сонце (имн.) - го (зам.)

Изгревот на сонцето го дочекав, со некаков внатрешен набој, ни самата не знаејќи од каква причина, го носев длабоко во себе, иако знаев дека тоа не ми е својствено.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Мајка ми, утрото, како обично, прва ја отвори надворешната порта. Сонцето го мина прагот.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Не гледам – разоткривам. Си поигрувам со боите, во себеси танцувам, го сенчам просторот па со сонце го збогатувам.
„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)
Таа сиве денови сонцето го бара.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Но додека го правеше распоредот на трупите и планот за напад, и него го фати сонцето и тој виде како се точка старавинската војска во правецот на чуката.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Затоа сонцето го огреа баш во селото Чаништа, оттука до чуката Маргара имаше уште цел час одење, та тие што беа на чуката слободно можеа да го видат неговото движење.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Сонцето го покри облак. Бистрото утро се замати.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Опасно ќе биде за него и за стоката, ако малку разјужи или сонцето го смекне горниот слој на снегот, а ноќниот студ го стегне и направи цврста кора.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Тоа се случи среде лето, некаде кон крајот на јули, кога вжештеноста на сонцето го достигнуваше својот врв и кога попладнињата станаа неподносливо спарни.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
По цели денови Филозофот минуваше качен на карпата, на папокот на светот, препишувајќи го чудното сочинение на книга, со калем; неколкупати сонцето го удираше во главата и тој се занишуваше, и сите мислевме дека ќе падне и ќе се здроби.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Тој и во мојот кревет не се стеснуваше да го тврди истото она што го слушнав од писарот во српско: дека гревот е измислица на итрите и на богатите.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Од таквите другари изгледа најдолго ќе го паметам Грофот од УДБА, оној кој и сега штом ќе зајде сонцето го нагрнува црниот кожен капут.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ливајн работеше во тишина како и другите, додека сонцето го печеше по вратот, испарувањата на мочуриштето и од труповите му ги полнеа белите дробови, пуштајќи сѐ да се случува, сега потполно без воља ниту способност да размислува за тоа; но сфаќајќи некако дека на ситуацијата не & беше потребна размисла или 18 Margina #1 [1994] | okno.mk рационализација.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Едната стрела на сонцето го погодила покојникот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И на таа страна лежело проклетство: се јавувала непозната птица со глас на човечка закана, ги морничавела мрзоволни и бушави, брадосани, слични на духови што можеби живеат под гнили корења.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Може ли да биде во часот кога сонцето го има својот зенит или да го запрам во времето на најубавото што во христијанството им се случило на безгрешните и овие другите, кога воскреснува најсветлото.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Денот се наголеми и сонцето го раскваси, го подбра кон реката. Селото излезе, слезе во полето.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Овде, каде што сонцето го нема истиот сјај.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Времето минуваше. Залезот на сонцето го облече пејзажот во ново руво. Синевината и таа како да заоѓаше.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
И таа легенда ќе стигне во нашата свест до метафизички граници...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Уште по патот од станицата, мајското сонце го натера да се почувствува нечист и обледнет, како суштество од затворен простор, со лондонскиот чад во порите од кожата.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Недела Декември ...се засолнувам од времето покриен од надеж, замолкнат од љубов, сонцето го запира времето зашто убавината не знае да се сокрие.
„Записки“ од Милчо Мисоски (2013)
5. И тие дни во кои сонцето само зборува молчат Ветрот мине по грмушките по лисјето душкајќи Лазачите ги штрека глуварките во пројаснетиот воздух ги развева далеку дури татни Тој гром од човечка рака пред портите на гибелта Гласот на ранетата тишина зборовите ги бара По крвта пребарува по ѕвездената роса што посега Месечината и сонцето го менуваат здивот и издивот на трепетните лисја под времето што протечува со копнежот долг по гнездото на песната што се подава Светлина во очите И чело загледано кон идната виделина на бидноста што ќе огрее по насмевката минејќи на сите уморени што сонуваат во заслонот на неизречените зборови
„Елегии за тебе“ од Матеја Матевски (2009)
Го гледаа езерото како на дланка, воодушевувајќи се на неговата убавина: наутро сонцето го отвораше како голем бел цвет, врамен со зеленило; тоа треперејќи на благото ветренце - се доразвиваше; кружеа галебите над него спуштајќи се да го допрат со крилјата.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Од исток сонцето го капело со своите златни зраци.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
И дури татнежот и чадот на градот сонцето го покриваат еден усамен глас на птица како далечно поточе како детско ѕвонче како утринско огледалце ја крепне кревката илузија на пролетта.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
Скокавме долу и веднаш мочавме на патот.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Кога стигнавме до брегот, сонцето го снема.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Обичното човечко суштество, кога е тажно, гледа како небото станува темно и како сонцето го прекриваат облаци.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Целиот свет еднаш беше дел од човечката психа, но сега веќе не е.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Патуваше со денови и со ноќи, а крај него дуваше ветер и патиштата го засипуваа со својот прав, и сонцето го печеше, и студот го штипеше.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
А не ја ни привлекува дождот. Таа постојано сонцето го бара.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Качакот ја држеше главата провисната, гледаше в земја, сонцето го пржеше по темето, му облетуваа муви и инсекти околу устата што му пенеше и му гореше за вода, напинаше на јажињата со кои беше врзан да ги скине; гледаше во луѓето собрани околу него, гледаше во езерото што ја заплискуваше водата и со јазикот мласкаше, стружеше низ устата која сѐ повеќе му се сушеше; се вртеше и го бараше Делина да дојде веќе, да му го забуца куршумот и да го спаси од овие маки.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Зашто ако макар еден го види или сонце го огрее, Господ во него, кога ќе го помолиме, нема да ни дојде. Така да знаеш.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Така, едно време, сред зимата, кога божикните снегови беа станати и секое утро тревникот го поткопуваше мраз а дневното сонце го раскалуваше, на местото во еден агол од дворот каде што ја оставаше покосената трева, најде легнато едно изнемоштено жолтеникаво куче.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)