село (имн.) - го (зам.)

Селото го запалија и како фурија заминаа пустите турчишта.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Расправаше дека работел четири години во Франција и затоа во селото го викале „Франче“, а така го викаа и неговите другари во купето.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
— Ќе нарачаш еден конак за дваесеттина души кај сватот Колета Коштрета.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
А и денот веќе фати. Се провиде убаво.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Грмежите в село го привлекоа јузбашијата што беше во гробиштата, па гледајки дека од неговиот „фронт" бунтовниците отстапија, го собра аскерот и му притрча во помош на Расимчауш.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Селото го држеше сардисано и само со негово разрешение можеше некој да излезе и влезе, а секој ден тепаше барем по еден двајца селани да ги кажат комитите.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ете, нашево село го избрале да се соберат и да се разговорат, — му одговори Чуран и се запати од куќа до куќа да провери како стојат работите со ручекот и вечерата.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
А утредента, кога зората го покажуваше своето невестинско лице и петлите од четирите страни на селото го огласуваа раѓањето на новиот ден, Бојана ги колнеше и зората и денот, кои сакаа безмилосно да ѝ го грабнат љубениот маж. Ѝ се сакаше таа ноќ никогаш да не се сврши.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Но тоа беа само зборови, а овде, во селото тој го познаваше животот, тешкиот живот со сите ужаси на гладот и бедата и затоа секоја промена, одење во кој и да е друг непознат крај, оддалечување од неговото село го мамеше и му се чинеше дека е подобро.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Ама, што е право, и не секое село го има стрика Бориза.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Сите други села го правеа тоа многу по нас и повеќето поминаа само со клање на козите.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Подигањето на чифлизите стана така што мајсторите и потковичаните (нив, на последниве, тоа посебно тешко им падна: покрај што беа катадневно ангажирани во градежните работи, кршеа и довезуваа камења, сечеа плитари, бичеа греди, газеа кал и мешаа малтер, мораше да се грижат уште и за исхраната на мајсторите, за полето и за домазлакот) најпрвин го одредија просторот на кој требаше да бидат подигнати идните чифлизи, потоа истиот тој простор од Имотот и од селото го издвоија со широки сокаци и високи камени ѕидови.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Се јавуваше само пред да започне војна и само додека траеше војната, па според неговото бучење, то ест јачење, луѓето претскажуваа колку долго ќе трае војната и колку крвава ќе биде.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Имено, таму кај што се вливаше Алинска Река во Бучинско Блато, нешто подолу од утоката, кај врбите на Свето Враче, во најдлабокото, веруваа дека се сокрива некаков ѕвер, за кој кажуваа дека има мали куси и дебели нозе, кој е мрк, то ест по целото тело обраснат со сива мов, жителите на Потковицата и жителите на сите околни села го викаа Кобникот или само Бучалото.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Види го ти него едепсас, што не ги зема кај него туку селово го прави беузур.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
- Шчо барате там, бре? Там с`лде ветришчата по кој селото го доби новото име, нема нишчо! – извика вчудовиден. – Нишчо, вервајте, ама нишчо нема...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
И така половината село го прими на конак бугарскиот поп, а другата половина – грчкиот.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Рибарите шетаа со чуновите по езерото и не можеа да се изначудат и да им поверуваат на своите очи дека селото го нема.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Ги гледаа крстовите издигнати над снегот и се ежавеа.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Она старче, со рамото што му остануваше покусо и покрај кожниот ќурк, сите во нивното село го знаеја како човек, кој некогаш знаел да работи и кому на еден безмилосен и ужасен начин му беше одземено тоа.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Може да лажеа дека некаде, во некое село го виделе кај го водат врзан со синџири.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Којзнае од кои села го носеше, го вареше, го сушеше, го дробеше и им го продаваше на војниците. Контрабанда.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Потоа, во еден петок, скоро во ист миг умрел тешко ранетиот Метуш Батковец и се родил неговиот прв и последен син да ја продолжи лозата со името на таткото, а по закопот, го подгониле на суд Цене Папчев со незараснатата рана на слабината, додека Чучук-Андреј неколку дни пред тоа пошол накуцувајќи и со пушка и кубура по трагите на Онисифоровата ајдутска дружина, да ѝ се придружи негде, да се одмаздува и да ѝ се колне на својата судбина дека не ќе се смири додека не зацрни толку анами колку што имало вдовици во Кукулино.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Лелекот на селата го извлекол тогаш ајдутот Парамон од тајна пештера во која се криел а пред тоа со нож ја убил мечката што му се испречила на пат.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
По Крстовден, откако од обраните лозја се преселиле кршлаците, соопштувајќи дека водениците се арамиски засолништа, селото го поздравиле со оружје и со закани стемнети суварии.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Така и сториле. Она што се спротивставувало исекле и изгазиле со бесни коњи.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Селото го запалија. Стрелаа. Интернираа.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
- Новото име селото го добило по Втората светска војна во чест на народниот херој Светозар Качар, кој потекнувал од овие краишта.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Селото го напаѓаа невидени роеви влакнести муви со страшни очи кога богзнае каков солен ветар го довеа од некоја далечна земја внукот на поојникот Осип Крстин, за толку години неизменетиот студеноок и молчалив Антуш Крстин.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
45. ГЛАДНА МЕЧКА НЕ ИГРА ОРО - туку по селото го дебне пленот: не отворај ги дверите на дворот и на сокак не излегувај, жено...
„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)
Сите променети во сведенско руво - дојдени од трите крајезерски села го исполнија црквичето.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
- Слогата животот го крепи - се издиша дедо Петре. - Ете, на едно гумно сите од селото го сработевме зрното.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
И заспа, втонувајќи во мачен сон: минува со автобусот низ селото, но селото го нема: избувнал вулканот и го смачкал; се гледаат само урнатини од куќите; овде-онде се гледаат јагленосани луѓе останати во онаа положба во која се нашле кога избувнал вулканот: едни легнати в постела, други седнати, трети расфрлани по дворовите и сокаците како што бегале; добитокот исто така: јагленосан; јагленосани и дрвјата.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
По дувалото селото го нарекле Дувлец. Вулканот е обележан и во геолошките карти на она место каде што се сечат 21 степен на Источната географска должина и 41 степен на Северната географска ширина.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Крсте не ја кажа вистината, ама рече дека му избегало, та дури овде над село го фатил.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Кога Лесната, како званичен претставник на селото го допре прашањето за спаилакот, Суло го погледа попреку и му забележи: — Дур, бре Лесен, дур!
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
„... Како да било... Би што би... На Војнета наш не му беше доста што цело село го имаше в џеб...
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Оној што ги поведе кои некаде низ село го знаеше патот па брзаше напред, а тие се сопинаа и прескокаа камење по непознатиот пат.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Погледнете го сега. Нашето село го престориле празен пејзаж.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Ги собрале селаните, целото село го кренале да ме видат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Го бараме првото село, а селото го нема.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Тука се наоѓало селото Горно Водно, точно тука било сретсело со чешма со шест шопури, а над неа голем чинар... селото го нема, чинарот го нема, од шесте шопури не тече вода, ама останало местото да се вика - Шесте чешми.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Селото го изгоре аскерот два месеца откако ве собраа вас чупите.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Така ние со крстот, со знамето и со камбаната во нашето село го донесовме и компирот и ние тројцата браќа видовме што се пржени компирчиња.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Него сите в село го знаевме како кроток човек.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Тој дедо Бран беше познат не само по тоа што селото го носеше името по него, туку и по тоа што тој дедо Бран прв донесол семе од компири.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Вујкото му рекол: А бре, внуче Лазо, зошто не го приберете детето, секој ден е на гробот на мајка му, само прета околу гробот правејќи дупки. Цело село го жали.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Во тоа време Мане Шнајдерот од Кавадарци назад во селото го повлече татко му и активно почнавме да работиме за движењето.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)