тишина (имн.) - во (предл.)

Но се покажа дека Вадим не само што се сепна туку и во брзината го дофати татка си за грло, и тоа беше снажен машки стисок.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
И тука - среде целосната тишина во својата душа - мртовецот одеднаш почувствува ужасен страв за својот мртовечки живот; дури почувствува удар на своето умрено срце.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
А не можеше човек да види дали роси дали не: само некаков здавен шум ѕвечеше в уши, од испиено вино, од исплашената тишина во крчмата.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Тишината во училницата е пријатна и чудна.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Ѕвончето ја олесни тишината во училницата.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Зошто поетот тишината во која сонува и чека ја нарекува мала, а голема - тишината на исчезнувањето?
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Стежнува тишината во филџанот кафе – на врв јазик џишкаат неповиканите сеќавања.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Таму некаде, од онаа страна на морето, Маркес можеби баш во овој момент се вратил од масажа и се фрлил на последна анализа на проектот за изградба на нова фабрика за производство на тишина во Макондо, оти, како што се гледа, привршува епохата на буни и грмотевици.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
кога се враќав од кјото во токио баш под гордата бела чалма на фуџи одгатнав зошто возот шинкансен нозоми се лепи на магнет и не прави тик-така тики-така како што прават нашите возови удирајќи по шините, тоа мора да е затоа што на дечињата им треба тишина за кога ќе ги виткаат книжните жерави да ја слушнат поубаво песната на славеите од крошните на вечно расцутените цреши и за да можат во тишината во себе да си посакаат да пораснат што повеќе да пораснат ако не бива баш колку фуџи тогаш барем колку долгоногите жерави (ова со долгоногоста, разбирливо, особено им беше важно на девојчињата) тогаш сосе дечињата кои виткаа книжни жерави одгатнав и дека тишината е скришно место на раат да си позбориш сам со себе - ја да се помолиш за троа среќа и праведност, да се помолиш и за мир во овие времиња на секакви предизвици, ја да се заколниш на верност, чистота и побожност, ја да посакаш убавина и љубов, убавина и љубов, љубов, ја да истуриш некоја клетва за ѓоа новиот економски поредок што носи само нови поскапувања на хартијата од која се прават жерави, а може и некоја задоцнета клетва за наставничката по хемија која се насладуваше кога ни ги теглеше ушите и чијшто поглед жежеше како солна киселина. кога се враќав од кјото во токио цело време возот шинкансен нозоми ни го надлетуваа книжни жерави - ем не вардеа од многу замор, ем ни даруваа долговечност, долговечност тадури и бесмртност оригами, оригами на сите страни некои жерави пролетале, некои се струполиле а тебе ако ти чини, прави се дека не знаеш колку заблуди на овој свет и век се стокмени од хартија.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Додека беше Татко силен и здрав, таа беше поотпорна, посилна, во притаената среќа, и поспособна да ги поднесе последиците од Татковите илузии и вознеси отколку сега, кога го гледаше занемен, отсутен, во постојана борба, во длабочините на неговата внатрешна тишина во која сѐ потешко имаше пристап...
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Прв пат како да беше излезена од него и сета тишина во која ретко кој имаше пристап, вклучувајќи ја често и Мајка.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Нејзе најмногу ја беспокоеше тишината во Татковата библиотека.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Татко и понатаму ѝ остануваше верен на својата тишина во која полесно ја одржуваше својата рамнотежа, директно предизвикан од цинизмот на Донски.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
И кучињата и момчето, изморени од тишината во која изгледаше дека се слуша само паѓањето на снегот, ги наострија ушите, фаќајќи се за тој ненадеен крик како за нешто многу интересно, нешто многу пожелно.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Кога навикнавме на таа едноличност, на тоа сивило, вторникот во бавчата се раздени добиче што тонеше в земи, слепи близначиња шетаа по дворовите и пееја, и така, Ноќта ми се пристори некоја небесна тишина во која не се слушаше ништо освен оној вечен звук на земјата дури се врти.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Оттаму од гората прудолу по падините на ридовите и низ полето и врз Имотот и врз сета Поткивица се истура студена тишина во која, им се чини, освен нив тројцата, утките под стреите и бувот на Камен никој друг и ништо друго не живее, не дише.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Мајка ја изневеруваше речиси побожната тишина во библиотеката само кога се препушташе на тив­ките тажаленки по вестите што идеа од другата страна на границата, за исчезнувањето на најблиските, половина век невидени...
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Се будеше провансалското утро во градината на тишината во замокот Ван Гог.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Еднаш, откако ми се пожали колку е осамена, се послужи и со онаа веројатно од порано стокмена додавка дека тишината во нејзината соба многу се зголемила откако престанала да ми го слуша дишењето.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
По лесното тропнување на вратата, тишината во одделението сега е уште поголема.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Повторно настана долга тишина во која металните штракања на ножиците, додека Кети ги поткаструваше цвеќињата, звучеа неприродно гласно.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
По кратко време му го прошепоти името, одвај го прошепоти, но се исплаши од силината на шепотот во темнината и од тишината во собата.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
- Само со тишина во умот ќе успееш да се отвориш кон светскиот прозорец без страв, зашто, иако имаш див поглед, кроток си во срцето.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Колку си ја сакала самотијата сестра Ангелина, колку си ја почитувала немоста и безответноста, мирисот и тишината во храмот, црната одежда и својата ангелска бестелесност (самата така се чувствувала), толку не ги сакала натрапниците, накинџурените, раскокотени и разголени визитарки и визитари кои, најчесто, не доаѓале на духовно поклонение во манастирската светост, туку да им помине времето.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
„Таа е ...“) грлена и гласна, со распуштени коси и со подадени раце кон неговите раце; ќе се најдат и ќе се јазат по ѕвездена пајажина кон спокојство и тишина во која, најпосле, се разговара со очи и со допири.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тој чекорел во свечена осаменост на обред во кој се кадат со темјан слабушкавите за битка, всушност не ги подавал рацете кон копнежи туку со здив, со чело, со врелина во врвовите на прстите џбарал слободен простор по чии невидливи врвици можело да се стаса до златни бранови на 'ржено море а во нивната лелеавост да се живее и да се чека на доаѓањето на русалките и девојките; со нив ќе е и таа, Ганка.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Едно долго ѕвонење ја прекина тишината во домот на Крстиќи.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Наеднаш настана кратка тишина во куќата, нарушена единствено од чрчорењето на срнешкиот стек што го печеше Киова Индијанецот.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Можеби требаше да се вика „Последниот барон“.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
До нив не можеше секој да допре, да ги открие нивните значења.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Раиз како да беше вистинскиот дипломат на земјата на животот. Господарот на цвеќињата во картагинската градина.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Тој беше градинарот на сите годишни времиња. Градинарот и на тишината во Картагина.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Тишината во татковата библиотека завршуваше како јазик, како вистински мајчин јазик.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Најчесто градинарот на тишината во Картагина, тишината на историјата, денес побунета.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Вистинскиот амбасадор, според нејзината замисла Бев уверен дека, изневерувајќи го предодредениот татков пат за судбината за патот на спасувањето на своите чеда на Балканот, јас како да го вложував сиот живот во неговата утопија да најдам некаков нов излезен пат во кој ќе ја дооткривав сложената таинствена тишина во неговиот живот, моќта на премолчување кога опасноста најмногу демнеше во меандрите на неизвесната балканската судбина.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Особено беше убедлив кога велеше дека и народите треба да се служат со тишината во значајни периоди од нивната историја.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Но тој продолжуваше да ѝ останува верен на својата внатрешна тишина.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Камилски повторно се најде со своите книги и тишината во новиот тек на мисијата: да ги посочи, според договорот со Татко, клучните турцизми задржани во балканските јазици од областа на духовниот живот, заемките од религиозната терминологија и зборовите со апстрактна содржина.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Не му беше лесно на Камилски да се справи со толку голем број османотурцизми од толку широки области, голем број со завршена употреба во животот, покрај за секогаш прифатените зборови, или заемките кои служеа и како неодминливи синоними.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Во еден период му ја испитуваа внатрешната тишина во емигрантското полициско досие уште кога стапи во новата земја, па речиси до крајот на неговиот живот.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Долго време музиката на маршот му го потиснуваше сонот, ги движеше мислите, но кога дијамантската игла врз плочата го означи крајот на маршот на славниот Бетовен и настапи целосна тишина во просторот, Климент Камилски беше веќе заспан.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Во групата луѓе околу столовите завладеа тишина во истиот момент кога видоа како доаѓа црниот комбинезон на еден член на Внатрешната партија.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Не беше лесно да се проникне во суштината на Мајкината душа, обвиткана со густите слоеви на тишината во која, најчесто, се криеше нејзината самотија.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Мајка речиси никогаш не била во средиштето на нарушената тишина во семејството, секогаш беше некако скраја, да нè подзадржи на работ од животот, да нè понесе, а сега таа сакаше да замине сама преку границата.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
За да го докажеме тоа, не е потребно да се избере некоја суспенз-сцена; „хичкоковскиот” стил ќе се препознае дури и во сцена со разговор меѓу две личности, едноставно по драмскиот квалитет на кадрирањето, по вистински единствениот начин да ги раздели погледите, да ги поедностави движењата, да воведе тишина во текот на дијалогот, по вештината да создаде чувство меѓу публиката дека една од двете личности доминира над другата (или дека е заљубена во другата, или љубоморна на другата), да сугерира, надвор од дијалогот, точна драмска атмосфера, и најпосле, по уметноста да нè води од една кон друга емоција, според својата сопствена интуиција.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Три дена и три ноќи оѕвиваа свирките и тапаните во манастирот, се виткаа ората, не стивнуваше веселбата. А потоа завладеа мир и тишина во манастирот.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Збунет, се обѕрна в лево и в десно, го забележа моливот во раката на Мицета Кокалески до него, му го дрпна од рака, зачука со него по масата и повтори: „Тишина во салата!“ рече затропувајќи.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Само бучењето на овие води ја надгласуваше тишината во прекрасниот пејзаж.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
И додека замислено гледаше во пламенот на последните факели на рибарите, и се внесуваше во тишината во која градот конечно заспиваше, задоволен од уловот на јагулите, Игор Лозински тивко продолжи: - Сега, спасените јагули среќно патуваат низ реката.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
11. Слушавме како надоаѓа и топол ветер, а се гледаше и времето како започнува еден нов круг лутајќи меѓу пештери и тишина во која разлистува сѐ.
„Камена“ од Анте Поповски (1972)
Оф, како одзвучуваше мојот чекор во таа тишина во која се давеше срамот.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Многу ми треба твојата прегратка со вкус на цимет ми треба тој молк набабрен од стара музика таа тишина во која влегувам со собуени чевли и во која собирам роса, источно од сите прашалници.
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
За разлика од Варезе, Кејџ покрај звучните иновации со удиралките, во своите дела тежнееше кон специфичен начин на организација на звукот истакнувајќи ја пред сѐ важноста на траењето на тонот и тишината во нивниот меѓусебен однос отколку желбата за надоместување на другите (на останатите инструменти) лесно достапни елементи на музиката (мелодија, хармонија и сл.).
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Ќе ја разбудам тишината во зората со песната на мојата душа, ке го отворам срцето, ќе допрам до најтемните тунели и од изворот на прадлабочината ќе ги извадам богатсвата на моето битисување, суштествување.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Ако барате да ви судам, ќе ве осудам, ако барате да ви простам ќе ве казнам, ако барате да ми верувате ќе ве лажам и прогонувам.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Ноќ и сенки кои тишината во празниот простор ја исполнуваат со воздишки.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Нејзините две мали деца - моите други братучеди, исто така машко и женско - се тискаа зад неа и се обидуваа со љубопитните очиња да ме измеркаат отаде нејзините грамадни раце.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Настана непријатна тишина во која тетка Олга остро ја погледна тетка Марија како да кажала нешто што не треба.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Потоа настапи мала непријатна тишина во која решив да се проѕевнам за да покажам дека ми дошло време за попладневната дремка.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Кога по неколку секунди се вратив во тоалетот, тетка ми не беше веќе таму сама - Кристина тукушто беше влегла и рекла „што смрди вака гадно?“ а потоа, кога јас веќе бев зад неа, „леле, што се случило?“
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
А една мраморна тишина во ходникот: го слушам и џвакањето, млезгањето.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Мајка ми беше еден вид градинар на тишината во старата куќа крај бујната река која ги предизвикуваше татковите илузии за ново заминување.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Просто кажано, Барт, откако малкунѕе подостарел, како да посакал од сериозен научник да стане вистински писател, заинтересиран предимно за можноста на литераризирањето и на автобиографското есеизирање за некои од клучните феномени на културата.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Се обидував да најдам поширока смисла, на речиси светата тишина која ги поврзуваше моите родители, во времињата кога идеолозите го заробуваа боg, кога националистите најмногу се колнеа во него, во напорот да си го зачуваат јазикот на тишината во комуницирањето со него!
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Тоа беа сигурно фрагментите на величествената тишина во неговиот живот, тоа беа преведените простори од неговиот живот.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
На многу места, во сите книги од Твојата фамилијарна сага, Ти одново и одново пишуваш за таквата благородна и лековита тишина во која Твоите родители живееле цел живот.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Ќе почнеме ли од љубовта? Ќе се осмелиме ли да почнеме токму од неа? ***
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)