соба (имн.) - со (предл.)

-Ти, како маж, ќе спиеш во собата со татка си - изјави Ирина.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
-Наташењка... Наташењка... секоја ѝ чест, ме негуваше - гровташе.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Треба да оставам сѐ и да се подготвам, да исчистам, да средам, да наместам соба со кревет и со другите најнеопходни работи.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Оние, крај морето, беа поскапи и за еден месец, соба со четири кревети, чинеше 10.000 драхми, а подалеку од морето - 7.000 драхми.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Стоиме среде собата со раширени раце.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Дневна соба со канабе и фотељи на средината.
„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)
Во собата со сини тапети.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Мајка ми и другите гостинки се прибираа во собата што гледаше кон клисурата, а татко со другите мажи се собираа во собата со дебели ѕидови и со подвиснат таван, со голем шпорет на дрва.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Па после си ги сменивме собите со Мирчета, и вистина човекот жугна.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Дури и во оние часови кога наполно згаснува петербуршкото сиво небо и целото чиновничко племе се најало и завршило со ручекот, кој како можел, во сообразност со платата што ја добива и со сопствената желба,  кога сите веќе се одмориле од канцелариското чкрипење, трчање, од својата и туѓата работа и од сѐ она што доброволно, дури и повеќе отколку што е потребно, си го поставува никогаш несмирливиот човек – кога чиновниците брзаат да се препуштат на уживање во преостанатото време: кој, од поиницијативните, брза в театар, кој в град, да го потроши времето за да се изнагледа секакви шапчиња; кој на вечеринка – да го потроши на комплименти на некоја згодна девојка, ѕвезда на неголемиот чиновнички круг; кој, и тоа се случува најчесто, оди едноставно кај сличен на себе на четвртиот или на третиот кат, во две помали соби со претсобје или кујна и со некакви модерни претензии, ламба или некој друг предмет, што чинел големи жртви, лишување од ручеци, од излегувања, – со еден збор, дури и во тоа време, кога сите чиновници се губат по малите станови на своите пријатели за да поиграат бурен вист, сркајќи чај со евтини кекси, повлекувајќи чад од долгите чибуци, раскажувајќи за време на поделбата на картите, некаква интрига што стигнала од високото општество, од коешто никогаш и во никаква состојба рускиот човек не може да се откаже, или, дури кога нема за што да се зборува, прераскажувајќи ја вечната анегдота за командантот, кому дошле да му кажат дека му е потсечена опашката на коњот од споменикот на Фалконе, – со еден збор, дури и тогаш кога сите се трудат да се забавуваат, – Акакиј Акакиевич не ѝ се предаваше на никаква забава.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Со чекор на слепец чиј инстинкт е недостижен, врел и смекнат од замор, дојдов до својата хотелска соба со избледени тапети и прозорци свртени кон широка и жива улица и се фрлив врз жолтата покривка на креветот.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Преситни за големата соба со еден кревет и еден стол.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Газда Таки седеше во дневната соба со филџан кафе, чаша вода и грст локуми на масата до него.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Мракот влезе однадвор преку џамот и слугата дојде да ја запали газиената ламба што висеше среде собата со голем, бел абажур.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Што сакаш да правиш? Да изнајмиш соба со шалтер над кој пишува Podunk Porno Movies?“
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Ниска, темна соба со крив таван од греди.
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
На подот рогузина. На десниот ѕид долапче со чинии, под него стар ковчег. Неколку триножни столчиња. Бедно, но чисто.
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Не можевме да го видиме медиумот, ниту таа нас, во придушената светлина, низ преполнетата соба со повеќе од педесет луѓе.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Таа го прекина тоа што во моментот го правеше за да каже дека влегле двајца млади луѓе. Добредојдени се.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
THE SEEKER ON THE WAY OF SOUND
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Сега, патувам со авион, кога ќе ме поканат на некој симпозиум, спијам по хотелски соби, кои во сеќавањето се рециклираат во една безлична соба со божемен уметнички акварел.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Сцена 9: Соба со поглед Америка.
„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)
Се разбудив со долгата ти коса замотана околу вратот а сѐ уште мирисаше на босилек и на тебе мирисаше, залепена кожа врз мојата под чаршавите од кожурот на утрото-во собата со црвени барокни завеси;
„Омајнина“ од Афродита Николова (2010)
(Јавна куќа. Симон во соба со проститутката Мими. Главата му е положена во нејзиниот скут. Облечен во војничко. Таа му ја милува косата.)
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Кога се шетав по собата со мене се движеше и времето. Кога застанував, застануваше и времето.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Ме одведоа во една соба со Германки.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сама и без никаков страв стигнав таму, убаво се сместив, во соба со поглед на градот.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Наместо мене ја пратив Лима, а јас си заминав во собата со изговор дека ми се спие и сакам да се одморам.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)