сок (имн.) - на (предл.)

Се сети: пееше некој меѓу стеблата а златниот, леплив сок на дрвјата врело ги полнеше ноздрите.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Со моето тело го покосивте и мојот говор. Ме оставивте сама и црните сокови на вашата неизбежност. Ќе ме хранат дури не легнете крај мене.
„Вардар“ од Анте Поповски (1958)
Се чинеше дека немаат крај, се губеа некаде во мрачната подводна далечина. – Јас вечно ќе ги цицам соковите на земјата и, еве тука ќе ги исфрлам, како в море ...
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Тогаш ќе направиме најубава театарска претстава која ќе капе во сочните сокови на нашите тела.
„Чекајќи го ангелот“ од Милчо Мисоски (1991)
Гол, леплив од соковите на Плодот, заборавав на телото, заборавав на обликот.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Плукнал. Од жлездите му се цедел сок на лутина.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Онисифор од другото племе уште еднаш го погледнал преку рамо неодредено и со едно око поголемо од сечии две.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Па, ете, и сокот на убавината што му припаѓа лично нему, на негово задоволство, му го подарува на идното човештво.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Но секое сакаше да му ги исцица животните сокови на другото.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
- Јас еднаш сум се родил, вели војводата, и еднаш можам да простам, вели, а ножот уште му игра во рацете, ко сок на летен припек му игра, ко змијско око му светка седефот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)