соба (имн.) - се (зам.)

Собата се исполни со крупни луѓе во црни униформи, со потковани чизми на нозете и со пендреци во рацете.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Во собата се стемнуваше. Тој се сврте кон светлината и лежеше гледајќи во стаклениот тег за хартија.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Овде сега се вршат последните подготовки: хотелите се отвораат, собите се чистат и варосуваат, мебелот се проверува и поставува во нов аранмжман, хотелиерите се на своите места...
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Собата се разладува. Почнува да студи.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Во таа соба се случуваа настаните врзани за виолетовата боја од виножитото во водите на Тиса.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Кон собата се доближуваа непознати ситни и брзи чекори.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Виде: под таванот на собата се лизгаа темни птици.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
И навистина така и би. Иако беше сѐ затворено, однекаде во собата се вовлече студеното ветре, ги заобиколи пријателите, ми се заобрачи околу градите и ме стегна како со мразен ремен.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
А оние на Осиповиот внук, безглави суштества со деградиран облик, говорници од празна, испарана утроба, скоро секој со глас на стара гусла, докажуваат дека само еден од нив може да е прав: во таинствената соба се крие тоа и тоа.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Во малата соба се заплеткаа гласови.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Од другата соба се слушаше будилникот. Неуморен ковач- време, мислев.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Наеднаш се слушна силно трчање по скалите нагоре и вратата од собата се отвори со трескот силен како експлозија: „Кој е тој Петар???
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
— Четвјортое: од собите се исфрлаат кантите за измет.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Иако во собата се таложат сенки и шумови на дожд, шепот од кој слепоочниците прскаат, не ја палам светилката.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Во собата се слушаше тивкото плачење на Марта, помешано со ѕвекотот на ножот и виљушката кои се тресеа во нејзините згрчени раце и удираа од чинијата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Некои од Густавите беа преплашени.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Есента таа година од Берлин пристигна сестра ми Марие, неколку дена откако ќерка ѝ Марта се имаше фрлено од еден мост во Шпре, во која неколку години пред тоа се беше удавил и син ѝ Теодор.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Од некои соби се подаваа замислени глави, избезумени глави, ужаснати глави, престрашени глави; гледаа во нас со своите уморни очи, со своите празни очи, со своите очи полни страв, вошит, безумна радост, беспричинска омраза и беспричинска љубов, очи полни со гадење и сласт; ги стискаа усните во молчење, ги испакнуваа во чудење, пропуштаа низ нив по некој едвај чуен збор, благословуваа или се закануваа, крикнуваа во болка и радост.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
МИЛКА: Ти изгледа не си чула? (Токму во тој момент во собата се враќа Младичот.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Па сепак во собата се насетуваше она што се вика пладне.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Во мојата сонлива соба се разлеаја очите на денот. Тие заиграа во смрзнатите шари на ѕидојте и од нивниот насмев оживеа мртвите цвеќиња Остриот мирис на сеното слеан со песната птичја под стреата се занесе над постелата.
„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)