син (имн.) - му (зам.)

Син му Санде не престанал да соработува со Турците и бил патријаршист.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Истата вечер стариот Голдблум, облечен во ноќна анетрија, додека жена му држеше свеќник над главата, ги броеше, потплукнувајќи меѓу прстите, крупните банкноти што ги редеше на постелата, подготвувајќи ги, заедно со неколку обврзници, како практична поткрепа на предлогот што го подготвуваше за утрешниот разговор со син му. „Дојдете”, ми рече д-р Астерид.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
2. Средата поручек Боцевата берберница е живната. Пред вратата ја опчекориле клупата и играат шах слепиот Саве и син му на Боцета, Миланче.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
По него стрчна и син му Бузо.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
— Е, добро, добро, Мире. Шом е така работата, тогаш утре вечер ќе му го видиме есапот. Не ќе му текне ни на префнуци му да омирисаат наваки, а камо ли на синови му.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
И повелаше, пашуваше, попуваше, та дури и владикуваше Толе. Се заинати поп Тодор во Градешница и неќе да го венча сина му на сиромашецот Васил Ватралката оти немал да му плати две лири, една за него, една за владиката.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Јас су овде и владика и патрика, — му нареди Толе и му се опули на Брниклијата, кој веднаш рипна и го грабна попот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Сега син му сакал нејќел ќе се отсрами и сам ќе оди во народната кујна. Пеша, со парчосани сеќавања на татка си.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
кај станицата синџуку во токио тој петок, да беше петок, се собираа педери кои во јазикот на новото време се именуваат како хомосексуалци а нивните паради се именуваат како геј паради и навистина чиста случајност е што токму во геј улицата близу станицата синџуку во токио имаше многу бездомни кучиња, мала парада на бездомни кучиња кои никаде не брзаат а дишат испрекинато и кога зјапаат во минувачите и кога се клецкаат, да простите близу станицата синџуку се наоѓа градската куќа на токио вообразена и вообличена како бетонски нотр дам баш тука како да се разминав во врвулицата со професорот кензо танге арно ама не стасав да го поздравам од пријателите од скопје професорот кензо танге кому во токио сите му се поклонуваат сигурно горчливо ќе се насмевнеше ако успеев да му го спомнам скопје тој и онака севезден се смее, се смее и на легендата дека токио и цела јапонија се создадени од божјата насмевка и онака низ смеа професорот кензо танге кај станицата синџуку во токио шутна една празна лименка од пиво а знаеше дека го шутира испиеното минато како што знаеше дека син му кокомо кога тогаш во токио ќе сади нови јајца и на врв јајце ќе се насладува со цедени насмевки и ќе ја ишка секоја идна катастрофа пред да удрат ѕвоната на бетонскиот нотр дам.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Железничарот ја крена главата кон небото и почувствува како тоа полека го положува на плеќи, до гробот од сина му Митруша.n 42 okno.mk
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Баге заустува да му се спротистави: дека син му не е педер, дека е нормален, дека е женет, дека има дете, дека во нивната семејна лоза нема ни намек на самоубиствен ген, дека сета таа работа е наместена, изрежирана и подметната од некои мрачни сили што се испилија во овој наш плурализам (беше готов да плукне притоа, но во последен момент се воздржа), дека неговиот син е нивна невина жртва и дека токму тие како служба се должни да ги откријат, да ги казнат, а на синот негов да му го обелат образот, макар и мртов.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Сѐ беше логично во експликацијата на судскиот вештак и во рекапитулацијата на полицискиот иследник, освен што главата на доктор Миха како татко беше празна тиква, во која уште семките на прашањата сѐ посуво што го надјачуваа: зошто токму син му, зошто токму нему, прво на синот пред потоа и на таткото да им се случи тоа, зошто токму нив да ги погоди грмежот од небото кое и така грми па може да удри и во грмушка?
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
- А што си видел? - Ништо, ми кажувале. Син му на дедо Иван ми кажувал. Тогаш тој бил на наши години.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- Друго време, други луѓе се, - имаше обичај да се теши старецот, свесен, иако незадоволен, дека син му има право.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Цел ден ги обиколуваше ридиштата, помина и откај колибата на покојниот дедо Иван, каде сега за добитокот се грижеше некој туѓ човек, измеќар, бидејќи син му на дедо Иван не можеше да се врзе за колибата, беше премногу зафатен со полски работи околу селото.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Џипот дојде пред вечерта. Освен шумарот дојдоа и двајца мажи: син му на дедо Иван и некој нивни роднина.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Па син му на Абдула, Елеас, кој - да не чуете лага - в натпревар кога ќе збесни ластовичка беше, без малку да остави трага, в правта под нозете лесни.
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
Нели тој ми ги испеа оние песни за девојката која низ радоста поминала успана.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Кутриот, дури ни не узна дека синот му е на пат.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Татко ми е одамна починат (почина по два месеца откако заминав, затоа што не можеше да се соочи со тоа дека син му е циркузант), мајка ми почива до него од пред некоја година, а брат ми е сметководител во една мала фирма, неженет, и сосема пристојно заработува.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
По два месеца ми јавија дека татко ми починал од срцев удар; писмото од брат ми, се разбира, беше полно со обвинувања, оти тој ме товареше мене за смртта на татко ми, кој не можел да се помири со тоа дека син му станал циркузант.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Потем отидоа пред куќата на Павел Земанек; извикуваа гадости за татко му, велеа дека бил предавник кој го напуштил родот, го оставил семејството, и дека на син му, Земанек, ќе му ги пребојадисаат јајцата, поколението негово; и потем исчезнаа, со некоја новокомпонирана народна песна низ улицата, кон некоја нова адреса.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Татко му ги примаше парите и писмата и леташе од радост дека во син му заструила истата негова крв.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
При секое доаѓање кај Висар, учителот му носеше и цвеќе; му го носеше цвеќето синчец кое учителот го викаше „детско главче“; му го носеше него, бидејќи и син му ова цвеќе го сакаше најмногу.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Неговиот другар со кого во болницата лежеа во ист кревет, со забите го кине копчето на џепчето од блузата, зашто двете раце и градниот кош му се изврзани со завои, ја вади со заби сликата на која му се жена му и син му и ја моли сестрата да му ја запне на штиците од вагонот; погледнува во сликата и испушта душа.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Му го однесол зајакот син му од царо на царот.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
- Не јади штрк телци, а чедо, туку лели ти е страв, бркни го!
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Царицата и самиот цар се сториле тебдил и еден по други беа ошле кај момчето, та беа му купиле по еден зајак за како од како да му ѝ скусат зајаците, арно ама момчето било итро како некој ѓаол, тики ѝ сетило и царот и царицата, та му зело пари многу и му удрило по еден муур на буто.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Го сторил син му од царот тебдил и го пратил кај момчето да купи еден од зајаците, колку пари ќе сакат, толку ќе му даел.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Стоејќи еднаш на куќа, видел жената му кај молзи кравите и, од милос на убаите телиња, слегол во двор и отишол до телињата да 'и помилуа ѓоа; арно ама кај го знаеше син му Велко оти штрко Силјан е татко му; Велко си имал едно стапче в раце и видело оти телињата 'и милуал Силјан со клунот, та се уплашило да не им стори нешто штркот, та је свикало на мајка си: - Мајко мори, види го штрко, ќе 'и јади со клунот телињата!
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Син му за некоја кражба дури во Бруса го заточиле.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
А син му Горан вртеше кругови околу Карпош и Капиштец и го враќаше дома како да е тоа најнормално: „Ете тато, стигнавме на викендичката“, му зборуваше качувајќи се натоварен со телевизорот во прегратки на вториот кат во станот, од кој пред пола час го беше изнесол.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
- Свекор ми ќе чуе, ќе се разбуди. Тој ме варди ноќе за својот син, не за тебе.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Тој е глув а син му е далеку. Пак тишина.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Кога син му на Андона се побунил против ова женење, татко му кренал вила на него, и овој ја наведнал главата и се покорил.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
И сега на сина му ќе му дадам внука за жена.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Во собата за прием во која веќе беше запален каминот, на кожната софа седеше стрико Ѓорги и пееше додека син му го придружуваше на гитара.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Кога син му на Андона се побунил против ова женење, татко му кренал вила на него, и овој ја наведнал главата и се покорил.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Нему син му Парамон му испраќа од Австралија пепелници и секакви лекови од кои срцето се подмладува.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Единствено син му Богуле беше приврзан кон него и многу го сакаше.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Дедот Петко му рече на сина му да ги бележи обете ракии и излегоа со попот нагоре кон Чкуловиот ан.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
И навистина во анчето на сина му Трајко седи дедот Петко, си го чури лулето и шеретува со неколку старци. Зашто ќе зборуваат Мариовци, ако не за жени?
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Проклет да бидеш ти курвин син му реков и веднаш за коса го грабнав колку ли судбини уништи ти земјата наша од таквите страда Почна да писка, да плаче, да моли почуствува како е да биде жртва ветуваше сешто и куфери полни го заклав со нож, му распарав црева
„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)
Везирот го испрати Цреповиќа и го пријави следниот дипломат, со краток доклад што бара: – Шериф Абдула, пратеник од персискиот шах моли милост за сина му на шахот што се наоѓа како сужен кај нас. – Десет илјади златници – отсечно проговори султанот и ја заврте главата настрана, не сакајќи понатака да зборува со претставникот на победениот шах.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Бај Шишко живееше во една дрвена барака од задниот дел на економското училиште и оти син му учеше во Битола, една сламарница стоеше празна наспроти неговиот одар.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Синовите му заминале на студии во Италија. Биле добро засолнати.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Истрча на чардакот. Истрчаа и жена му и син му.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Жена му и син му Ном го успокојуваа и му велеа дека нема ништо, дека така му се причинува.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Но често и тој и жена му и син му Анко и снаата се будеа ноќе исплашени, причинувајќи им се дека куќата се урива.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Танаил со жена му и син му со ифрит во душата гледаа кон куќата од Китан - кои луѓе му влегуваат да му честитаат.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Се разболе и лекарите му забранија да пие, а жена му и син му ги советуваа да не му даваат можност да доаѓа во допир со пијалок, зашто му се заканува опасност да умре.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Едно влегле во дворот и го догледале синови му на човекот Силјана, дале радосен вик децата:
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Пусти Силјан тогај дури се сетил оти штрк е и може син му да го удави и умре, ако не беше му свикала мајка му на Велка да го пушти од раце, и умирачка ќе си го најдеше, чунки можеше да го врзе Велко со еден сиџим за нога и да си игра со него, како што си играат деца кога да врзуваат врапчиња и чавки.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Стоејќи еднаш на куќа, ја видел жената му кај ги молзе кравите и од милост на убавите телиња слегол во двор и отишол до телињата да ги помилува ѓоа; арно ама кај го знаеше син му Велко оти штркот Силјан е татко му; Велко си имал едно стапче в раце, и видело оти телињата ги милувал Силјан со клунот, та и свикало на мајка си: „Мајко мори, види го штркот ќе ги јаде со клунот телињата!“
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
По малце време беа растанале сите од куќа и секој по нешто работа работел: мајка му фатила кравите да ги молзи, невестата му овците ошла да ги молзи, син му свињите и телците, прлињата ги испуштило за в говеда да одат, сестра му куќата фатила да ја мете и гнојот да го фрла.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Прокопија беше тврд човек, намќор и скржав, син му – добродушен, зборлест и трошаџија.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Дедо Копе сакаше да биде претставителен, ама не обрнуваше толку внимание на изгледот како синовите му.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Татко му, некој сапунџија, имал фабрика за сапун, го пратил во Париз за да учи за лекар, ама кога му кажале оти син му по дипломирањето отишол во Шпанија, се откажал од него преку весник. Пезевенк човек. Пфу!
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Син му Трпо се родил дваесетина дена подоцна. Посмртче.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Ја побркал мерата дури кога син му нараснал.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
А тој пат само со еден поглед може да се изврви...
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Ги свртувам очите натаму, и што да видам: ја кренал Семјон раката над главата и го пипа стебленцето на лозата; потоа, бавно, со јаготките на прстите патува по сите кривини на дрвото, како да ги поминува низ најбавен ритам деновите и изминатите години кои само за неговите прсти оставиле траги на прачката на лозата; сето тоа го правеше токму онака како што постапи и син му, пред малку, додека ја пипаше истата прачка; некои невидливи чекори, стапка по стапка, бавни; и син му, како да настојува со прсти да го помине сиот оној пат што се издолжил по лозницата.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Но - што? И Иса-беговата џамија, подигната од син му, по смртта на Иса-бег на Лебното поле, како негова задужбина, и таа џамија беше убава, изградена од делкан бигор и редици тули: две од куполите ѝ беа покриени со олово, а имаше и трем со столбови врз кои стоеја помали куполи.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)