тетка (имн.) - ѝ (зам.)

- Рада ја спушти книгата и со едното уво беше вклучена во слушањето на половичниот разговорот на тетка ѝ Јана.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Тогаш Рада по кој знае кој пат повторно ја распосла и отвори својата душа пред тетка ѝ Јана.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Само неколку во годината и тоа обично од тетка ѝ Јана од Србија. Но, ова не беше од Бечеј.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Вечерта Рада се сети на аманетот што ѝ го даде тетка ѝ при нивната последна средба.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Пак ѝ доаѓаа оние прашања од каде ѝ се клучевите на тетка ѝ.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Го одржа ветувањето што ѝ го беше дала на тетка ѝ полека го отвараше писмото плашејќи се да не ја оштети содржината во него.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Ќе речеше дека се вратила од Америка и навратила на гости кај тетка ѝ.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Плачеше ли тогаш или се радуваше малата Сања под раздивеното тело на Авни, беше дилемата на тетка ѝ која, наслушувајќи преку ѕидот што ја делеше од собата исполнета со усвитеноста на зрел маж и девојче кое штотуку ја доживува својата женскост, почувствува необична потреба и таа да биде дел од играта и, во исто време, и плачеше и се радуваше додека залепена со увото за ѕидот, со средните прсти од двете раце силно се притискаше меѓу нозете.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Германија со тетка ѝ да ти живее некаде над гаражите на мајсторот Ратко.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Ништо не му реков на Земанек за онаа вечер; му реков само дека сум ја видел Луција со тетка ѝ на корзото, и дека не сум ѝ пристапил; тој рече дека умно сум сторил, оти сум бил сѐ уште неистрезнет и непресметлив.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И токму кога ја изгубив и последната надеж дека ќе ја сретнам, ја здогледав; рака под рака одеше со една постара госпоѓа (претпоставив дека тоа е тетка ѝ), нешто ѝ раскажуваше и се смееше; се смееше сосема безгрижно, растоварено.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
„Каде е Луција“, прашував. „Луција замина; рече дека ќе оди кај тетка ѝ во Велес, и дека таму ќе преспие, оти тетка ѝ ја очекувала на гости.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Тоа беше едно многу убаво лонче што тетка ѝ на Дора го донесе од Грција, сино со розово капаче и со бледорозови уши што стрчеа од страните.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Зошто не измислат нешто поатрактивно, одошто тоа редење во училишниот двор и ѕвонење на училишното ѕвонче?
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Девојчињата беа многу смешни. Облечени како кукли - се бакнуваа, прегрнуваа, се смееја, пискаа и којзнае што шушкаа.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Тогаш дојде Соња. Не ја видовме цело лето, зашто беше заминала кај тетка ѝ во Битола. Неверојатно: само за едно лето се извишила.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)