спокојство (имн.) - во (предл.)

„Што болка чувствуваа ове луѓе?“
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Да те сакам, зошто премногу добро се навикнав на спокојството во твоите темно зелени очи и сигурноста во твоите цврсти прегратки!
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
На белото платно насликан мост, на едниот крај луѓе со спокојство во очите и блажени насмевки, а на другата страна се беше темно, модро небо, уморни погледи, скаменети насмевки, замрзнати солзи.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Најпрво се спогодуваа со некаков арабаџија, жилава пенушка со исламско спокојство во очите и мислеа дека се ќе е како што бараше Отец Симеон.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Чекав исполнет со чудесијата на спокојството во себе.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Од поаѓањето до враќањето поминале три години, три месеци и три дни“, велеше Моне Хенџо со чудно спокојство во гласот, со занес во очите, со чуден сјај на лицето.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Десет години на рамното поминаа од оној ден кога им зборуваше: „Иако голем број од вас се чувствуваат спокојни, јас навистина не можам така да се чувствувам, затоа што сметам дека спокојството во Македонија е веќе одамна разрушено и затоа што спокојството веќе одамна го нема...“
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Ја зедов секирата и со спокојство во срцето и во грлото им реков да и се вратат на својата црна кола со митралез.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Лозан Перуника се разбудувал со чувство на доаѓање од свој вилает на кратко спокојство во туѓ атар, од возвишеност во свет на диви мириси и заканувачки гласови околу кои се протега на дива површина многубоен мов со змиолики пипала што се појат со супстанци на сѐ што дише и го одржуваат стравотниот живот врз туѓо уништување.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ќе попораснеш малку од нивно бувтање.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ја зедов секирата и со спокојство во срцето и во грлото им реков да ѝ се вратат на својата црна кола со митралез.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Каков презир во вашите насмевки за покорните погледи на победените и какво спокојство во погледот на соколот што на раката ви седеше.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
-Тоа што го работи татко ти не е лесно, - велеше баба, - затоа мора да има спокојство во собата, а ние ќе седиме во кујната и тивко ќе ти раскажувам приказни...
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)