срце (имн.) - и (сврз.)

Го испив кафето над растурените хартии и книги, ја испушив цигарата, го сетив она забрзано удирање на срцето и, што сега?
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Скриени се и недоверливи, но најпосле, кога ќе дојде моментот, и тие, како сите луѓе на светов, ќе го отворат срцето и ќе ја искажат својата благодарност.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Во периодите на ерупциите, Сонцето, слушав во Медон, врши и многу штетно влијание врз здравјето на луѓето со заболени срца и крвни садови.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Тој требаше да го задушува гласот на срцето и да се совладува за да не избрза устата да го каже зборот, вистинскиот збор, што му кипеше во градите...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Се разнесоа песните за Антица, за Деспина, за Караѓуле и за други охридски мераци што копаа по срцата и ги разигруваа до поулавување...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Кога заради околностите таа идеја не била реализирана, Христов од сѐ срце и со моќта на своето перо работел на ширењето на идејата за создавање на македонска република во југословенската држава.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Го блокирав срцето и умот, го запрев времето, денес.
„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)
Но, Филозофот кажа точно слово за Пелазгиј, и јас, иако во тој миг го мразев, а го мразев оти гледаше низ нас и во нашите срца и утроби како да сме од стакло, знаев дека Пелазгиј не веруваше во себе, и дека затоа не можеше да верува ни во Бога.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Тој дрзок дарител си ги распоредил органите и особините, втиснуваќи се надмоќно во секоја од нив: на тета Наца срцето и подвижноста, на тета Менка цревата и помирливоста, на тета Дитка нервите и досетливоста.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Големата желба да ги видат своите рожби стануваше привид на птица со цврсти крилја за да долетаат до нас, да не видат и од радост да исплакнат оболени очи, срца и души...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Стреперив сиот зашто и по третпат очекував да зафучи студеното ветре околу моето срце и да се вознемири стаената темнина во моето сеќавање, во кое се беше счучурил, уште со првиот поглед.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Зборот „вашата смрт“, како оловно зрно го погоди тупотливото срце на Невена, а во срцето и надежта. Невестинската надеж.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Тешка тага му ги насели срцето и душата. Тажно и папсано си ги прибра дреите.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Топлата есен 2000 година од Христовото раѓање, во Византион илити Константинопол, илити Цариград, илити Стамбол, илити Истанбул на западната страна на црквата „Св. Софија“ (Аја Софија) откај што можеше најубаво да се види, да се доживее храмот, седнат на дрвена скамејка и по четврти пат го почувствував студеното ветре околу моето срце и знаев дека, од некаде, одблизу ме демнат темните очи на Рибоокиот, и оти неговото тело е во близина.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Залудно е да го стега перото, залудно е да зјапа во месечината, оти канџите на Нечестивиот му се закачија во срцето и тоа сега крвавеше со сомнеж, со тага и со безнадеж.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Тогаш беше навистина изненаден од она што го слушна и што го виде, уплашен од сомнежот во сопственото срце и од сомилоста што ја почувствува кон Стефана, осамениот говорник пред фарисеите, кои нервозно си ги потскубнуваа брадите слушајќи го.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
„Зошто пишувам? Зошто им пишувам?!!
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Пред тоа испив голтка вино од жудливо грозје што го раѓа од песок Македониичкава, ме натера домаќинот да го сторам тоа, го опијанив срцето и појдов во длабочините на животот да ги поздравам оние што не се веќе мртви и да им раскажам како почна највозбудливиот ден на овој свет: ја видов 'рженокоса, пораснав, треската што ме мачеше изгоре од огнот на крвта премногу зовриена за да не знае што се случува во шеснаесеттата година.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ноќе, кога најмалку знаел што се случува со него, кога и срцето и мозокот речиси му биле под клуч на чинки, станувал од колибата зад манастирот и се шлаел со нечујност на сенка меѓу сенки без да знае каде оди и зошто.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Некој сакал да се ослободи и од последните сомневања: - Зошто ти, оче Панделиј, се вртеше како во велјасаботна ноќ околу куќата на Фиданка Кукникова ако си постел тринаесет години и ако не ти се пријало бело мевце?
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ја изгубив сметката на времето и се најдов меѓу изгубените од дружината, врел, со развеана коса и со очи обземени од копнеж без сочувство на луѓе што еднаш веќе минувале по светлосната врвица на првата младост.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Јас сум твојот ангел чувар Заминав од твоите очи, но не и од твоето срце и глава...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Олга Наумовска оваа книжевна работа си ја сработи, со сите тематски разнородности, со сите поетски регулативи, со сите верувања дека ќе се всели во очите и душата на читачот за кој и е наменета оваа мошне интересна поетска стихозбирка, неверојатно искрено, со јасни слики на вистината, онака како што кажува погледот, како што зборува срцето и како што реагира душата.
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Во некое списание, наменето за ловџии, или во весник било, пишувало дека порано, пред што младинските работни бригади ги исушиле мртвиците и блатата, во Пелагонија, во Ларинско, Битолско и Прилепско Поле, а тоа значи и во Потковицата, живееле над 400 видови птици, но дека сега биле сосема изретчени па се предлагало, или сами властите предложиле, да се направи некако да се обноват мртвиците и блатата за да се вратат птиците.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
И тивко е; само кобењето на утките од под стреите и на бувот од камен му ги разбиваат и душата и срцето и умот. Ууут! Ка-ка, ка-ка-вау! Ууут! Ууут! Ка-кавау! Ка-ка-вау! Ууут! Уут! Бууу! Буууу! Буууу!..
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Оттаму, од најдлбокото, кикотејќи се, како со босилкови кивчиња ги гаѓала ослабеното срце и изнемоштената душа на седнатиот на брегот старец.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Нивните гласови ги мрзнат во ушите, како најдолг и најструден мрзулец, кој ти достасува до душата и срцето и кој ти ја остинува и крвта и снагата.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Ако беше стасано, то ест ако беше зрното испечено, за уште еднаш посигурни во својата неискоренливост, приквечер се враќаа дома со преполни срца и со преполни заграби полски цвеќиња, подарок за женската челад, идните жетварки.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Ја зедов секирата и со спокојство во срцето и во грлото им реков да ѝ се вратат на својата црна кола со митралез.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Така е, Тој не ќе ги остави да ми го ископаат срцево и да му го пратат како подарок на некој дамкав и `рскавичав реонски секретар што остарел предвреме од алчност додека му грабал и ништо не му давал на животот.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
- Ти, промрморив и ги раширив рацете, готов да ја стиснам, и со тоа да ги фрлам пред нејзините нозе срцето и разумот.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Јас веќе не бев цел човек, јас станав две половини. Срце и мозок.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
- Еве да ти се јавиме цару дека сме живи и здрави што и тебе ти пожелуваме од сето срце и душа да чуеш за нас како сме ги биеле твоите војничиња и како ќе ги биеме конкретно...
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
- Гледај ваму, ми вели татко, ова е даб благун и тој има најмногу срцевина за спици, за бочви и за качиња и да знаеш за отсега, ми вели, рапавиот даб е само за јаглен и за греење, а царевиот даб е за ништо, вели, оти нема срце и брзо скапува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ракијата те стоплува околу срцето и после полека, ко некое бубаче-лазаче, ти шета по сите дамари.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ќе му влезе на човекот в срце и со ладно и горешто ќе го штипе за срцето. Ќе го тресе човекот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Така е, Тој не ќе ги остави да ми го ископаат срцево и да му го пратат како подарок на некој дамкав и 'рскавичен реонски секретар што остарел предвреме од алчност додека му грабал и ништо не му давал на животот.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Тој дожд тегнеше во неа еднолична мелодија но не можеше да избрише едно сеќавање на онаа ноќ под врбите во паркот, и потоа во неговата врела соба, кога праинсконската вистина ја отвори до срце и ја исполни: гаменот со голо теме може сѐ и чини сѐ што може.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Ние го согоруваме сето зло и сите илузии во него; ние го доведуваме на нашата страна, не само навидум туку вистински, со срце и со душа.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Глупости, нашиот кревет беше пресметан, строго испланиран, студен механизам што го придвижуваа мотиви далеку од срцето и душата. Во отсуство на клиентка креветот ти го исполнував јас.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Имаш широко срце и подготвен си да им помагаш на другите. Освојуваш со миловидноста! Немај гајле!
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Ама, ете и срцево и образов не ми даваат да не дојдам...
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Толку ми тежат на душа, не можат да летнат до тебе!
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
При товарењето Анѓа му помогна од срце и ни најмала срџба или незадоволство не покажа.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Одев со глава замаен наведнат, мртов, зачмаен, одев со грутка на срце и каракамен на гради.
„Бели мугри“ од Кочо Рацин (1939)
Тој беше својот син и зборуваше наместо него, се движеше испрекинато за да го смири своето забревтано срце и возобновената паника што ја чувствуваше додека ја навлекуваше свежата, чиста униформа, ги проверуваше резервите на храна, садовите со кислород, кацигата, скафандерот и се сврти, како и секој човек на земјата таа ноќ, за да се загледа во небото што брзо се исполнуваше.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Ова се луѓе од некој далечен свет, од одредена планета и имаат точно одредени очи, точно одредени уши, одат со нозете на точно одреден начин и носат оружје и размислуваат и се борат, и имаат точно одредени срца и секакви други органи, точно така како што уште многу одамна беше утврдено.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Но, тој друг човек ќе има ѓаволско срце и ѓаволско лице, и убавината ќе исчезне. Од таков човек се плашам.“
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Жената води војна со своето срце и со сите свои болки.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Кога до коска ти се повредени чувствата, наместо рационално размислување, секоја клетка ти е исполнета со разочарување, животот ја губи секоја смисла.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Се уште ти се радувам кога секоја капка дожд ќе падне на моето лице, кога зората ќе ми ги разбуди спомените, кога копнежот по тебе ќе ме обземе, кога будна сонувам, кога во мислите, во срцето и душата со тебе заспивам.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Ти се радувам зошто знам дека некаде и некогаш помислуваш на мене и слатка болка ти го одзема здивот, кога те буди мојот шепот од сонот кој ни беше одземен.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Заборавот нека те однесе некаде далеку за да можам барем спокојно и достоинствено да го проживеам тоа што ми остана без срце и душа, зошто се ти припаѓа тебе засекогаш.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Некогаш нѐ врзувеше љубовта, сега инермедијар е болката која се инфилтрира во душава и те преточувам во бесмртност,како реликвија, драгоцен спомен од минатото.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Чекав доволно долго да го оживеам срцето и после среќниот, страсниот, возбудливиот и сочниот заплет на вљубувањето следи, тешкиот, измачувачкиот и замрсениот расплет на излекување на овие длабоки рани, болка која те обзема кога очајнички ќе се обидуваш повторно да пронајдеш среќа.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Умот, срцето и душата сега се едно морбидно место без засолниште кои талкаат низ расфрлените денови.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
А, со нашите цврсти темели, со доблесноста, самоконтролата, разумноста во согледување на вистинската реалност, сегашната состојба и сегашните дела создаваме духовен капацитет за исполнување на човечкото срце и сила да се надвладеат празнотијата, мачината, тешкотијата на животот.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Зар сѐ уште имам снага да сакам, како кербер го чуваш моето срце, сѐ ми зема и тоа што ми го даде, едно лето и две зими.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Зар мислиш не проѕрев во твоето срце и не видов колку ме сакаш?
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Процесот на Галилеј, Рим, 1633, документи што ги собрал Giorgio de Santillana Margina #32-33 [1996] | okno.mk 87
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Тот не само што го надоместува живиот јазик, туку освен тоа е задолжен за мачната работа на мерење на срцата и душите на мртвите; тој е бог сметководител, кој освен тоа е изумител на игрите на среќа и криптограмите.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Ако нишаниш во главата или срцето и убиеш некого, неговото семејство може да те тужи дури и ако тој ти провалил во станот.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Тоа ти е правниот систем во нашава земја, вели брат ми, и во право е.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Тот е, значи, татковото друго, а едновремено и субверзивен момент на неговото надоместување: „Богот на пишувањето е значи едновремено негов татко, негов син, и тој самиот“. Margina #32-33 [1996] | okno.mk 15
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
ДОМИНАНТЕН КУЛТ
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Затоа, со желба да го избришам од мислите на вашите еминенции и на секој верен христијанин ова моќно сомневање што беше со право изречено кон мене, со искрено срце и со вистинска вера ги отповикувам и ги негирам споменатите заблуди и кривоверства и воопшто сите заблуди и кривоверства и дејства спротивни на светата Црква; се заколнувам дека нема во иднина никогаш да речам или да тврдам усно или писмено нешто што би можело да фрли врз мене слично сомневање, и доколку ми се случи да сретнам кривоверец или некојшто се смета за таков, ќе ја известам светата инквизиција, инквизиторот или прелатот во местото каде што живеам.”
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Тетка Евдокија ги направи првите чекори со тоа што ја одведе неколку пати на богослужба во Прилеп, а сега тоа е тетката Перса која не само што го отвори своето срце и ги прими како дел од себе, туку таа се обидува да го отвори патот на утехата и надежта.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Ќе сфати ли мајка Перса зошто ми трепери срцето и зошто така силно тупоти?
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Надвор Свети Илија се растрчува со своите огнени кочии по небото веројатно со намера неговите секавици да го разбркат црнилото од нејзиното срце и да ја истуркаат сета болка од незиното згрчено срце!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Перса знае дека црната мома има светлина во срцето и таа светлина продира низ прозорчињата на душата - очите! Во нив стигнува како блесната скрама.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Господе боже, зар срцето и очите секогаш заедно умираат?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Му запира срцето и некое облаче од над него му се постила во очите.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)