тело (имн.) - во (предл.)

Дистанца спрема телото во дваесеттиот век почнува да се воспоставува во авангардните движења од почетокот на векот, најнапред со радикалните стремежи кон дисциплинираното, униформирано и потполно тело на еден автомат или визуелна структура, подоцна со хепенинзите и перформансите од шеесеттите и седумдесеттите, кога на сцена се изложува телото на екстазата (коешто исто така е некое друго тело) и воедно се задира во него (SM перформансите на na Gina Pane, Chris Burden, Orlan итн.).
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Телото најчесто делува врз духот со физички стимули, предизвикувајќи осети, перцепции, или доколку ги класифицираме осетите како психолошки настани, доаѓа до создавање на сеќавање (меморија).
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Иако телото во нив сè почесто е фрагментирано и исчезнувачко (кадрирање на деталите, краткоста на кадрите), што го разбирам и како криза на можностите за визуелизација на телото, за да се репрезентира единствениот субјект.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Таквите размислувања во деведесеттите се поттикнати од неколкумина жени коишто со гестови полни со иронија и цинизам укажуваат на злоупотребата на женското тело во сексуалната индустрија.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Низ моите перформанси, сакам да се осврнам на статусот на телото во општеството денес и во идните генерации, затоа што мораме да се подготвиме за генетскиот инженеринг.“
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Врежување, прободување, саморанување и исцрпување на телото во секаква форма го прават основниот репертоар на постапки со коишто овој модерен примитивец од Лос Ангелос се служи во своите театарски остварувања.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Зошто, тогаш психо-физичката интеракција би претставувала поголем филозофски проблем од проблемот за каузалната поврзаност на телата во физичкиот свет?
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Најпосле треба да се спомене и вниманието коешто на телото му го 36 okno.mk посветуваат различните гранки на антропологија, етнологија и етологија, а сите се во голем процут. ÂÂ Дали телото ја загуби моќта на делување и стана имагинација и репрезентација на моќта? ÂÂ Човековото тело во текот на човечката историја, од стојалиште на биологијата, одвај да е променето.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Гилхрист почнува да се занимава со сонот и со успиените тела 1987-та, и од тогаш работи цела низа перформанси на таа тема.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Тоа задирање (на пр. сегашните расправи околу клонирањето) ја наметнуваат претпоставката дека телото е само феноменален облик на нематеријален генетски код. Маргина 37 37
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Во еден од нив, изведен во Лондон 1994-та тој експериментирал со галвански уред за кожни реакции којшто ги засилува електричните реакции на заспаното тело во простор.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Уште е поитна потребата само-конструираната реалност да се соопшти некому друг - за така таа да се материјализира.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Постојат тези дека идеолошкиот вакуум (чиешто постоење исто така е под прашање) доведе до инвазија на телото во тн. Источна Европа. Колку тоа е точно и евидентно?
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Уште повеќе, отвореното изложување на телото во просветителството било сметано како една важна научна технологија и метафора што ја означувала просветителската жед кон невидливото, копнежот по увид во нешто што не може да се види (во истиот период тој копнеж доведе до пронаоѓање на микроскопот), односно желбата да се дојде до крајот, каде што никогаш не можеме да бидеме ниту да го досегнеме.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
После 1959, хепенинзите што ја вклучуваат и публиката и уметниците, во САД и Европа ги изведуваат разни уметници меѓу кои се Kaprow, Oldenburg, Dine, Schneemann, Vostell, Knizak, Lebel, Kudo i Kasama, а уметниците собрани околу Флуксус (Fluxus), како Ono, Paik i Moorman, Higgins, Beuys i Vautier исто така го користат телото во својата уметност.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Пиеро Манцони отиде чекор потаму, претставувајќи го биолошкото тело на уметникот како уметност: „Во мај 1961 произведов и потоа во 90 конзерви ставив ‘гомно на уметникот’ (по 30 грама во секоја) со природен конзерванс (made in Italy).“ (Manzoni, 1962.)
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Верувам дека телото не е свето како што нè учи религијата, тоа е само костим што го менуваме.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Во таа смисла на жените не им се потребни шокантни трансгресивни постапки со коишто „модерните примитивци“ ги изразуваат своите примарни пориви, бидејќи експлицитното женско тело на сцената веќе самото по себе е трансгресивно.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Следното такво подрачје каде што на виделина излегува темата на телото е комплексот прашања поврзан со технолошкиот развој кој телото го опремува со надворешни помагала, продира во него, ги надоместува или подобрува неговите расипани делови, дури може и генетски да го промени.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
На западната култура секогаш ѝ требале субјекти да бидат сведоци за значењето на опстанокот и за историските тела во однос на коишто текстот на деструкцијата е запишан.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Виенските акционисти беа меѓу првите што ги злоупотребуваа телата за да го пречекорат јазикот и да ја интензивираат пораката. 1962 г. Hermann Nitsch се врзува за ѕид како да е распнат, а врз него е фрлена крв од јагне. Otto Muhl и неговите соработници ги обесчестуваат своите тела во една хаотична, оргијастична инсценација, со цел да ослободат одредени табуа и да го ослободат поединецот од репресијата на буржуаското општество. Rudolf Schwarckogler создава серии ин­сце­нирани фотографии на коишто телата на различни начини се рануваат, бандажираат и уништуваат со струјни удари.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Од крајот на педесеттите уметниците од целиот свет се вградуваат во сопствените трудови - Ханс Најмут (Namuth) го снима Џексон Полок (Pollock) како работи врз платна од коишто се цеди боја; францускиот уметник Жорж Матје (Mathieu) јавно изведе една голема акциска слика; јапонската група Гутаи ги поставува своите тела во кои (акции), а Казуо Шигара слика со нозе и ваја во кал за борење.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Ова е ниско - дури и светиот бес на Ласло Тот повеше се претпочита во споредба со ова. превод: Сенка Наумовска извори: FlashArt 6/97, Frieze 6/97 Маргина 37 53 пример 5 Athey Ron Athey (р. 1961) е радикален театарски уметник од Западниот брег на САД.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Спортот, модата, боди билдингот, боди артот, танцовиот театар сведочат за една култура на визуелна егзалтација и тело.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Тоа беше како самиот себеси да си ја дерев кожата додека ја напуштав оваа кашленкава корупка од телото во кое луѓето го препознаваат Марка на Гроздана Поповски.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Звукот, кој наликуваше на болно откорнување на некое тело во совршена симбиоза сраснато со некое друго, го уверуваше дека зад овој предел, макар да е само овде, се крие божјиот допир кој спојува и разединува, кој создава и уништува.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Малото шаховско поприште му откриваше широк пат во животот, го одведе еднаш и во странство, и веќе опипливи му се чинеа мечтаењата за светски турнири и турнеи, за гостувања кај шаховски снобови - бразилијански владетели на плантажи или баснословно богати махараџи, во дворците на кои убави жени, покриени само со проѕирен превез, ги извиваат своите тела во танци при ноќен водоскок, а оние црни очи им горат, им светкаат.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Но, добро е, добро, само телото во кое живеам добро не е.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Дигитален изглед (Digitaler Schien) е еден од неговите најзначајни текстови The Hat Makes The Man, Макс Ернст 1920 106 Margina #19-20 [1995] | okno.mk Vilém Flusser ДИГИТАЛЕН ИЗГЛЕД Пред нашите неверни очи почнуваат од компјутерот да се појавуваат алтернативни светови: црти составени од точкасти елементи, површини, а набргу и тела во движење.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Но, тоа не е сè, зашто овие, технички речиси остварливи тела во движење од компјутерските симулации можеме да ги опремиме со вештачка интелигенција од типот Turing’s man, за да можеме со нив да воспоставиме дијалошки однос.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Можеби ќе ве изненади тоа што хаосот постои и во Сончевиот систем. Margina #26-28 [1995] | okno.mk 85 Со модификациите коишто предвид ја земаат Ајнштајновата теорија на релативитетот, Њутновите закони се користат не само за проучување на хаотичните орбити на големите тела во Сончевиот систем туку и за оние електрички набиени субатомски честици во електричните и магнетски полиња на акцелераторите за честици.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Со човечки тела во мојата земја го ѓубрат земјиштето, со нив хранат кокошки и свињи, со тела се полнат јами за да може еден ден повторно да никне црното, дебело семе на злото.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Некои примери покажуваа дека едно трето лице, по позициите на телото во однос на соговорникот, би можело да погоди кој од двајцата набљудувани е црниот човек.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Тие слатки победи. Возбуди. Страст. Уживање потонато во занес, испреплетени тела во љубовен огин.
„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)
Најверојатно, барала да внимава на себе, да се контролира себеси.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Ми станаа јасни активностите со кои таа се обидела да го вообличи телото во прифатлива форма - во “послушно тело”.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Можеби за неа сум само тоа машко топло тело во кое се впива и од кое бега?
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Тие парчиња хартија, испокасани од влагата и сонцето се налегнати врз неговите испружени колена и кога ќе го мекне перцето во местилникот тој го гледа, зад разголениот бел песочен брег нејзиното златесто тело во жеден спој со разбудените стопрсти на водата.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Седнав на креветот, покрај мртвото тело во бела ноќница.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Посакував да можам да ги видам сликите кои трепереа во нивните мечтаења и да ги насетам нивните мисли, сакав да знам што ќе си речеа кога би паднале воздржаноста, непријатноста, срамежливоста, сакав да ги видам движењата на нивните тела во мигот кога желбата би надминала сѐ останато и би направила кожата на нивните тела да биде единственото нешто што ги одвојува.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Уште не се беше смрачило кога се уморив, и престанав да чекорам по станот, а моите сестри и натаму ги разгледуваа албумите.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Луѓето со лопатите нафрлија каллива земја врз чаршафот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Го ставивме чаршафот со телото во ископаната дупка.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Нивните светови беа составени од толку различни нешта, а и таа и тој толку силно сакаа да ги слушнат еден од друг различностите.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Го зедов писмото – во него објаснуваше зошто го сторила она што го сторила: се вљубила во оженет офицер, останала трудна од него, тој ѝ рекол дека нема да се венча со неа.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Во исто време моите сестри ги гледаа албумите со стари фотографии – се смееја на облеките што ги носевме половина век пред тоа, на сериозните лица, на згрчените тела во мигот на фотографирањето, и одвреме навреме слушав по некоја воздишка, сигурно за некој од починатите од фотографираните, веројатно најмногу за децата на Роза и Марие.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Оф, судбини, судбини лоши за стројните женски тела во западни делови на Непал...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Топол поздрав од тело во заборав какви не волшебства љубовта ткае во влажноста на сетилата, шкрипи моќта на природата испреплетена...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Стапување во контакт Нашите односи не се веќе испреплетени со другата страна на улицата во која живееме (читај: каде што го ставаме нашето тело во кревет секоја ноќ) туку преку хиперлинковите во okno.mk 25 виртуелните мрежи.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Тоа надоаѓаше во неговото тело во некакви спори налети, од кои се чинеше како по сета кожа да му избиваат некакви црвени безболни пликови, беше свесен дека тоа мускулите во него умираат.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Но, ни тоа не потраа толку долго, колку што беше потребно, за да го узрее во себе дури ни тоа чувство, кога виде како по снегот наоколу почнуваат да се редат едно по друго и да нараснуваат во приближувањето десетина издолжени црни тела, сите со муцките впиени во сиромашката миризба на крвта, чиниш врзани за тоа испружено тело во снегот со некакви невидливи врвки, кои некој сега сите заедно ги повлекуваше.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Можеше да се обиде да најде уште некоја потпора за своето тело во подебелите ветки околу себе, да се загнезди меѓу нив колку што му беше возможно тоа во неговата положба на закачен, а за да сето време секое негово движење се престоруваше во растреперена напнатост, така што еднаш беше принуден докрај да се смири и само да трае.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Телото во миг се мушна под неговите крилја.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Заробеното тело во тесните фармерки и тесна јакна во целост ја изразуваше нејзината раскошна недопрена женственост.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Вклештена меѓу рабовите и железната рамка, таа го притискаше своето тешко тело во ѕидот и ја спречуваше светлината да продре во ќелијата.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Всушност, постои прашање на системот од координати на кого се реферира, како Leonardo да имал интуиција за она што ќе стане, токму во онаа епоха кога Duchamp ги сликаше своите тела во движење, една ограничена теорија на релативност.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Стиснат помеѓу две тешки тела во затворениот автомобил, удираше со голото теме во нискиот метален покрив и прегласно пцуеше - платеници и стаорци, ќе ми паднете проклети в раце и ќе ги проколнувате имињата на сите крави што ве доеле, а тие, свечени и исправени, седеа крај него бес глас во челустите како да се на нечиј погреб.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Во Картагина, во која се наоѓаа речиси сите резиденции и амбасади, а на еден рид беше извишена големата резиденција на американската амбасада, дејствуваа амбасадорите и нивните советници како на свет во мало, во кој беа силно изразени и тогашните делби во светот.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Амбасадорите на земјите од социјалистичката заедница, односно Варшавскиот пакт, дејствуваа како едно хомогено тело во кое секој амбасадор без оглед која земја ја претставуваше имаше посебна функција, во согласност со стратегиските цели на заедницата, без оглед на вжештените односи меѓу земјите на лагерот.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Со палецот и показалецот ми ја фати долната усна, благо ми ја повлече кон брадата, ми ја отвори устата за да може да ми го стави јазикот на непцето, таму каде што по знакот на некоја сензорна клетка одеднаш станав премногу силен и премногу слаб пред жената која знаеше да ми се вовлече во моето тело и да биде мое тело или јас нејзино, сеедно, да бидеме едно тело во кое се заробени две души завеани на беспаќе што го нарекувавме живот.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Дојде од купатилото гола. Од задниот дел на косата и плешките, кои не успеала да ги забрише со крпата, ѝ се тркалаа капки вода кои продолжуваа надолу по телото во кривулести поточиња сѐ до задникот и бутовите каде се распрснуваа и, така разлеани, целосно ја препокриваа кожата која со влажниот слој добиваше проѕирна жолто-руменеста боја со необичен сјај.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Богдан немаше одговор на ова прашање, но тоа природно му се наметнуваше, не толку кога ќе беа в кревет, исполнети со себе и доволни сами на себе, изделени од сиот друг свет, колку во миговите кога ќе го гледаше нејзиното голо тело низ објективот, работејќи на фотосесиите кои госпоѓа Мариела особено ги љубеше (во спалната, во кујната, во купатилото, на дрвените вртени скали меѓу едниот и другиот кат, на пространата тераса обрастена во густеж од бршлени) кои траеја долго, исполнети со сласт на себеоткривања и дооткривања еден со друг, со лес на дишење, со движења кои беа нечујни, со поместувања низ амбиентот кои беа спонтани и хармонични, во атмосфера која беше пријатна за двајцата, што, всушност, значеше предигра за она што потоа следуваше: да се спојат нивните растреперени тела во долга и страсна љубовна игра до исцрпување.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Кога заврши тоа, донесоа еден сандак од џамијата, го затворија телото во сандакот и на горниот дел, кај главата, ставија одозгора фес, колку да се знае дека покојникот е маж, а не жена.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
И Господ Бог благоволи да почине неговото пречесно тело во Рим.
„Пофалба на нашиот татко и учител словенски Кирил Филозоф“ од Климент Охридски (1754)
„Потфатот час ми е на дофат, час бескрајно ми е далеку; кога чинам елементите се спојуваат, тие пак продолжуваат независно да живеат како телата во космосот...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Преносот во поинакво тело во ВР е далеку посложен отколку маскирањето, бидејќи 98 Margina #17-18 [1995] | okno.mk динамиката на телото сосема се менува.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Во вашата книга нема реферирање на телото во ерата на комјутерот, всушност, воопшто нема анализа на моќта.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Чу истрел и виде долго тело во кабаница за дожд легнато на калдрмата.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Ја знаете таа потреба на телата во меѓусебен допир да ги надвладеат недоразбирањата произлезени од зборовите.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Еден вид празнење на негативна енергија. (Доктор Пачев читајќи ги овие редови со насмевка забележа Сè е хемија и во неговиот поглед открив потврда и разбирање.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
И сега земете ме ако ви чинам, штом до тоа ме доведовте: тело во рани, снеможено од болка, недостоен дури и да умрам...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Прво имаат една година настава по физика, ботаника и хемија, а потоа сецираат мртви човечки тела во рамките на предметите анатомија и физиологија.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Дури по извршената настава на тие предмети студентите се соочуваат со обичното население, за да видат како тоа се работи во пракса.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
И добро е да е така: кога во едно тело ќе се зберат две радости.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Тоа ни го тврди и верата: мажачката била пред сѐ тоа: соединување на двајцата или на двете тела во едно.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Не постои конституиран субјект кој во одреден момент се обврзува на пишување поради одредена причина.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Обајцата уметници се обидоа да направат премин од минималисти во максималисти, што на Бојс му појде од рака, но со мал или сомнителен успех.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Ничеовото разликување ги одразувало различните чувства на телото - само-максимализирачко топло тело во контраст со само-минимализирач­ кото ладно тело.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Иако не ѝ беше туѓ на филозо­фијата, тој обид не беше ниту филозофски ниту исклучиво теориски или критички, туку ветуваше (тој самиот беше тоа ветување), воедуваше нови тела на пишување, во залог даваше нови потписи, нови тела во кои ниту филозофијата ниту литературата, ниту знаењето воопшто, веќе не наликуваа на својата слика или историја.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Морал сето време да создава за да го исполни телото и духот кои делувале празно.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Гледај го телово во кое монисти од твоите прсни допири сплеле набрекнати крвни садови.
„Омајнина“ од Афродита Николова (2010)
А. Денет: Вашите каталози, публикации се во голема мерка дел од целиот проект.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Насликани тела, изрезбарени тела, тела во бронза, сето ова може да се замисли, но кога ќе ги видат нашите дела, луѓето застануваат.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Исто како што робовите, слугите и проститутките беа терани да ги продаваат своите тела во времето на преддигиталните стадиуми, луѓето во 2008 ќе ги продаваат своите мозоци.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Работата тешко дека ќе постои. Повеќето физички работи ќе бидат извршувани од автоматизирани машини.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
„Тогаш...како се случи тоа?“ „Не знам“, промрморе Германија, се турна во телото во неговите гради и залипка.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Пела, стискајќи се во фустанот на бабата Перса, ништо не можеше да разбере од гласовите што се слушаа од секоја уста, ама затоа пак нејзините итри сини очиња ја видоа широката тепсија како плива врз главите на новодојдените полна дури со врв и покриена со некоја бела убава басма што некој , подоцна, ја нарече, свила, и таа тепсија сама од себе како да лебдеше врз главите и откако влезе заедно со тоа купче тела во дневната така набрзо излезе од таму и како да јурна во спалната и кога таа успеа да се провлече низ тие разлетени фустани и машки костуми, ја здогледа во празното врз широкиот кревет и во тој миг од страната на балконот како здрвена стои тетка Деспина, а една друга тетка, тркалезна во лицето со светилки во ситните очиња нешто ѝ зборува и ѝ подава шејови што ги вади од тепсијата и ги реди на нејзината десна рака.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Колку испреместени беа нашите лица и тела во излогот!
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Станав и се упатив кон ѕидот, сѐ уште наведната поради досегашната, свлечена положба на телото во која се најдов кога се вратив од таму каде што бев.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)