Навидум запрен, текот на раскажувањето потем им се препушта на настани кои се ткаат околу средишната тема на егзилот, во контекстот на тоа што авторот го нарекува „балканска судбина” на едно семејство чии членови се распрснати низ Европа, па сè до Америка.
„Атеистички музеј“
од Луан Старова
(1997)
Синот-наратор во доцните години на животот тешко се помирува со загубата на семејството чиј крај на неговите главни протагонисти не е овенчано со враќањето од егзил во некогаш напуштената родна земја.
„Амбасади“
од Луан Старова
(2009)