Зошто постојам?‘ Затечен од прашањето негово, тогаш ви реков дека самиот Бог преку пророкот Исаија рекол дека Небото му е престол, а Земјата подножје на нозете негови.
„На пат кон Дамаск“
од Елизабета Баковска
(2006)
Зошто секој ден повторно и повторно грешам со телото свое и со секој ден се движам сè поблиску кон смртта ако е таа само премин кон другиот свет и ако душата моја е бесмртна, та ќе воскресне во вечен живот?
„На пат кон Дамаск“
од Елизабета Баковска
(2006)
Да се откажеме ли од телата свои?‘ Тогаш ви велев да живеете без грев, оти најдобро е човек да не зема жена, та да живее само духовно, како мене.
„На пат кон Дамаск“
од Елизабета Баковска
(2006)
„Господ Седржителот, кога го создавал светот, водел сметка и во непознатото да стави зрно познато, за да можеме да го именуваме“, рече и продолжи медот да се излева од устата негова: „Зарем кога ќе сретнеш непознат човек, не те потсетува тој, по одот, или по некој дел од телото свое, или по гласот на некој што претходно си го знаел?“
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Отсекогаш таа слика за мене била подобна на сликата на сонцето со неговите зраци; како што сонцето ја раѓа топлината нужна за билките и животните од самото себе, така и пајакот, сам од себе, од телото свое ја создава својата мрежа, вселената своја.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
И после алиштата си ги сушиш на телото свое.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)