Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

- Да не си ти син на Никола меанџијата? - праша Даме Груев.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Секојпат, кога татко ми иде да ме види, спие во вашата меана.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Особено една наизглед мала поединост ме вознемируваше, а тоа беше дека наводно, синот на правнукот на Нико Кочов, Петруш Кочов, во некаква нејасна околност, веројатно по некоја расправија (зашто нетрпението меѓу двете семејства траело до триесеттите години на дваесеттиот век, кога машките глави од семејството Кочови заминале за Америка), ја удрил жена му на мојот прадедо Славејко Поцо.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Дедо ни Борис Кривошеев не ги сакаше поповите.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Тогаш ми стана јасно. Момчето е Спиро. Помалиот син на Севда.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Таму е Борис Кривошеев, помладиот. Постариот син на чичко ми.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Бакшишот од 50 франка, вели спикерот, што насила му ги втурнале во рацете на најмалиот син на домаќинот, им бил вратен со подароци од разни домашни ракотворби.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

— Море оти, Толе, оти сине, да не си идиш, оти да не нѐ гледаш. Толку ли ти одмилеме, сине на мајка!

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

По Адама сите умираат, по Исуса - сите оживуваат. Ти чиј си: Исусов, Адамов? - Адамов и Аврамов, син на јамбови и сни...

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Синот на основачот на Османската држава Орхан (1326-1362) ја освоил скоро цела Мала Азија, ја пренел престолнината во Бурса (Бруса) (1326), во 1352 ја зазел тврдината Цимпе, а во 1354 без отпор го зазел Галиполе по што му бил отворен патот кон Балканскиот Полуостров.

„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)

Поштарот извади од чантата мал долгунест плик за синот на Димитар Никола, учител во пензија, дооден болникав старец.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Влегоа во колибата. Со татко му и дедо му Димо беа дојдени шумарот и синот на дедо Иван.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Уште Бодлер забележал дека “дрогата на поединецот не му открива ништо што тој не би бил самиот, т.е. тој, поединец. (...) Секој син под дејство на дрога ќе биде вистински син на својот татко”.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Најдо Акиноски, кој им беше син на закланите Михаила и Трајанка Акиноски и кој зашто беше посветен од Организацијата и излезен да комитува па остана незаклан, си подигна куќа на североисточните падини на Горник, веднаш над старата Дамческа куќа, над онаа во која, по делењето, останаа да живеат Дамчевци Џаџовци.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Но едно од нив, внучето на Мусли бег, синот на Арслан бег, на оној едноокиот, веројатно потпирајќи се на осиленоста на татка си, не само што не пофте да бега туку грабна камен и му го зафучи покрај глава.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Набрзо по отселувањето на мајсторите и Дамческите, од Потковицата си заминаа во Прилеп и Муслиоските, потомците на Кемал бег, син на `Рслан бег син на Мусли бег.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

По одмаздата од која настрада синот на инспекторот, по тој настан од кој крвта ми стана волча а лицето темно, сината маштеа ѝ забрани на Ана да разговара со мене и да ми носи книги но не бев сигурен дека на Ана не ѝ е тешко нашето оттуѓување.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Кога Хабермас нпр. зборува за мојот еврејски мистицизам, тој се повикува на една американска книга на Сузан Ханделман, која во моите очи без сомневање е занимлива, но мошне проблематична во врска со тврдењето дека јас сум загубениот син на еврејството.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Тот е бог на пишувањето, секретар, син на Ра, или Амон, богот- сонце, на чиешто место доаѓа.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Тој е бог-месечина или бог на одразената светлина, то ест, бог на „изведеноста“.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Ме погледна зачудено Масим, синот на стрико Бојан, ја подотвори устата во чудо, ги ококори очите и прекорно ми рече: Какво писмо ти пратил татко, кога тој почина пред една година во Домот за старци во Катланово, го погребавме по сите обичаи на градските гробишта, му правевеме помен на четириесеттиот ден и парастос на годината од умирањето?

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Ме извадил синот на воденичарот.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Синот на другата страна од лакот, и тој сводот го крепеше. И молчеше, растреперен, тажен.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Ме праша дали ќе дојдам со него на погребот.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Беше септемвриски ден кога во нашиот дом дојде еден од синовите на братот на мојата пријателка Клара, и ми кажа дека таа умрела во психијатриската клиника Гнездо, во која живееше со години.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Неусогласеноста меѓу изгледот и облеката се очитува и во нејзиниот сон во подземните одаи на пирамидата, во кои најнапред е запленета како наивен, изгубен турист, каде останува како доброволна љубовничка на фараонот - Сонце, синот на порозната сфинга.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Се обидувам да се насмеам. – Се сеќаваш ли на Боби, синот на мајорот од соседното маало, оној црниот што само по гаќи издржуваше половина час на снег? – Аха – вели, бришејќи ги очите со надланката: - Што е со него? – Се уби и тој.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Навистина, си изгледам буденброковски во сивото, сомотско куќно палто на татко ми, готов да го отпочнам разоткривањето на возбудливите моменти од семејната хроника, поткрепени со пожолтените фотографии, преполнети полици на библиотеката, заладеното вино во посребрените чаши: Убиството на прадедото Хаџи-Васков, прикажано во вечерашнава верзија со посебен нагласок на величествениот предсмртен гест кон атентаторот, - „Нека ти е простум, синко, ни самиот не знаеш што правиш“, ја тера Ева III, да ме стисне за рацете, а штом минувам на единствената љубовна приказна за Ѓорѓи, непокорниот син на Прокопија и српската учителка, мојата ноќна посетителка, сѐ уште цврсто држејќи ме за рацете, клекнува пред фотелјата и оддолу, ги впива секој збор во ширум отворените очи.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Како што Змијата ѝ дозволува на темната грабливка да ги забие канџите во нејзиното виулесто тело, оплодувајќи ја со сината крв жедната почва, како што Загреј, парчосан од синовите на Уран, повторно се раѓа, уште помамлив и постраствен во светлината на мудроста, така и тие, загадочните рицери, непомирливи бунтовници против Законот што потценувачки го дели боженското од земното, минувајќи низ она што го нарекуваме стварност, се претопува во треперливата прегратка на духот, засекогаш млади, неранливи во своето жртвување...

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Додека дедо му седеше насапунет на столчето и се подгледнуваше нагоре кон големата слика на Тито во маршалска униформа над потпукнатото огледало, со помалата слика на синот на Ружди во униформа на ЈНА во едно ќоше, бричот се точеше од каишот.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Мил син на мајка. Колку само на овој светол празник ми недостасува! Пуста туѓина!

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Го начекала синот на Елена (името самата го измисли Ружа), млад, зелен ерген и уште невлезена в куќи, на мажот му набила рогови.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

И глупаво и смешно е тоа што го прави Арсо. Синот на терзијата од чаршискиот сокак го совладал совршенството на истенчен измамник.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Фигурираа уште неколку ликови-главата на ривалскиот клан Колбиеви, снаата на Блек Семи Џо (обид на Стивен да изврши ревизија на својата хомосексуална ориентација), па сетнем од некаде се појавува уште еден син на Блек, Адам.

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

Нели бил и синот на девственицата Марија играчка во туѓи раце? И што се случило?

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Прашуваа: „Герасиме, синовите на царот Сонце и царицата Месечина беа ѕвезди, нели?“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Тогаш се сетија дека не бев вечерал и дека најмалиот и најумниот син на царот Сонце и царицата Месечина живеел пред тисошти години.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Играчка, што значи тоа? Ништо.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Како кутнато стебло по надолнина однегде се дотркалал еден од племето на Проказниците, некој недоучен тревар Пандил Димулев, син на свој дедо, ако можело да се верува, зашто кога тој се раѓал, татко му не бил в село повеќе од две години; го кренал од земја скршениот дел на вилата, во недоумение да се прекрсти ли пред чинот за кој се определил или да го стори она што го смислил па потоа да побара прошка за својата душа. Бревтал.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Бараа Герасим од Побожјане да раскажува за царски синови и старовремски левенти што со топузи кршеле ѓаволски рогови и прескокнувале со долгоноги бегири огнени реки.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Другите кисело се насмеаја над мојата згрченост.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Во грлото му зажуберкал плач, не многу поинаков од поранешното смеење.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Дури се гордеам што сум Македонец, син на еден измачен народ, кој преживеал толку вековни робства и пак не се поддал на непријателот, да го претопи, ами жилаво се држал и се борел за својата национална слобода.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Еве го Претседателот со цилиндар и редингот, во кралска кочија.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Синот на инженерот Ајфел, зашто великиот татко веќе од пред повеќе години беше умрен и погребан, пребледе како крпа. Зар бевме во можност да се бориме?

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Купувам пиво и се обидувам да го 85 оставам на масата, но таму нема ништо, така што за малку ќе го испуштев.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Топлотните бранови ми се тркалаат по главата. Во тоалетот среќавам еден пријател, син на некој познат глумец и поделуваме делчиња од неговиот спид.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Дошле синовите на првиот орач на светот и ја ожнеале нивата.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Со овој измислен настан го вратив својот долг.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Поради духовна сродност кон групата „Мост” 1906 се приклучува Емил Нолде, син на фризиски селанец, кој со 39 години бил значително постар од другите, но останал член само година и пол. 80 okno.mk

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

„Еј, здраво Костадине, шо прајш? Јас на кратко поминав едно кафе на брзина да сркнам, бегам за Лерин, во дуќано на татко ни, треба да завршам некои работи...мило ми е, Тодор, Тодор Јовановиќ, а вие сте Петар, синот на Гули чевларот!

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Попот ги кадел момчињата со темјан додека црната брада страшно му штркнувала на сите страни, потоа првиот го поел со старо вино во кое настругал сив корен од линцура, а на другиот со капки маслинов зејтин во кои со години чувал пелин и рициново семе му извлекол од увото мртов црв или дрвеница или болва, сега е сосема сеедно синовите на бегот можеле пак да трчаат по полето и по стрмништата да вадат јајца од еребици.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Сопственик на мрежата беше синот на претседателот на Националното собрание.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Во овој „алабак табури", како ја викаше еден од родителите оваа дружина, беше „аскер" и малиот кржлав, мрсулав, мешлест како жаба, Крсте, син на манастирскиот ѓак Петка, кој штотуку беше, се запопил, и немајќи ни волови, ни коњи, ни орање, ни копање, немаше каде да го прати сина си на работа.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Тој Јован Ѓуров, или како го викаа в село — Ѓуровчето, беше син на дедот Ѓура Јовановски од нашето село Витолишча, кој, за да го исхрани Јована и трите му сестри, помали од него, одеше секоја пролет во Ќесендра или Метуите на жетва, а откако ќе се вратеше оттаму продолжуваше со аргатлакот во Прилепско или Битолско Поле. Со парите што ќе ги донесе од жетва ќе купеше толку леб, колку еднаш во денот да јадат децата.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Му ја поткрена наведнатата глава и му се заѕури во големите крвави очи – Кажувај, бре сине на ѓаволот? Сега пак те поткупија?

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Се јавува и гласот на синот на Богородица, го потсетува дека тие штици не биле негови!

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

СТОЈАН: Славче, де! Синот на Темковица.

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

КОСТАДИН: {Се вмешува во разговорот).

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

Наближува Божиќ, а јас кружам по ел-ејските продавници и барам подарок за синот на другар ми Родољуб.

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

Мика е роден како син на Миша (познат по тоа што е познат белградски џезер, доколку џезерите во Белград воопшто можат да бидат познати) и Јована (позната како бивш стипендист на оној американски институт каде што ги чуваат остатоците од падот на НЛО во Розвел, Њу Мексико).

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

Синовите на Гури Порадеци, со различна среќа му се препуштија на бизнисот, а најмалиот стигна да стане и член на посадата на еден вселенски брод на НАСА, што кружел околу планетата земја.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Тој имаше само еден син на име Силјан; имаше Божин и една ќерка.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

– Да, да... - вели тој: А знаеш ли ти, миличок, дека Иван Владислав, синот на Самоиловиот брат Арон, може да биде македонскиот Магбет?

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Дури по нејзиниот весел врисок, го здогледуваме, сосе црвениот качкет, како плива, брзо и елегантно (како што и веслаше) кон веселото капачко друштво околу Неподмитливиот камен.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

„Чекав двеста века“, продолжи, „ги чекав да се вратат синовите на синовите од синовите.“

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Молчеа сите занесени во работата сѐ додека едно време Танас, синот на Бошка Манев и татко му на Мартина, не се исправи.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Од синот на братот“, објасни свртувајќи се кон мене.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

А ти наеднаш ги отвораш очите и со онаа твоја детска насмевка велиш дека ти не си јагнето што му ја мати на волкот водата од поточето бидејќи си пиел подолу од него, а водата не се качувала угоре и дека не даваш да бидеш изеден. Умното сине на мајка.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

„Од Новодеревјановское. Брат ми умрел. Божем од стомашна болест. Само толку. Веројатно од глад. Слично како и татко ти, Семјон.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Најпосле, откако направија широк круг под црната празнина, тропнаа на една врата на која одненадеж се појави Томе Биџов, синот на Борис Биџов.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

На света Недела, наредната, дојдоа Танаско со Пена и синот на Борис Биџов, дури од под Калето, од Фестивална, ги викнаа и синовите на Коста Ципата, Атанас на Вета и двата големи сандака, наполнети со облеката на двете Пелагии, ги кренаа на раце и ги однесоа онде зад фабриката, прво во дворот на тетка Перса, а потоа и во одајчето што беше одредено за нив.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Месец два како да траеше зимата, југот што не можеше да се види, туку само да се насети, топлина распосла насекаде и токму затоа Пелагија ја пронајде управата на шумското и набргу се најде на падините на Водно како копа дупки за нови садници заедно со Танаско, со синот на Борис Биџов, со други бегалци а и со по некој Циган и Шиптар.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Глас: Во пазувите на Ефес прапотомокот на Херакле по име Филип Македонецот по потекло од Карановата кралска лоза ја побара раката на Олимпија од братот ѝ Аримба зашто беше се вљубил во таа девојка без родители, прапотомок на Ахила, од Неоптоломеевата кралска лоза. Ахил пак беше син на кралот Пелеј.

„Еп на Александар Македонски“ од Радојка Трајанова (2006)

„Е, дури сега ја разбрав карикатурата на Пецко: искачен со синот на врв Водно, а под нив градот во смог.

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Оваа книга, како дел од есенцијата на мојата балканска егзилска сага, беше еден вид преуранета проверка на синот на емигрантот, нараторот, дали беше дојдено времето за враќање од егзилот во родната Албанија, беше тоа едно ѕиркање во пеколот кое можеше да заврши кобно...

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Зарем не гледате, не чувствувате дека писмото е инспирирано од борбениот дух на народот и од раководната улога на партијата на чело со големиот син на грцкиот и на славомакедонскиот народ, другарот Захаријадис?! Така.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

По мостот минеа пешаци и коњаници; доаѓаа нови кулукчари од кои, некои, сигурно синот на Тајко имаше сретнато и попат.