татко (имн.) - му (зам.)

ТЕОДОС: Што бре, и ти си пијан! ТОМЧЕ: А ти?
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
За да го отстраши и од смртта, татко му пак го викнал вајарот и му рекол да ја изваја смртта онака како што му ја опишал синот.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
По кавги и закани од селаните, татко му Аврам го однесе во душевната болница во градот.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Не велам дека Борхес пишувал само затоа да го задоволи татка си.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
По враќањето Којо Пипиле зеде куче за да му прави друштво, да не е сам, зашто и тој немаше никој дома: татко му умре пред да замине, а мајка му откако замина.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
- Јас сум му пријател на татко му Грујо.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Мајка му и татко му одеа на работа, а таа со дедо му по цел ден беше со него, го хранеа, го облекуваа, го шетаа.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Затоа, тој еден ден, излезе пред татко му и рече: - Време е веќе, татко, за тргнување.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Дури и ако таа амбиција не е “барана” или наметнувана од Борхес како дете, сепак е јасно дека одлуката да стане писател не била негова, туку на татко му.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Тоа Богулета тешко го погоди; предметите од лабораторијата му беа драг спомен од татко му: го потсетуваа на него, го спојуваа со него, го правеа присутен.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Мајка му и татко му го следеа за да се поздрават и да пожелаат среќен пат.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Животот му продолжи во парадокси: спасувајќи се од италијанскиот фашизам на Татко му преостануваше единствената можност за спас, ноќе да ја мине границата преку Езерото, или да биде интерниран во италијанскиот логор Порто Романо.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Дедо ни Борис Кривошеев имал седумнаест години кога Доника избегала за него од куќата на татко и Тодор во куќата на татко му Муско (Лазо) во Сакулево.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Кога по некој ден пак го виде внатре каде што ги пофаќа предметите и прави нешто, се исплаши да не тргне по патот на татко му, собра се што имаше во лабораторијата, отиде в град и продаде што беше повредно, а другото го расфрла и искрши.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Нека си оди таму, кај неа -пресече татко му.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Но за возврат татко му истури цел заграб снег врз него.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Санката, на која татко му со трчање скоро го влечеше, се слизгаше меко и го радуваше.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Ренди, кој го беше заобиколил игралиштето за да го гледа натпреварот од левата страна, се срамеше затоа што татко му се лизна, дека татко му се лизгаше во шорцеви и се повреди, дека во овој контекст - натпревар за старци и слабичи и луди фундаменталисти - лизгањето беше необично, апсурдно добро; и, на врв на сето ова, дека мајка му се впуштила во ваков еден мизерен циркуски акт.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Додека бевме во Бањи беше спомнуван татко му, Иван потпрашуваше, но овде, во градов, не верувам.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А татко му е сосопственик на истата фабрика каде што работи тој, Хелвиг.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Мајка му ја беше зготвила вечерата и го чекаше татко му за вечера.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Нека ми прости Господ (ако не сум кој знае каков верник) ама син му во Канада се помести од умот, ги исплати гревовите на татко му!...
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Со мајка му и татко му.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Тие дошле со полицајците, најпрвин татко му на Маренецот кој беше сигурен дека ќе бидам нивна снаа.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
- На Иван мислам. На проблемите со татко му.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Но тогаш се дозна, татко му негов, Јаков Акиноски, го пуштил Симиќа да избега.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
И тогаш татко му ја пуштил раката на деда.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Дури по една година на тато му успеа да ја наговори мама и да ме зачнат.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Марша и татко му понекогаш ќе му спомнеа за тоа дека неговата мајка е во друга држава.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Учителот Стамен потекнуваше од семејство кое во сите војни се обезглавувало, но пак некој, како израсток од пресечено дрво, го обновувал родот: прадедото му загинал во борба со турските зулумќари што го ограбувале селото; дедо му загинал како комита во Илинденското востание; татко му учествуваше во Балканската војна, и по протерување на Турците, отиде во Солун да работи каде што го поведе и Стамена да изучи некоја школа.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Кај мајка му и татко му.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
- Ако веќе сакаш, не сум упатен и во поединостите сврзани со животот на мајка му.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Змејко беше едно од децата и стоеше со сите разбудени ѕидари на една проѕирка и гледаше низ неа по цели ноќи, сѐ додека не дојдеше по него татко му и не го одведеше до леглото.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Попладне одеше по куќите и таму ја нудеше својата стока, а благодарејќи на авторитетот што како сиромашен но чесен човек во општината го уживаше татко му, Јаков со своите производи ги снабдуваше и битолските синагоги и некои од еврејските здруженија.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Отидовме во нејзината еб-гајба и таа се соблече.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Карл седна напред, на седиштето до татко му, а Марија на задното седиште, зад Хелвиг.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Неодамна ја продал нивата од татко му во Крушопек па решил да се поднови со ауто.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Ване лежи онака како што го остави таа, покриен со старото палто од татко му.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Слегуваше Анко и гледаше како лицето на татко му е озарено, весело, а со усните мрда како да сака да запее.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Тој бетер од татко му ќе биде.
„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)
А умреа и мајка му и татко му од Методија Лечоски - оној што личи на Мил.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Уртето ме викна да одиме кај него дома зашто тој знеше дека татко му е во ахчилницата...
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Заедно со партнерот кој му должел на татко му четири илјади евра.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Еднаш татко му се врати пијан и со зелени сенки на слепоочниците.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Горчин рано го загуби татко му, тукушто влезе во пубертет, и мајката беше онаа силна потпора што го отшколува и што го изведе на вистински пат.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
- Најраното запознавање со ликот на татко му е сврзано токму со таа работна маса и со тој стол.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Како кутнато стебло по надолнина однегде се дотркалал еден од племето на Проказниците, некој недоучен тревар Пандил Димулев, син на свој дедо, ако можело да се верува, зашто кога тој се раѓал, татко му не бил в село повеќе од две години; го кренал од земја скршениот дел на вилата, во недоумение да се прекрсти ли пред чинот за кој се определил или да го стори она што го смислил па потоа да побара прошка за својата душа. Бревтал.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Веднаш потоа ја симнав униформата и се преоблеков во фустан и отидов кај родителите на Мане.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Рушка донесе вода, сите ги измија рацете и вечераа.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Изборот на Ѓорѓе и Рада беше гргечот, риба која татко му честопати ја носеше дома.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
„Аха, да. Рибата ми ја отвори вратата, јас ѝ кажав дека ми треба дел од нејзиниот задник и ѝ ги треснувам оние дваесет зелени.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Сликарот се лутеше што татко му нема разбирање за тоа, но Столпника го засака толку што постојано идеше или го викаше дома да му помогне, да го упати во сликањето.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Бил изѕидан од татко му, објасни Даниел, пред војната, Кога било многу тешко да се најде работа, а Милан не можел да седи и ништо да не работи.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Гоце киниса... Од двете страни го испраќаа сестричките, а назад по него одеа мајка му и татко му.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Од селото замина уште како млад. Се ожени доста рано, по желба на мајка му која сакаше што побргу да го вдоми за да има кој да ја преземе грижата околу куќата и имотот по смртта на татко му.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Не знае дали куферчето го препозна во сонот или сега откако се разбуди се сети дека тоа картонско куферче беше исто како едно на татко му што го имаа дома.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Сета улица знаеше дека татко му на Цанета, кларот Дојчин, по вторпат се ожени за една вдовица од периферијата Крњево и таа му донесе со она малку покуќнина и половина дузина деца, меѓу кои и Ганка.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Вадим, збунет, стоеше крај масата; татко му беше крај него; месечината го осветлуваше.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Зашто татко му Филип бил способен за семсекакви политики, ама дете да си ѝ направи на жената не можел.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Тој знаеше во кој дел од шумата има мајмуни и се надеваше, ако не татко му, или мајка му, дека било кој друг мајмун ќе го прибере.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Јас... - Митко сакаше да рече дека е гладен и нека татко му му купи нешто и брзо му донесе, но гласот од слушалката не му даде да доврши. - Што? - Што?
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
- И затоа, магаре едно, заради тебе јас морам да црвенеам и да плаќам глоба - викна татко му и стана да го тепа.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Татко му беше толку точен, што прв стигнуваше на работа, а последен си одеше, како да не беше шеф. Како Германец, му се смееја колегите.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Сонуваше како одат на венчавање: таа облечена во истиот тој бел фустан, со бело венче на главата, а тој во црн костум - во костумот од татко му што го облекуваше само на свечености или кога ќе заминеше на некој научен собир; алиштата му се поголеми, а шеширот му паѓа на очи па постојано го поткрева.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
По сето ова, во Подковицата многу гласови се раширија за Јована Акиноски.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Го наоглави татко му и не може да мрдне.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Освен што тоа звучи наопаку, тоа би било грубо и претерано поедноставување на едно мошне сложено прашање.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Лириеви беа “урбани, секси, ентузијастични, ориентирани кон себе и љубители на забавата.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Истите чекори, истите движења на рацете на татко му.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
А Ведран бил еден од борците кој одамна не бил жив.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Го спуштија во гробот на татко му. Под сливата што тој ја насади за Митре.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Се исплаши татко му и повторно се врати назад во Германија.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
А кога сето тоа, управувањето со Имотот, му здотежа на татко му негов, инаку болежлив човек, и тој сè арниса, целото време му поминуваше во играње папаски, дама и табла со Ибрахим бег, татко му на Тахир бег Јаузоски.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
- Но, зарем не забележуваш, по содржината, дека ова е прво нејзино писмо? - доста грубо ѝ свика татко му...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Понекогаш ја облакаше облеката од татко му, ставаше вратоврска, паларија, ставаше мустаќи од волна, ставаше луле в уста, ја ставаше сабјата и шлемот што ги донесе татко му кога се врати од фронт и застануваше пред огледалото и се огледуваше.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Не те бидувало ако не ја видиш Индија!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Од таа состојба почна да го извлекува повеќе пати повтореното објаснување коешто со леден глас го даваше татко му.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
„Плескаш ли нешто, братче?“ го поттупна братучедот по рамо кога влегоа во колата, „да се прошетаат малку“, како што му рече на татко му.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
„Е па, нека е со радост“, рече продавачот.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
И се потсетува на она кога татко му имаше решено да го продаде за да плати некаков долг и кога очите постојано му одеа на него, а душата му ја стегаше жал: го жулкаше, му ја бришеше прашината на стаклото, на кутијата изработена од ореово дрво со разни фигури од билниот и животинскиот свет: цветови, плодови, животни, птици; бројките и стрелките позлатени на таблата порцеланска, а крај секоја бројка нацртани зодијаци и други небесни знаци.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Сето тоа Лазор го гледа од под веѓи и зашто отпорано знае што има нацртано на внатрешната страна на тутурката, планот на Потковицата, си дума и се надева дека можеби не се собраа за да го ругаат него, дека можеби и овој пат ќе разговараат за тоа за кое од смртта на татко му на Максима наваму секоја година ова време разговараат - за барањето одобрение за ѕидање црква, а годинава за барање одобрени за ѕидање и на општина и на училиште.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
А кога веќе дедо ти со сето семејство морал да избега, стоте свои овци му ги оставиле нему на чување; поточно на татко му на Амди Сербез.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Најсетне татко му го најде.
„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)
А таа ноќ кога татко му реши да го продаде, не можеше да зспие: му го слушаше чукањето последно во оваа ноќ во куќата.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Другиот ден Бобан доаѓаше право од работа кај татко му, а овој обуен го чекаше со отштекан кабел завиткан во круг и залепен со лента и приказната се повторуваше.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
И по сето она што се случуваше последните месеци, сфаќаше дека Марија ги отфрли не само мајка му и татко му, туку и него.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
По некоја недела ги спрегнал татко му Божин воловите и отишол на нива да ора.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Постарото, машкото, ја наследи вообразеноста, гордоста, суетата и тврдоглавоста на таткото, па како што растеше, сакајќи да докаже дека е поинаков, постојано ги правеше истите грешки што ги правеше и татко му.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
ТОМЧЕ: (Нејќе ни да ги слуша Циганите. Го гледа без да трепне татко му.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
А покрај тоа, на сите нам не можат татковците да ни бидат ни полјаци ни пандури во општината, како што е тоа татко му на Бузо.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
На времето, Арнаути, турски платеници, ги заклале и ги испоганиле мајка му и татко му.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
- Ете ти, на, се издиши старецот. - Внук ми се загрижил за мене. Се лути, не сака дома да оди. Го исплашил татко му.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Си разговараше тој, со пријателите или со случајните намерници (за прв пат со поп и со начитан келнер) ноншалантно за теми од гимнастиката до метафизиката.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Со ракописни, подвлечени букви, како наслов, беше напишано: Тешка повреда на авторското право Под насловот беше напишано името на Мирон Донски, на кој Татко му се обраќаше, во својство на директор на Државниот архив.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Најпосле татко му го затвори дуќанот.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Ќе знае дека татко му се откажал од него...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
И дај јајца, кокошки, алви, небарем од татка му чивлигот го расипуваме.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Сега, по толку време, не знаеше дали токму некој од нив двајцата, татко му или Гамалиел, неговите први учители, кај него ја всадил онаа безмилосност со која подоцна ги прогонуваше христијаните до смрт, или пак неа отсекогаш самиот ја носел во себе.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
СПИРО: Зашто вака ништо не прави: ќе клекне пред татко му и ќе ја остави сиромашката Стојанка лагана и излагана.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Ја замоли Марија да одат во пошта, за да зборува со татко му и со Марша.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Не се сеќаваше на самиот воздушен напад, но се сеќаваше на раката на татко му која ја стискаше неговата, додека брзаа надолу, надолу, надолу во некакво место длабоко во земјата, околу наоколу едни спирални скали кои одѕвонуваа под нивните нозе и кои најпосле толку многу го истоштија, што почна да кенка и тие застанаа да одморат.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Всушност бараката ја користи бај Никола, татко му на Евтим, кој е и чувар и надзорник на куќата што се прави за Оче.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Ги стегнаа татка му и стрика му на Толета, но тие ништо не можеа да кажат, бидејќи ништо и не знаеја.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Орото го води невестата Видуша, до неа зетот Богдан, до него татко му, мајка му, дедо му, роднини и пријатели и завршува со неколку деца кои го искривиле орото како опашката од гуштер.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Оти продолжувавме со Ефтим ноќите да ги поминуваме во чуварската барака на татко му заменувајќи го бај Кољо и сѐ повеќе уловувајќи се како го учиме материјалот од четвртиот клас, а не од петтиот.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Тој не сакаше да дојде да го гледа татко му како игра.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Пари не можеше да собере за да вложи кауција во судот за да се изврши стручна проверка на тлото, и наоѓајќи се во безизлез, се јадосуваше, се гризеше и запаѓаше во очајание, слично како и татко му Китан порано.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Тие погрешно се разбраа и еве таа што му соопшти на татко му: - Ало, вие ли сте, другар Велко? - Да, да.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
- Карл, веднаш доаѓај, гладен сум - се придружи гласот на татко му.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Тогаш доаѓаат од работа татко му и мајка му.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Попусти беа строгоста на полициската униформа и палката на татко му.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
По речиси цела година, на еден пазарен ден во градот, Богдан и татко му забележаа едно куче исто како нивното што го водеше некој човек.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
- Во мојот стан избувнал пожар! - им рече татко му на службениците во одборот и истрча надвор...
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Дури тогаш, по смртта на татко му, откако почна сам да се расправа со сопствениците, Аргир разбра колку биле празни надежите на печалбарот, кој работи туѓи куќи и кому туѓи луѓе без душа и срце, му го мерат и ценат тешкиот труд...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Дојде, милиот, лекови да му донеси на татко му.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Вечерта кога седнаа сите да вечераат татко му го запраша: - Што има ново в училиште? - Па, ништо... затегна Бошко.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Вака, кога Петко ќе стане поп, тој ќе си служи на „неговиот света Илија“ за здравје, за душата од татка му, од деда му Петка, од мајка му Трна, која одамна беше појдена кај мажа си и умрените дечиња, и така ќе ги користи и овие дваесет гроша што му ги плаќаше на поп Спира за секоја служба.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
На Закинтос, се сеќава Карер на толкувањето на татко му, тие односи отсекогаш биле толку блиски што зад ѕидовите на еврејското маало живееле не само јудејски, туку и православни грчки семејства.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Таму, во срцето на оваа убава земја, во Париз, крај самата Ајфелова кула, ја започнал со татко му, најпрочуениот мајстор меѓу мајсторите на цела Европа, мајстор Атанас, големата мермерна палата.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
На пример, јенки таткото му вели на јенки-синчето-учи синко инаку ќе ти купам едно југо.
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
Сѐ додека дома, еднаш сред бел ден, кога се подена тоа прашање, татко му, предвоен доктор, не си ги избриша мустаќите од неделниот ручек и авторитетно заклучи, како само од себе да се подразбира, но и без приговор: - Се разбира, медицина.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Татко му тврдеше категорично на Климент Камилски дека една погрешно ставена книга може да влијае на целиот систем, односно на автентичноста и пробивноста на идејата, може дури да го загрози целиот поредок во библиотеката.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Кога син му на Андона се побунил против ова женење, татко му кренал вила на него, и овој ја наведнал главата и се покорил.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Тоа навистина ме вадеше од кожа и си мислев: - Види го ти него, ист е како татко му Бертран, па крвта не е вода...
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Освен за татко му, јас никогаш го немав чуено да прозбори нешто против некого.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Како да е некоја голема среќа мајката сама да се снаоѓа со мало дете.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Гледа Богуле дека сето ова што го кажува водичот како да му е познато од некаде, како да го слушал од татко му, од дедо му или на училиште.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
А добиваше грчеви во стомакот и од јанијата што ќе му ја донесе татко му.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Вели, тоа ѝ е доволно за овој живот.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Татко му, во одговор, само го прегрна и го стегна кон себе.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
И татко му, прекрасниот вљубеник во Платона, избезумено пред смртната постела му шепотеше, чешајќи се по косата како да истребува вошки: „Ги гледаш ли портокаливе. Мајка ти ги донесе.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Дури го учел Божин Силјана сина си, се пулел во гредите и во ѕидовите, чунки како крв му се гледаше татко му пред очите кога го учеше.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
И оттогаш речиси цел половина век и повеќе, тој Амди Сербез, а пред тоа и татко му, секој втор или трет петок во месецот слегуваа во градот на пазар, а притоа на дедо ти, а пред него и на мојот дедо му носеа, волна, сирење, масло, а за празниците и јагне.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Уште вечерта се јавив на татко му на Стомачето и му најавив дека ќе дојдам да си ги соберам работите.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Тој бил речиси сигурен дека станува збор за поединец од групата.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
И Селман брадатиот, татко му кому му пратил поздрав, без веќе да жали, бидејки за крвта на брата си беше го фатил, — глава му одзел на Али.
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
Ако има нешто за што би му завидувал на братучед ми Борче, тоа е сигурно кафеаната на татко му.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Како мал го носеше татко му кркач на манастирски празник, кога во дворот меѓу црквата и конакот беа поставени сергии со барчиња како свирчиња, зашеќерени јаболчиња на стапчиња, прапорци за угичи и порти и прапорчиња за сугариња и капиџици, картонски маски за очите со ластиче преку ушите до тилот, медени колачиња тврди како пилешки срца, до колобајчиња во различни бои, а и шарени како градски велигденски јајца.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
А што девојката е убава, работна, умна.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Цртежите му ги виде еден од сликарите што навраќаше во слаткарницата, се воодушеви и му рече на татко му да го даде Столпника да учи сликарско училиште.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Мајка му, држејќи го за раце него, Максима, и плачејќи го молеше Неби бег тој лично да им го предаде на делениците во Прилеп и да ги моли од нејзино име и од име на татко му лично тие да го испратат до манастирот Трескавец кај стрикото Ефимеј, игумен на манастирот.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Кај Зоки дојде гостин. Едно селанче од некое далечно село, дете на пријателот од татко му. Се викаше Толе.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Роден е на 9 јануари 1914 год., во Охрид како дванаесетто и последно дете на своите родители Климе и Аспасија.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Тој лежи сам, мајка му е на работа, татко му е на работа, а баба му го готви ручекот во кујната.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Го замолив да ги викне мајка му и татко му, можеби сето беше само глума.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Татко му до својот брат во Грција стигна заобиколно, преку Америка, ставајќи го името и моминското презиме на мајка му на пликото.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Се раскара со Бешот и другите организациони луѓе, го протепа во Градешница и самиот селски војвода Гулета, ги тевтиши Старавинци, Вешивци, Грунивци што избегаа од Витолиште и ја почна пак арамиската.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Вечерта кога седнаа сите да вечераат татко му го запраша: - Што има ново в училиште?
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Тогаш дедо ми Крстин сврте кон стрика Германа, татко му на Љакето, и му рече: - Германе, го чу ли што рече алдупон твој!
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
И Милчо ги чувствуваше како втори родители: приврзан беше кон нив, а и кога ќе дојдеа татко му и мајка му од работа или во неделите и празниците кога не одеа на работа, тој пак со баба му и дедо му си играше и се шеташе.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Му недостига уште опашка со врзана конзерва. Ѝ се фалел на Мира дека татко му ќе ја земел куќата на Калча и во неа ќе живееле.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Рече дека може татко му да забележи дека некој фаќал.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
А за тоа тој не е виновен: откако умре татко му, мајка му остана сама без ништо.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Татко му на Трајчета, селанецот Тане, двапати неделно одеше во Караорман, береше дрва и ги продаваше во Струга и Охрид.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Но, одеше, седеше, лежеше, работеше, мислата му беше во Крушевица каде останаа татко му, мајка му и двата сина.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Во моменти се тешеа, белким тој нема да ја земе толку сериозно нивната буна, како татко му.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Поораа уште малку и бидејќи Силјан си одел по браздите сѐ близу, си зобал црвјето, чунки му се сладило, и му се чинеше оти татко му го милува, без да му текне оти е штрк во тој саат.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Дали татко му и маќеата на Карл ќе му го дадат писмото?
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Умре човекот во чии писателски талент не верувал ниту татко му (банкарски чиновник), иако ги собирал сите позитивни критики што излегувале во весниците за неговите творби.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Ќе му ја врати ли тепсијата? Алергична да не е на ореви?
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
- Ти се допаѓа Ада? – го прашав директно.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Секоја мисли дека е за неа и секоја стежнува срце пред да ја удри болката.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Тој се пикаше во панталоните од татко му.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Па како тогаш да ја подржувам авантурата на синот кој наумил да трага по вистината за татко му кога и јас во таа вистина имав само наѕирнато?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Го пишува првиот расказ под влијание на Сервантес и на англиски составил еден текст за античката митологија.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
И забележува Арсо дека од некое време наваму челото на татко му се ведри и сурите длапки на лицето му смекнуваат.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Децата сигурно уште долго ќе се маваа со снег ако на вратата не се покажеше татко му на Цане, чичо Никола.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Знаеше дека татко му отишол рано на работа, но каде се мајка му и сестра му?
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Но, одговорот на татко му беше категоричен.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Бидејќи и самиот помислив дека можеби сум згрешил и дека можело да се случи да сум го упатил во лоша насока со спомнувањето на она буричкање следеше напомената: „Ова е град, момче.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Поголем срам и понижување за нашата куќа не може да има - викаше татко му на Хелвиг, задишувајки се од лутина.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Сакавме и ние нешто да пофатиме, но Љупчо не даваше.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Островот или наследените односи, воспитанието на почит и разбирање меѓу поединците во секоја верска заедница, што се негуваат од генерација во генерација, се тие што се чуваат како пламенот на домашното кандило, како реликвија, како највисока светија, како стара, наследена икона во домашниот иконостас, како свитокот со цитат од Тора поставен на влезот од секој дом од некоја поранешна генерација закинтски Евреи?
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
JOH Кога се свапери Сребра Лишка дојде еден човек и на татка му вели: - Се сваперила дека не сме префрлиле вода преку рамена, вели, и дека со немиени раце сме ручале по закопот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А оној другиот аманет на татко му, за наука, сега му ја дава способноста со ова перо да го напише она што му лежи на душата, си помисли тој и продолжи да пишува: „Тогаш еден меѓу вас, едноставен човек од народот што не го кажа името свое, ми рече: ’Павле, фалејќи ја нашата трпеливост и издржливост, ни кажуваш оти Бог нè сака и нè одбрал да бидеме Негов народ.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Татко му беше веќе исчезнал; колку време пред тоа не можеше да се сети.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тетка Анѓа ѝ кажуваше на мајка ми: татко му на Бузо.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
И таа наследена од татко му... го учеше да свири... откако се доселија нема желба да ја земе в рака...
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
На тоа го натера траумата што ја почувствува кај Марија, кога му раскажуваше за омразата на мајка му и татко му на Хелвиг, кон неа.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Оваа случка ми ја раскажа Вилхелм Фридеман, кој таму бил во придружба на татко му, и морам да признам дека секогаш со задоволство се присетувам на начинот на кој ми ја раскажа.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Ренди полека почна да се приближува кон татко му, по левата линија на полето.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Секој миг би можеле татко му да го пренесат в град.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Се однесува токму како татко му.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Кое? Па, тоа како татко му му прираснал за срцето на тиранинот.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Само знам дека татко му е Унгарец, мајка му Србинка“.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Ми беше проблем татко му.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Кога Крсте два дена пред пазарот ѝ кажа оти татко му од десет лири не може да му даде повеќе, таа стана, отиде во земникот и му изнесе дваесет наполеони и пет лири и му ги врза (во едно крпче: — Земи, сторите арч со стрико ти Трајко, та за враќање — бидите живи, со Толето ќе се есапите.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Ташко ни раскажуваше за настанот.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Измислувавме прекари за луѓето - општинскиот писар го крстивме Скандалија: некој од нас чул, за нашето ноќно викање рекол дека е скандал, мајка му на Бата Жаба, Бата - Жабурче, татка му - Бастум.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Го зеде за раце, го извади надвор да го шета, но татко му Маруш ги пречека, ги запре, го врати Висара во собата и им рече дека тој што го отепале не бил Зенула туку некој друг качак.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Првите литературни обиди на Борхес и охрабрувања од татко му.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Борко и татко му беа на ливадата.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Кога платното од чад се расчисти од неговото лице, Френк без двоумење забележа сомнеж и збунетост во очите на татко му.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
- Па ред е - луѓе сме... треба да го видам...
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Зарем ќе можев да го задоволам и тоа додатно љубопитство со одговор што ќе беше уште понепотполн и уште понејасен?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Јас кабул не а чина ни на вој век ни на тој! — заврши Толе лутито и сакаше да излезе, да избега од оваа срамна ропска куќа, но вратите веќе беа фатени — големата од татка му, малата од стрика му.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Колку време спиел Ване не може да се знае. Се разбуди во моментот кога татко му влегуваше во собата.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Ниту ќе го крене погледот кога јас ќе дојдам и ќе ме праша - дека си чупе... што ќе кажеш... Дома, арни сте сите...
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Семејниот гроб пак, во кој биле закопани мајка му и татко му, беше под вода. Го спуштивме сандакот.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Се напрегаше да слушне што ќе разговараат мајка му и татко му.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Видел татко му зашто се не оставја от неја и по закону венчал го сос неја.
„Избор“ од Јоаким Крчовски (1814)
Па тоа е татко му! Што ли бара тој.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Утредента веќе на оро играле еден до друг.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Од друга страна, мајка му и татко му ладнокрвно го примија заминувањето на внукот.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Многупати татко му го поучуваше со кротко, до колку знаеше сиромав Божин, и многу примери му носел ѓоа да се тргне Силјан од тој пусти ајљазлак.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
И додека некои од селаните гледајќи ѝ го мевот, се потсмевнуваа и си дошепнуваа, дедо му на Богдан, татко му, мајка му, се радуваа што невестата им доаѓа дома проверена и со сигурност ќе им ја зарадува куќата и ќе им ја продолжи лозата.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
На враќање со татко му јадевме салата во кафанчето кај еден негов пријател.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Оти тој е живиот доказ за постоењето на вистинската љубов: таа ја гледаше во него љубовта секој ден, секој миг од неговиот живот, во неговите очи, сини и бистри, исти како очите на татко му, онакви какви што таа ги паметеше оттогаш кога и тој вистински ја љубеше.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Ете, во такви околности Иван ги спомна сомненијата околу можните причини за бегството на татко му и за таа можна разделба за која ништо не знаев, ниту пак можев нешто да претпоставувам, а веројатно и Иван не знаеше.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ако има татко му да му даде, арно.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
За татко му, службеник, и за мајка му, учителка, ваквите професии беа синоним за почитуван и среден граѓанин.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Го слушаше и рамномерното чукање, понекогаш дури и гледаше - кога ќе го кренеше татко му - му се гледаа како раздвижени прачки.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
- рекоа луѓето. XXV Кога телеграмата стигна во интернатот со која му јавуваа на Богуле дека татко му е умрен, тој се наоѓаше во болница; неколку дена пред тоа го сонуваше оној ист сон: како вулканот пак избувнал, како го затрупува селото кое е празно и во кое само татко му е останат; скокаше од креветот и викаше по татка си да бега; викањето негово пак ги будеше неговите другари во спалната, го фаќаа и не му даваа да излегува надвор; му плиснуваа вода в лице и го разбудуваа.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
И татко му тоа обично му го зборувал, „џукело една”, но ако сега обратно го прочитаме зборот, тогаш тој значи бог (dog-god). Frater Neo Во тоа време Lazer повеќе личеше на бесно куче отколку на мирен лав.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Васе донесе и некаква книга што татко му ја оставил дома. Во неа имаше сѐ.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Кога се бранеше пред Агрипа, рече дека сите го знаат него и неговиот живот во Ерусалим – како и татко му, тој беше фарисеј и живееше според најстрогите прописи на својата вера.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
За миг се двоуми и ... со првиот замав веќе се испишува петтата страница – за разговорот што на плажата во Сарај го водеше во едно дамнешно лето со татко му – за љубовта на мускетарот Атос спрема безмилосната Миледи: „И тој ја убива иако ја сака, а и таа го сака“...
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Татко му таму, во Виндзор, бил од пред Војната.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
- Потаму? Како те донеле во плевнава? - настојува татко му да дознае што подобро.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Затоа кога избега Митра за него, дека го неќеа жителите на Потковицата, и дека го презираа и него и татка му, татка ѝ нејзин, Ангеле Ризески Козето, како умрена ја редеше, на цел глас.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Па како црковниот хор од некое село (на пример Скудриње) добил нов свирач на укулеле, кој пак у младоста бил малтретиран од татко му.
„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)
Го прегрна и татко му. Седнаа...
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Другата е искитена и подредна со поинакви и попривлечни работи што при прво влегување збунуваат и занесуваат: ѕидовите, масичките, прозорците и ќошињата се искитени со сликички од секаква големина и изработка: чоколади, од весници и списанија, божиќни и велигденски ангелчиња и светци промешани заедно со татко му на Колчо кога бил војник, со брат му на Танаса, со мајка му на Васе кога била невеста, со татко му на Колета кога го закопувале и, најпосле, со дедо ми - кога на некоја веселба во рацете стиска кренато буре.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
И така тие одат до еден кадифен куплерај и таткото му вели: „Еве нѐ, синко. Сега сам снаоѓај се.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Едн час пред да дојдам, татко му му кажал за парите што ги позајмил на наводниот преварант.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Какви необични работи знаеше татко му она време кога за него беше чудесно да се врти на столот и да го гледа насмеаното лице на тато!
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
И, знае ли тој Трска дека татко му на Окомен, ако дознае кој го сторил тоа, ќе дојде во Домот и лом ќе стори?
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Кога го донесе татко му, во куќата завладеа силна радост, како мртовец да оживеал.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
- го викна татко му.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Митко се чуди. Што се случило та татко му така чудно се однесува.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Многу пати татко му го поучуаше со кротко, доколку знаеше сиромав Божин, и многу примери му носел ѓоа да се тргни Силјан од тој пусти ајљазлак.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
На татко му некој зајадливо му зборува: - Сигурно Лангачот е вратен од затвор...
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Еднаш си помисли дека е најдобро да не им каже на мајка му и татко му за писмото.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Се загнаа татко му и стрико му и го откинаа Муарема со многу извинувања „да не фаќа кусур на детето", бидејќи е лудо и аџамија, не знае што прави.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Татко му секогаш некого судеше, некого осудуваше и тоа свое постојано пронаоѓање и жигосување на мааните кај другите му го пренесе заедно со занаетот.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Кога бунилиот му помина, и кога татко му не доаѓаше веќе, при секое отворање и затворање на врата за да влезе мајка му внатре да му донесе нешто, тој се поткреваше од креветот причинувајќи му се дека татко му влегува.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
На една страница татко му на Еда, Пандо Бранов, ги имаше запишано некои од позначајните празници во годината како Нова година, Водици, Јованден, Трифун-пијаница, Преображение, Четириесет маченици, Ѓурѓовден, Вртолум, Кузман и Дамја, Илинден, св. Петка, Голема и Мала Богородица, Митровден, Арангел, кога се паѓаат моровините, од кога до кога траат божиќните, велигденските, петровденските и богородичните пости...
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Не сфаќаше. Сакав, синко, само да те научам што е шиканирање, пијано шмркаше татко му.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Му зборуваше за татко му, за првпат во сите тие години, таму, во дневната соба на нејзиниот маж.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Го формира Тајниот револуционерен комитет чија цел е „слободата на нашата мајка Македонија“.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Чувствуваше дека со него пак се случува нешто, дека пак го обзема жал за татко му и чинеше сè да му угоди, да му мине кризата, да го испреболи веќе еднаш тоа.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Семејството на татко му било “топло, сочно и многу различно од она на мајка ми.”
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
На четврти март е родена Нора, сестрата на Борхес, неговиот најдобар пријател во детството и иден сликар. 1905.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Додека синот чита стрип на тревата, му приоѓа татко му и вели: „Синко, еве ти дваес долари; сакам да најдеш некоја добра курва и да ја цепнеш”.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
По, сепак, Атанас, тих и срамежлив, го изучи занаетот, израсна во вистински далјан.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Се присетуваше и како насила го оттргнуваше од татка му не оставајќи го да вежба за да му се разработи десната рака, ниту да седи кај татко му во лабораторијата и да се занимава со работи што тој му ги даваше.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Од подотворената врата виде како мајка му, без било што да каже, му го подаде писмото на татко му, што беше дошло од жената.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Знаеш дека личи на татко му?
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Бев дете кога го слушнав татко му на братучедот Благоја под лозницата во дворот како вели: Се случува одвреме навреме да откријам дека им се обраќам, дека им зборувам, на птиците, на магаренцето па дури и на прачките во лозјето.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Докторот Татули секој четврток доаѓаше да го види и му даваше лекови да му се смири треската и психичката депресија предизвикана од жал за татко му.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Дури Тренков и другите организациони дејци, по страшните порази, се откажаа од борбата и од нападнувачка поминаа кон одбранбена борба, Толе си остана верен на својата клетва, дадена уште при напуштањето на кошарката од татка му Трајка во Крушевица, дека ќе се бори и ќе коле, тепа Турци изедници, а и нивни помагачи од која било вера.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Со татко му на Хелвиг многу малку се гледаше.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Богдан од радост просолзи. И татко му.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Татко му работеше во туланата и некако ги прехрануваше.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
ИВАН
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ни тоа не е малку, газењето низ таков снег е вистински подвиг, но знаеше дека таквиот снег нема да ги запре татко му и дедо му за ден-два да дојдат до колибата.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Отидов пак во штабот, а тие ми рекоа: Никако со коњ да не одиш, не може, колку курири ни загинаа од балистите, ќе те фатат сигурно.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Ги имам сите тие движења забележано на мојата кожа.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Сигурно и оно ќе изучи за поп и ќе си го земе занаетот од татка му и селото.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Првиот е либералното потекло на неговото семејство, отворено за уметноста (татко му бил скулптор), а вториот родниот град Келн, полн контрасти меѓу католичката буржоазија и „црвениот“ пролетаријат.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Аман, бре стрико Марко! Их, ама сте ја стегнале, сте се залепиле до земја!
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Ако може, со помош на татко му, да ми напише неколку реда...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Знаеше дека татко му од специјализациите ги претпочита, првенствено хирургијата или пулмологијата, а потоа и интерната или инфективната медицина.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Најнапред го воспитува англиска учителка, а од четврто одделение оди во државно училиште.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Сепак таа беше сестра на Томо, а тој по смртта на татко му беше единствен кој чувствуваше обврска да се грижи за нејзиното здравје.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Ете така, излези машки, - рече татко му и го прегрна.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
А во аголот сега стои само едно сандаче, препокриено сандаче, а врз него стариот касетофон - на тато му го подариле кога дипломирал - сите му го подариле - дедо, баба, мама и Влатко...
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Но од жал кон часовникот, татко му набргу продаде нивче за да го врати часовникот назад.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Ја познава секоја стапалка шума и сето тоа го потсетува на неговото детство и среќните дни, кога таму ги пасеше овците, свиреше со кавалот и мечтаеше за својата идна среќа: како ќе се ожени, како своето прво синче ќе го води со себе да го запознае со пределите на шумата; како ќе му влее кураж да не се плаши од волците; како тоа ќе ги пасе овците и јагнињата, и најпосле, како и тоа ќе биде домаќин, како што е татко му Петко, и тој сам што ќе биде.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Да ја напушти куќата на мајка му, татко му, баба му, дедо му...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Оттогаш и оттаму беше измислена песничката за него, а тука, зашто беше вистина, немаше лутенка.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
И му рекл татко му: „Чедо, нам требува да земеме девојка на наша прилика, а ти сакаш неја — не салт што е без руки, ами Бог знае каква е некоја сељанка и за кој кабахат ѝ отсекли руките Това ќе да ни е на срам.“
„Избор“ од Јоаким Крчовски (1814)
Да го оживиме името од татко му на Никифор Абазовски.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Кога ја виде нејзината врамена фотографија при неговата прва посета на домот на дедо си, ја препозна и рече дека брат му му кажувал дека таа сега лежи в земја.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Јас најмногу заради неговата сила, а Саше заради кафеаната во која тој веројатно, да е сопственост на татко му Филе, по цел ден би подготвувал претстави.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Го држеше татко му на око, а кога ќе му се искраднеше и кога ќе напавеше пак некоја кражба, пак татко му го затвораше дома и го тепаше со ременот.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
А ако не се провлечам низ решетките? прашуваше. Ќе дочекаш длабока старост, заклучуваше татко му. Не сфаќаше.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Дојде крајот на учебната година и Богуле го заврши училиштето со многу добар успех, иако учителот, и оваа година, како и во претходните, беше во дилема каков успех да му даде, зашто Богуле во текот на годината покажуваше нееднакво знаење: некогаш лекциите ги раскажуваше извонредно добро (тоа беше во оние денови кога неговото станување ноќе татко му го го користеше да му ги чита лекциите од книгите), а понекогаш уста не отвараше, стоеше како смакнат, замислен, нем, дремлив.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Додека сојот од татко му и сојот од мајка му се спојуваа во еден меѓусој, што беше тој и ништо повеќе и ништо особено.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Уплав имаше и од мајка му, и од татко му...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Син му на Цветко дуќанџијата, пред војната се запиша во богословија во Белград по желба на татко му и мајка му.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Верува дека татко му нема да го одбие, односно дека ќе го пушти.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
- Што?! - се избезуми татко му на Митко и брзо по телефонот ја побара Противпожарната.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Татко му косеше во горниот дел на ливадата.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Напишал еден роман и неколку книги поезија.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
ТАША - Не му открив на синот со јасни и чисти зборови кој беше татко му, од каде се појави, на каде се упати и каде исчезна?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
На Александар малку му беше смешно тоа што и кога има цели дваесет и осум години и кога зароботува свои пари, неговите родители, посебно татко му, се уште се грижат редовно да јади, како во времето кога беше прваче.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Бидејќи мајката на Јохан беше од Данска, а татко му беше Унгарец.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
„Убаво е што те гледам повторно здрав“, рече татко му.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
И така тргнавме пеш за Прилеп.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Шефот на полицијата, кој бил пријател на татко му, откако го прочитал писмото го затворил малиот Алфред во самица десетина минути, зборувајќи му нешто како: „Еве што им правиме на лошите момчиња”.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Винстон, мајка му и татко му си најдоа место на подот, а покрај нив на една клупа еден до друг седеа старец и старица.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Боге цел ден гори, јас кажувам на татко му, а овој лут што сум му кажала. Сакаш лубеница без семки!
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Потоа рипна, ја исече сета нејзина руба спремана за невеста, ископа гроб, вистински, и ја закопа - но не подалеку од очите, долу во оградичето: За да ѝ го гледам гробот, рече, ако не ја гледам неа жива.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Мајка му беше перачка и татко му една година му се порадува на своето единче и се изгуби отаде океан барајќи среќа и леб.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Љубезниот Хардиг Карел ме водеше од еден до друг експонат, ме вовлекуваше во животот на Гете, ми ги покажуваше првите примероци на „Фауст“, оригиналните манускрипти на Гете, некои негови писма до татко му, до неговиот секретар, додека бил министер во Вајмар и, така, неусетно ми се употполнуваше претставата за животот и делото на големиот Гете...
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Зашто е останато сирак, пишуваше, зашто татко му, Десимир Пенезиќ, загинал во боевите.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
– „Па некој ти ги кажувал овие работи, му рекол татко му, во градот што ни ги гаткаш.“
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Тие се далеку, а мајка му и татко му, до него.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
А јас ломотам, ломотам... И кога ќе се зафатиш со зборување може да се случи нишките од основата да ти испопукаат па разбојот ќе ги замрси конците.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
После несреќата доби стипендија за факултет.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Богуле го слушаше отсутно и одвај чекаше да запре со зборувањето управникот, зашто знаеше дека тука не се работи за тоа дека умрел татко му, туку телеграмата е само можност, изговор да го ослободат од училиштето и интернатот, да го пуштат наколку дена дома, како тогаш што го пуштија кога му јавија дека дедо му е на умирање.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Татко му си е доволен, сестра му — такуѓере.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
На плоштадот го најдовме Пенча и му кажавме дека го бара татко му.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Чувствуваше темно чукање под превивките и следеше едно минато без грч на лицето: ти ќе си робијаш, синко, говореше татко му.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Во тој случај на што ќе личеше моето објаснување дека тој човек е постојано со мене и покрај мене во сите овие години, а тоа значи дека тој бил и со Иван, со неговиот син?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Но, татко му, онака слаб, болникав, токму од тоа бледило, од таа магла, од таа смрт го поеше со чувствената меланхолија на музикалниот човек.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Како матурант, во аулата на гимназијата. Со пиштолот на татко му.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Татко му, народниот херој, во својата работна соба, опкружен со томови од сопствените мемоари, дава интервју за вечерашниот дневник.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Само јас заминувам, а ти ќе пееш како единствена тишина.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
И затоа тој сега му вети на Петка некоја и друга лира, бидејќи знаеше дека овој сиромав момок не е момок од татко, што се вели зборот, ами тој го направи момок уште кога му ги зеде нивичките што му ги остави татко му Стале.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
„Ќе ти покажам...“ и татко му секогаш му велеше кога го прашуваше како да ја состави козината или како да ја намачка со восок, па ставајќи ги своите корави преку неговите помали, детски раце, му ги водеше преку движењата.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
А во училиштето исто така бил прв.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Карл седна на столицата до татко му.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
„Оваа земете ја“ и на тато му ја подаде токму онаа што ја загледував - црвеникаво-кафеавата.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Во грлото му зажуберкал плач, не многу поинаков од поранешното смеење.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Лут како рис, внатре влезе татко му и викна: - Каде е тој непрокопсаник, неранимајко!
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Првпат се сретнав со нив, но чувствував обврска зашто во текот на целото време во партизани, татко му на Мане ми испраќаше пари.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Го познавме татко му и останавме зачудени.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Низ дијалог, терапевтот и Џон заедно ја идентификуваа „способноста за шегување на сопствена сметка“ како нова димензија во личниот развој на Џон која би му отворила нови хоризонти, недостапни за татко му.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
„Знам“, тоа е гласот на татко му - „и во градот силно се чувствува.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
По нив, по кочиите со кои се селеа Јуслиовци, сѐ до Алилово, одеа мноштво довчерашни нивни раетини, а од двете страни на кочијата во која седеа тој, Максим, Неби бег и уште некои од децата Муслиоски, одеа неговите: татко му, мајка му Софија Јаковова Акиноска и сестрите - сите три помлади од него: Елена, Теодора и Зоица.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Креваше на шишето, ја пикаше главата меѓу решетките да го баци Анка, и неможејќи - само го жулкаше по раката, го милуваше; Анко му го чувствуваше треперењето на раката која сѐ повеќе стануваше потопла; татко му отпивнуваше и сѐ така со жулкање по раката, а во очите му најадруваа солзи од милина, од радост.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Во колата седеше и Илко, татко му на Мил, кој се враќаше од свет во кој долги години беше заскитан.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Марија знаеше веќе неколку месеци за Карл... дека го зел татко му...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Правеше огромни напори да им се допадне на татко му и мајка му на Хелвиг.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Откога видел Силјан оти не веруваат, почнал да им кажува што му правел на татка си, како го поучувал татко му и тој не слушал, како се главил со дуовникот, како влегол во морето, како се нашол на долна земја, како правел муабет првата вечер у Аџи Кљак-кљак, како му прикажувал за старецот што го отепале децата и што колнал, како излегле двата извора од кога им изумреле сите деца од големата сипаница, како се сторил штрк и си врзал шише на гуша и како патувал од штрковата замја преку широкото море, како дошол над Плетвар и го окршил шишето, та си останал штрк и си дошол дома.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Таму имало некоја Германија, сестра на Ничо Бранов, татко му на Еда Бранов.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Кога исчезна татко му, мајка му не покажа никакво изненадување, ниту преголема жалост, но затоа во неа настапи некаква ненадејна промена.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Кога авторот допатува во Торонто, Едо веќе беше во брак со Су која, подоцна, му роди две деца – едно машко, Дракче, на името на татко му, жртвуваниот туберкулозен партизан и едно женско – Енџи, име по желба на Су, но под услов Едо да ја вика Ангелина, Геља.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Братучед ми Методија, откако умре татко му, испофрла од дома сè што на една селска домаќинска куќа каква што беше неговата има, и ја наполни куќата со книги и семсекаков градеки џутур-мутур што во Скопје не му требал.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
До ковчегот, водарник со леѓен за миење и казанче за вода обесено над него со мало славинче; стомна, ѓум, матарка што татко му во свое време ја донесе од на фронт, целата исчукана од влечкање по ровови, а потоа и овде од носење по полето и планината; тепсија на која сјајот ѝ потемнал и ги покрил арапските шари на неа; над водарникот обесено парче огледало како месечинана на погибеж, прекриено со прашина и слепо; на спротивниот крај од креветот, ниска, правоаголна печка со четири нозе од кои едната е окуцана и потпрена со тула, со две тркалца на неа, - гусани обрачи што се вадат при готвење, и целата 'рѓосана; на неа оставено газиено кандилце како на гроб; на дрвената кукалка во ќошето обесена гајдата од татко му, провисната со писката и брмчалото надолу, како обесена овца; останата по смртта негова за да му го чува последниот дуеж во неа, неговата душа.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Воскликна татко му со тон, уникатен микс од иронија и воодушевување.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Беше повлечен, мирен, на мравка не газеше. Немаше татко; татко му умрел во некоја елитна единица во Африка (мислам во Египет!); бил платеник на странска војска, и го напуштил семејството веднаш по раѓањето на сестра му, за да стане војник. Така барем велеше Земанек.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Мајка му Ленка и татко му Мијалче, беа домаќини луѓе.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Елза на тоа рече: - Господинот, дедо му на Хелвиг, таткото на татко му, имал голема фабрика пред војната.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Татко му не го зеде клучот и не го нави, ами го симна од ѕидот и го стави в торба како обичен предмет и замина в град да го продаде.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Но некогаш кога ќе откриеја дека се преправа, ќе го изнатепаше татко му, но тој стегаше со забите и во себе се радуваше што го бараат, што не им е сеедно што е случено со него.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Можеби се плаши да не го киднапира татко му.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
А сепак тоа идилично постоење не ја намалувало тагата на Рајнер.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Татко му и мајка му мислеа ако го женат ќе се скроти, ќе се измени.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Ја гледа Богдан и другата слика од татко му Темелко што ја испратил од Втората светска војна и ја споредува со претходната.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Вели и татко му не е противен, па ѓаволот да го знае.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
- Слушај, малиот е многу фино момче, јас го вежбам трипати неделно, жена му очекува дете, а тој работи за фирмата на татко му.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Му се чинеше дека некогаш слушал или гледал некаква расправија меѓу татко му и дедо му околу некаква пушка.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Профим сè стори за да му го купи и тоа парче, но татко му на Грдан остана на зборот, на желбата своја.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Китан изгради куќа под каменоломот, на местото што му припадна од неговиот татко, при делбата со татко му од Танаил.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Во девет часот докторот излезе од куќата и се упати кон кочијата, придружуван од мајка му и татко му.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Сфатив дека таму длабоко под вода е гробот на неговата жена и на мајка му и татко му.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
По една недела од договорот во паркот зад стадионот, Томо со своето семејство, татко му, мајка му и сестра му седеа на празната трпеза во домот на Никодин.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
— Вие сте негова мајка? — Да, велам, татко му загина. — Но тоа има друго презиме.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Неговиот шеф, неговиот непосреден претпоставен, требаше да се пензионира.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Во тоа време Мане Шнајдерот од Кавадарци назад во селото го повлече татко му и активно почнавме да работиме за движењето.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Беше тоа далеку во детството и оној работеше во тајфата од татка му, и го викаа Ристан, и можеше да подигне колку за петмина.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Митко и татко му седнаа да поразговараат.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
И тоа, замислете си, во очите на мојот син Иван го здогледував Ведрана.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
На скалите, пред вратата од станот, татко му на Илчо подзастана и му рече: - Остави ја санката малку тука пред вратата, да се стопи снегот од неа, па после ќе ја внесеш.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Откако Татко му насипа на Камилски ракија во чашката, а себеси мастика, рече: Така требаше и да биде!
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Да не умрела во меѓувреме мајка му... татко му, или и двајцата?!...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Татко му се фрла врз него и налетува на камата) Умри, умри кога повеќе ја цениш сопствената кожа од народната!
„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)
Ножот со седефена дршка го зеде за една волнена фанела таму, на тулаана; дојде да работи пред да го продолжи својот живот по онаа врвица на која сврши последниот чекор на татко му.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Лежи во сопствената соба: двокрилен прозорец со бели пластични ролетни, со бела мрежеста завеса и сета таа белина пропушта мека млечна светлина; под прозорецот работна маса - од татко му - столот е од татко му.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
- Прибери го коњов, - му рече уште посербез Панде, и, без да седнува да си почине, тргна накај градот по познатата стрмна уличка, по која се искачувал и порано, со татко му, за време на манастирските празници.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Вистинското име му беше: Методија Лечоски, но направи кратенка - Мил, земајќи ги почетните букви од името и презимето и името на татко му кој се викаше Илко за полесно да се потпишува и да не се создава забуна во поштата, бидејќи во селото имаше уште еден човек со такво име и презиме: Методија Лечоски, дрварот, кој, зачудо многу личеше на него.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
И овие чудни зборови се на татко му на Иван. Ги изрече оној ден кога изгледа замина да се сретне со смртта.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Каде си бил?“ одрежа татко му.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Ја плаќаше татко му Аврам отштетата и заедно со полјакот и шумарот го следеа каде оди за да не ги запали житата или шумата.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Лут на себеси дека задремал најаден и напиен, што можеби го потсетуваше на татко му од кого сакаше да се разликува барем во по нешто, Живко се размрда не само расонет туку и отрезнет, па дури и си ги протри дланките од претстојното задоволство откако си ја избриша дремката од лицето: - Ако ја преспавме Битола, нема да го преспиеме Прилеп.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Како ходил, минал при една црква Богородици и застанал да слуша литургиа, како што го учил татко му, да слуша до отпуст.
„Избор“ од Јоаким Крчовски (1814)
Порано, Марша и татко му Хелвиг му кажувале, но бил многу мал и не можел тоа да го разбере.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Му се дожали на татка му што му е детето така невесело и сожално го прегрна Мартин тој час удри да плаче, да се тресе целиот и одвај да вели: - Тате, сладок тате... децата... децата... јатаче ме викаат...
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Ќе одам во Македонија, па сакам да го видам и да му однесам абер22) на татко му.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Некогаш ќе запалеше свеќа и ќе застанеше под сликите од татко му и мајка му, дедо му и баба му обесени на ѕидот во собата, клекнуваше под нив и им читаше молитва како да се мртви, како да се наоѓа над нивниот гроб.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Тогава дошел и татко му да се весели сос царо и сос сина своего.
„Избор“ од Јоаким Крчовски (1814)
Татко му ова го проследи со коментарот дека тој уште кога за првпат ја видел знаел дека таа вртиопашка отсекогаш била подготвена на такво нешто, но тој да не се грижи, туку по завршената работа да се врати во Софија, не во оној брлог во кој живееше со неа, туку во својот вистински, дедовски дом па тогаш „ќе се најде некое ново и умно решение”.  За Константин З. сè стана безумно.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Бидејки Даниел речиси никогаш не се посомнева дека некој ја одгатнал неговата тајна, никогаш не му падна на ум да погледне во очите на татко му за да открие каков и да било знак.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Семејството на Петар е сиромашно, но живеи достојно. Татко му е чевлар.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
По кажувањата на мајка ми, дедо ми Доне (татко му на татко ми) бил многу опак човек и не некој домаќин.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
- викна татко му.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Мишко беше нагости кај Цанета, кога се врати татко му од лов.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Во моментот јас од родословното стебло, знаев по нешто сѐ до предокот Никола Поцо, дека се работело за моќно и старо стебло, но со целосна сигурност можев да зборувам само за последните колена, дека, на пример, дедо ми по татко се викал Стефан, а по мајка Славко и дека татко му на Стефан, мојот прадедо, се викал Митре.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Длабоко во себе беше убеден дека не е во состојба сосем да прекине со мајка му и татко му...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Тој, кога беше дете, татко му се обиде да го учи и го испрати во Битола.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Знаете оној - уште татко му имаше окоравени очи кон нашата ливада.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Мајка му и татко му на Хелвиг, брзо се разочараа во новата снаа.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Направиле лом тие луди дечишта, велеше, па тој морал лично да ги избрка и тогаш го повикал татко му на Стомачето за да нѐ спакува и да ги исчисти работите од станот.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Кога еден лекар, пријател на татко му, дозна за тоа, му рече на татко му: „Детето ти е клептоман, склоно кон крадење.“
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
И вака ќе им речете на вашите татковци: Луман арамијата ви порачува да му однесете по една златна лира секој, а татко му на јунаков што ќе остане со мене пет.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Се враќаше по тоа ѕиркање со бели, развлечени усни и пак слушаше: но на робија, синко, не будали се, пророкуваше татко му.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Навистина не знаев што да речам.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
„Ќе треба да фаќаме врски“, му рече мајка му на татко му, а овој намуртено нишна со главата, како да му предложила да ограбат банка.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Одзади се издолжува нагоре главата на татко му и Арсо забележува на неговото лице радосно растопување на брчките.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Во меѓувреме, точно на годината од смртта на татко му негов, Максимов, Јосиф се ожени (тогаш и сестрите се омажија, тогаш и тој, Максим, се ожени) и за никоја друга туку за Петра Весилова Митреска, здрава, многу убава и цели десет години помлада од него момичка.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Честопати помислував дека можеби згрешив; можеби требаше да се обидам да ја разоткријам. Впрочем не ми недостасуваа сили.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Одвреме навреме татко му застануваше и ја остреше косата со каменото точило.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Јончета Ризески Штетата го вратија на земјата на татко му Ангелета Ризески Козето и одново го направија прост селанец, Ордана го отераа на некоја мала станичка во Србија; само Крстета го оставија тука, но да не биде чувар на пругата, како порано, туку го натераа да биде прост работник во десетината на новиот десетар, Дано Плетварчето.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
А за тоа кој му е татко и како да го бара речи му дека ќе го посоветуваш дури кога ќе излезе од занданата.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Кога по неколку години Столпник го заврши училиштето, татко му се разболе и умре.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
- Чув полјакот ја истепал. - Татко му на Бузо? - Да.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
И самиот Мехмед-паша, внук му, тогаш малечок, сега знаеше како се случи тоа и сигурно страдаше поради татко му.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
А сета причина за молчењето била во стравот: одкако умрел татко му, мајка му го оставила да живее кај деда му и се премажила.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
- Од тука, сестро, - рече една од жените – не одат книги никаде.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Да сум го заборавела бидејќи само на тој начин ќе сум заборавела дека синчето личело на татко му!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Хајнерле не ја помнеше мајка си. Софи Фројд Халберштат умре кога тој имаше тринаесет месеци; ликот ѝ го знаеше според фотографиите кои ги направил татко му, а слушал за неа од својот неколку години постар брат Ернст.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Чувствувајќи го сè поголемиот јаз што се јавуваше меѓу мајка му и татко му, и Марија, тој како да се плашеше дека еден ден и самиот ќе се реши да ги напушти нив...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Попладнето, одморени, осушени, нахранети Бојан, татко му и шумарот се упатија в село.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Намуртен, татко му му кажуваше и како оние што убивале, иако се заколнале дека ќе го поништат семето на Венјамин, сепак потоа оставиле нивните девојки да се омажат за Венјаминците, да не се затре сиот израелски род.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
„Телевизоров нема добар сигнал и ќе го носиме на Велешко“, им зборуваше, а едниот од нив го креваше во раце, го товараше во гепекот од колата и со татко му тргаше на пат.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
„Однеси му ги на затвореникот оние страници од весниците каде што се ребусите” му реков, „нека ги решава.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Татко му на Петре, Благоја, Бајко, Блаже, благ како пипер, беше ковач: дојден во манастирот од струмичката нахија, село Градец, небаре го извади Петрета како копија од себе.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Но, беше добро момче и приврзан кон братот, па утредента веднаш отиде кај татко му и му се пожали.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Го слушаше татко му и не му идеше сонот; заспа некаде пред зори.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Кога татко му ќе му договори да се жени со жена од фамилија зафатена (како оној несреќник Васа Ладачки на Балашевиќ) Шурда, се разбира одбива.
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
Некако скоро потоа дојде и татко му на Пецета.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
- За Ристо ли да му кажам дека не знам каде ми е детето? Секоја ноќ го сонувам.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Ама тогаш стариот Пајко, татко му, рече задумано: „Кај Турцине, гробиштата немаат име, нели попе?
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Во идниот момент беше дури и поодреден: тој сметал дека трагата што ќе го доведе до татко му веројатно водела кон борците што гостувале во нивниот дом по онаа позната борба зад Сина Скала.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Но, татко му сакал тој да го замени и да ја наследи меаната, та и не сакал да чуе неговиот син да го продолжи образованието.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Ламбата гореше... Гоце, мајка му, татко му и сестрите седеа дома околу огништето.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Знаеш, татко му од кога отиде во Јужна Америка, еве пет години време стана, нема абер жив ли е, здрав ли е.
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
За Силјана и напре немало работа и сега немало, при сѐ што сега му се смилила работата и куќата; арно ама требало да си ја трга џезата што го колнале татко му и мајка му.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Кога потпорасна сфати дека татко му работи и студира.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
- Го наговорија мајка му и татко му.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Ножот со седефена дршка го зеде за една волнена фанела таму, на тулаана; дојде да работи пред да го продолжи својот живот по онаа врвица на која сврши последниот чекор на татко му.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Но татко му му рече: „Од тоа не се живее. Мора да има занает...“
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Русокос, висок, тенок и убав како нарисан, уште малечок, во 1947-та, кога татко му Ѓоре Дамчески и деленицата нивни Божин Дамчески Штркот паднаа во затвор, беше се завлекле во Методија Андонов Чентото и Ѓорета го осудија на девет а Божина на единаесет години затвор, мајка му, Илинка Дамческа, на која останаа другите пет деца, алипниот свекор Блаже Дамчески, и сиот немал имот, го даде кај делениците во Прилеп да изучи за ковач, што сосема, сосема не му одговараше на ликата.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Иван Точко потекнува од старите охридски фамилии: Точковци, по татко му, и Бојаџиевци, по мајка му.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Татко му, некој сапунџија, имал фабрика за сапун, го пратил во Париз за да учи за лекар, ама кога му кажале оти син му по дипломирањето отишол во Шпанија, се откажал од него преку весник. Пезевенк човек. Пфу!
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Се случува, ама знам дека тоа не е од лудост.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Еднаш била за Филе, татко му на Саше, па се развеле.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Кога тргна татко му кон неговата соба, Карл целиот се тресеше.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Уште кога татко му рече дека бегот тропа, тој се наежи, но присуството на сите домашни, особено на мајка му, го закова во ќошот до ноќвите и само стоеше и слушаше што ќе сака сега овој „пес" во невреме кај нив.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Без роднини, без пријатели, зашто и татко му, по смртта на жена си, живееше самотнички, тој младич ја имаше само тишината.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Од училиштето до овој привлечен свет на книгите, наеднаш тука, во дуќанчето полно со мрачнина во која господари незадоволството на татко му.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Како што беше вистина и онаа пролетна утрина, додека на горниот крај на селото се собираше тајфата печалбари пред заминување, а тука беа и тапаните, веднаш тука, на ледината крај патот и младичите го играа Тешкото околу нив, а тој беше со татка си скраја и мајка му молчеше крај нив со црвени очи; тој беше накитен со низалки костени, јаболка и по неколку ореи, првопратено, додека мајка му му шепнуваше „Змејко сине“, а тој можеше да види како му се стегаат на татка му вилиците и како сите мускули набабруваат и се скаменуваат под поцрнетата кожа на неговото лице, исто онака, како кога беше многу лут татко му, но Змејко сега можеше добро да знае дека тоа не е од никаква лутина.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Постоја така загледан и повторно пријде кон гробот од жена му и кон својот; ги загледа, клекна крај гробот од жена му, ѝ запали свеќа од тие што ги најде тука недогорени, а потоа запали свеќа на гробовите од татко му и макја му.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Односите на Марша со мајка му и татко му на Хелвиг, таа ги беше свела на најлаконски реченици.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Син му Ном, кога ќе ја погледнеше, пред очите му излегуваше крвта со која татко му ја истрка и срцето му се стегаше од болка, од јад и бес.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Еднаш татко му пак дојде со зелени сенки на слепоочниците.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Татко му Силко, кој постојано шеташе низ полето и во светулките ја бараше душата на постариот син што му загина во претходната војна, го молеше да си седи дома, да не се зајадува со качаците.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Така Татко му сугерираше на Камилски, од претходно изложените заемки да се задржат одделно на зборовите барут и бакшиш, како и во филозофската синтагма: барут бакшиш!
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Најпосле, одозгора по улицата, ете, ќе се зададеше татко му.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Отец Стефан врескал, избезумен, на прагот од одајата на татко му, отец Мида.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Истовремено, ми се причини дека го наслушна својот прекар , по кој, во далечното детство, го довикуваше татко му.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Тој син ти бил еден од нашите први учени луѓе, му се фалеа, оти татко му, кралот, беше ти го пратил во туѓина да учи за лекар.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Кога се разбрало оти Турците ќе доаѓаат по тапиите и татко му на дедо Стефана, дедо Јован, решил да бега.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Спрема ова што пишуваше во писмото и од она што го разбра од разговорот меѓу татко му и Марша, тој навистина има уште една мајка, во друга држава...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Татко му од сликарот скоро секоја година идеше од Германија и ја доградуваше, ја дотеруваше куќата.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
За да го ослободи од стравот, татко му му купил играчки со тие животни и го терал да си игра со нив; да ги фаќа, да ги клоца, фрла, да им чини сè што сака; и детето, малку по малку, се отстрашило, и кога ќе ги сретнело животните - веќе не се плашело од нив.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Но токму во тие спокојни денови и мирен живот за Профим, дојде Грдан, кој беше подолго време заскитан по светот, и почна да су го бара парчето имот што татко му го оставил на брегот.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Многу читал. 1908. Од англиски го преведува Среќниот принц на Оскар Вајлд.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Во тој момент нејќеше татко му да го венчава: да не му направи некој пакост, не ќе го довенча!
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Ама нели татко му беше веќе одамна застанат на нозе, што се вели, и бидеејќи силна заветрина му правеше и со милоста, и со богатството, Марко веќе не мораше да оди во опинци како татко му кога беше дошол во Скопје и се вчудовидувал, како што кажуваше самиот, од Безистенот и од чаршијата, туку се облекуваше повнимателно и поубаво.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Тој во одговорот не покажуваше никакво посебно интересирање во врска со овие нешта, но сепак спомна дека имал чуено оти татко му на дедо Стефан се викал Митре и дека бил имотен, бидејќи, како што пишуваше, неговиот татко и, особено, дедо му, биле уште позафатени.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
На Имотот, на кој остана сам татко му негов, Јаков Акиноски, син на Владимира, син на Гаврила Акиноски, доаѓаа ретко и само за празници, или преку лето ги испрќаа семејствата.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
- Каде е Карл? Зар не е дојден уште од училиште? - праша загрижено татко му.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Кузман не зажали многу за Пенча кога чу дека татко му го одвел со себе.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
„Чичко ми веќе двапати паѓа.“
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
А тој не им се лутеше, заедно со нив се смееше: беше го испратил еднаш, кога бил малечок, татко му Софре да ги паси гуските, а тој си дошол дома без нив.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Но тој на почетокот не можеше да разбере каде и во што целеше Татко при посочувањето на овие две заемки, со сосема различна конотација, но за тоа требаше да се дебатира, откако ќе се исцрпеше сета можна конотација на овие два збора во балканските и во другите европски јазици.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
На тато му беше службено одењето во Бомбај, а ти мораше да тргнеш со него.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Татко му, Мустафа-паша бег, не го знаеше тоа баш најдобро и затоа славата му избега, покрај браќата Иса-бег и Паша-бег.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Тој не веруваше дури ни во постоењето на халуцинации; според тоа, не го беше видел она што - по негово мислење - не е можно да се види; тоа беше речиси шок.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Сето време додека Митко раскажуваше татко му се потсмевнуваше. - Сега ми е јасно, - рече. - Значи, виновен е телефонот. Да.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Момчакот тукушто дочекал полнолетство, а веќе останал сирак – татко му, бледиот капетан, потполно откажувајќи се од пловидбите, исчезнал неосетно, како што и живеел.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
При овие зборови, татко му, кој за време на целиот разговор молчеше, со вчудоневиденост погледна кон жена си.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Занаетот го научи уште од дете, од татко му, и му навлезе во тајните; во почетокот му беше тешко: раце му се разрануваа од удирањето со чеканот, постојано му беа изврзани со крпи, но со време се извежба така што удираше со чеканот на глетото и без да гледа во него: можеше да разговара, да ја врти главата настрана, да фрли поглед било каде, а чеканот сам, непогрешно да удира на глетото и чивиите.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Беше зачнат за време на едно молскавично отсуство на татко му од фронтот.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Но веднаш се прашувам: и да спомнев нешто такво, а притоа уште и да укажев на некоја ситница што можела да се подразбере како патоказ или упатство што води кон тој мој Човек и негов татко, дали немаше да уследи нов порој прашања?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Не измина ни шест часа од разговорот со татко му, а тој пројури на својот облеан во пот и пена коњ низ Челница, главниот влез на старата охридска тврдина.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Од оној ден кога татко му му рече дека мора да продолжи со учење, постојано се кршеше во себе: од една страна, не му се одеше, а од друга, не сакаше да му ја расипе желбата на татка си.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Успеа само толку да му нарача на стариот „б'лгарски" деец Ивана од Гудјаково: ако го види некаде по Бугарија Крчето да му каже оти татко му го бараше и да го доведе.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Молчеа сите занесени во работата сѐ додека едно време Танас, синот на Бошка Манев и татко му на Мартина, не се исправи.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Ми се врати Ристо мој без заби, сокапан и осрамотен како татко му...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Бил ранет четири пати, а при крајот на војната бил заробен и депортиран во американски логор во Франција.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
- Се навикна ли на мајка му и татко му? - старата удираше право во срцето.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Бидејќи било многу рано, уште не беа развражале куќните луѓе, само татко му беше излегол во двор, со прво него го видел и од жал што му паднало се расплакал.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
- Заедно учев во Солун гимназија со Даме Груев, - одговори Гоце.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Дента кога Трајан отиде да го види Висара, татко му од Висар не беше дома; го најде Висара кај што гледа низ прозорецот со насолзени очи; Трајана го обзеде жал и го грабна Висара за раце: Ајде со мене, му рече, ајде да прошетаме по езерото.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
____ 16) валијата - началник на област - покраина; 17) Чок-јаша - да живее; 18) Аша - долу; 19) Гарибалди - италијански револуционер, борец и јунак; 20) муштулук - подарок (пари или друго) што се дава за радосна вест;
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Татко му на Зоки Поки не е многу дома, но кога е, тој речиси целото време му го посветува нему.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Ах, рекоа татко му и мајка му, на овој умот ќе му биде по скитање...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Ако требаше, на пример, да оди во бавчите од татко му кон охридското џаде, пред да оди таму тој небаре веќе беше стасан во бавчите и береше јаболка, а и кога ќе се отклонеше назад, тој сѐ уште живееше со сѐ што погледот му беше насобрал оттаму.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Татко му на Бузо позелене и зајадливо дофрли: „Ха, копилиња посинуваш! Малку ти се твоине.“
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Наташа брзо излезе во градината каде што се наоѓаше визбата, по вино.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Така го научи татко му, и такви шатори тој правеше сиот свој живот.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Слуша, влегува татко му, ама нејќе да ги отвори очите... нејќе да си го прекрати будното сонување, блажно задоволство, престојување во тој, само негов, пејсаж - со мирис на мајчина душичка... до свеста му се пробива шепотен разговор: „Од жештинава двајцата заспале.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
На прашањето од татка му кај оди толку рано одговори дека има нешто да учи со другарите Лулето, Русета и други, та ќе се соберат" кај Шпира Калешков да им покаже тој како ученик од II одделение.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Излишно беше да стане и да ја кара глувата баба, затоа што таа почнуваше да плаче и да се жали како тој е неблагодарен, како таа го израснала, пелените му ги перела, млеко му греела во ниедно време, работела и дење и ноќе само за тој да стигне до комфорот во кој е сега, само за да има нешто да му остави, барем едно станче за кое нема потреба да печали со толкави маки како што печалеле таа и татко му.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Колку повеќе растеше, парите за кои живееше татко му, му изгледаа една обична бесмисла.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
И пак истото: го слекуваше татко му гол и го шибаше со ременот, му оставаше мдрици по телото.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Растеше по куќите во селово и сите го сакаа, зашто татко му беше загинат во војните, а мајка му сиромашка...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Како татко му, како неговите чичковци и дегенерирани братучеди.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Можеби многу разговори ќе слушне но вистинската приказна, онаа најпосакуваната, за татко му, веројатно ќе го одмине.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Од сиот имот што татко му го испродаде кога падна болен, кога немаше од што да живее, ја задржа само оваа мала бавчичка на брегот за да му остави нешто на Грдан кога ќе се врати, да има Грдан спомен од татка си...
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Дојде до гробиштата и се упати кон гробот на татко му и мајка му.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
А еднаш кога се преправаше дека ногата му е шината, татко му за да му ја намести, му ја сврте нагло, што тој од болка испушти таков крик кој и сега го слуша во ушите.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Влегоа во колибата. Со татко му и дедо му Димо беа дојдени шумарот и синот на дедо Иван.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Освен на занаетот, татко му почна да го подучува и на старите закони и книги кога наполни пет години.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Како дете тој бил многу пргав и непокорен, правел многу белји, та татко му честопати морал да го казнува и со ќотек.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Кога ми објасни Кожинката дека момчето е интелегентно и дека веќе подолго време го измачувало прашањето кој е татко му, му објаснив на Кожинката дека интелегенцијата на момчето не е предмет на нашето обвинение.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Токму таа, што му ја спомнуваа татко му и мајка му, кога му зборуваа за неговата друга мајка.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
„Тате, гледај, - вели тој - утре и јас ќе се преправам, Турчин“. - „Добро, чедо“, - му одговара татко му.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Луѓето што копаа гроб, ги извадија коските од Лиќо, татко му на Танаил и ги собраа во вреќичка за да ги стават повторно во гробот.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Дури се гордееше што татко му толку брзо го ослободуваше од рацете на таа непозната жена.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Се упати кон шаторите, каде што татко му, доктор Коста и инженерот Александар правеа подготовки за работата што ги очекуваше.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Читајќи некои книги останати од татко му, велеше: Човекот е најситниот дел на вселената; него вселената го создава и го повела; секое раѓање на човекот се обележува во вселената; каков ќе му биде животот на човека, зависи од времето во кое е роден и од законите што владеат во тоа време: тие му ја одредуваат судбината, здравјето и должината на животот...
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Зеде од книгите на татко му и почна да ѝ чита.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Често покојниот татко му велеше: „Војната е, синко, многу нешто во животот: дури неа не ја поминеш, дури таа не ти помине преку главата, не си ништо; тесто си, зелено јаболко, кревко ластарче. А неа кога ќе ја поминеш, стануваш прекален...“
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Татко му Иван бил ситен трговец, трудољубив и чесен велешки граѓанин.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
- Ни на крај памет не ми доаѓаше дека мајка му и татко му ќе испаднат толку лоши... зли...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Мајка му и татко му почнаа кафето да го пијат мешано, пола-пола со наут, оти и кафе тешко се наоѓаше.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
- А, така ли? Ти уште знаеш и памет да солиш? - викна татко му, се спушти на него, го собори и почна да го тепа.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
- Сине! - вика татко му и го зграпчува.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
И навистина, кога во 1901 година магазинот бил откриен, Нанчо и татко му Калчо биле уапсени, осудени на доживотен затвор и испратени на заточение, каде што од големите маки Калчо умрел.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Се разбира, најмногу е вознемирен татко му, а потоа и кметот.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Мајка му, татко му, баба му, ќе излезеа од умот: го носеа по сите доктори, по сите бајачки и гледачки, му даваа да пие и да јаде сè што некој ќе им речеше, но ништо не помагаше.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Кога татко му Трајко видел дека го нема дома, го јавнал коњот (според бате Иле, одма му станало јасно куде е Прокопија), па негде на полпат го престигнал. – Што мајку тражиш тамо? – му се развикал (можам да замислам колку страшно од горе, качен на коњот, можеби со нагрнатата гуња и со кубур и долг нож во појас, му изгледал на десетгодишното дете).
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Само како напомена еднаш му спомнав дека ќе треба да внимава, да си седи мирно; додека си ја средува иднината да не буричка премногу наоколу; добро, мислам дека ми се отпушти и она, ако буричка тоа да го прави со усул.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Кога видоа дека Илчо секој момент ќе заплаче и баба му и татко му почнаа да го тешат и да му ветуваат дека ќе му купат друга санка, уште утре.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
- Ќе ти објасни татко му на Ведан.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Всушност, си призна дека е точно тоа што вели татко му - Секој со сопствен карактер - не треба да се иссилуваш, да се измачуваш за да си како сите.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Му почина прво мајка му, не цела година подоцна и татко му.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Кога завршија со ручекот, татко му и мајка му седнаа до Карл.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Таму зад чалмата на кадијата се покажува само главата со русите разбушавени веѓи и ситните мижливи очи на татко му.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Но Калија веќе не беше таму. Ја зела чезата, рече татко му Пајко без глас, и штом слушнала дека е тој в џамија, тргнала уште со ден кон манастирот „Свети Никола“ во Кожле.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Зеде од велигденските јајца стокмени за вапцување со варзило, и, како кога го учеше татко му, стариот Благоја, дупна едно јајце, го бележа со рецка за да го познава и го наполни со течен гипс.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Но желбата за враќање веднаш му спласнуваше кога ќе помислеше каде да се врати: во текот на овие години по неговото заминување му изумреа и мајка му и син му, татко му загинат на фронт, а со жена му Видуша оставена толку години сама, како да продолжи живот.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Кога на Висар уште повеќе му се влоши болеста, татко му Маруш му забрани на учителот да доаѓа кај Висар.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Надвор, низ дворот се накашлува татко му.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Младиот човек, со долга коса и брадичка, со лик на испосник, се лечеше на истиот кат, во истата болница, а во белешките на татко му го нашол моето име.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
- А, Гоце, како оди учењето? - го праша татко му. - Добро, многу добро...
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
До дома си појде трчанка, без да ги чека другите деца и уште од порта го фрли сакулето, го дигна ковчегот, зеде една поскура и сирење, што беше го донесол татко му од гробот на дедот Горета Дојков, и излезе на чардачето да повечера Гризејќи од поскурата и сирењето, не можеше да се смири.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
- Нема ништо лошо во тоа - му рече татко му и го прегрна за да го успокои.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
- налутено викна татко му.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Миха, кој уште со тапанот се научи еднакво да удира со големата како и со малата палка, небаре си го вртеше образот на ударите од животот, го прими својот успех наполно мирно, поправо онака прибрано како што ја прими татко му неговата диплома: дури не се чести ни со чаша пиво, а не пак да стави вратоврска на крута јака и да подигне пенлива шира во лажлива здравица.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Татко му бил адвокат и на англиски јазик предавал психологија.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Ноќе, при јасно небо, седнува на чардакот или во дворот и, ставајќи ги рацете под главата или потпирајќи се на коњско седло, гледа во ѕвездите проучувајќи ги и проширувајќи го знаењето што му останало од татко му.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Но тој ми зборуваше за неговите односи со неговите колеги на работа во „Мејнс” (мрежа од електрични кабли што одат под земја во градовите) а претходно имав слушнато некои работи и за неговите односи со татко му.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Го познавал само татко му, бледоликиот, молчалив капетан.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Татко му за херојство во Руско-турската војна од 1877 година, заедно со орден лично од раката на генерал Скобелев го прими и овој часовник.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
А и мајка му и татко му ја ставија во изолација...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Туку, ќе видиш, еве ти го однекаде татко му.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
И самата потоа се прашував: „Господе боже, на чие ли име помислив кога пред малку го спомнав она Иван?“
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Борче тврди дека татко му (ако се налути) е многу опасен, ама јас таков досега уште го немамвидено.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Преку денот Гоце или навратуваше во меаната на татко му, за да му помогне во работата, или седеше во дворот под црницата...
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Како што тврдеше и самиот Раде, Крстиќ умеел да сослуша, имал разбирање за туѓите неволи, личел на човек кој знае што сака а и татко му на тој Крстиќ кој изградил многу палати во Белград бил човек од нашите краишта.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Стоејќи еднаш на куќа, ја видел жената му кај ги молзе кравите и од милост на убавите телиња слегол во двор и отишол до телињата да ги помилува ѓоа; арно ама кај го знаеше син му Велко оти штркот Силјан е татко му; Велко си имал едно стапче в раце, и видело оти телињата ги милувал Силјан со клунот, та и свикало на мајка си: „Мајко мори, види го штркот ќе ги јаде со клунот телињата!“
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Кога син му на Андона се побунил против ова женење, татко му кренал вила на него, и овој ја наведнал главата и се покорил.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Кога убаво израсна и мустаќот горделиво го пушти, а мајка му и татко му веќе беа се простиле пред бога, го пратија и на панаѓурот во Скопје.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Не ми остануваше ништо друго, освен да чекам, па утредента со татко му да заминам со воз.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Потоа дошле и стрина му и чичко му и другата тетка и татко му и сите биле многу радосни.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Ја направил вајарот, и таткото му ја дал на синот да си игра со неа: да ја пофаќа, да ѝ чини што сака, и детето, малку по малку се отстрашило од соседот и почнало да излегува од дома, да не се крие.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Диме расправа што го натерало на печалба. Се одделил од татко му.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
- Ај не бастај – го имитираше тој татко му Коче. – Од што да се уплашам?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Тоа беше неговото семејство -- мајка му, татко му и неговиот брат.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
А потоа со нормален глас, за да може татко му да го слушне, ѝ рече на Рози дека Милан се гордее со своето вино како што Кети се гордее со своето готвење.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Хелвиг беше под такво нејзино влијание, посебно откако таа го роди синот, што комуницирањето со мајка му и татко му беше вистинска реткост.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Инаку, во врска со името на таткото, мојот Човек ми се имаше доверено дека другарите му честитале кога му соопштиле дека отсега па натаму ќе го викаат Ведран.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Кире остана без татко му кој многу го сакаше.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Тој е инаку многу добро момче. Од многу добра фамилија. Јас го познавам лично татка му. - Високиот?
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Од најмала негова возраст, за сите други народи освен за нивниот, мајка му и татко му, во негово присуство, зборуваа без почит.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Конечно Татко, испратен од здржаните солзи на татко му и обилните солзи на мајка му во пролетта 1919 година заминува, според сите претпоставки, најпрвин во Солун, а потоа со брод кон Измир, каде што го пречекале наши роднини.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Татко му молчеше и пушеше.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
„Кој знае, бре синко, според нишаниве што ни ги кажуваш, вистина како да си бил штрк“, му рекол татко му.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
И згора, повторно се смее и бесрамно додава: зар не е сиот на татко му?
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
- Што учителката? - го запраша татко му. - Ни кажуваше кој каков ученик е.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Седеше Висар скриен во одајата и се бореше со две неволи: болеста и стравот; а татко му на секој шум и тропот во дворот, на секој ѕвекот на ѕвонецот на вратата, излетуваше со пушката надвор.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Многупати татко му го скаруваше за дека се забавал в град и не идел да му помага во работата; арно ама Силјан беше фатил еден лош пат, тики ич не го слушаше татка си и мајка си, што ти велат вај, бај да не се настрви пес на касапница, да после мачно е да се одучи.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Го завршил истото училиште што го заврши и Аксја, или нешто сосема слично.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Не, тука немаше место за никаква лутина, а Змејко го имаше и во себе истото тоа чувство, што го тераше татка му да ги стега вилиците така.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Е тогаш ми стана сосем јасно дека е така.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Тргнал една бразда, две, Божин во нивата и Силјан застанал на долниот крај кај нивата да им се пули на браздите што ги ора татко му.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Потем отидоа пред куќата на Павел Земанек; извикуваа гадости за татко му, велеа дека бил предавник кој го напуштил родот, го оставил семејството, и дека на син му, Земанек, ќе му ги пребојадисаат јајцата, поколението негово; и потем исчезнаа, со некоја новокомпонирана народна песна низ улицата, кон некоја нова адреса.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Вчера, кога се вратил дома, мајка му веќе била отидена на клиника, а го пречекала тетка му.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Уште повеќе, колку и одлуката да била “среќна” - според зборовите на Борхес - таа му била наметната.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
И јас да сум на нивно место, - си велеше, - да ме будат страшни соништа во кои арамијата ми виснал над глава со нож в раце готов да ме заколе, да гладувам, зашто она што го имам ми го собира некој со помошта на еден јатак , да ми ги грабне некој со крвава пот спечалените пари, да молам да го дадам аманетот на најмилиот од куќата како што беа оние пет лири на татка ѝ на Трајанка, да морам да се посрамам како татка му на Пецета, зашто некој, кога сум бил на мака, ме одделил од најмилото, а јас сега не можам да му го вратам, та и мене да ми се случува сето тоа, - и јас не ќе можам да го здржам бесот, па макар сто пати знаел дека јатакот е јатак, а неговото внуче негово внуче, кое можеби ништо не знае.“
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Меѓутоа, се докажало дека тој бил Павел Поцев (по името на татко му) од Кратово.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Чичко Никола, татко му на Мане, ми рече: Јас го знам патот преку планина, така побргу ќе стигнеме.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
На закопот дојдоа мајка му и татко му од Солун, делениците од Битола, делениците и сватоштините од Прилеп и некои прилепски првенци.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Еден пролетен ден, кога снеговите се стопија, кога големите дабови под Мацково се раззеленија и Караорман ја облече својата зелена облека, со многу други селани, тргна да оди на печалба во Белград и татко му на Трајчета Тане.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Ја стега и не ја пушта ни на попатните станици каде што автобусот запира за одмор, а не ја пушти ни кога стигнаа во Скопје, ни кога врвеа по улиците, ни кога дојдоа во интернатот; ја држеше и во канцеларијата на управникот на интернатот каде што татко му го внесе да го пријави.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
„А требаше да си е дома”, очајно помисли мајка му, „Да го загрее задникот над книгата”, гневно помисли татко му, „Го чекаат матурски испити”, завидливо забележа сестра му.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
А за неа, за Благуна, да не се грижат, ќе трга сама што си направила.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Ја изморуваше да ги повторува, пред секого што ќе дојдеше да ги посети, измислените прикаски за мајка му и татко му на Хелвиг.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Токо, чекај да те прашам: шо вели он, на шо ниет е, татко му шо му рекол од ка се врати или ошче крши жегли? — праша Неда и ја моли Тода да ја поучи како да се држи при оваа прва средба.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Наеднаш му стана жал за татко му.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Докторот ѝ кажал дека е кај татко му.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
А и татко му не се спротивстави.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Сега татко му сигурно ќе сврати по оној осамотен сокак па ќе фати накај крчмата.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
А и татко му.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
И у това време дошла му книга от татко му, зашто родила жената му две деца мажки.
„Избор“ од Јоаким Крчовски (1814)
Доаѓаше татко му, им се извинуваше на продавачите, ја плаќаше штетата, го тепаше Симончета и тој ветуваше дека тоа нема повеќе да го прави.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
- „Ами како се удави сиромашкиот дуовник в море, бре чедо?“ му рекол татко му.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Куќата горе ја направи уште татко му додека беше жив; го купи лозјето што беше на самиот врв, а потоа почна постепено да ги купува и другите лозја и бавчи, да го освојува брегот и да пати што не успеа сиот да го купи, да стане негов господар; со преселувањето на ридот, тој ја виде и можноста да се оттргне од луѓето, да се обгради од сите зла и несреќи што го зафаќаат селото; покрај тоа, тој одовде, од овој брег, можеше многу поубаво, појасно и попрегледно да го набљудува небото и ѕвездите, што му причинуваше големо задоволство.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Му дадоа тутор и специјална кола.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Можеби на тоа влијаеше тоа што не сакаше да се одвои од дома, од татко му и од мајка му, што се плашеше од нова средина.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Тогаш татко му дојде по него.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Кога оздраве Богуле и се врати во интернатот, го викнаа и внимателно, полека му кажаа дека татко му е умрен, му ја подаде телеграмата и му изрази сочувство жулнувајќи го со рака по главата нежно, татковски и молејќи го да најде сили во себе да ја издржи оваа болка, оваа тага; му рече дека знае колку е тешко и жално да ти умре родител и колку мачно се доживува тоа, но што може да се прави кога е тоа веќе факт, кога не може ништо да поврати, ништо да стори; со плачење и со тагување може само да си го довлоши и онака слабото здравје.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Татко му најпосле, колку со молење толку и со инаетење, го одведе в град и го запиша во едно средно училиште, каде што се изучувуваа нови градски занаети.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Мене ми стана јасно зошто Лествичникот, во часот кога татко му умирал на рацете негови, ги украл двата листа од претсмртните ливчиња на Мида и само две ливчиња оставил за нас, другите.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Им јавија некни дека загинал татко му. Го собориле Германците некаде.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Сепак, во еден момент, во тоа сум сигурен, на Иван му напоменав дека мајка му веројатно имала причини што не му ја разложила тајната со сите поединости.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А што е тоа шиканирање? Праша. Нешто како школување, рече татко му.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Зар само она: дека татко му ме посетуваше трипати и дека трипати си заминуваше?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Не е нужно татко му да знае за тоа.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Се обидуваше некако да го разбере тоа што му го кажуваа мајка му и татко му.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Во куќата не се пушеше, најмногу поради татко му кој беше непушач.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Во 1948 година загина Панајот Ичев, татко му вујко ми иде, а со него братучеди паѓаме.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А татко му еден ден му рече: кој нема татковина, нема ниту гроб, нема ниту гробници и ти забранувам да патуваш!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Пресмета дека освен добронамерниот прекор на татко му, казната ќе биде никаква, а добивката - сигурна...
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Освен татко му негов, освен Јаков Акиноски, никој не се најде да каже арен збор за Симиќа.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
- Букви, синко, тоа е машина за пишување - велеше татко му; а никогаш не го запраша зошто пишува и со молив, и со машина.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Татко му е дома. Седи замислен на јастак и чури од лулето.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Лествичникот ништо не сфаќаше од тие наши погледи, но се вцрви од разлози што подоцна ги узнав, оти не знаеше зошто ја спомнувам последната реченица на татко му, а не сакаше ништо од татко му на друг да даде, да дозволи да се служи некој со татковината негова земна.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Знаеше дека татко му си дојде од работа.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Но не сметав дека тој го заборавил татко му, како што тој сметаше, заради тоа што го сторил на мајка му доведувајќи ја до состојба на „нервозна руина”.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Мајмунчето очигледно помисли дека е тој татко му, откако сигурно пред тоа си го загубил некаде низ шумата.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Добил вест дека татко му умрел во Америка и во писмото ми вели: ,Крстете го Иван, како што се викаше татко.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Едниот дел на таванот беше подреден со книги од татко му и предмети што преостанаа од лабораторијата, масиче за читање и пишување, троножно столче, сламена постела за лежење, фенерче обесено на гредата, чоколадни сликичиња на глумци закачени со патенти по гредичињата, големо огледало од подот до покривот, потпрено до еден дирек, кое најмногу и го привлече вниманието на Злата.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Кога дојде писмото на татко му у руки, и прочитал го, и многу му се нажалило, и не знал што да чини.
„Избор“ од Јоаким Крчовски (1814)
Зар оно сакаше или знаеше оти ќе го подврзе татко му?
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
- Сега си веќе поголем и можеме со тебе да зборуваме - татко му почна прв.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Часовничарот кој му ја знаеше убавината, староста и вредноста, му даде на татко му колку што му побара и не го нави, ами го обеси на ѕидот да му го краси дуќанот.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Мајкиниот гроб е првиот ѕидан гроб во Потковицата и првиот Акиноски гроб во Потковицата, а по него и набрзо потоа дојде оној до него, на татка му...
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Раснел близу до Минхен, а доволно длабоко во природата; додека татко му сликал, тој бил покрај неговиот штафелај по полињата, до потоците и во шумата во околината на домот; остатокот од денот го минувал со мајка си, која понекогаш му читала поезија и му свирела на пијано.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Наутро, додека татко му да го испиеше кафето и да посвршеше некои домашни работи, Гоце одеше во меаната.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Умешноста со која татко му ги натрупуваше парите, како и опчинетоста со театарот, каде родителите го водеа од дете, му го зацврстија убедувањето дека патетиката и ладнокрвноста можат да бидат убоита комбинацијата ако се употребат во вистинско време и на вистинско место.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Додуша, секогаш сито, ама што му го знаеш? Нели така велеше татко му?
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Малку го подболува сеќавањето, како млечното запче пред татко му да го поведе кон највисокиот рид во родниот град.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Му го знам јас и татко му што чешит беше, - се присеќава сега одеднаш дедо Иван за некои гревови на татка му од Пискулиева.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
- Добро, синко... Што можам да правам, кога од тебе не можев да направам наследник во трговијата, - зажали татко му.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
На својот син му рецитирал песни на англиски, јазик кој во куќата бил зборуван рамноправно со шпанскиот поради влијанието на татковата мајка, инаку англичанка. 1901.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Џон веднаш го поврзува ова чувство со она што често го чувствувал во присуство на татко му, перфекционист, критичен, претерано сериозен човек, со кого се натпреварувал, но и од кого се плашел.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Кој те праша тебе, кој ти се плаши? — почна да вика сега татко му и со сила го наседна на столчето баш на кое седеше Адем.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
„Тоа се значи тие пари. Тие што, потоа, ги трошиш на ракија, во крчмата”, не попушташе татко му.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Ја советуваше мајка му за да не му се влоши повеќе состојбата, да му дава слики од татко му да ги гледа, а добро е и Методија одвреме-навреме да навраќа сè додека на Бигуле не му помине депресијата и сфати дека татко му не е жив.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Треба убаво да си ги отвораш очите".
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
И за миг ми се присторуваше дека го здогледувам татко му Ведран.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А сега да си наздравиме за завршената работа! Ако може да се смета за завршена.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
А што да му каже за новородениот син со име на татко му Благоја - Бајко?
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)