уметник (имн.) - го (зам.)

Двајцата млади уметници го проследија овој мал говор со забелешки од своја страна, а девојката со потврдување каде што беше нужно, то ест кога погледот се управуваше на неа.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
(... Тоа, дека сега лежи недостапен во музејската колекција, идниот уметник го лишува од потребата да го нагрди со мустаќи... R.I.P!)
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Политичарот може да функционира само како иманенција - поразен или победник, додека уметникот го опишува случајот творејќи го својот артефакт, а мудрецот едноставно го врти грбот и си оди, сѐ му е јасно однапред, едноставно го боли и за бабуните и за политичарите и за уметникот и неговите трауми. okno.mk | Margina #26-28 [1995] 26
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Телото - стварно, или проширено низ механичките роботи - е главната територија за демонстрација на деструкцијата и опстанокот и во машка и во женска продукција.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Иако спротивставени, имаше силни реакции и во другите кругови: италијанскиот скулптор Giacomo Manzu бараше смртна казна, додека пак една швајцарска група уметници го поздрави чинот како трансгресивен уметнички перформанс и сакаше да го номинира Тот за Златен лав на Венецијанското биенале.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Но, додека машките уметници го истражуваат односот на тоа тело спрема објектите и технологиите за деструкција и спрема тврдењето за оживување на идентитетот, жените-уметнички редовно ги посветуваат своите истражувања кон реконструкција на Себството.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Пожарникарот беше одликуван со Витешки крст на Грегоријанскиот ред, зашто не само што го спасил уметничкото дело, туку - според зборовите на Папата - го спасил „симболот на Божјата мајка“.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Елизабет Мареј (Elizabeth Murray) во својата слика Joanne in the Canyons (нацртана декември 1990.), вклучи во централниот дел од дното, црвен, коцкаст приказ на Empire State Building копиран од цртежот на нејзината четири- и- пол- годишна ќерка.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Како резултат, одреден број уметници го прилагодуваа јазикот на детските цртежи (понекогаш и самите цртежи) со цел да продрат во нивната експресивна непосредност.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Така сфатен, хуманизмот на авторот на двете Пасквелии звучи како несвесен одбранбен гест што уметникот го отправува кон сите стравои со кои новото време во својата бурна надојденост одново како да го загрозува неговиот идеал.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Повеќето уметници го менуваат само стилот, што всушност не ги одразува промените во нивниот живот.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Ова внатрешно чувство, таа внатрешна душа веќе не постои во модерната уметност.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)