обично уста не затвораш, а тогаш целата беше како загубена. Што ти стана?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ајде некако да му помогнеме, да го запознаеме подобро со неа, оти Мартин е срамежлив, да не речам – смотан.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Е, па, и ти нему му се допаѓаш – заклучи Лета. – Ми кажа другар му. Вели, од ум и од уста не ја вади онаа Бреза.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Тоа е третата важна работа за која сакав да те видам – прифати Лета.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Се заделил, ко пес пред пцовисување, и уста не отвора.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не се устремуват кон влезот, полека запираат среде двор, или не запираат, туку само побавно чекорат, ја опфаќаат црквата со очите, устите не ги вражат, само дланките што ја држат за рачињата како да се претвораат во усти и тие ѝ пренесуваат некакви сигнали, нешто како зборови што прв ги слуша и не ги разбира.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Од добар човек е, - рекол и никогаш веќе уста не отворил.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
И убаво се стуткува во фланелскиот шал и веќе уста не отвора.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Колку поскраја толку поарно, почнавме јас и таа да шетаме по улици.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Леле, еве ја пак, на другиот лист. Сега устата не ѝ е преврзана.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
А во устата не знам што имам: дали пепел, дали песок, дали дрвесина. Оган и пламен ми излегува од устата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)