Но смртта како да немаше време уште за еден чекор да ми се доближи.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Ја здогледав празната лика на едноокиот како смрт како страшна прегратка Навечер ли беше од дното ечеше гласот на неговата смеа...
„Чекајќи го ангелот“
од Милчо Мисоски
(1991)
Тоа беше една од продолжените форми на нивната љубов, која не можеше да заврши, за која и самата смрт како да не беше дефинитивна пречка.
„Ервехе“
од Луан Старова
(2006)