Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

На земјата остана сега веќе засекогаш неподвижниот леш: но лицето веќе не му беше онака скаменето како за време на неговиот мртов живот; беше изобличено со грчот на човечки страв и надеж...

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

- Аскер! Аскер! - стравот и паниката завладеаа со мештаните.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Кога стигнаа селаните со козите, староседелците ги гледаа со страв и со сомневање дека колачот на сиромаштијата ќе го делат на уште помали, речиси невидливи делчиња сѐ до гладување.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Луѓето трепереа од страв и претчувствуваа нешто лошо.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Напред чекореше попот, со бела дури до појас брада.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Ја стегнав дланката во тупаница. Ја осетив онаа храброст што ја дава стравот и неизвесноста.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Постелата му мириса на излачениот страв.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

И пак: Додека луѓето во страв и ужас се криеја, по келарите од куќите и најдлабоките засолништа, од милијардите ледни погледи на сивокрилните Сили што го затемнија небото, оние малкумина меѓу нив што не најдоа засолништа и се затекоа тука, гледаа во чудото што се случуваше пред нивните широко отворени очи, зашто силна светлина бликна од Светијата над светиите и пред неа се отвори тешкиот превез од прашина што надоаѓаше од пустината, а потоа се раствори и сенката на крилестите Сили што светлината ги претвораше во пламен и пепел штом ќе ги допреше, додека нивните трипати свиени шофари паѓаа во снопот, се палеа од неговата огнена сила и се спепелуваа како и крилјата на сивокрилите летачи што ќе ѝ се најдеа на патот на чистата светлина, додека спржените ангели со ледни очи крескаа во ужас и паѓаа одгоре и допламнуваа, превртувајќи се низ воздухот како огромни пеколни факли, а светлината што бликаше од скутовите на Храмот отвораше пат, угоре, кон чистото небо, та тогаш оние од Израилот што го видоа тоа чудо на светлиот пат што ја спои утробата на Храмот со разгрнатата порта на Небото, посведочија уште едно чудо во кое, полека лебдејќи, по патот на светлината почна да се искачува арката на Заветот со Законот во неа и фати да се оддалечува и се упати кон портите Небесни и кога овие ја примија се затвори капијата на Сводот, превез од темни облаци го препокри затвореното небо, а зракот од срцето на Храмот полека почна да слабее сѐ додека наполно не згасна, та во Светињата над светитите ја немаше веќе самата Светиња во која престојуваше Зборот Божји, а за земјата немаше веќе Законот Негов, само студениот ветер на темните Сили... Доктор Корец ги отвора очите.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Но стравот и возбудата кучешки ме гонеше и сѐ повеќе грабев од стапалките на оние што трчаа пред мене.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Стравот и непријатностите да ги оставиме настрана. Нешто за болката.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Башчаушот на заптиите, Шарен Мустафа, беше страв и трепет за нарушителите на внатрешниот ред, а „мајка" на послабите и мирните.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Бојан се стресе од силен страв и бргу се вовлече во колибата, затворајќи ја вратата зад себе.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Дел за празни верувања „Трчаме“ низ полето незнаејќи го правецот и насоката Далеку го носи патот „Играме“ на килимот исполнет со страв и стрес Далеку ќе бие ѕвоното.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Бед трипот може да предизвика паника со интензивно чувство на страв и дезориентација.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Понекогаш ми се смачува кога ќе видам мешавина од страв и обожување на лицето на народот, толку бесрамен јавен копнеж на стадото за водач, но ако замижам на двете очи, и тоа некако ќе го преживеам.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

И сепак, ајде, к’истраеш во век, ќе бидеш пазач на ден и ноќ, стра и трепет ќе сееш со ред, заклучен вулкан со грозна моќ. ***

„Песни“ од Коле Неделковски (1941)

Најпосле главатарот го нави часовникот за да заѕвони и за да го избрка стравот и викна: - Ќе го пратиме белово дете да го најде лавот и да му ја земе сенката.

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

- Уште нешто, - реков. - Познавав еден Карамба-Барамба, Беше нацртан на бел ѕид и немаше сенка.

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

И утредента Лествичникот слегол во гробот од татка си, и ковчежето го откопал, негибнато сосем, и в раце го држел, а косата на главата му се исправила од страв и ужас, оти од ковчежето доаѓал чуден звук, како коските на таткото негов да штракаат и да се распоредуваат во устројство чудно.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Се прашувам зашто знам, а паметам и од моите детски години, дека тука и пошироко, од југот никогаш не дуваа добри, питоми, топли и добродушни ветрови, туку немирни, урагански, строги, магливи, безмилосни кои го замолчуваа гласот и зборот, сееја страв и ги развеваа и раздувуваа сите надежи.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Стоев, или лежев, со страв и болка пред тој запис, пред таа трага впишана во крвта, пред тој белег чие насетување започна со свесноста за разликата помеѓу моето тело и телото на брат ми.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Исчекувањето беше идеал, како и невиноста; дури и кога љубовта, потајна, каква што налагаше времето, ќе се родеше – требаше да се оствари тој идеал на чекањето, да се страда во тоа исчекување и во стравот дали соединувањето на двете души и двете тела навистина ќе се случи и, како во некоја религиозна приказна, тоа страдање беше искупување по кое како награда требаше да следи вечна љубов, онаа која ќе трае и по смртта.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Многу години подоцна читав една студија во која Зигмунд, тогаш средновечен, објаснуваше како се станува жена.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

За оние нешта кои требаше допрва да дојдат дознававме од пријателките кои имаа постара сестра или братучетка, или од некоја книга, и дознаеното, она што беше како гледање низ дебел превез, предизвикуваше страв и срам, а во исто време и копнежливо исчекување.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Го слушавме, со страв и восхит, го слушавме но не му верувавме.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Стравот и ужасот за кои сега знаеше дека го воделе и го терале далеку од местото на кое ја нагазија мината и западнаа во заседа како за миг да замреа.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

И уште ви велам: блажени се оние што се освестиле, оти најголеми пранги се прангите на стравот и на малодушието во кои самите сте се оковале, а најголемо ропство за човека е слабоста на неговата волја“.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Чекорот му запре, а тешкиот облак од врел уморен здив замре пред неговата уста.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Не се молел. Им нудел на коските дел топлина од својата младост.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

По смртта на видовитиот Дмитар-Пејко, Неделко Шијак повремено потонувал во златен и зелен жабурник на страв и го шепотел неуспехот што ги чека на крај пат.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Ти велам... - Остави ме. Не можам јас да се расправам и со тој твој Неделко.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Всушност, сѐ уште му се спротивставувал на стравот и се калел за дни во кои еднаш или повеќе од еднаш и самиот ќе стои под сенката на смртта и се сеќавал на суровите подбиви на некои од дружината со престарениот Симон Наконтик (така е, старецот престарел во тие дни), а пред тоа ги гледал шегаџиите како со насолзени клепки се молат пред манастирскиот олтар за мртвите, за Дмитар-Пејко, Неделко Шијак, Јане Крстин, Пеце Дановски, Борис Калпак и, секако, за запалениот Крум Арсов.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Народот пее јуначки песни и прикажува приказни за него. Станува страв и трепет за царштината.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Според Ајнштајн, она што го става во погон човековиот резон, то ест она што го нагонува да измислува, да создава, се стравот и моралот.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Страв и трепет, мислел, јас сум страв и трепет и нека чујат за моиве прошетки по овој бел град сите луѓе од моено село, тоа е она, што можам да им порачам сега.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Јас сум сила што руши. Поулавете од страв и малодушност, јас ве презирам!

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Џемал-ага се богати од својот страв и од стравот на другите.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Овде е сосема јасно, блешти со засилена светлина почетокот на ослободувањето, крајот на измачувањето полно со сомневања, страв и немир.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Стравот и сомневањата се веќе мртви и само во сеќавањата ќе оставаат млака трага.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Арсо, заборавајќи на она што беше измачување во долгите часови на осаменост и во осаменоста родениот страв и самообвинување, сиот се внесуваше и се губеше во дивиот вриеж на страстите.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Некоја сила му ги растави клепките и тој остро ги насочи своите презриво тажни очи кон оние што сакаа да ја видат неговата малодушност, страв и покаеност и треперењето на солзите.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Профим викаше, се будеше, ја будеше и жена си, која сѐ повеќе, кутрата, од страв и возбуда, паѓаше во несвест. Но поминаа и соништата.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Самата сум била глумица во филмот „Раѓање во седум минути“, во кои сум раскажала два кумановски вица, и во друг филм, кој се случи како песна во свесност, без трошка страв и болка.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Со страв и голема недоверба полека ја поткреваше јамболијата. Го збунуваа високите мартинки крај креветот.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Три составени глави шепотат, четвртата е бледа. Очите во таа глава - влажни од страв и тага.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Долго го врзуваше опинокот; најпосле ја зеде пушката и не гледајќи во тој, во чии зеници ќе сретнеше страв и омраза, му ја стисна раката на воденичарот. - Прости.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Пред плисоците, на крај од жолтата суша во која се множеа мешлести бубалчиња што ги ослободуваа покосените и непокосените класја од зрна, по земјата се тркалаа со невидена брзина проѕирни топки електрицитет, ги косеа овците по планините и луѓето по улиците, ги гореа амбарите и ги поцрнуваа куќите, внесуваа во срцата страв и болка.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Ќе ги земеш на душа и девојчињава... (Фроса, Кате и Паре треска ги фаќа од страв и почнуваат да плачат на глас).

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Ама ете, во собата, ме фаќа некој страв и срам, вели и сета крв ми запира. Кон никаде не оди.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Ќе ти умрам, вели, од срам, од страв и од горчина ќе ти умрам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Народот е ослепен и оглувен од страв и треба да му се каже кон кај треба да гледа и што треба да слуша.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Сета сум сневидена, цела снага ми трпне од нешто како страв и умора.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Доста за тоа. Како да ми прераскажувате филмови на страва и ужас.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

19.50 Замислете нешто што го трга сиот ваш страв и прави да нема никаков стрес. Издишувам. Замислете дека исчезнува и најмалата непријатност.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Кинезите велат, идејата не е да се изгори туку да се гали нежно, така што колку послабо се загрева (не преслабо и не пресилно), толку подобро.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Имајќи намера без скокање, а само со чекање и застрашување да ја укочи мачката и да ѝ го пукне здивот - таа го укочи, го хипнотизира него со својот посилен поглед кој, заради стравот и за себе и за мачињата, доби хипнотизерска моќ.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Во таа соба на човечки немири, во тоа катче со две лоши слики на ѕидот, со маса, стол, кревет, челична каса и неколку стари и мешлести кофери, лазеа по подот проѕирни сеништа, чеда на еден страв и еден кошмарен сон, лазеа вешто и бесшумно и ја чекаа својата жртва, Стојана Ванков, тој несигурен кораб без свој пристан.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Пред плисоците, на крајот од жолтата суша во која се множеа мешлести бубалчиња што ги ослободуваа покосените и непокосените класја од зрна, по земјата се тркалаа со невидена брзина проѕирни топки електрицитет, го косеа овците по планините и луѓето по улиците, ги гореа амбарите и ги поцрнуваа куќите, внесуваа во срцата страв и болка.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Таа крв, како што верува со едно крајче на свеста но без страв и зачуденост, ќе потече низ неговите ноздри или низ устата полна со врел и застоен воздух, Пламените пци не го лижат со врелите јазици, Се собираат над него и ги забуцуваат усвитените муцки во неговата отворена утроба, се хранат со неговата глад, со неговата жед.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Ниту едно чувство не беше чисто, затоа што сѐ беше измешано со страв и со омраза.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Најпосле предизвикот да открие го надмина неговиот страв и тој ја пикна раката во џебот.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Ужасна екстаза од страв и од одмаздољубивост, од желба за убивање, за тортура, за смачкување на лица со ковачки чекан, изгледаше како да тече низ целата група како електрична струја, претворајќи го човекот и против неговата волја во размавтан и разврескан лудак.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Малото дете врескаше од страв и ја криеше главата во нејзините гради како да се обидуваше да се закопа во неа, а жената ги ставила своите раце околу него и го смируваше иако и самата беше модра од страв, за сето време покривајќи го колку што е можно повеќе како да мислеше дека нејзините раце можат да ги одбијат куршумите од него.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Неговата функција е да служи како фокус во кој се собира љубовта, стравот и почитувањето, чувства кои многу полесно им се даруваат на поединци, отколку на некоја организација.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Тој седеше покрај ѕидот и молчеше, поттурнуван од нечистите тела, премногу обземен од страв и од болката во стомакот за да може да се заинтересира за своето опкружување, но сепак забележувајќи ја изненадувачката разлика во однесувањето меѓу партиските затвореници и другите.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Самозадоволното овчо лице на екранот и застрашувачката сила на Евразиската армија зад него, беа неподносливи: освен тоа и самиот поглед, дури и помислата на Голдштајн, автоматски произведуваа страв и бес.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

48. КОГА МНОГУ ГРМИ, МАЛКУ ВРНЕ - море, врне и истура страв и трепет, немајќи си заслон да се згрнеш ќе гориш, ќе се сториш прав и пепел... малце и подналути се, но зло да не сториш!

„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)

Јас се тргнав. Сега осетив страв и затреперив. Се трудев да не ме издаде тоа тресење.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Во стравот и паниката магарето тргна уште посилно на оглавот да се ослободи, но тоа беше кобно: уште повеќе се стегна и почна полека мевот да му се надува, да му се полни со вода, да му расте, и по малку пливна над водата.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Му закажав војна на инаетот од инает сакав да го згазам и закажав војна на омразата зошто и неа ужасно ја мразам Му закажав војна на гневот го прогонував и кон него се гневев му закажав војна и на гревот за малку и него ќе го средев Му закажав војна на стравот и сакав од страв да го стресам му закажав војна на егото и него да го обесчестам Му закажав војна на лукавиот и лукаво сакав да го сотрам ѕверот се разбуди во мене да го уништам и него ќе морам Си закажав војна со себе безпоштедна со премногу мртви си закажав војна без крај војна со страдања и жртви

„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)

И тој, земен на дванаесет години и потурчен, стана страв и трепет за султановите непријатели.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Ваквиот невообичаен дизајн не му промакна на мојот класен раководител Драган -по- математика, страв и трепет за целата моја генерација од центарот за насочено образование „Јосип Броз Тито“ во Скопје.

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

Токму тука се креваше најголемиот балкански ѕид на стравот и на проклетствата, ѕидот на апсурдот и на глупоста.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Сакате? - ја држеше издолжена празната чаша кон рибарот кој му туриваше радосен што тргна работата, што проблемот ќе се реши многу лесно, без мака, без страв и неспокојство.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

И секој ден го минуваа во страв и осчекување. Сонот им се одзеде.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Клечеше пред иконата на свети Наум и се молеше да му прости господ за ова што го стори со Наќо, зашто го навјаса страв и лутина да не им се случи нешто на полковниците, та сета работа да пропадне - да му се запечати судбината на манастиров.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Наштутуваа луѓето треперејќи од страв и издивнуваа: - Ах, што ќе биде...

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Во „Ливчињата“, под ознаката : Вечер, 21 октомври, Ѓошо Савев со скудни но бирани зборови има констатирано дека работите се одвиваат во позитивна насока; дека Мис Стон има сѐ поповолни сознанија за Револуционерната организација и за борбата на народот на Македонија за слобода, и дека не е далечен часот кога нејзиниот страв и отпор ќе прерасне во длабоко разбирање и љубов, независно од нејзината оценка дека грабнувањето го смета за несоответно и нехумано.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Страв и восхит Претпоставка: Македонскиот крал премногу го сакал светот и премногу можел и премногу претчувствувал немал време, хронично немал но сепак доволно за да ги поремети дозите предвидени за рамнотежа на Просторот, и самиот без смисла за умереност - хармонијата е нешто друго, сосема само предозирана волја, отровен концентрат само неповторлив порив, рев по далечното - туѓината како вечно искушение! само силна страст по странствување per se, дури и во јазикот само вродена дарба да и’ се тутне на смртта грациозно, пагански под здолништето додека Оваа си игра божем случајно криенка-миженка митска мижитатара само сензибилитет за походи општа хиперсензибилност - просто да се спростре врз далечниот Исток ко полна месечина на полноќ - просто да го освои светот како туѓа жена со чувство на нелагодност а забраната стимулира срна истрчува на пусија во заседа, балканско дувло империјална глутница избришани, заташкани траги имагинарно писмо толку голема моќ што се втиснала во потсвеста за век-и-веков жиг на восхит и страв од повторување од повторување на судбината...

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

2. Од збор до зло-дело Се згрозив, Бела Троице18живата реч ја сведов на зашеметен шум зелен страв и црн смев иронија алегорија карикатура убавото го нагрдив оти видов на секоја педа од домот мој похота по туѓ имот стрвност по стихијност ставање рецки на почеток и крај во историјата (за да може да се викне „мое“ и да се потегне!) оти видов луѓе се насладуваат во јадот на ближниот се ситат ненаситно еда просто ситење својствено човеку створу божјему, ѕверу, укору! оти очите ми претекоа од гледање зборот ми се преврте наопаку - опак камшик очигледен!

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Впрочем, и не беше неоправдано на потчинетите да им се обраќаме со јазик што не го разбираат јазик без ’рскавица без срце, без папок при секакви прилики што ја земавме истата нула истиот обрач го растегавме како сува кора на стварноста и додека пукаше, секогаш рапаво се грозевме и едните и другите: народот, од што беше чувствителен ние, од што нè обземаше страв и претерана волја да биде по наше.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Таа одвратна маска сака во мене да легне да ечи меѓу младите брегови на соништата и да ги исполни со чадот на стравот и на тагата и да ги исполни со чадот на слабоста пред смеи мечти

„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)

Нивното огромно пространство влева страв.

„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)

Сепак, природните пречки никогаш не можат да бидат конечни граници, зашто тие истовремено секогаш служат и како инспирација да се надмине тој страв и тие да се преминат, да се освојат нив, да се населат.

„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)

Сиот човечки живот ти бил пуштен меѓу стравот и срамот и секој негов систем изграден на неговото понижување. 5.