ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Или пак, ако сакаме посилна верзија од „ добар“, каква смисла има да се користи цел еден синџир од нејасни непотребни зборови како „одличен“, „прекрасен“ и сите други ?

Во таа смисла има многу недоразбирања не само помеѓу Хабермас и мене, туку и помеѓу многу германски читатели и мене, колку што можам да согледам.

Ја следам вознемирената прецизност на твоите потези. Не оргазмичка пофалба на заклучоците, туку мека еротичност на прашањата.: Значењето смисла има ли?

Едноставно, еднаш работите си доаѓаат на свое место, па станувањето наутро почнува да има смисла, утрото добива своја смисла, па дури и смислата има смисла.

„Скршениот човек“, брезничанецот Едо Бранов, како да беше дојден до клучното прашање: Каква смисла има животот ако воопшто ја има?

Зашто, каква смисла има таквиот гест, ако не да им ја приопштите на потенцијалните предмети на љубов вашата хомосексуалност?

Па како може еден таков процес на социјализација на возрасните да објасни работи што многу јасно изгледа, барем гледано наназад, дека биле геј-културни практики предвреме прифатени уште рано во животот од страна на многубројни момчиња кои подоцна испаднале геј?

Како ќе објасниме зошто геј- или протогеј-субјектите ја усвојуваат културната практика на машката хомосексуалност кога сѐ уште се деца и зошто некои хетеросексуални субјекти, кои подоцна ќе откријат во себе длабока склоност кон машката геј-култура, некогаш се чувствуваат силно и непогрешливо привлечени од нејзините културни облици уште од рана возраст, без да бидат свесни за таквата привлеченост, односно барем не опишана така?

Понатаму, каква смисла има да се зборува за култура без да се упатува на процесите на социјализација и артикулација?

Или, попрво, како може да има култура на машката хомосексуалност ако нема докази или дури и можност за постоење на процес на примарна социјализација, на оној вид социјализација што се одвива во најраното детство?

Се почувствува побезбеден и што е најважно, се почувствува повторно важен.

Тоа е начин да се преживее, тие се сите тука свои на своето, тој е дојден и заглавен во туѓ град меѓу туѓи луѓе, во туѓа средина во која единствена смисла има да продолжи да ја држи функцијата, инаку е никој и ништо - се правдаше самиот пред себе си, а оној темен дел од желбите ќе се појавеше ненадејно од темните келари на неговата душа и ќе го потсетеше дека се лаже: „Не се прави наивен”, ќе се соочеше со себе си; неодамна самиот пред германските власти ја издејствува смената на Сабтај Салтиел, но и преземањето на неговата функција, стана и претседател на еврејската заедница на Солун.

Можеби предвоениот доктор во извесна смисла имаше и право: ако не си признаваше во себе дека тоа му е еден вид одмазда што го послушал да студира медицина, на Миха психијатријата сепак му беше на некој начин бегство од неа (небаре зазор од ѕвекот на коските кај анимираниот костур) или барем дистанцирање од нејзините основни и директни дисциплини.

Доктор Сашко Кедев слегува од врвот на светот и не е сосема сигурен дали Мојсеј кога се симнувал од Синај кој, се разбира, не му е ни до глуждови на врвот на светот, сал туку мрморел и се допрашувал: каква смисла има секое качување кога неизоставно завршува со слегување?

Така го зафаќаме пра-дуктусот на тие „прагестови“ на човештвото - во уметноста, литературата, музиката - егзистенцијално, како методика на една нова метафизика или, подобро и појасно: класиката сака „прикривањето“ на „изворите и пратемелите“ да ги направи видливи на „чистина“, а маниризмот сака закривеноста и скриеноста да преовладеат над јаснотијата, т.е. класиката сака да ја прикрие мистеријата во една разбирлива природа, а маниризмот настојува во тнр. идеја да доведе до дејствување на самата прикриеност како таква.

Во една „метафизичка“ смисла имаме, значи, работа со две човечки ситуации.