сонце (имн.) - ѝ (зам.)

Сонцето ѝ блескаше во очите, таа ги зеде очилата за сонце што ѝ стоеа на столчето крај неа.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Има бело лице, врамено во црни коси како калуѓерка; лицето осветлено од сонцето ѝ се чини како проѕирно, така што црните веѓи сесем јасно ѝ се оцртуваат како исцртани со туш на стакло.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
* Не знаев каде да се упатам. Сонцето ѝ беше средно име на пролетта процветана.
„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)
Сѐ што беше Крстево на Нешка „сонце ѝ грееше“.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Сонцето ѝ биеше в очи и повремено се засолнуваше со раката, гола до кусиот ракав од фустанот.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)