соба (имн.) - во (предл.)

Мајка ми влезе во собата во која спиевме, сега будни, за да нѐ покрие и допокрие грижно.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Па и сега, еве, овде во собава во Маказар, во С. исто така, како и на мноштвото патувања низ светот, во разни земји и градови, низ сите години, стоеја и стојат раскинати кутии од бишкоти, разни наполитанки, чоколадирани и нечоколадирани, за да се најде, конечно, онаа запаметена, некупена и неизедена бишкота.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Одев несигурно по тротоарот и требаше, најбрзо што можев, да земам соба во хотел.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Дедо ми Борис Кривошеев по кого таа тргна на другиот крај од светот го сакав повеќе, а ниту до денес не знам зошто?!
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Во големата соба во Мичурин со часови ми читаше прикаски за деца.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Мене уште долго, долго ми недостасуваше звукот што го правеа патериците на Александар додека тој многу внимателно се движеше низ дневната соба во куќата на татко ми, каде што престојуваше додека закрепнуваше од сообраќајката што за среќа сите ја преживеаја без поголеми последици.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Секоја година има се помалаку цреши, ама се се повкусни.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Татјана беше речиси фрлена во една болничка соба во која немаше светло.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
На ѕидот во дневната соба во куќата на моите родители виси една слика (масло на платно) чинам насловена е Деца бегалчиња.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Прозорецот е од другата страна на детската соба во која мајка ни ги помина последните години од животот.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Години подоцна, летото, кога дедо ми летна за Австралија, Александар допатува од Германија, го паркира „поршето“ пред куќата на татко ми и од багажникот ги извади моите први фармерки.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Го препознав нејзиното пригушено плачење и така ја пронајдов во мрачната соба.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
(Ова е голема тема, и само ја зачнуваме овде, во контекст на една симулирана експликација, затоа што стратешките игри се бескрајни а борбата дури и кога е фронтална дури и кога е идеолошка - што значи кога тие ги диктираат правилата - пак има свои финеси, свои слепи катчиња - се сеќавате на собата во 84?!
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Издавањето на соби во туристичката сезона, всушност, станува дополнителна дејност.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Исправена во задниот дел од камионот, таа не ги симнуваше очите од Јаков, нервозно местејќи го немирниот прамен, оној што го тргнуваше со занесни зафрлања на главата, секогаш кога водеа љубов во нејзината спална соба во оваа куќа во овој град, кои – Јаков добро знаеше - никогаш повеќе нема да бидат истите.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
ДЕЈСТВИЕ I Гостинска соба во куќата на чорбаџи Димо.
„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)
Градов ми беше една огромна спална соба во која бладав бдеејќи крај сонот.
„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)
Ако ме запрашате: „Зошто сакате да работите во Холивуд?“,
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Би можеле да се наоѓаме исто така и во некоја хотелска соба во Лондон, или било каде на друго место.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Лекарот мора да чувствува дека има право да продре во болеста, токму како што родителот знае дека има право да влезе во детската соба во секој момент, без оглед на мислењето на детето за тоа.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Таа им ги познаваше неекспресивните лица и зачуваните дланки и точно ја имаше увидено нивната висина и ширина во однос на висината и ширината на собата во која се наоѓаа.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Се слуша како влегува од соба в соба, како ги отвора и ги затвора вратите.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Затоа и не се стеснував да му речам на момчето: „Ти, Иване, сета куќа имај ја за своја, а не само собата во која си сместен“.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Можеби таа сила што ме поттурнуваше не беа прсти или рака туку желбата или потребата над која немав контрола.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ќе се однесувам навистина како да сум дома“.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ми се открива уште една поединост (без да трагам по неа): разговорите за смртта звучеа многу пообично сѐ до оној момент додека беше поприлична раздалеченоста помеѓу нас и собата во која лежи мајка ми.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А другион дел од настанов, или непогодица наречи го ако сакаш, што се случи помеѓу мене и таа иста Стојна во наши денови, мислам на оној случај кога наврати во мојата соба во Бањи дури откако бев пензиониран, не можев да го протолкувам поинаку одошто само како нејзино навраќање кај старата љубов, за да чепне уште малку, се разбира нешто ако останало од таа стара љубов.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Наближувањето кон смртта не го менува само тонот на искажаното туку и зборовите што ќе бидат употребени.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
За мене, за заречениот ерген, појавувањето на таа иста Стојна на мојата врата по полноќ, не беше ништо друго туку почеток на втор дел или продолжение на приказната што веќе беше набележана.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А тој ми вели: „Знаев, мајче, дека сум добредојден.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Всушност некои прсти ме имаа фатено за рамото и ме туркаа кон собата во која ти го беше поминала сосема сама поголемиот дел од твојата последна ноќ.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
По цел ден одеше од соба в соба, како ѕвер затворен в кафез и смислуваше начин како да ги собере маслинките.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Двајцата кружиме во некои засебни простории, слушајќи очајници повици да го урнеме ѕидот, а сепак исплашени, испотени и со бесцелна срдба, остануваме сами сѐ додека жедта не избувне, а потоа како сладосрасни мачки, лакомо се земаме, „општиме“ како што вели таа, повлекувајќи ја собата во себе.“
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Момчињата со загноени мозолчиња залудно се преколнуваат навечер да ги потргне завесите, уште еднаш да ја видат како шета гола од соба во соба.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Придодадени беа само неколку хотели, враснати во шумата – се сместивме во скромната, но чиста соба во еден од нив.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Попладнето го минав чекорејќи по собите; влегував од соба в соба: тоа беше моето збогување со домот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Кажуваше дека навечер, од собата во која спиеше Хајнерле, се слушало нешто како шепотење, или како пеење, или како липање.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Да,“ потврди Рајнер, и непоканет влезе во собата во која бил роден.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Токму овде ја запознав, пред петнаесетина години.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Во Гнездо имаше соби од кои лудите никогаш не излегуваа – тоа беа соби во кои десетици тела лежеа безживотно, или пак животински се бунтуваа заради ремењата и синџирите со кои беа врзани.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Откако ќе влезеше, седнуваше на еден од креветите, од џебот вадеше едно крпче и го ставаше на колената.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Потоа го однесов во работните простории – во онаа во која се правеа предмети од дрво, па во кројачницата, во ткаилницата, и во собата во која везевме и плетевме.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Зошто не е во собата во која помина години?,“ прашав, а доктор Гете само одмавна со раката.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ми рекоа дека умрела во сон; лицето ѝ беше толку мирно, што на него не можеше да се види трага ниту од сонот, ниту од животот, ниту од умирањето.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ако ме одвоите од дрвово, тоа ќе престане да ме сонува и мене ќе ме снема!“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ја одведуваат Добрата Душичка! Луѓеееее! Излезете да се збогувате со Добрата Душичка!
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Понекогаш Ерика ги измолуваше медицинските сестри да ја пуштат да дојде од нејзината соба, во собата во која живеевме Клара и јас.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ја бришев влагата собрана на прозорското стакло, создадена од нашите дишења, а не си ги бришев солзите.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Влегов во собата во која Клара лежеше мртва.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Нејзе ѝ е потребна провокација.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Сигурно уште повеќе ја умртвувала тишината на собата во која беше сама.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Доктор Гете понекогаш ни дозволуваше да влеземе во тие соби во кои луѓето лежеа не поместувајќи се или пак претаа – гледавме во тие замислени глави, избезумени глави, ужаснати глави, престрашени глави; тие гледаа во нас со своите уморни очи, со своите празни очи, со своите очи полни страв, вошит, безумна радост, беспричинска омраза и беспричинска љубов, очи полни со гадење и сласт; ги стискаа усните во молчење, ги испакнуваа во чудење, пропуштаа низ нив по некој едвај чуен збор, благословуваа или се закануваа, крикнуваа во болка и радост. .
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Секојпат кога чуварите ни велеа дека времето за прошетка во паркот е завршено и треба да се вратиме во своите соби во болницата, една девојка го прегрнуваше најблиското дрво легнувајќи на земја, и долго се бореше додека не ја одвоеја, врескајќи: „Јас сум сон на ова дрво!
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Се будев во собата во која спиев со моите четири сестри, внимателно станував од креветот кој го делев со Паулина, и потоа на прсти се приближував до прозорецот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Кога влегла во собата, видела како неговите усни бавно се поместуваат, испуштајќи едвај чуен звук, како да пее нешто неразбирливо.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Паркот беше послан со мека трева, испресечен со патеки, покрај кои имаше клупи.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Легнав, го покрив лицето со рацете и плачев.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тие вторите беа оние кои ги нарекувавме “опасни”.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Клара и јас го научивме доктор Гете да плете.“ „И тој плете?“ „Понекогаш.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Сите прозорци од собите во Гнездо гледаа кон паркот во средиштето на болницата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Некоја од жените од собата во која беше сместена Добрата Душичка го имаше отворено прозорецот и викаше на сет глас: „Луѓееееее!
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Чекоревме по ходниците.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Јас се вратив во ходникот, и отрчав во собата во која беше мојот кревет.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Во лудилото се раскинува врската меѓу Јас и реалноста, и Јас создава своја не-реалност под влијание на бранувањата на своето несвесно.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Во исто време моите сестри ги гледаа албумите со стари фотографии – се смееја на облеките што ги носевме половина век пред тоа, на сериозните лица, на згрчените тела во мигот на фотографирањето, и одвреме навреме слушав по некоја воздишка, сигурно за некој од починатите од фотографираните, веројатно најмногу за децата на Роза и Марие.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Ќе си ги расипеш очите во темницава“, му рече таа.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Како да беше само камена статуа стопена со сивилото на собата во која седеше сосема сам, во зимската тишина на некој далечен, невидлив снег.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Долгите нозе во свилени црни чорапи застанаа пред него, во полумракот на собата во која беше заборавил да запали светло.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Неговата втренченост во светлината на утрото беше исто толку неподвижна колку и камените ѕидови на собата во која седеше.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
„Мамо?“ Целата растреперена од страв, таа стана и постојано подвртувајќи се, со лизгање на раката по ѕидот, излезе од својата соба во ходникот.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Како човек, терајќи си го животецот во собата во ефтин и нечист хотел во Париз, не личи на никого.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Сцената е соба во која фамилија од неколку члена (маж, жена и деца) поминува поголем дел од времето определено за престој дома.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Никола спомена болест што доаѓа кога човек ќе се најде под игли на темнолилав дожд среде планина, нешто што е и мраз на коските и срам на слабост во месото, но јас, како да не сфаќав за кого се говори, не прашав какво име има таа болест и која света трева ја извлекува со пот од болниот, ти велам: бев само сам, самјак, осаменик, се грчев под тежина и се сеќавав на жената што ме најаде или се обиде да го стори тоа пред да ѝ го видам грбот во отворената врата на собата во која се влегуваше преку чардак.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Во ноздрите ми се стврднуваше врел воздух.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Се сретнаа во хотелска соба во еден од поскапите хотели во градот - тој сакаше да делува великодушно, барем на првата средба.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Се извади од памет кога во собата во креветот здогледа маж.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Многу љубам кога за празници автобусот е празен зашто можам да го минам патот без да го сетам, како во спална соба во воз, па си бирам четири седишта и се испружувам.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Навечер, откако ќе ја заштитев вратата со тежок долап, го затемнував еднокрилниот прозорец на собата во која сонував.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Сѐ знаев, сѐ, само едно не очекував - собата во која требаше да го најдам, беше празна.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Плус, тука е и Бојана и двајцата сме во иста соба во врнежлива летна ноќ...
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Можам да поминам низ прозорец без да го отворам, исто како што влегувам од една во друга соба во мојот стан... магија...
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Навечер, откако ќе ја заштитев вратата со тежок долап, го затемнував еднокрилниот прозорец на собата во која сонував.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Геле ѝ вети на Донка Чучуковска дека ќе најде работа и соба в град и ќе се ожени со неа.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Седев во хотелската соба во Женева и го примив повикот на Велшанинот.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Ја бирам оригиналната верзија, познат текст од хотелската соба во Јокохама кога ми рецитираше онаа прва ноќ во креветот.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Беа мртви ладни во хотелската соба во Лос Ангелес. Рекоа дека мораат да размислат.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Еден ден кога го бараше во бараката од градилиштето, ја виде во неа бедната соба во која живееше Богдан: обичен дрвен кревет и искинат душек, старо ќебе за покривање, стара печка за топлење, леѓен и бокал за миење, расфрлани алати и стари алишта; му рече да премине кај неа да живее.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Собата во нејзината трошна куќарка залепена до зградата, немаше никаков поглед и видик, бидејќи пред прозорците се издигаше ѕидот на новата зграда.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Таа го повика кај неа дома и му даде една соба во куќата.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Седејќи во градината Богдан се чувствува како одново роден, ослободен од секакви грижи и од четирите ѕида на собата во која понекогаш ја доживува како ќелија, како затвор.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Тој ги редеше своите книги во регалите во целиот простор на големата дневна соба во својот дом во центарот на градот, според азбучниот ред на авторите.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Ова овде е најтивкиот дел од градот.. собата во која се сака и сонува мечтае и посакува...
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Не миејќи се, се соблече и се искраде од собата во која среќните љубовници спиеја со залепени грбови.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Не му се радува на црното не му се радува на синото не ѝ се радува на црвената соба во сомот.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Лицето доби мигум загрижен израз, погледот рефлексно го упати во собата во која спиеја децата.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Робер Мале останува верен на својата мисија оти по мирен пат ќе го разреши судирот, верувајќи, како и во поезијата која ја создаваше дека останува конечен жител на татковината на животот.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Голем пријател на Албер Ками, делејќи заедничка работна соба во еден период кај издавачот Галимар, ги споделува во неговата медитеранска поетика според која Медитеранот останува негова дефинитивна татковина, како суштински дел од татковината на животот.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
СОНОТ ЗА СМРТТА НА МИЛАН Имавме еден млад партизан од нашето село, голем борец, личеше на девојка.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Спиевме во една соба во Бенче и газдарицата, постара жена, него најубаво го прими, го покри и изутрината го прашува: Милане, што сонуваше, а тој го кажа сонот: Бабо не сонував ништо убаво.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Собата во која стоеја беше долгнавеста и малку осветлена.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тегот за хартија беше собата во која се наоѓаше тој, а коралот беа животните на Џулија и неговиот, фиксирани во некој вид вечност во срцето на кристалот.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Се сеќаваше на собата во која живееја, темна задушлива просторија, чија една половина ја исполнуваше еден кревет со бела прекривка.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Имаше еден темен период, а потоа ќелијата, или собата во која се наоѓаше сега, постепено почнуваше да се материјализира околу него.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Наместо било што во директна врска со О'Брајан или со Братството, во свеста му се појави некаков комбиниран приказ од темната соба во која мајка му ги помина последните денови од животот и од малата соба над продавницата на г.Черингтон, со стаклениот тег за хартија и со металната гравура во нејзината рамка од ружино дрво.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Во канцеларијата на директорот Цвета се однесуваше слободно како во својата мала соба во бараката во која беше сместено бифето.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Во собата во која ме внесоа имаше една самоделска маса прекриена со плетен шамак и две долги клупи од страните на кои седеа петмина мажи.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Има ли сево ова врска со Стефана? Се обѕрнував низ мојата соба во Долнец.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Мелинда и Џон ни имаа резервирано две соби во хотелот Мариот.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Одеднаш сфати дека е во собата во хотелот.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Хелвиг ми обезбедил соба в хотел.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Јас се чешлав пред огледало Плашејќи се од забраната да го допрам Прашањето за сирачињата Што минале низ оваа соба Во деветте дена испишани Во историјата на деветте века.
„Век за самување“ од Веле Смилевски (2012)
Музичарите го следеле од соба во соба, и секаде се барало од Бах да ги испробува пијаната и да свири композиции со импровизации.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Не само во тие дрвени рамки на рабовите од платното, туку во рамките на собата во која се наоѓате, светлината, просторот.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Подготвен како на сцена, кога се кажува главната реченица на епилогот на драмата, под прозорецот од собата во која спиевме, гласно извика: – Станете, јунаци! Ви стигна пакетот од Италија!
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
по заодот или за видливиот флуид во меѓучовечките односи ...ако нежноста и грубоста се раѓаат од ист збор тогаш ние сме минувачите ноќната ламба постелината сликите хартијата слободно можат да се избришат просторот е доволно определен со четирите ѕида прозорецот заклучената врата во било кој град во било која ноќ се наоѓаме во таа соба во тие соби преплетени како во дивите приказни секогаш топли секогаш повредени секогаш еден од друг и кога сме во спротивните агли на оградената одаја... сонливата утеха на а-молот или тактилното искуство како поттик за блесочни автопроекции ...задоволството при ненадејниот премин од дур кон мол порано често доловувано во моите импровизиации на отворен и во затворен простор без напор како при сплот на вода и воздух кај еуфоричниот нуркач и сега...
„Или“ од Александар Прокопиев (1987)
На мајка ми Книгите се во најголема соба во куќата.
„Или“ од Александар Прокопиев (1987)
За жал низ клучалката ми беше на располагање само оној дел од собата во кој лежеа натрупани едно врз друго употребените делови од нашата скромна гардероба.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Којзнае до кога ќе останев во позата на ѕиркач ако не ме сепнеше некој груб непознат глас.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Како да присуствувам на час по географија на кој професорот изведува чудесни нагледни експерименти во кои цели континенти ја менуваат својата местоположба, а јас како повластен претставник на некоја непозната организација ја имам таа чест да го надгледувам извршувањето на овие големи преселби.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Всушност заклучив но во себе дека Калето и собава во која се наоѓам со секој момент меѓусебно сѐ повеќе се оддалечуваат.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Сонот го следеше својот тек: и во него први беа скалите, дрвените скали на старата куќа по кои се качува, па кујната со маса наместена како за ручек со шарен извезен чаршав, соларник на сред и четири чинии околу, потоа надесно, кон собата во која спиев со Мајка, таму, веднаш таа-лежи на креветот, до половина покриена со јамболија под која ја насетувам мекоста на крупното тело.
„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)
Малата Колин изгубена меѓу бројните фељтони за Битлсите, со мноштво нови, непознати детали, меѓу изјавите на бившите, дотогашни, идни претседатели на САД за „неочекуваната и голема загуба“, изгубена меѓу урамените фотографии, амблеми, привезоци, постери, маички со Џоновиот лик, меѓу „give peace a chance“ меѓу пет луксузни стана се вкупно 25 соби во хотелот „Дакота“, меѓу неваботениот дојденец од Хавана, кој шест часа пред да го убие својот идол, ја добива од него последната лонг-плејка со автограм.
„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)
Зошто вака завиткан во ќебе ми се шеткаш од соба в соба?
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Јас, клинкајќи, одев од соба в соба, ги гледав ранетите, им подавав вода, застанував покрај нивните кревети, го слушав разговорот и така дознавав многу работи.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Го внесоа во собата во која лежев и јас. Цела ноќ стенкаше и викаше. Пцуеше. Колнеше.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Освен тоа, Хичкок го користи старото правило, познато уште на Ајсхил во „Орестија“ дека најгрозните дејствија се случуваат покрај одарот: крајот на настаните од таа секвенца е хотелската соба во која љубезно разговараат Елза и госпоѓа Кејпор, од терасата Ашенден со двоглед ги забележува случките на брегот; секојдневниот животен ритам се дроби врз подлогата на нашето знаење дека во тој момент на друго место, насекаде се случуваат напнати и страшни настани што непосредно се однесуваат на соговорниците, непријатноста, нелагодноста се продлабочува со страшната „лоша вест“.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Татко ми, целиот завиткан во завои, не можеше да си ја сврти муцката, се душеше во чиревите, ама сепак добро ја слушаше мајка ми низ катовите, како дига џева од една соба во друга, со ногата што ѝ се влечкаше...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Еден е саатот насабајле! Ах! Ебате беља!
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Одвратна! И еве се селам! Се отплеткувам...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Сосем вообичаено за неа, мајка ми, и овој пат, откако слезе на перонот и ме бакна во едниот образ, веднаш ми кажа: - Резервирав соба во хотелот. - Ама мамо...
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Тоа се случи во деновите кога зимата почнавме да ја бркаме од собите.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Еднаш, кога беше ти уште малечок, татко ти ја крена на раце печката и ја изнесе од собата во тремот.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Можеби и му се умилкувал, дека тој лично, Иван Степанович, се потрудил нему, на својот верен пријател да му ја приреди таа чест, тој да ја воведе девојката во нејзината нова професија.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Можеби го викнал Ролана и го довел до некоја замрачена соба во куплерајот“, си претпоставуваше таа, „до некое сопче од оние горе, на катот, во Градината што не ѝ го знам ни името, и го замолил да влезе во собата и да го стори она што обично, во таквите случаи, им се прави на курвите, уверувајќи го дека е во прашање некоја нова девојка, некое златно суштество.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Се пикнавме во една соба во која беа нафрлани на куп разни книги.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
На тие дрвени форми никој не им обрнуваше внимание, никој не ги гледаше, но учителот трепереше од радост кога такво парче ќе најдеше; го вртеше низ рацете, го гледаше, а потоа го носеше во својата соба во училиштето, го оставаше на полицата и седнуваше крај него гледајќи го со часови.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Искрен да бидам, пријателе, си мислам дека ми се потсмеваш од прозорецот на твојата соба во соседството: џабе ја пеевме Интернационалата со Енцесбергер во Струга, кога сега, велиш, „Аврора“ е посрамена пред Нахимовската академија, а оној Евтушенско пак ќе да е во право кога вели дека од животот исчезна смислата.
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
Тој лесно си ја препозна детската соба во старата куќа, урната пред триесетина години.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Се чувствував прејадено и сонливо, но се надевав дека ако се концентрирам можеби ќе ми олесни тежината што почна да се претвора во далечна, тапа болка. Но, ништо не се случи.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Значи, проблемот не беше во него, туку во тоа што се чувствував непријатно да го користам тоалетот и да одам по голема нужда кога пријателот ми беше во соба - а по првиот ден, кога успеав да одам во тоалет на мир, додека тој се задржа во бифето со една убава учесничка на конференцијата - се погодуваше секогаш да сме во собата во исто време.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Но, тогаш попусто се обидував да извршам нужда - бев толку напнат дека пријателот ќе влезе во соба во тој момент или пак брзо откако ќе завршам, па ќе ја почувствува смрдеата како излегува од под вратата - што никако не можев да се опуштам.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
На тетка ми претходно ѝ соопштив дека би сакал да се истуширам, па пресметав дека така ќе добијам уште повеќе време за да се олеснам.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Така шлапкајќи со влечките низ ходникот, првпат го здогледав Дејан како излегува од собата во која го донесоа онесвестен претходната вечер и без да го погледнам убаво, со наведната глава протрчав низ ходникот за да не ме види таква грозна.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Потоа ми кажува дека утре ќе му го извадат завојот и ќе си оди од болница.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
(Дневна соба во трисобен стан. Во собата расфрлени инструменти, електрична опрема, расклопени звучници, засилувачи, звучни кутии, алати. Полни пепелници, празни чаши и шишиња.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
(Соба во куќата на Сивиќ. Тропање на вратата. Од соседиата соба излегува Сивиќ во домашна наметка. Ја отвора вратата.)
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
(Соба во манастирски конаци, провизорно поделена на два дела. Во левиот дел кујна, маса за јадење, две сламарици.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
(Главната соба во куќата на Андреевиќ која е поврзана со три други соби и кујна. Димитрија седи во инвалидска количка. Чита весник. Марија седи на кревет. Гледа пред себе. Тишина. Пауза.)
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
(Соба во куќата на Андреевиќ. Мрак. Се отвора вратата. Влегува Стево. Пали светло. На масата седи Симон, пијан, со шише до себе.)
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Зад мојот грб собата во која ќе ги поминувам деновите, односно ноќите, зошто во следните месеци не ќе имам многу слободно време за одмор.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
А кога Господин Бертран пак го напушти станот со тресок на вратата јас сѐ уште збунета стоев во ходникот и се прашував дали се посомнева дека штотуку излегов од нивната спална соба во моментот кога тој влезе во станот.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Стоев некое време неподвижен на вратата, а потоа се вратив во собата во која беа и сите останати.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Израстоците отпаднаа еден ден, ги најдов насекаде по чаршавот, како трошки.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Фрлив поголем дел од облеката и постелнината, а остатокот го дадов на хемиско чистење.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Тоа е странична соба во која почина Пол Гросак.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Ме храбреа, но секој од нив имаше сопствени проблеми.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Изнајмив соба во една куќа блиску до нив и им телефонирав секој ден. okno.mk | Margina #32-33 Dieter [1996]Judt 200
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Тоа е Кристовото лице што го видов во прашината, расчукано со удари од чекан, во еден од бродовите на црквата на Милосрдието.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Тоа е последното огледало кое го одрази лицето на мојот татко.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Патуваат тие без прекин од соба в соба од рано утро до никоја доба.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Мајките, се знае, први се разбудуваат и низ куќите, од соба в соба, на долг пат тргнуваат.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Тој ден, додека Нерка трчаше од соба во соба, расчистувајќи ја „Хирошима“, јас и Саше се разонодувавме читајќи ги пораките на ливчињата.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Во текот на целиот тој ден авторот, отиде во Брезница Митре Геровски, на повеќе пати излегуваше од својата соба во Петриното мотелче на вакви куси прошетки на кои секогаш крајната цел им беше средселото и селската продавница и се враќаше во собичката да запише уште нешто.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Меѓувремено Кога се најде пак во својата работан соба во Скопје, Едо прво се ослободи од телефонскиот именик на Сан Диего.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Во истата соба во која спиел Војне додека, како ученик во битолската гимназија, бил во интернатот.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Како што се договорија, во петокот вечерта, бидејќи авторот пристигна во Воден и фати соба во хотелот уште доцна попладнето, тој седна во градината на ресторанот над Водопадите и ја чекаше пиејќи го последното кафе за тој ден, а потоа, по обичај, премина на бело вино.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Гласот твој, вели, го пренесуваат од една соба во друга.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Собата во која се наоѓавме ми се чинеше како затворска ќелија.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Седам во мојата соба во Маврово, пролет е, и би требало да сум среќна.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
А не сум.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)