улица (имн.) - нема (гл.)

Во тоа време во овој град ниту една улица немала свое име.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
На улицата немаше многу луѓе, но веќе не можеше да ја препознае.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
На улицата немаше никој друг, а немаше ни телекран. Таа рече два долара. Јас...“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ги креваш ролетните, а на улица нема ништо, освен есенска сончевина врз ретки подзаспани луѓе кои чекорат мирно.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Оваа мрачна улица нема улично осветлување.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
На кривулчавите улици немаше многу минувачи.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Мајка ми и татко ми спијат, брат ми чита во својата соба, а јас се досадувам.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Да се излезе надвор, пред зграда, е сè уште топло и во тоа време на улица нема ни едно дете.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Мојата улица нема куќи високи, ни липи, ни маслини, ни багреми зелени.
„Слеј се со тишината“ од Ацо Шопов (1955)
Но по улиците немаше чешми, чешмите беа по дворовите, а во дворовите имаше кучиња, кучињата беа одврзани и ‘ржеа со рѓосаните заби по секој неканет гостин што ќе му се доближеше до сопственичката порта.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Куќите се сѐ исти, излупени, несигурни, улицата нема крај.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Кога ноќе седам покрај прозорецот, слушам чекори и во нив го препознавам звукот на неговите чекори; станувам и го отворам прозорецот, а на улицата нема никој.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Некогаш од сон ме буди неговата смеа; одам, ја отворам вратата, неговата соба е празна, но мириса онака како што мирисаше тој кога беше малечок откако ќе го искапев.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)