стопан (имн.) - на (предл.)

На сокак, без двоумење, донесе решение никому да не кажува што му се случило а своите да ги поучи да се клонат од стопаните на Имотот.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Не беше шака, исклани беа царски луѓе, стопаните на Имотот, и никој не можеше да претпостави, при недостиг на вистински виновник, врз кого од нив ќе се истури гневот на султанот.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Таквиот свој статус, единствени но само формални стопани на Потковицата, и статусот на Потковицата, неподелена, Акиноските го задржаа до 1593 година.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Тоа, навистина, се должеше на смаленото количество на вода во бунарите и чешмите, но и на недостигот на време и на табиетите на редовниците - жените кои во екот на полските работи бидуваа задолжени да се грижат за домаќинствата, за децата и за домазлакот.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Човек уште во темни зори можеше да види купови садови за вода (стомни, букари, котли, лонци, грнци, кобли, тенеќии) околу чешмите и во дворовите на домаќинствата стопани на бунари со добра вода.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Поправо, тоа не беше само еден тевтер, туку повеќе, многу тевтери, слични едни на друг зафатени еден за друг и подврзани со кожа.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Имено, во Потковицата отсекогаш се знаеше дека стопаните на Имотот, Акиноските, водат тевтер и дека во него, покрај својата историја, Акиноската, запишуваат и сè друго што се случуваше тука, во Потковицата, и во двата најблиски града, во Прилеп и Битола - ако беше во врска со Потковицата.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Кога надлежните органи го прекориле со зборовите: „Ама, бре Сталине, пак ли ти!“ тој ги смирил со податокот дека со Белгијанецот, стопанот на кравата, бргу се нагодиле.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Откако овој си заминал, Гоце му ги вратил парите на Балабанов и му рекол дека секогаш кога студентите заминувале на студии во големиот град, стопанот на кафеаната доаѓал и им ги пребарувал џебовите.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Трговецот со басма, во трампата со која станал стопан на коњот сега со име Облак, сакал да им ја покажува на своите роднини неверојатноста: во поилото на својот заграден двор исипувал од стомна вино и го поел назобаниот белец.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Ибн Пајко продолжи: „Еве го решението да се поправи сокакот до Бојаџилар Мејдани, ама потрошените средства да се наплатат од стопаните на дуќаните крај сокакот.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Не сонуван туку оној ветар, стопан на улицата со липови дрвореди.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Тој сакал со разговорот да избега од она што видел и од она што му се јавувало како визија помеѓу распливнатите жолти очи и паднатите тешки кадри на косата. Суво збивтал.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Онисифор Проказник не поднесуваше подбивање.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Не чувствуваш ли, под тебе мириса на ископан гроб.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Не го гледам стопанов на куќава, ора?“ „Ора, сее - кој ќе знае“ се протегна Орлен Шумков.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
По недовршената врвица по која лете се движеле помеѓу капини и камења нечии овци кон пасишта или поило, се враќал со младо стебло на рамо и со секира в рака стопанот на скршената кола, здрав и мускулест човек, селскиот качар Никифор Ганевски, инаку домазет во Кукулино, со муцка која, колку и да се гледа, не останува во сеќавање ни половина ден.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Впрочем, без оглед на состојбата во која се наоѓале, таа пролет била доба на секакви визии во чии магли можеби и бегот, стопанот на неколку воденици, ги претчувствувал патниците со двоколки под знамето на чумата.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Немам јас никакви тапии, велам, и јас не сум стопан на земјата. Земјата е стопан на луѓето, велам. Таа ни дава за јадење, велам, и таа не јаде после.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)