син (имн.) - ѝ (зам.)

Бабата Каља Тушева, редовна и најрана посетителка, веќе прави метании пред Богородица и ѝ се моли да ѝ го поживи сина ѝ и внучињата; дедот Бале — и тој му пали свеќа на Ристоса и го моли да му ги прости греовите што излага толку моми и невести за мажење и што зеде некоја и друга лиричка од такви како Илка Сукала, дедот Мисирлија — не може да најде невести за синови му и почна редовно да доаѓа в црква и да се моли на сите светци; на бабата Цвета Батанџиева невестата ѝ нема малечко еве седум осум години, та и таа клечи пред Богородица и ја моли.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
На своите осамени обиколки на синорот беше стигнал да се зближи некако со говедарката Ристана Голушкоска со син ѝ Димко Силистарко, па тие, не без сочувство за нивните страдања во туѓа земја и меѓу туѓинци, брзо ја разнесоа низ Потковицата: Додека бил Видан малечко и додека мајка му можела да работи, го водела со себе по белградските господарски куќи за да ѝ помага.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Но кога тој нараснал а таа почнала да поболува, морал сам да заработува за двајцата.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Од дома, до Гробиштата, горе на Горник, ја носеа војводите и син ѝ Ѓоре.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Со одвратност од себе сонот го оттурна она, мислите црни ги гони; но пак ја обградија мачните слики од сонот ноќеска што ѝ се сони. Штом шушнува нешто - смуртеното чело го крева сигурно синот ѝ ќе е!
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
- Што туку расправаш, - рече син ѝ. - Главно ќе бидете сигурни оти на чисто спиете.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
„Добра жена е..., ќе те гледа како своја..., синот ѝ е некаде колку тебе...“
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
БОЖАНА: (Доаѓа со Темковица и син ѝ Славче). Костадине, синко.
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Ми кажуваа дека џандарите ги бркале и ги гонеле децата со кикиритки в затвор. (Пристига група млади печалбари пеејќи): Гледај ме, гледај, либе ле Цвето!
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Ако дошло време, пустата ѕвезда да ми се смени, тогаш нека биде подоцна, на пролет, лете, во убаво време, му велеше, зашто цел живот само за тој суден ден се мачела; коски ѝ скапувале да му помогне на мажот ѝ да прикупат уште нешто од ридот, но да има и нова руба за тој миг, за тој ред; да не велат луѓето: ѓупка, питачка, туку кога ќе ја носат низ селото во отскриен ковчег, да ѝ заблазнуваат во алиштата и накитот, да велат: гледај, гледај синот ѝ ги ставил и златните обетки и златниот прстен што си ги чувала за овој ден...
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Реши и замина на деведесет и четири години, шест месеци по смртта на син ѝ Трајко.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Свесен дека е во првиот план на вниманието, син ѝ одеше по неа, ги покажуваше колениците со артистичен гест и сосила ги цедеше последните солзи од маченичките очи.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Бенвениста ја плати јасновитката иако не знаеше зошто така ја нарекуваат кога нејзе судбината на Рафаил ѝ стана поматна, та излегувајќи на кошавата која Севишниот ја беше пратил за да ги расчисти маглите кренати над устието што тие денови го гушеа Белград, првпат се свести дека залудно губи време во надежи и очекувања и во фантазии што не ѝ допуштија да го види она што вистински го има, синот Јехуда.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Јасновитката ја пречека како сѐ да знае и ѝ рече дека син ѝ е здрав и прав и дека се наоѓа далеку, преку голема вода.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Не сум сигурен во врска со светлината што сега ќе ја спомнам, (мене сѐ ми се чини дека ја видов) затоа некој од моите блиски ако потврди дека чудна светлина огреала од лицето на тетка Боса Сотирова во моментот кога сфатила дека син ѝ нејзе ѝ се обраќа од темнината на ноќта, јас сум спремен да прифатам дека несомнено беше така.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Не еднаш, многу пати се колнела да ја прибери алах кај син ѝ, ама ја оставил да се мачи, да страда, да ја удираат сите болки што ги имало на светот.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Еден ден го разврзала фрокот од мафезот, ги извадила неколкуте лирички и отишла да бара најдобри мајстори.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Секоја година ја чистела чешмата, ја расправала да не заптисаат водите, или пак селаните ги преправале ќумците.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Ѓорѓија молкум седнуваше да јаде на правоаголната маса, покриена со омразениот чаршаф кој старицата го обожаваше, чуван со години; таа седнуваше спроти него, го галеше чаршафот со едната рака, како да го чисти од невидливи трошки, го набљудуваше син ѝ и му забележуваше: - Зошто не јадеш од црниот леб?
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Цупкаше од една нога на друга, облечена во црвени тренерки.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
А мајчино клето срце радва ли се радва, че голем јунак е станал син ѝ за женење...
„Крвава кошула“ од Рајко Жинзифов (1870)
Поголемите синови ѝ се сронуваа во новите судири со животот, со преостанатиот дел од тежините на егзилот кој им остануваше во наследство, без Татко, што најмногу го докршуваше секогаш силното Мајкино срце, најсилниот жртвен браник на нашите животи.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Од радост што синовите ѝ зеле плата, излегле на пат, се осамостоиле, се спасиле, испече дури и тикуш и петаник, правејќи го тоа за прв пат во животот.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)