тишина (имн.) - се (зам.)

Во мракот и тишината се почувствува омалаксана и сосема осамена.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
А над таа бела тишина се наклопило сиво небо и притиска како оловна плоча.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
„Од умна болест“ , одговараа а тишината се повлекуваше и ги оставаше шепотите смрзнато да висат над нив, да ги дави, да им ја пие супстанцата, да биде куп гнили крпи околу гнили мумии.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Ја дигна раката да ги избрише сите грижи од тоа чело и се здрви замрзнувајќи полека од стапалките: ноќната тишина се распрсна како стакло од остро, чепоресто `рзнување.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Всушност, тоа беше ноќното студенило, влажниот воздух што во ѕвездената тишина се кондензирал во премаз од слана врз цвеќињата и овошките.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
И пак тишина, тишина, тишина се таложи околу него, врз него, во него.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Наоколу лежеше тишина; во тишината се слушаше како шумно удираат притките по застојаната вода, од време на време прелетуваше со гладен крик понекоја птица риболовка или штрк.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Камбаната одеднаш молкна како прекината со куршум; во тишината се огласуваа само петлите, добитокот и шумот на езерото.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Откај левата - женска страна - низ тишината се прогласило липање - за маките Христови што наближуваат на Велипеток, за страдањата и смртта на Синот Божји - Единороден од Мајчица Богородица. ***
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Беше вистинско мајсторство да се владее како Татко со тишината особено во барабанските, заглушувачки времиња, кога на меандрите на тишината се наоѓаше вистинскиот збор.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)