Чекореше без брзање, нога пред нога, секоја стапка беше врзувана за некоја слика.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
54. Тука на 206 стапки беше студено, а кога фрлив поглед удолу, не осетив никакво охрабрување.
„МАРГИНА бр. 35“
(1997)
Беше во него исто како да се фатил во некое оро, чиишто стапки беа такви, и тој беше целиот во ритамот на таа игра.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)