уво (имн.) - до (предл.)

Во саботата се плете невестата со гајтани, се реди со разни решмиња, монистра, ѕрнѕурки одзади по грбот, од тилот до пети, отспреди — од ушите до прстите.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Избезумен со глава го удри в лице и во истиот миг му го откина од рака камшикот и му врза два нишани од уво до уво.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Кога се потсетувам на ќесето со каменчињата и другите свети предмети донесени од Божји Гроб, пред очи ми е голема бела школка низ која, како што ми велеше баба, ако го допреш увото до устинката, ќе ги слушнеш морските далги.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Викни, сунце ти, јаче ... (My го носи увото до самоти уста).
„Гладна кокошка просо сонуе“ од Блаже Конески (1945)
Тој човек со гуња од секакви закрпи и опашан преку неа со две шамии, во објала во кои можат да се нурнат шумски пенушки, понекогаш работел в град: таму носел на широкиот грб по две вреќи брашно или сол, редел по турските и ерменските магази буриња со маслинки, по ановите со боси нозе гмечел грозје во каци.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Не личеше на селанец: очи - млади ореви со кора, брадиче црвено и кадраво од уво до уво. Ѓакон, речиси.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Човекот и со десет животи ќе бил веќе мртов, и со дваесет, и со повеќе, но продолжувало.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Видот на луѓето имал сила да наголемува: секое влакненце на крвавото лице, од увото до гркланот, имало свој правец, своја боја, свое движење.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Но овој пат злокобата не беше усно известие што патува бавно од уво до уво, туку уредно отчукан лист хартија, со печат и со потпис.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
(И до денес, секогаш кога ќе замижам тие звуци од другата соба паѓаат во мене со одек изострен и јасен). Бев замижан и не дишев.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Го допрев увото до неа, замижав и се вслушав.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Како мал го носеше татко му кркач на манастирски празник, кога во дворот меѓу црквата и конакот беа поставени сергии со барчиња како свирчиња, зашеќерени јаболчиња на стапчиња, прапорци за угичи и порти и прапорчиња за сугариња и капиџици, картонски маски за очите со ластиче преку ушите до тилот, медени колачиња тврди како пилешки срца, до колобајчиња во различни бои, а и шарени како градски велигденски јајца.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Кога стигнавме пред куќи, соседот навали уво до моето уво и тивко ми шепна: - Ами сега шом се зак’лнаме дека нема да зборваме по наши, ка ќе се разбериме со жените?
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Вилиците на кловнот се вкочанети, неподвижни. Ретките, расклатени, и разјадени заби стиснати се еден врз друг. Од уво до уво, тие болат во коренот.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)