татко (имн.) - ѝ (зам.)

Мислиш ти се плашам ако ги собереш така веѓите – си помислив – а и каква ти е таа глупост да се легнува толку рано?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ги зеде тој уште двете лири од аманетот на татка ѝ на Трајанка, направи триста други зулуми сѐ додека еден ден не ја зеде работата во свои раце дедо Геро војводата и неговите двајца комити.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Што се правиш на удрена?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
На крајот од неделата татко ѝ на Зорица повика уште еден лекар.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Гитарата ја наследи од нејзиниот брат кој загинал и ја оставил за спомен.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Ете тогаш, кога жителите на Потковица и на околните села ја нападнаа железничката станица, беше нашле една фотографија од Тањушка, во позлатена рамка, и дали од простотилак или од пакост и на подбишега, зашто го мразеа татко ѝ, за божем дека бил посрбен, ја прогласија девојката за светица и со нејзината фотографија напред носеа покрсти - одеа низ полето и молеа бога да падне дожд, за да ги наквасел полињата.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Овие одликувања, кои ссами Боше и татко ѝ на Драганка му ги предале на Петрета, за тој да ги донесе во Потковицата и да им ги предаде на нивните, во куќата Јанческа се чуваа сѐ до 1924, кога, при еден претрес, српските џандари ги најдоа и ги зедоа со себе.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Се сети како татко ѝ се довлечка назад во собата од болната и рече: – ’Италијански гадови! Баш сега најдоа!’
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Таа, пак, немаше ни братче ни сестриче и со татко ѝ и баба ѝ беа останале сами.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Тоа го забележаа татко ѝ и мајка ѝ и лицата им се разведруваа.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
А неговата руса жена, целата набрекната во градите и во рамената, гледаше во стапалките, што ги оставаше ти со твоите оппинци, секој миг готова да ти се врекне, како да си ѝ го утепал татка ѝ.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Таа многу се плашеше од татко ѝ, иако беше многу разгалена од него.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Маре, кога ја посети во селото, му објасни дека татко ѝ изгледа сега носи две болки.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Татко ѝ и мајка ѝ ја завлечкаа по него. Ја тргнаа со сила. Таа се опираше и викаше.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Таа дојде и легна во плевната на стомакот а јас ја истурив целата чинија со лутите пиперки врз стомакот и сакав да ја тријам, но кога тие лути пиперки пробија насекаде, таа списка Потоа дојде татко ѝ.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Коприна за фустаните татко ѝ ѝ порачува од Солун.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Чекаше да ја попуштат рацете од татко ѝ и мајка ѝ што ја стегаа, па да започне да се слекува.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Не можев да поверувам дека татко ѝ толку брзо се решил на овој чекор.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Најмногу го сакаше Ернест, но и Хари ѝ беше при срце.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
По некое време, еве ти ги Снеже, мајка ѝ татко ѝ го паркираат автомобилот крај „Плавата и излегуваат еден по еден”.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Затоа сега Јанчевци на Драганка ѝ купуваат земја, за да го извршат заветот на татко ѝ.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Како времето поминуваше, ѝ стана како ќерка.  Рашела беше дете од сиромашно смејство, што мајка ми, Евридика, бог да ја прости, ја зеде кај нас дома, да помага, по молба од татко ѝ, како најстаро дете во неговото бројно семејство за да работи и да печали.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Зашто знаеше дека мајка ѝ оди да ја извади онаа петолирка од ралото шарени зетовски чорапи на татка ѝ што тој ја прати како аманет од Влашко пред да издивне.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
И иако знаеше дека сето тоа се бесмислици и дека взаемната љубов на мајка ѝ и на татко ѝ нема никаква врска со болеста и со умирачката, сепак тие три години му беше лута.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Забележав дека тој збор го употребувам наместо бездушниот – умирање, или безличниот – починување.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Пред очите и излегоа светите ликови на мајка ѝ, татко ѝ, брат ѝ, а како последна утеха ѝ излезе ликот на нејзиниот избраник Стојана со целата негова овчарска младост, свежина, бујност и убавина.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Зацрвенет и насмеан, татко ѝ качуваше картонски пакети по скалите.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Таа само го молеше да му каже „на господин Стојчета” дека ѝ е многу жал заради случајот со јорганот, дека таа го моли за извинение, но самата немала што да прави, кога татко ѝ е толку лут на него.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
А баба Севда, уште кога татко ѝ ја заборави и повеќе не ја побара, ја засака патерицата.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Татко ѝ беше толку многу зафатен со работа, што таа скоро не го видуваше ниту еднаш неделно и тоа ако појдеше кај нив.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
„Види ги – решив дека е време јас да се јавам – гугувкаат како гулапчиња.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
„Носи ја, носи ја оттука!!!“ му вресна таа на татко ѝ, кој како и таа, изненаден од она што го гледаше, не знаеше што да прави.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Се загледа низ одајата, со погледот помина по сите познати предмети од кои еднаш неделно со години го бришеше правот, чудејќи се како можело пак да се нафати толку многу.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Слушнав како тато ѝ вели на мама: - Не си требала да ги носиш на гробишта.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Барам момент кога татко ѝ Лешо не е тука.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Кога наврши Милица двајсет години, со одобрување добиено од татка ѝ Ѓорета од затвор, се посврши за некое момче од Прилеп, а само по еден месец по свршувачката, умре, одненадеж.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Првпат тато ѝ пријде на мама на 1 април 1903 година.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Во неделниот ден, кога се враќавме од гробиштата, од прозорецот на автобусот случајно го здогледав татко ѝ на Марина и со него истата млада жена, што ме пресретна на вратата. Тој ја водеше под рака.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Да беше жив татко ѝ, а посебно дедо ѝ, можеби ќе се противеа.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
И така се сретнуваа еден со друг сè до пролетта, сè до оној ден кога Милчо играјќи топка во паркчето, ја удри случајно шофершајбната на колата од татко ѝ, и ја скриш.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Секогаш кога ќе ја покажеше фотографијата на некој посетител, татко ѝ рамнодушно ќе речеше: – ’Тој сега е во Мелбурн.’ Таа се согласи да замине, да го напушти својот дом.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Што се случи со нив? Алегра ја поставиле пред стрелачки вод со татко ѝ, мајка ѝ и други Евреи од Дорќол и Јалија и пукале во нив.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Пет смртни случаи во семејството, срочени во една година. Еден од тие беше татко ѝ.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Двајцата старци - татко ѝ, самарџијата Димо, уште беше моќен, а и свекорот Пајко, кој малку по малку го препушташе дуќанот и занаетот на сина си Марка, сѐ уште повеќе ѝ помагаше нејзе, отколку таа нему.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Пред да биде уапсен поради реметење на јавниот мир (зошто се обидуваше насилно да ја свлече растревожената Чикита), тој стигна да изјави дека изборот за мис е чиста провокација; имено, татко ѝ на Чикита е водич на „федералистите“, а и нејзиното бикини било во боите на националното знаме на големиот сосед“.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Ми требаа неколку минути офкање и стенкање за да се разбудам обвиткан во ужасна смрдеа, како што претпоставив, од сопствените гасови, и со уште позагрижувачки болки во стомакот.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Ако се некои нејзини, татко ѝ и роднините со соседите, на здравје.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Оттогаш па до ден денешен во Потковица никој ништо не слушнал за него, за Васја Штербицки, Русинот, татко ѝ на Тањушка, чуварот на пругата од Бакарно Гумно, односно Пере Тошев, во Второто бугарско.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Френк ќе ја прифати. Ќе ѝ даде живот, можеби и љубов.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
- Што е, - праша татко ѝ на Невенче, - кој се радува и зошто?
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Но, додека се кикотеа Дора го виде како влегува во нејзиниот двор.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Неговиот чир ќе исчезнеше.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
И тој е лекар, и заедно работат во болница, а другари се уште од прво одделение.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
„Морам да одам”, рече таа, и ни се насмевна со својот тажен, настојчив поглед, кој потсетуваше на погледот на татко ѝ.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Или сепак ќе подрече дека станува збор „само уште за една од неговите убави слабости!“
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Таа на средните сталежи им е начин да се издигнат, нешто како Веда во Милдред Пирс, преку презир кон сѐ што е средносталешко (Веда е најсредносталешка токму кога ја презира љубовницата на татко ѝ зашто била „упадливо од средниот сталеж“).
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Со сопругот, кој бил постар од татко ѝ , морала да замине од Виена во едно малечко гратче, каде што заборавила да мечтае и да плаче.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ќе ги дотерам татка ѝ, брата ѝ мајка ѝ, сета нејзина роднина пред неа ќе го викнам џелатот.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Дома, во секој случај, имаше покрив над главата и храна; беше опкружена со луѓе што цел живот ги познаваше.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Татко ѝ бргу ја фати за рака и ја одведе од собата.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Во 1856 година, во изнајмената соба над една ковачница, во која живеела со сопругот по венчавката, на свет го донела Зигмунд, следната година го родила Јулиус, кој умрел осум месеци подоцна, а потоа се родила Ана.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Неодамна, кога цел ден лежеше болна в постела, ѝ прочита една приказна за сеништето од долот, и ѝ испече лепчиња на пирустија.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Ернест умре а Хари, којшто работеше како фрескосликар, постојано беше на пат.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Мајка тврдеше дека Татко ѝ се доверувал дека цел живот во библиотеката, трагал по магичниот редослед на читањето кој ги покажувал среќните излези за семејството, одговорите на големите прашања на егзистенцијата, во кои било вклучено и прашањето на враќањето во родната земја.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Дури на моменти ми се чинеше дека ако и татко ѝ сосем го немаше ќе ѝ беше полесно.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Зар да не ја посети пријателката Маре кога дозна за наводите што го обвинуваа татко ѝ Чардаклија дека му помогнал на воениот богаташ Баручиев да засолни кај него дел од својата стока?
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
И Алегра татко ѝ и мајка ѝ ја носат до венчалниот балдахин и ја поставуваат десно од Јехуда, како што порачува и стихот од псалмите: „Од десната страни ти стои царицата”.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Наскоро договоривме ерусин 15. Според обичајот, татко ѝ на Алегра реши помеѓу веридбата и свадбата да протече година дена, иако таа традиција веќе се напушташе.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Како можел татко ѝ на тоа да се согласи, се чудев.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
- А што купи? - праша Билјана. - Ќе го купи автобусот што го возам јас. - Ај! - викна Билјана и остана зачудена. - Автобусот! - Да, да, - потврди татко ѝ сосем сериозно.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Рена веќе беше станата и ја подготвуваше ханукијата8 што, брзо по свадбата, ја направи татко ѝ за нивата прва заедничка Ханука.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Профим го стега коњот за оглавот да не мрда; Царјанка ги шири рацете и им забранува на сестричките да истрчуваат пред коњот; по скалите трча Профимица со капчето в раце за да му го стави на Скрче; но сликарот чкрапнал, та сè е фатено во една подготовка за сликање; петта фотографија: пак Профим, жена му Профимица и синот Скрче, но сега малку потпорастен; во рацете држи свеќа; зад нив е црквата, околу нив гробиштата, расцутен јоргован, неколку деца што се бркаат со запалени свеќи в раце за да си ги потпалат косите; некое дете во мигот на чкрапањето е фатено одзади каде што им се исмејува со издолжен јазик; шеста фотографија: фотографијата е направена во сликарско ателје во градот: на стол седи Профимица, в скут го држи Скрче во морнарски алишта, до неа седи Профим, потпрен со раката на нејзиното рамо и облечен во градски алишта што му ги позајмил сликарот за сликање; зад нив кулиса што претставува богата градска одаја, украсена со слики, голем ѕиден саат, на ѕидот распнат персиски кавијор со лав чијашто глава со разината уста се наѕира меѓу Профим и Профимица; на Скрче главата му е помрдната при сликањето и изгледа како да е двојна или како да се гледа низ матни очила; седма фотографија: сите деца заедно: Царјанка, Андромеда, Девица, Венера и Скрче; девојчињата држат во рацете китки цвеќиња, а Скрче мало кученце што не седи мирно; сликарот доближен до нив повеќе отколку што треба, не ги фатил сите убаво: Царјанка, која е на едниот крај од сликата, ја фатил половина, како пресечена од главата од петиците; уште тогаш Царјанка сакаше да ја скине сликата, но татко ѝ Профим не ја оставаше.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Дали ќе беше тоа татко ѝ на Калија, самарџијата Димо, дали попот Ставре, дали пак еден стуткан туѓинец, Унгарецот Миклош, кој по несреќа попадна во Скопје и кој, сличен во судбината со Бошко, Калија ја сметаше за единственото невино суштество во оваа превара со војни, освојувања и робење.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
За нас радост - за возрасните голема грижа.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Иако малку столчен од нејзиното зло око, ама решен да не ја испушта јадицата и да биде денес или утре тоа што и татко ѝ, сепак се насрчи како мачор на оса.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Сега тие им беа десна рака на мајстор Пајко и на самарџијата Димо, татко ѝ на Калија, кој се свитка како ластегарка откако Калија замина да се закалуѓери во кожленскиот манастир Свети Никола.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Беше толку исполнето заљубен, а освен тоа, суетата му се најде погалена – се сака со девојка од повисока класа: татко ѝ има викендичка, таа е службеничка, секретарка или така нешто.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Ратка стана службеничка во Министерството за образование благодарејќи на поранешните врски и школски другари што татко ѝ ги имаше во тоа министерство.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Втората вечер ни дојдоа момчињата со гитари да ни свират серенади, но татко ѝ на Цвета ги истера.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Добро помни кога татко ѝ ѝ ја стави на глава мајчината капа, само за да ги развесели децата. – Времето си врвеше, но таа сè уште седеше крај прозорецот со главата навалена на завесата и го вдишуваше мирисот од прашлив крепон.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Впрочем, нејзе, што може да ѝ значи податокот за татко ѝ, дека размислувал гласно?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
На татко ѝ Бугарите му вршеле притисок, па тој во весник изјавил дека ќе биде награден тој што ќе ја фати или убие неговата ќерка.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Тргнав со најдобра намера во Горно Морино за да ја посетам ќерката на Симо Чардаклија, и тоа со единствена цел да ѝ се заблагодарам за добрината што ми ја имаше сторено во времето на војната и да узнаам нешто повеќе за пресудата на татко ѝ а наидов на она на што наидов.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
При таа посета, татко ѝ, кој беше многу кроток и внимателен човек, толку многу внимаваше да не им згреши нешто на сватовите, што заборави да си ја земе патерицата.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
И јас да сум на нивно место, - си велеше, - да ме будат страшни соништа во кои арамијата ми виснал над глава со нож в раце готов да ме заколе, да гладувам, зашто она што го имам ми го собира некој со помошта на еден јатак , да ми ги грабне некој со крвава пот спечалените пари, да молам да го дадам аманетот на најмилиот од куќата како што беа оние пет лири на татка ѝ на Трајанка, да морам да се посрамам како татка му на Пецета, зашто некој, кога сум бил на мака, ме одделил од најмилото, а јас сега не можам да му го вратам, та и мене да ми се случува сето тоа, - и јас не ќе можам да го здржам бесот, па макар сто пати знаел дека јатакот е јатак, а неговото внуче негово внуче, кое можеби ништо не знае.“
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Тогаш, во тој ден, на ручекот, за првпат ги видов мајка ѝ и татко ѝ, братот, снаата и двете нивни машки деца.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Но госпоѓицата, во 1939 година, умре од офтика, па татко ѝ ја закопа на гробиштата во Битола. и секогаш кога беше слободен, или кога ќе најдеше некого за а го замени, одеше таму, во Битола, за да запали свеќа на гробот.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Па како се облекува - сè со некои фустани што ѝ ги носи татко ѝ од странство!
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Мајка бргу се освести. Татко ѝ подаде чаша со вода.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Навистина, уште е рано, но, како што се вели, нужда закон менува: и тие со татко и нема да го чекаат Крлето осумнаесет и дваесет години да бреа по село, како што прават сиромашките ергени, ами ќе го наоглават уште на петнаесет шеснаесет години, да се отвори куќата и да има кој да му чини измет на татко ѝ и брат ѝ на Бисера.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
- Сега тато, сега! - викна Ане и почна да го собира ќофтето од скутот.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
А дотогаш, додека времето не ја донесе вистинската приказна за тоа како станало Бошевото заминување од Потковицата, кој бил татко ѝ на Драганка и од кај им биле парите на Јанческите, многу поројни води протекоа низ Голема Вода и многу нови патчиња разгазија потковичаните по ридиштата и низ полето.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Тука беше напишала и за тоа дека од минималната плата на татко ѝ, работник во железницата, се издржувале трите сестри и невработената мајка.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Се разбира, мораше да ’рмба, и дома и на работа.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Слушав како му вели татко ми: Зарем таа жена го заслужила тоа, од добро семејство е и богата, кај татко ѝ имаше и да јаде и да пие, но те зеде тебе, за да има покрај себе маж.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Елена мораше да си легне порано. Нејзе не ѝ се спиеше, но татко ѝ настојуваше да си легне.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
МАТЕЈ: А Мира? БОРИС: Важи и за неа. (Пауза) Сигурно побегнала со драгашот во Грција. (Пауза) Што работи татко ѝ?
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Омразата, омаловажувањето, жегливиот презир со кој општествено постремежливите припадници на средниот сталеж гледаат на средносталешката култура, а со тоа и си ја потврдуваат надмоќноста и исклучителноста, се непознати надвор од средниот сталеж.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
И не само што Аида е жена, таа е и принцеза и робинка.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Таа ги подигна рамениците во онаа нејзина поза на „ама сосема ми е сеедно“, што, се чини, беше сосема доволно за татко ѝ.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Нина ги слушаше тешките воздишки на татко ѝ што допираа од соседната соба.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Уште како бебе, ставена во кенгурската торбичка, татко ѝ ја искачи на највисоките врвови во Југославија.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Ја истуркавме војната, време е да те вдомиме! - како да го слушаше гласот на Серафим, татко ѝ, кој не беше со пушка в раце, но во секоја прилика ги помагаше партизаните.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Правеше напори Богуле пак да ја сретне, да ја разувери, но еден ден татко ѝ го забележа каде што се врти околу куќата и му свика: - Ако уште еднаш те видам да ѝ додеваш на ќерка ми, ќе те прекршам...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Се вљубила во свој врсник веднаш по завршувањето на гимназијата, се венчале неколку години подоцна.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Татко ѝ самарџија. Со него ли да се засватам?
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
И татко ѝ замина.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Кажа дека се родила во Прага, татко ѝ бил трговец, мајка ѝ работела во заводот за заштита на работниците.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Затоа кога избега Митра за него, дека го неќеа жителите на Потковицата, и дека го презираа и него и татка му, татка ѝ нејзин, Ангеле Ризески Козето, како умрена ја редеше, на цел глас.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
- Сега е нашето, а за свадбата зетот да му мисли... - благо и радосно ги одбиваше татко ѝ на Викторија роднините, кои по секоја порачка викаа „доста е“, „многу е...“
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
- Тишина! - викна татко ѝ на Ане.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Се тресев од страв и еве го татко ѝ, чичко Дончо, викаше на цел глас: Ристено ма, ова девојчето ваше да видиш што направи!
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Забележа дека во последно време татко ѝ нагло старее.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Поточно, таа е етиописка робинка, пленица во Египет, која, всушност, му е ќерка на етиопскиот крал и која штотуку ѝ се придружила на цела толпа помамени, војножелни Египќани што на својот војсководец – кој, всушност, потајно ѝ е љубовник – му посакуваат успех во претстојната битка против Етиопјаните, кои ги предводи татко ѝ.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
На влезот ги пречека татко ѝ на Бојана.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Се сети кога татко ѝ Никодин велеше: - Види ја!
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Веста ја чу уште пред неколку дека, на училиште – татко ѝ решил да се прежени.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Ненадејната смрт на татко ѝ која се случи пред десетина години, силно ја погоди и неа, и мајка ѝ.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Едното беше за Хари; другото за татко ѝ.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Татко ѝ загрижено ја гледаше.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Кога татко ѝ ќе ја пратеше Венче да му купи весник или нешто во самопослуга, таа го викаше и него и заедно одеа да купуваат.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Еден ден татко ѝ ја испратил на бостан и ѝ рекол: Сине, многу ми се јаде лубеница, оди скини една или две, колку за сега, а утре ќе го товарам коњот за повеќе.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Но и токму тогаш и токму таа година од Прилеп, од Дејкови, стигна глас, им пишувал синот нивни, Никола Дејков, дека Боше Анѓелов Јанчески од Потковицата заедно со татко ѝ на чупалето што било оставено кај нив, кај Јанчевци, се најдува таму, во Бугарија, но дека ни едниот ни другиот не можат да дојдат до него, по чупалето, зашто се зафатени со револуционерна работа, па преку него, односно преку нив, преку Дејкови, им испраќаат поздрави.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
„Сјединаешсја ли сја Христу?“ „Сјединајусја“, пак трипати повтори татко ѝ на Тодора.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
- Се метнала на татко ѝ, - одврати Младен.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Секогаш си мислев дали ќе успеам да ја земам од татко ѝ.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Сѐ што ќе ѝ речеа татко ѝ и мајка ѝ, таа го примаше со лутина, со нервоза.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
„Те сакам... Господе, колку те сакам..., како ниедна пред тебе“, премалено рече гласот на татко ѝ. „Знам“, рече маќеата.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
И кога се враќал од печалба се женел. И давал откуп за невестата како дар на татко ѝ. И тој под стари години да види фајда.
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Сепак сличноста не била случајна.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
А, чичко Ставре, татко ѝ, свика од дневната: - Кажи му на татко ти да се качи до кај нас, да се договориме за еден пациент.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Кога таа се омажи за тебе, татко ѝ ќе експлодираше од лутина.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Јаков со змии во косата, свет дух во очите, Јаков што пие роса и јаде див мед, ја маѓепса Кристина која можеше да заведе било кој конзул, зборува француски и грчки како мајчин, Кристина која везе ѓерѓев и јаде од сребро, а татко ѝ тргува со камили по Африка и Азија.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
- Смилјанка се вика... - рекоа татко ѝ и мајка ѝ.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Се појави и нејзиниот нов „брат“ со својата тешка колекција на плочи, касети и книги, спакувана во три-четири кутии кои мораше да ги носи заедно со татко ѝ.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Сето тоа се случуваше во неделата, а веќе во понеделникот - по ручекот, откако телефонот панично ѕвонеше, а мајка ми (по кусиот разговор со тетка Јорданка) ни ја фрли слушалката сета избезумена, и замина со татко и чичко Благоја - соседот, татко ѝ на Величе, во Влае, оставајќи нѐ на чување кај тетка Ленче - мојот живот продолжи да трае без дедо ми.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Тој тогаш го раскажа она што со свои уши го чул од нив,од Бошета и од татко ѝ на Драганка, кога, како нашинец отишол да ги посети во воената болница каде што, подоцна, и двајцата умреле од раните.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Таа беше шифрантка од Велес, убава и умна девојка.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Откако се вратија од гробишта тој ден, на петте години од смртта на мајка ѝ, татко ѝ ѝ рече дека треба да зборуваат и ја седна на масата во кујната.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Алегра запозна две веридби, но никогаш не го вкуси свадбениот ритуал, сласта на брачната постела, првата брачна ноќ.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Се разбира, татко ѝ дозна за врската и ѝ забрани да се гледа со него. – ’Знам какви се морнарите’, рече.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Нивната сука што во дворот на куќата обично ја правеше со своите две помали братчиња, овојпат ја направи сама.  Пред очи и дојде ликот на татко ѝ.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Нејзе ѝ го дал татко ѝ.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Татко ѝ на жена му, слепиот Тимон, му велеше: „Побргу од тебе сум ги видел ѕвездите, зете, но тие не ја одредуваат судбината наша, туку ние самите си ја одредуваме...
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Патерицата беше со многу лагодна фатка, како што велеше татко ѝ кому, всушност, патерицата, кога ќе ја земеше, повеќе му тежеше одошто му служеше.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Татко ѝ нејзин, Јончета Јанчески, го убија Албанците уште додека сојот нивни живееше таму некаде, во Западна Македонија.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Што се однесува до татко ѝ, тој близу педесет години беше во врвот на власта и, кога настана оној лом, големиот пресврт на системот, не можеше да се замисли без таа власт.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Тој мебел го доби татко ѝ како свадбен подарок од неговите родители, брзо по преселбата во овој стан.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Иако различни, Рашела и татко ѝ во погледот имаа нешто сосем слично, некаков спокој и тажна задлабоченост.  Кога, водејќи ме за рака, Рашела ќе ме однесеше во неговата мала, чиста, но стара и сроната чевларска работилница, откако ќе седневме на двете преостанати столчиња со сламено, плетено седиште, таткото и ќерката долго молчеа.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Царјанка, кога разбра дека татко ѝ Профим го спасил Скрчета од мобилизација, отиде и го замоли да ѝ помогне и нејзе, да ѝ даде и нејзе пари да го спаси Трајана од мобилизацијата, од фронтот.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Им пречеше дека трчаат низ тревниците, расфрлале ѓубре, ноќе лаеле и на еден куќен совет решиле да ги ликвидираат.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Мајка ѝ, нормално, ги слече чевлите и, потскокнувајќи на прсти, ептен ситно го изигра рамното „невестинско“ оро, а татко ѝ, со навежбани потези на позер (како личен шофер на генералниот директор на едно ГП претпријатие), ги ловеше погледите на тие што одоколу плескаа на нивната хармонична точка.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Ги покриваат главите со ист молитвен шал, и кога Алегра го допира со лактот, Јехуда го чувствува стариот трепет на нејзиното тело.  Рабинот го полни пехарот со вино и ги кажува седумте благослови спомнувајќи ги младенците како заљубени пријатели.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
За пречек на Новата година Венче остана сама дома, бидејќи татко ѝ и мајка ѝ отидоа во хотел.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
И татко ѝ се надеваше дека ќе се случи тоа.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Тој може да стане друг, а јас ќе си останам грда.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Аристократското идентификување, на крајот на краиштата, одамна им овозможува на припадниците на буржоазијата, или на секој што нема врховен статус и авторитет, средство за оспорување на општествената моќ на сериозните луѓе – односно, на луѓето чија општествена положба им налага на другите да ги сфаќаат сериозно и чија стаменост е начин да се спроведе наложеново.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Тој „човек" на којшто не требаше „да му се дери кожата“ ѝ беше поблизок од татко ѝ и таа се стави во негова одбрана против родениот татко како пред неколку дена против мајка си.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Дозна за тоа татко ѝ Илко и растревожен, лут, му свика на Дукле: - Ни со животно не се постапува така...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
АРСО: Вистина, татко ѝ е самарџија, ама што се вели зборот, не гледај го коренчето, гледај го цвеќенцето.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Дејан водел љубов со некоја девојка на креветот на мајка ѝ и татко ѝ, и во занесот што ги обземал, девојката го кренала коленото во грч и го удрила Дејан среде неговиот убав нос.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Таму, ѝ рече еден ден татко ѝ, ќе бидат побезбедни.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Агата пак, се грижи за нивната егзистенција која сè повеќе зависи од часовите по музика, како што пензијата останата од татко ѝ од година во година станува сè поскромна.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Татко ѝ ги зеде двете раце, а потем ѝ рече со нежен глас: – Одлучи, мила моја, да патуваме мојата љубов кон тебе. Нашата љубов!
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Тоа се случило петнаесет години пред патот за Лесново.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Кога татко ѝ замина, ми вели: - Дојде да ме видиш?
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Кога Онисифор Мечкојад испратил стројник со јаболко кај татко ѝ на некоја Донка, домаќинот се согласил да ја омажи ќерката зашто мислел дека ја бара миленикот на игуменијата Минодора, Онисифор Проказник.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
(Им ветил дека ќе го сочува нивниот шеј по секоја цена). Татко ѝ тоа ѝ го рекол.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Вратата на спалната соба на татко ѝ беше подотворена и таа стресено ѕирна внатре.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Ќе го видеше понекогаш лекарот кој доаѓаше кај неа и загрижените лица на татко ѝ и мајка ѝ што го пречекуваа и испраќаа.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Шишињата со виски и узо не стоеја каде што најверојатно ги криеше татко ѝ Едо, туку на масичката за сервирање.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Веднаш ја гушна и неа и секогаш кога ќе му дадеше некаква наредба на татко ѝ, нежно го допираше по раката. Татко ѝ, пак, без збор извршуваше.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Се зборуваше дека следната година татко ѝ и мајка ѝ ќе ја поведат назад на Земјата; таа сметаше дека тие тоа треба да го сторат, иако тоа чинеше илјадници долари.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
А чупалето, и тоа навистина беше небаре царско, небаре вистинско цариче, сето облечено во коприна и бело на лице, го остави кај нив, за ако не се врател да си го земе татко ѝ, тие да го пораснат.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Од другата страна на живата ограда ѕиркаше бодликавата глава на татко ѝ на Ане.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
И почна прв татко ѝ. Првиот пазар отиде со борина и му ја продаде на еден Турчин за многу евтини пари.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Додека траеше мерењето и се ставаа белезите на чаирот, папуџијата Јосиф стана старец од сто години, се згрбаве и ја истегна напред шијата како да граби воздух што му недостасува, ама да рече дека оваа работа му прави голем задоволство, или пак дека на овој несреќен ден можел да го доведе само ваков будала како зет му, е мисла само на недугави: татко ѝ на Тодора остана нем до крај, со откорнат јазик, и така ја пречека завршната работа како варен ошав.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
„Ти го украдов, татко. Ти го украдов“, рече, откривајќи си самата на себе со кого разговара и како на јаве во сеќавањето ја гледаше сликата од пред повеќе од седумдесет години кога татко ѝ, по посетата на ќерката, излегуваше да се врати дома, во своето село, а по него, испраќајќи го, одат прво свекрва ѝ, па свекорот и најпосле таа самата, со покорно поведение и на растојание зад нив.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Бела видел дека има заглавен куршум во пиштолот, а таа му рекла дека куршумот не се вади и дека така стои уште од времето на татко ѝ.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Понекогаш, тие денови сакав да ја прашам Марина зошто не остана да живее кај татко ѝ и кај маќеата, но се плашев да не ја разжалостам.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Смислата на нејзиното постоење беше да постои за татко ѝ , дури и самото пловење со гондолата за неа имаше значење само ако можеше нему да му го раскаже.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Притворајќи ја портата татко ѝ и мајка ѝ, и се разбира и јас зад нив, низ процепот гледавме како се оддалечуват, чекорејќи еден покрај друг, на пристојно растојание.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Жена му се спротивстави: „Ти знаеш - му рече - што што претрпе ќерка ти со еднаш одложена веридба”.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Првото: навистина ли татко ѝ на Драганка со сила го одвел Бошета, како што кажуваа Јанческите, или пак, сам Боше, од своја волја и со Јанческа согласност отишол со него; второто: кој бил татко ѝ на Драганка, некој прочуен ајдутин, војвода, или, пак, како што рече Тахир бег Јаузоски некој богат трговец?
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
А Нешка одеше, си работеше што ја повелаше мајка ѝ и татко ѝ и сѐ некаква зла волја ја потискаше.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Во Палестина, во земјата на предците, во Erecz Israel9. O, Hashano10!  Па сепак, Нина знаеше дека отсега натаму татко ѝ ќе бдее, ќе снове низ куќата како првата вечер од заминувањето на децата, дека Моше, веќе, сон нема да го фати.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
- А со кого живее? - Со мајка ѝ и татко ѝ..
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
- Се разбира – додаде татко ѝ – велосипедите не ќе чекаат на вас до полноќ.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
„Дојди да се поздравиш со мајка ти“, ја повика татко ѝ.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Речиси така некако и се најде во станот на Сандра, но нејзината спална каде што таа лежеше на креветот со поткрената глава на две перници, а над неа стоеја, некако празнично облечени, нејзините две сестри и братот, татко ѝ и мајка ѝ која, всушност, му отвори да влезе, како што сега наеднаш се присети на тоа.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Нина знае дека кога татко ѝ зборува така, нешто друго му ја разјадува душата.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
2. Сѐ додека не заоде на училиште, знаеше дека се вика Дуде; така ја викаа дома - баба ѝ, дедо ѝ, мајка ѝ, татко ѝ, браќата и сестрите; на тоа име се одѕиваше и кога ја викаа другарките или сосетките.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Во овој вид приказнава живееше сѐ до есента во 1871-та; тогаш, зашто не дојде татко ѝ да си ја земе, Драганка како што кажуваа Јанческите, на двајсетгодишна возраст се омажи за Анѓела (крстен на деда си) Атанасов Анѓелов Јанчески.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Татко ѝ сакаше таа да се запише во медицинско училиште.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
„Вие се знаете од училиште, така?“ рече татко ѝ, на кого во тој миг му стана по малку непријатно.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Хор Египќани, кој си го бодри јунакот кон победа, извикува „Ritorna vincitor!
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Снеже ми мавна со раката да им се приближам.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Пред зори Шпиро се прибра дома, а Бисера без да мигне, дури татко ѝ и брат ѝ предремаа, замеси дветри погачи, залеа вода, ја почисти куќата, ваганите и си отиде дома да наѕре и пак се врати долу да ги пече погачите.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Но времињата се изменија... Во ноќта, во малиот дел од ноќта што им преостануваше, Татко ѝ ја откри на Мајка можноста, во Битола, да се кријат сиџилите.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Во мигови на јад и очај помислуваше да му се освети на татко ѝ, да го убие.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Онаа што му даде живот Таа година татко ѝ се прежени.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Исто и мајката и таткото, но откако маман си ја скршила ногата татко ѝ немал толку време да ѝ пишува.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
На Рена уште порано ѝ се допаѓаше Јаков, кого често го гледаше, онака стасит, со широки рамена и убав лик, постојано завјасан низ сокаците на Ла Калежѐ, сиромашното битолско маало во кое живеа и двете семејства, така што предлогот на татко ѝ да се мажи за синот единец на Шабтај метларот, Рена го прими со искрено одобрување и покрај ниската класа на неговиот занает.  Во брак беа веќе петта година.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
И, додека кај едните веселбата тогаш почнуваше, другите, на кои ќе им побегнеше последниот автобус, по вечерата масовно почнаа да си заминуваат, па во еден момент, дури и мајка ѝ и татко ѝ сакаа да си одат, а таа молежливо ги погледна и им организираше превоз за да останат до крајот на свадбата.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Периката ѝ ја купи татко ѝ кога отиде да ја земе од болница, за да ја покрие главата, сосема оќелавена од долгите месеци зрачења.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Ако отидеше во медицинското училиште, татко ѝ ќе можеше да верува дека конечно заборавила, да заклучи дека е здрава и цела, и тој ќе можеше да спие без пилули.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Забележа мали брадавици на неговите гради. Дали и татко ѝ ги има?
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Или, дека од смртен случај во куќата (умрел татко ѝ на младост од 99 години) око не може да склопи.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Така и татко ѝ брзо се согласи на бракот со Јаков.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Попот Никола не ѝ беше баш близок поп на Тодора, ниту пак со татко ѝ тој си имаше некоја работа.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Барабар со татко ѝ Никодин ги празнеше чашките и тегнеше од тутунот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Тогаш, кога се дозна со кого точно заминал Боше онаа ноќ, ( со татко ѝ на Драганка, значи со жив, овоземски човек, а не со некој светец, а не со свети Јован Крстител) и кај се најдува и што работи таму, во врска со него и со Јанческите и во врска со татко ѝ на Драганка и со Драганка во Потковицата останаа, главно три неодговорени прашања.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Ајде да јадеш, Костадине... Да каснеш, да се поткрепиш... (Јадењето е сиромашно: црн леб и чорбест грав).
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Татко ѝ ја откри тајната: * * * „Ние, мајко, заминуваме ноќва!” „Каде заминувате, црна јас?!”
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
АРСО: (Не знае што да прави, станува, гледа кон градот.) Па... ќе ја свршиме, чорбаџи Теодосе.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Но за среќа на државата ништо не ѝ должи, па затоа сигурно таа болка полесно ќе ја преболи. (Сите предмети што биле одземени од Чардаклија, Баручиеви ги донеле кај татко ѝ уште во времето на војната.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Или, за татко ѝ Јосиф кој го нервираше со молчењето, но кој со тоа покажуваше дека почнал да му се плаши, зашто неговиот сурат не е веќе сурат на чирак?
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Дури и сега, иако ја имаше поминато деветнаесеттата, понекогаш се плашеше од грубоста на татко ѝ.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Време е за спиење, тукушто заврши „Сто и една приказна”, уште малку ќе биде дваесет часот – рече татко ѝ и се намурти строго.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
А потоа, само четири години по неа, кога и таа наврши двајсет години и кога и таа се посврши, само еден месец по свршувачката, умре и Милјана, како и сестра ѝ, одненадеж. ја закопаа во гробот Миличин, коските Миличини ѝ ги ставија од мишки на Милјана, божем требаше да ги однесе таму, на небо, кај душата нејзина.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
„Само полека, синко“, му велеше татко ѝ, додека таа ги гледаше со скрстени раце.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Така, насловната улога во Вердиевата опера ја пее жена.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
На свирачот му дадоа шест пени и му рекоа да си оди.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Пере Тошев, кој заедно со Бошета и со многумина нашинци во оваа војна се борел на бугарска страна, на Јанчевци им донесе две бугарски ополченски одликувања од времето на Руско-турската војна од 1887 година, едно Бошево друго од татко ѝ на Драганка.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
„Немој да плачеш, еве, ќе се расплачам и јас“, се јави и татко ѝ.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Тој бил школски другар на татко ѝ.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
- Мила! - викна татко ѝ строго од дневната - слушна што ти рече мајка ти?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Татко ѝ би рекол - и тој самиот не знае каква мака го мори.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Стигнаа ли братчињата во Израел? Каде е татко ѝ?
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Таа сѐ уште молчеше. Татко ѝ ја гледаше немо.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Имено, тој и неговата содружничка биле најдени во гаражата на нејзините родители, веќе усмртени иако и прегрнати, дури наредниот ден, кога татко ѝ си ја побарал колата за на работа.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Од тоа време, во нашите спомени останаа руските и американските филмови кои ги гледавме во киното „Балкан“, а за Мајка остана значаен мигот кога за прв пат си ја облече кафеавата бунда, подарок од татко ѝ, дваесет години откако ја минавме границата...
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Потоа, патерицата од фодулакја презеде татко ѝ, повторувајќи дека патерицата му е наследена од мајка му Ѕвезда.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Каков ред, каква чистота ќе биде? Не врткај ми повеќе, работа ме чека, не е ред!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Рипај, и други гости ни доаѓаат.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Имаше голема дарба, исто како што татко ѝ имаше дарба да прави чевли и да пои, а брат ѝ да пишува и црта.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Потоа се потсетував како прв пат го видов татко ѝ на Марина со оваа нова жена и како бев тогаш убедена дека татко ми нема да биде никогаш таков… да стори нешто такво.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Дали е ова точно, или таа, новата жена на татко ѝ не ги сакала да седат таму.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Во саботата на игранката во "истражувачка мисија" ги прати Роска и Душка, бидејќи татко ѝ беше дома.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Татко ми беше многу фер човек, кога дозна дека татко ѝ на стрина ми работел кај еден Србин, тој ѝ рече на стрина ми: Да одиш да си го земеш татко ти, тој е стар човек и да си го гледаш тука, има за сите леб.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Најмногу настојувал татко ѝ на Весна: таа божем толку се плашела од Џеки и Белчо, па морале дедо или баба да ја водат на училиште и да ја враќаат.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Па, кога дојде ред на мајка ѝ и татко ѝ (кој ја намириса целата сала со „Б’лгарска роза“ што ја имаше истурено врз себе и беше тазе избањат) сите мораа да станат зашто не беа виделе таков настап на фолклорно друштво од двајца плус невестата.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Не видоа како бодликавата глава на татко ѝ на Ане исчезна од зад оградата.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Тодора не куцаше, но беше грда - една од причините што татко ѝ, стариот папуџија Јосиф, толку бргу реши да ѝ го стави огламникот.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Тој повторно ќе можеше да се причести.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Ако ја прашате сигурно ќе ви одговори дека сосема ништо не и значи.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Аристократската идентификација зазема еден вид естетска или замислена надмоќност во однос на таквите луѓе. ‌Аристократството, така, им овозможува на обезмоќените еден заменски идентитет: таа претставува симбол, фигура, поза (или противпоза) чија функција е да ги изземе оние што ја заземаат од абјектноста на која инаку би ѝ подлежеле.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
„Небото е како на изминатиот Сукот“, констатира и се сили со таа констатација да ги истисне постојано истите прашања, чувствувајќи дека е подобро да мисли на минатото прославување на Празникот на колипките, кога во дворот, заедно со татко ѝ, го чествуваа сеќавањето на Мојсеј и на четириесетгодишното талкање до Ветената земја и осум дена јадеа и пиеа во нивната сука 2, колипката од гранки низ чиј покрив мораа да се гледаат ѕвездите.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Татко ѝ велеше на мајка: За Јована ни даваат невеста и ќе земеме, туку за Анѓа веќе треба да мислиме.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Мајка ѝ и татко ѝ биле станати кога се разбудила таа и, со отвор колку око да се подаде од темната завеса, гледале кон куќата што горела.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Потоа рипна, ја исече сета нејзина руба спремана за невеста, ископа гроб, вистински, и ја закопа - но не подалеку од очите, долу во оградичето: За да ѝ го гледам гробот, рече, ако не ја гледам неа жива.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Салонот во кој Агата и нејзините ученици музицираат, го сочинува мебелот наследен од татко ѝ: неколку комоди, две тешки фотелји, два шемизета, на другата страна пијанино со два свеќника обликувани во југендстил, а отспротива и маса од темно буково дрво со шест трпезариски столици со ногарки обликувани во лавји шепи, тапацирани во тежок црвен сомот со вегетивни интарзии.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Денес со сигурност се знае дека сликарката што Дишан ја посетил на Монмартр е негова ќерка, денес жена на 80-тина години, која жали единствено што нејзиното познанство со татко ѝ траело толку кратко (тој умрел две години по нивната средба). 116 Margina #4-5 [1994] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Рена примаше дискретна помош од татко ѝ и од мајка ѝ, особено откако им се роди синот, но со текот на времето и таа се истенчи зашто и во домот на татко ѝ се почувствува првата оскудица.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
И татко ѝ, лекар, и мајка ѝ, научен соработник во Институтот за јазик, се трудеа, како што велеа, да ја вратат во стварноста.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Дури и татко ѝ, во тоа време, не беше толку лош; а и мајка ѝ беше жива.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Не подозираше особено татко ѝ, дедо Иван, кој инаку знаеше како да ги зачува компирите од 'ртење.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Зигмунд предложи да појдеме до Палацо Дукале, или во црквата Сан Лазаро или во музејот Кверини-Стампалија.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Таа дама што уште како млада косата почна да ја врзува во кох, живее во трисобниот стан оставен од татко ѝ, во стара зграда со сецесиска фасада на улицата „Адам Мицкиевич” во Варшава и се издржува од давање часови по флејта.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Зашто, и покрај отвореното сомневање на властите дека станале ајдутски јатаци, а тоа никако не можеше да им се докаже, Боше и татко ѝ на Драганка беа далеку од Потковицата, тие не само што продолжија да купуваат земја, туку и од Тахир бег сѐ откупија и уште додека беше жив стрико Никола нивни се наредија да бидат трет сој, по богатство и по влијание во Потковицата, веднаш по Дамческите и пред нив Акиноските.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Татко ѝ ја гледаше, а погледот му цутеше, срцето благуваше.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Кристина рече „пис!“ уште неколкупати, ја затвори вратата и сета зацрвенета од возбуда седна до татко ѝ и таа да ги гледа вестите, како да е возрасна.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Плус, иако татко ѝ не беше во текстилниот бизнис, тој беше познат битолски чауш имаше многу контакти низ цела Македонија но и пошироко на балканот.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Забележал некој дека сте заминале и, нормално, ви ги украл. Убава работа.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Вечерта татко ѝ дојде во куќарката на ибн Тајко.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Се качувам пополека по скалите, а на чардакот ме пречекува татко ѝ.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Кога ќе се најдеа допрени еден до друг, се фаќаа за рака и влегуваа во чунот и се оддалечуваа по езерската шир, бегајќи што подалеку од очите на луѓето, и од очите на татко ѝ Профим.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Парите на Јанчевци, за нив и за Драганка, им ги оставил татко ѝ нејзин, велеа, уште тогаш, кога го одвел Бошета.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)