тело (имн.) - ѝ (зам.)

Туѓо тело ѝ го допира грбот.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Рози почувствува како виното ѝ изби на нејзините бледи образи. Ѝ го стопли и срцето, и покрај сето тоа, одвреме навреме низ телото ѝ минуваа бранови студенило - нејасен страв.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Тогаш отиде до клупата и седна, а телото уште два пати благо ѝ се стресе и секое стресување, што ѝ минуваше низ телото ѝ ја одземаше вртоглавицата која сѐ уште беше во неа, и секое повторно смирување или сталожување одново ѝ враќаше дел од изгубената сила.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Опашката ѝ беше поставена во позиција на неизбежен погон, но телото ѝ беше целосно неподвижно.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Додека стои така навалена со рамото на ѕидот и потпрена на патерицата, телото ѝ се празни од оној удар што пред малку го почувствува во градите.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
А телото ѝ снеможуваше секој ден сѐ повеќе и повеќе, и докторите ѝ советуваа да оди некаде да закрепне.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Отидоа со мајка во бањата Гаштајн, и се вратија половина година подоцна.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Лежеше мирно, како да спие. Телото ѝ беше сѐ уште топло.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Гледав во неа, мислев на сестра ми Роза.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
И пак се поткрена, додека усните ѝ трепереа, лицето ѝ се грчеше, во очите ѝ навираа солзи; се поткреваше од креветот и се уриваше на него, а потоа веќе не успеваше да се поткрене, ги гризеше усните и плачеше, и удираше со рацете згрчени во тупаници по своите немоќни нозе.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Се обиде пак, и одново телото ѝ се врати на креветот како да се урива.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Кожата околу устата и се растегна во грч, телото ѝ се оптегна и таа заофка со глас кој дотогаш не ѝ беше познат.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
По набабрените гради се гледаше дека телото ѝ е сосема зрело.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Рада со првите септемвриски денови влезе во деветтиот месец од бременоста. Телото ѝ беше оптегнато како балон.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Долниот дел од телото ѝ беше болен.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Акакиј Акакиевич одеше во весело расположение на духот, дури ненадејно и потрча, којзнае зошто, по некоја дама, која, како секавица, помина покрај него и на која секој дел од телото ѝ беше исполнет со необично движење.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
И телото ѝ беше убаво, вајано; кога одеше заносно поигруваше со него.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Беше свесна дека е убава, но сепак не беше задоволна од својот изглед: челото ѝ се чинеше премалечко, очите темно кафени, а не сини, линиите на телото ѝ се чинеа преизразени...се разбира претеруваше, тоа беа некои нејзини бубачки во главата, какви што си имаше секоја девојка на таа возраст.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Телото ѝ блескаше бело на сонцето.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ема беше потпрена на бирото со двете раце; речиси целата тежина од горниот дел на телото ѝ паѓаше на дланките.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Откако ѝ ја ставив дланката на задникот, телото ѝ се свитка во форма на лак, подавајќи се нанапред, потоа бавно, со леснотија ги помести двете нозе, доближувајќи ми се сосема.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Беше јасно дека во тие мигови не можев да се повинувам на дисциплината што ја исполнуваше Ема со својата наивна и едноставна игра со која ме заведуваше, но, кога ѝ ги ставив дланките на раменици и силно ја повлеков кон себе, кога помислив дека целото тело ѝ е наврено на мене, или дека целиот сум во неа, почувствував дека токму тогаш таа ја сфати смислата на играта и, конечно, го направи тоа што ѝ личеше на жена која вистински го сака токму тоа: се сврте кон мене, ме гушна, ми ги апеше усните, првин горната, па долната, повремено навлажнувајќи ги со врвот на јазикот, а потоа силно ме загриза на вратот.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Пелагија престана да ја негува Пелагија, не ѝ го негуваше лицето, не ѝ ја чешлаше косата, не ја капеше еднаш неделно во дрвеното корито среде одаја, туку еднаш месечно, фустаните ѝ ги врза во бовча а бовчата ја напика под одарот, убавото, мургаво тело ѝ го пикна во стари војнички пантолони, цврстите гради ѝ ги стегна со стишно плетена блуза, косата ѝ ја напика во црн каскет и од мома ја претвори во бербатен маж.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Една обична секојдневна неодложна потреба на телото ѝ го стисна срцето.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Помолча пак отец Иларион, и кога виде дека сите гледаат во него чекајќи да продолжи, рече: - Душата човекова се разликува од животните и по тоа што таа прави дела; што управува со сопственото тело; што знае дека телото ѝ е привремено боравиште; што е разумна и знае дека е од бога и во бога ќе се врати; што знае дека ако биде грешна - ќе замине мрачна и темна, а ако биде безгрешна - ќе замине чиста и светла; што знае (како што вели свети Андреј Јуродив) дека сразмерно на делата што ги направила, така и ќе свети: некоја како сонце, некоја како месечина, некоја како пламен, некоја како молња, некоја како камен скапоцен, некоја како килибар, некоја како цвет, некоја како волна, некоја како сребро, некоја како чисто злато.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Помеѓу другите дребулии што ги спомнав, мислам дека не заборавив на Катерина да ѝ порачам да наврати во нашата амбуланта по работното време, бидејќи ми се пожали дека е со впечаток оти насекаде по телото ѝ шетаат стоногалки.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Ѝ реков дека веројатно настинала.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
За целото време, бев изненаден и некако засрамен – зашто ги гледам промените на нејзиното лице (тело ѝ е сè уште витко).
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
И наспроти чувството на недофатлива празнина, сè уште се насетува по некоја потајна истовремено во карактеристичниот гест, движење или во говорот кај другиот, што само ја потенцира дистанцата меѓу некогашното и сегашното.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Кога се движеше, горниот дел од телото ѝ се испакнуваше нанапред во воздухот, како да сака да бакне некој минувачки патник.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Твоето тело ѝ припаѓа на татковината но доколку се претвориш во прав твој споменик ќе ти бидам јас...
„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)