сонце (имн.) - ќе (чест.)

Сонцето ќе нѐ усмрти сред купот црвена земја.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
* Некаде каде што сонцето ќе ми запали цигара кога ќе молам за кирбити запалки и кафени зрнца на ринглата.
„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)
Ако нема дожд, сонце ќе има ли?
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Кога ќе фрлеа поглед кон сонцето ќе им се пристореше дека ноти потскокнуваат во виножитото ама кај ќе им текнеше баш тогаш на Моцарт и сомотските виенски валцери!?
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Само си имаше обичај, кон квечерум, на чардакот, кога сонцето ќе исчезнеше зад тврдината, да си пивне капка-две, со одбрани пријатели и со малку мезе.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Волшебен беше и наутро, и кога сонцето ќе се најдеше зад него, па темен на златната заднина од небото, опшиен по рабовите со златен конец на сончевината, врвот изгледаше неописливо убаво, волшебен над сите волшебности.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Право на него. И да му свртеше грб, сонцето ќе го биеше со своите стрели од зраци - безмалку како ѓаволестиот ангел на љубовта.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Треба да се знае каде ќе падне зрното, дали ќе про’рти кога ќе се измушне од тенката лушпа, и која патека кон сонцето ќе фати.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
До трипати смее да се отвори одајата, велеше преданието, и ако од трипати не се растолмачи записот, сонцето ќе се помрачи, земјата ќе пропадне, ќе се отвори и ќе проголта сѐ што лази, ползи, плива и лета по лицето нејзино.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Тоа беше нешто како по бурата со црни облаци сонце ќе огрее.. Кратко траеше таа радост.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Небаре светлинка ќе болснеше во мракот, небаре накратко сонце ќе светнеше и пак мрак – солзите никогаш не ни пресушија.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Некој извикува дека тој е господар на сонцето, и дека само ако дувне, сонцето ќе згасне.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Но можеш ли да го изгаснеш сонцето помочувајќи го?,“ му викнува некој глас од толпата, а тој ги спушта пантолоните, моча нагоре, кон сонцето, и се измочува, а толпата радосно вреви.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Итаа кон корзото штом сонцето ќе зајдеше зад „Мерите“, штом месечината ќе ги подадеше првите зраци, а во центарот на градот ќе замирисаше на печен сончоглед и семки од тикви.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
- Што работат тие? Сешто: едни, за да не седат со скрстени раце, поставале врз неговата куќа изделкани стебла за нов покрив, други ги премачкувале поцрнетите ѕидови со вар - безработни се, луѓе се, зошто да не сторат нешто од што и муцката на сонцето ќе блесне позлатно?
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Не те разбрав, рекол Доце Срменков.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Бев среќен во прегратките на тагата по виулицатa и дождот, сонце ќе огрее погледот залутано талка во далечината се обидувам да го слушнам гласот од златоустиот коњаник во дамнината... Oдвај ги забележав трагите од прашинките во одминување...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
И знаеја сега сите дека црвениот лав на сонцето ќе биде мртов до крајот на тоа лето, и на јаве, и во сонот.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Се чини никаде на друго место, освен во Потковицата, нема толку убав, толку цветен, и толку долготраен залез.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Навечер, пак, кога сонцето ќе се спушти ниско над Плоштина, и кога, малку потоа, ќе завлезе зад грбот на Потковицата, па сенките на западниот и јужниот лак ќе се издолжат дури до населбата на Станкоски Рид, а зраците на залезот ќе се прекршат во прозорците на куќите, тоа е навистина неискажлива убавина.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Ми е срам: сонцето ќе ме изеде, виделото.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Сонцето ќе се опули, и сите работат и јас работам. Некои собираат желади, други кастрат шума за лисници.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Чувствува сонцето ќе му ја зовре главата. Погледот му е заматен и искри гледа.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Тоа беше единственото дрвце на бетонскиот двор меѓу високите згради што едвај добиваше светлина и топлина кога сонцето ќе се искачеше високо.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Тоа обично се случуваше на пладне, кога сонцето ќе дојдеше токму врз главата на секој Турчин не правејќи сенка, и таа молитва, му објасни Неби-ага, се вика оглен намази.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
30. КОЈ ГО ЗАГУБИЛ СРАМОТ, ТА ТОЈ ДА ГО НАЈДЕ - нели срамот е нешто од светот што се крие, и небото црвенее кога сонцето ќе зајде, а од срам да црвенееме заборавивме ли ние?!... мачкај ја колата да не чкрта!
„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)
- Ќе паѓа и црн дожд, и црна магла, и црн ветер ќе дува, и црно сонце ќе грее, и црна трева ќе расте, и црни цутови ќе цутат, штом чадот не запира...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Таму по полето барем сонцето ќе ме грееше, а овде и тоа е зајдено за мене.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
КРТОВИЦА: Роса ќе зароси, сонце ќе огре…
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
КУРТА: Ќе си одиме, па ќе дојдеме, па пак ќе си одиме, па пак ќе дојдеме…
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
И потери по нас да идат низ гори, и пред нас да трпнат душманите клети; но надежта наша пак чудо ќе стори, во срцето наше ко сонце ќе свети.
„Локвата и Вињари“ од Лазар Поп Трајков (1903)
Во раните утрински часови, штом зраците на сонцето ќе се пробиеја низ гранките на дрвјата, стануваше работливата верверичка Буба, и со брзи чекори одеше да собира храна во својата кошничка.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
ТЕОДОС: (Ја пресечува.) Гледај побргу да стаса ручекот, по ладот да го донесете, зашто ако биде доцна, сонцето ќе го испече зелникот, кремен ќе го стори.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
ТЕОДОС: Знам што. Ама нејќам да знам.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Змиулчето му јадеше од рака, го следеше во прошетките низ шумата, дремејќи во џебот од неговата избледена, но сè уште топла бунда или (кога сонцето ќе ја размрдаше) ползејќи по него.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
- „Вистина е така, рекол кралот, но кога сонцето ќе зајде, кога месечината ќе зајде и кога огнот ќе згасне, кое е тогаш светлото човеково?“
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Во продолжение во источниот ѕид од куќата, е кренат заштитен ѕид од колци исплетени во врбови прачки за да го заштити дворот да не го подлокува него езерото; на северниот ѕид од куќата залепена е плевна со покрив од слама, поцрнет и згниен; од неговиот гнилеж во пролет изникнуваат разни тревје и по некое житно стебленце чиишто семиња паднале тука од ветрот или од птиците, и тие зеленеат и живеат сè до летото кога сонцето ќе им ја истрга влагата од северните ветришта и студови; до плевната е залепен мал готварник, кој летно време служи за готвење, за перење, за сушење месо; оградата на дворот е крива-права, со штички кои не се со иста височина, со колје кои како да се редени: некои дење, некои ноќе; на места е пренапната и раширена оградата, како детско оро што неправилно се оптега; на оградата има врата доста повисока од неа, покриена со мала стреичка за да не кисне на дождот; на вратата има ѕвонец кој при отворање и затворање на вратата, одекнува со непријатен ѕвек како камбана.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Штом сонцето ќе клонеше кон заод, Трајан кришум низ бавчите и лозјата се провираше до кошарата на другата страна од брегот каде што Царјанка доаѓаше со кошот на рамо за да земе храна за добитокот.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
- „Вистина е така, рекол кралот, но кога сонцето ќе зајде, кога месечината ќе зајде, кога огнот ќе згасне, кога звукот не ќе се слуша, кое е тогаш светлото човеково?“
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Би те кренале неми над своите немирни тежини да те поплави небето со белите трошки на погледот Дали тогаш твоето сонце ќе може да го озвучи кроткиот дожд на тишината Сепак не е зимата румена како нашите образи и не е вистински сетна како здивот на реката Побарај го слапот од надевање во извезената кора на мразот под која тлее жуборот на едно кревко сеќавање
„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)
Се отслика на небото означен кружен тек... пат од огнени исправени лавови, лавовски сонца ... по кој синот на сонцето ќе се движи... ќе патува кон таткото свој!
„Еп на Александар Македонски“ од Радојка Трајанова (2006)
И на сонцето ќе му пријде без страв зашто син негов тој ќе биде!
„Еп на Александар Македонски“ од Радојка Трајанова (2006)
Задоволни се од другарувањето со другарчињата од другите градови, а и чистиот планински воздух и сонцето ќе им останат во долго сеќавање.“
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Но, кога ќе се вратиме, сонцето ќе биде веќе спепелено, земјата јагленосана, и ќе нема кој да ни пожели добредојде.
„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)
Вашите ребра ќе го означат неопходниот врв Според кој ќе се распознава македонската могила во Азија над која не месечината на Борхес - туку сонцето ќе биде ваш заеднички епитаф.
„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)
За прв пат откако дојде во бригадата, Мече усети колку е убаво тука наутро кога првите зраци на сонцето ќе паднат над разбудениот младински логор, што се капеше во утринската светлина и веселост.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Ќе дојде подобро време, вели Паун Радевски, и нас сонцето ќе нѐ угрее.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И де роса, де сонце ќе удри.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сонцето ќе зајде, ќе се истркала зад ридовите, а неговата светлина уште ќе им грее на лицето.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)