Така, таткото на денес познатите Никита Михалков и Андреј Кончаловски, додека на многумина писатели им ги тенчеле ушите во сибирските затвори си заживеал во дворецот на Сталин како бубрег во лој.
„Календар за годините што поминале“
од Трајче Кацаров
(2012)
„А нема ни саглам жена“, вели комшијата, а јас се сеќавам на една млада, која чувањето маж го усовршила до умешност на гејша, која и послужувањето на турското кафе на својот избран мажјак му го претвора во уживање рамно на сценско и музичко дело, демек рај за очи и уши во едно.
„И ѓаволот чита пРада“
од Рада Петрушева
(2013)
Овие последователни модулации го водат увото во сѐ подалечни тоналитети, по што човек добива впечаток дека се оддалечува од почетокот без надеж за враќање.
„МАРГИНА бр. 17-18“
(1995)
Мајка ми која го преживеа крлежот во увото во планинско село во минатиот век и пукнување на слепо црево во интернат во туѓина каде што ја идентификувале со плочка со бројче околу вратот далеку од дома и од родителите, почина на клиниката која е на десетина метри од моето работно место во истиот момент додека на брифингот се фалевме колку се успешни реформите во здравството.
„Ласа“
од Наташа Димитриевска Кривошеев
(2011)
Татко ми не поверува.
„Ласа“
од Наташа Димитриевска Кривошеев
(2011)
Тие бараа уво во кое ќе ги излеат своите маки за олеснување на душата.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Делото Sod you Gits (1991) одѕвонува во ушите во онаа мера колку што 180 okno.mk е и визуелно агресивен. Sod you (бриши, еби се), како израз влече корен од содомијата, а Git од to beget (да се создаде, некому да се биде татко).
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)
Написите во таблоид-печатот што ги иконизира Сара Лукас ја прават вербалната агресивност видлива, и упатуваат на најнискиот можен облик на вулгарноста, така што испаѓа дека јазикот е всушност оној којшто врши терор.
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)
Неколку дена потоа врагот ја заврши работата и го посеа семето од увото во браздата.
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)
Во меѓувреме, растението донесе светлопупурен цвет во форма на инка.
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)