тишина (имн.) - кој (зам.)

И не сакаше, не можеше да ја наруши оваа света семејна тишина која беше вистинска внатрешна тврдина што не можеше да се освојува со погрешни, пресилни зборови...
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Не можеше, и да сакаше, да излезе од својата тишина која стануваше с погуста.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Татковиот благ глас се слеваше во тишината која не престануваше да одекнува од ширум отворените книги, последните вистински докажани Таткови пријатели.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Го нема? Тогаш Кој дише низ окарината Кој ја лулее тишината Кој разговара со планината Кој извира од вирот Погоре од Манастирот? Кој?
„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)
Ивона во тишината која настана за миг ги затвори очите. Помисли каде ли се сега моите мајки.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Остануваше иста само тишината која се ослободуваше од книгите.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Штом ќе ја сетеа по кроткоста и тишината која пред неа одеше, ќе ја оставеа работата дуќанџиите, пиљарите и касапите, коларите и браварите, ќе брцнеа по џеповите и ќе ѝ подадеа некоја паричка како за среќа, како камче против чинка, како прав против урокливи очи и баксузлии жени.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Беше сигурно дека бев наследил дел од татковата тишина која подоцна ја откривав меѓу редовите на неговите дамна читани книги, во дамките разлеана пепел од тутунот на занесните читања како негово живо присуство, многу години по неговото исчезнување.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Имаше меѓу овие зборови и тишина која беше всушност мајчиниот јазик, неискажани значења, кои продираа до душа, завршуваа во голема порака која може да ја подари само душата на една Мајка.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Тие ти се тука, додека сум жива... тие остануваат и со тебе... со нас... ќе продолжат да го покажуваат татковиот пат...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Има мигови на тишина кои се посилни од говорот. Такви беа овие мигови.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Има тишина која продира во песната и е посилна од неа.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Таа криеше големи тајни кои, за нас, нејзините деца, останаа засекогаш за­копани во нејзината пословична тишина која небаре остана и нејзиниот дефинитивен јазик. Мојот Мајкин јазик на тишината.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)