сонце (имн.) - пече (гл.)

Високо, од небото, сонцето печеше како усвитен вршник. Над градот Скопје се беше спуштила тешка жешка омарнина.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
На мостот, на стражарската смена, стоеја двајца турски војници и еден муљазим46).
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Летното сонце печеше... Житата зрееја... Јаболката почнаа да руменеат, а крушите да се жолтеат...
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Бараш утеха во подвижните прегратки, ш’шкавите симулации, брановидните форми, кадите и леѓените. перничињата на прстите се набираат, твоите се лутат, сонцето пече, но ти тврдоглаво го протнуваш телото низ гумениот обрач, и се фрлаш во базенот, ја потврдуваш акватската теорија: кожата ти е мазна ко на делфин, под кожата имаш сало и си се родил обвиткан во Vernix caseosa, поблиски ти се морските цицачи отколку некаков влакнест, копнен мајмун.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
ФИДАН: Море, Зафире, запеј нешто мераклиско! Баре песната да нѐ окрепи!...
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
СТОЈАН: Нејсе, де... Топол ден, сонцето пече, а Славче, продава кикиритки среде во градот...
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Во моето село пак гумно се гласи, на небото горе пак солнцето пече, во селото мое пак снопје се носат, пак жито се врши и потта пак тече...
„Мое село“ од Ванчо Николески (1950)
А сонцето печеше ли печеше. Не смееш, браче, со прст да си ја избришеш потта во која ти се дави окото.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Сонцето печеше, дупеше како сврдел во главата. На здодевноста ѝ немаше крај.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)