ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

4.6 Крај стеблото Во ниското Се создава легендата За летањето.

Метонимија На Иванка Со години и години и откако го сосекоа до корен стеблото во дворот секое утро тука долетуваше птица и застануваше во воздухот кружејќи точно на местото каде што во круната на некогашното стебло беше свиено нејзиното гнездо.

Ах, таа волшебна птица на радоста која на животот му се свети - живеејќи го!

Дали ме смета тој за странка само, за отуѓеност и бројка, за стебло во шумите под број, камче во реките под број, кратер на месецот под број?

Беа... и уште до пред некое време, пред да се дотркала пак в град, распорените стебла во една шума, густа и со густа смола, до оној ден кога матното невнимание му ги здроби зглобовите на прстите.

Беше младо и јако стебло во својата увереност: на седум рида лежат седум чуда, седум потпорни столбови на човечката мудрост: Аристотел, Поло, Галилеј, Њутон, Дарвин, Кох, Ајнштајн.

И тој не сака да и се доближи; ја чува нејзината недостижност станувајќи и самиот недостижен за сите оние на кои едноставно , како да зборува за дождот или изгревот, ќе им раскаже за Рубина Фаин и за јапонското столетно стебло во плиток сад, за она дрво што и сега, по толку децении од средбата на Кристапор Микелајн и Жорж Лоран, е живо и со жив корен во грдулка земја.

Гледај, рече дрвеното лежиште, и тој виде: џиновски стебла во златноцрвени облеки го држат небото на своите плешки и полека се ослободуваат од својот мртов товар; сончевите млазови бавно ги погребуваат лисјето.

Дали човекот... не, дали ти пиеше зошто си несреќен? Или крчмите те сторија несреќен? Или гладиолите и маслиновите стебла во паркот? Кажи човеку.

Кога изоде доста пат низ таа шума од огромни дрвја, што мируваа над него, целите бели и забиени со своите стебла во снежната земја и кога беше сигурен дека тука, пред него, во следната долка, се наоѓа најголемата млака, а дирата сето време досега, како стрела право го водеше кон таму, тој знаеше дека сега ќе мора да ја напушти широката патека, по која беше толку лесно да се чекори.

Меѓу стеблата во снегот стоеја вдлабнатинките од испаѓаниот окит, како единствени измешани дири, што покажуваа дека тука наодамна поминал со својот палав чекор на заводник тој јужен ветер, а потем отпатувал натаму во длабините на шумата, од каде што сега, заедно со она трубење, се слушаше како понекогаш прикрцкуваат гранките, кои сосема им се подале на неговите топли игриви прегратки, така за тој да може дури и да ги однесе на својот пат и остануваа скршени со онаа слатка болка на трудницата, или пак продолжуваа ритмично да го повторуваат своето занесено стенкање.

Се држеше за него, како за стебло во поплавни води.

„Значи, имаме десет стапчиња. Замислете си дека тоа се стебла во некоја голема шума, а секој од вас е дрварче и ќе кутнува едно по едно.

Две птички... на црешово стебло во густите цветови, милувки Две птички сиот универзум е со нив...

Тоа е големото стебло во улицата Јунин кое, и не знаејќи, ни дава сенка и освежување.

Тоа е долга улица со ниски куќи, што во квечерина се губи и преобразува.

Тоа е Јужниот Арсенал од каде што испловија Сатурн и Космос.