ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

- Славица, свесна за избрзаната реакција, си ја поткасна устата; самата се прекори - устата ѝ беше побрза од мозокот.

Устата ѝ беше сосема сува.

Ставајќи ја раката на устата ѝ сугерираше на Рада да молчи.

Та ти не си Роска, на која устата ѝ е побрза од мозокот.

Ја фрли од на себе онаа застрашувачка облека и започна да ги носи фустаните што одамна ги оставила по шкафовите од разни материјали и кројки кои при одењето трепереа на нејзиното тело; и секој ден ја менуваше богатата гардероба; и косата ја пушти да ѝ паѓа по рамењата и плеќите и да ѝ виори при одење; чекорот ѝ стана полетен носејќи место чизми лесни чевли со високи потпетици кои мелодично поткрцнуваа во склад со виткањето на нејзиното тело; бледилото на лицето ѝ се замени со руменило, погледот ѝ стана мек и благ; устата ѝ ја изгуби мртовечката згрченост, се развлече и се исполни со сочност и благост.

Ханка ги отвори очите, сакаше да ѝ рече нешто, но од устата ѝ потече горчлива пена и потоа повраќаше.

Азра се поднамести и почусвствува меѓу усните густа тегава течност, а веднаш потоа устата ѝ се исполни со тврдото месо кое не можеше да се смири, кое играше во ритамот на празнењето што пред неколку мига започна во анусот на нејзината постара пријателка, но и продираше навнатре отворајќи ѝ го грлото како кога од голема жед во отворот се истура полна голтка директно во жарот за да се загасни, да се стиши.

Преку ден, наместо зборови, од устата ѝ избиваше нешто како кучешко `ржење, а на полноќ нешто како кучешко цимолење.

И устата ѝ стоеше згрчена и со прекасан јазик.

Клавдија само се наведнува, мислиш раната со уста ѝ ја затвора.

На некоја, ете, устата ѝ станала блага, мека, чиниш ѝ тече мед, друга те изненадила со долг и светол поглед, мил, срцето да ти го стопли, чиниш над главата ти се отворило небото, виножито, те гали, о боже, трета пак срамежливо ведне глава кон земјата, се срамува, кротко, како јагне, гледаш ѝ се позашилиле градите.

Сепак, очите и искривената уста ѝ беа толку страшни што Кристина веднаш се повлече и во тоалетот останавме само јас и тетка Олга, која продолжи да ги цеди крпите во кофата и да цимоли.

- Што се случува? Кој плаче? - праша таа и од устата ѝ падна една трошка. Нешто џвакаше.

Нејзините гради нежно се прививаат крај него. Устата ѝ е слатка.

Ме држеше за рака некое време, а потоа зениците ѝ се превртеа, закркоре, устата ѝ фати пена.

Повикав доктор; кога дојде, ја погледна и рече дека мајка тој ден ќе умре.

Не знам што беше причината, дали грижата за неа или што ја бацував кога низ устата ѝ течеше крвава пена, можеби беше некоја инфекција.

Устата ѝ беше намачкана со црвен кармин за усни, а во косата направена во кок имаше сребрена обетка со зелено стакленце.

Беше ужасно да се гледа како устата ѝ ја префрла на челото, очите на тилот, а ушите под гушата.

Потоа се свртеа кон мене и таа се претстави: – Асенета.

Бараше помош од господ, а бараше и по клиниките.

Правта ѝ ги глочкаше очите, во устата ѝ крцкаше песок.

Беше тоа некое друго сонце, многу поголемо од нашето. Барем од она што го познаваше Ѓувезија Дубровска.

И така пак се редеа години, а таа само се дебелееше: постојано устата ѝ мелеше.