смрт (имн.) - му (зам.)

Кога Фаик Коница кон крајот на 1942 година ја насетуваше блиската смрт му се обрати со молба: „Го напуштам животот со мисла дека од сите само Вие можевте вистински да ме разберете во оваа земја.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Така на Есхил, синот на Еуфорион, и првиот од големата тројка, смртта му дојде од небото, ширното небо што толку го почитуваше.
„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)
Во нефашистичките општества за лаиците смртта се смета како една непријатна појава што треба да се пречека достоинствено; на верникот, смртта му е болен пат кон неземската среќа.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Кога насети оти смртта му е близу, ме повика и, кришум од сите, ми рече: „Во тебе, снао, имам повеќе доверба отколку во дру­ги­те в куќи.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Луѓето рекоа: смртта му била тргната по него, но не се знаело само каде ќе го стигне.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Веќе 1932-та тој напиша во предговорот за својата втора по важност есеистичка книга, Расправа, еден лапидарен став: “животот и смртта му недостасуваа на мојот живот.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Всушност, понекогаш помислувам дека никогаш и не сум излегол од таа библиотека”.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Многу години подоцна, во својот “Автобиографски есеј” од 1970-та, тој повтори дека & останува верен на планетата Тлон, т.е. на светот на книгите: “Да ме прашате да го именувам главниот настан во својот живот, би рекол дека тоа е библиотеката на мојот татко.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Поради таа лишеност е оваа моја внимателна qубов кон вакви ситнурии”.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)