свет (имн.) - во (предл.)

Стоеше на тој раб помеѓу свесното и несвесното, таа припаѓаше во исто време и на длабокиот спокоен сон и на околниот надворешен свет во момент кога спиеше, одеше по работ, на тенкиот хоризонт на нејзините очи и чуваше стража на самата себе!
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Од мојата постела во куќата во Маказар, се вѕирам во прозорецот, божем во неговата за нијанса посветла рамка ќе ги видам луѓето и настаните уште еднаш и ќе го стокмам светот во едно цело, ако е можно не во една повест, не во една реченица, туку во еден единствен збор.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Тогаш ќе го види светот во права светлина.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Витгенштајн ги споредува со скалила кои читателот мора да ги отфрли кога ќе се искачи по нив.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Денес во разни компјутерски мрежи се вклучени неколку милиони корисници, меѓу нив и многу „свесни” мејл-уметници, иако и оние другите, „несвесните”, ја играат таа чудна комуникациска игра во светот во кој уметноста добива некои сосема други форми.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Современиот свет, светот во кој живееме, како да станува свет на самотници.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Претпоставка е дека потекнува од твојот без-алкалоиди-чист сперматозоиден супстрат (кој ти се плашиш да го допреш), или пак од светот во кој влегуваш забележувајки го малото бело суштество со бела арапска наметка и жезол во рацете.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
2. Io, Io!!! ова е окото Погледнете го ве молам раѓањето од ферментација на купишта скршени слики што никој не ги сфаќа сериозно погледнете го раѓањето ве молам Афродита (онака дрочна никогаш несилувана шуплива ко јалова школка а убава но морално подбивна) надоаѓа од периферијата кон центарот на овој неподвижен свет во ова време разјадено од премногу иронија да ни го расплаче мајчето да ни го згорчи лепчето и да нѐ подои со античка свежест Ова е окото Io, Io!!!
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Со други зборови, компјутерите се способни да синтетизираат алтернативни светови пројоцирајќи ги од алгоритми, т.е. од симболите на калкулативното мислење, коишто можат да бидат токму онолку конкретни колку што е конкретен светот во кој живееме.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Тој сега прави кариера на еден четврт континент.  Во еден дел од овој голем свет во кој, инаку, и по холокаусот не претстануваат насилствата: стари, сега и нови Берлински ѕидови подигнати на Кипар и во Израел.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Пресметките меѓу Ерменците и Азербејџанците во Нагорно Карабах.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Марсел Пруст пишува: Откаде ни е храброста да посакуваме да живееме, како можеме да сториме нешто за да се заштитиме од смртта, во светот во којшто љубовта се предизвикува со лажење, а се состои исклучиво од потребата страдањата да ни бидат ублажени од истото она битие коешто и ни го предизвикува самото страдање? okno.mk | Margina #22 [1995] 39
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Еден од начините е да се споредат навиките со кои луѓето го доживувале светот во различни (дури и во идентични) времиња и простори.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Немоќта да го изменам овој ужасен свет во кој живеам ме тера стократно повеќе да го сакам ближниот свој - како затвореник, како соучесник, додека заедно ждереме кременадли во некоја мрсна гостилница...
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Кај Хесиод тоа е севкупната предвременска содржина на светот во состојба на неразлаченост и неодреденост.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Димензиите на моментот се сосем различни, така на пример, моментот на создавањето на светот во Библијата трае шест (човечки ли? Божји ли? земни ли?) дена, сосем на ист начин како што објективно не се точни изразите: „еден човечки век“ - кој не трае стотина свртувања на Земјата околу Сонцето; - „уф, колку беше долг денот” - кој не потраја подолго од пропишаните 24 часа и цела низа останати изрази и фразеологизми, сврзани со индивидуалните сфаќања на времето.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
За Ботеро, По и Валери на сликарството!, цврстината ја означува густината и сврзаноста, тој создава еден свет во кој може да се биде отворен, тежок и опширен без да се впадне во масивност, во кој „празникот на формата“ ја организира хармонијата на површините.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Додека уметниците: кубисти, не-фигуративисти, апстракционисти и останатите со нив задлабочени во својот тмурен внатрешен свет, во својата тага, секогаш замислени, во својата драма, секогаш во движење - го пренесоа и го отелотворија во сликарството доживувањето на она ново Средновековје, за кое говореше Словенот Берѓаев пред војната, Латиноамериканецот Ботеро го открива веселото спознавање, пластичната хармонија, новото видување на светот во кој, се чини, смртта не постои. okno.mk | Margina #8-9 [1994] 203
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Истовремено, од сателитите на задгробниот свет, детето го доби последниот хајдегерски благослов и си летна, кон светлината над алпските врвови, кон седмото филозофско небо. (257) Новите романсиери се задоволуваат со обичното пренесување на ништожноста на светот во белотијата на пишувањето.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Во суштина, тој стана инкарнација на дух од извесен вид” (Мишима, повторно) = центарот на кружницата на времето - можна појава на центарот на светот во неговите различни пројави: светското дрво, аџис мунд; околу која се врши ротацијата на времето = 112 Margina #8-9 [1994] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
се информирам за рускиот убиец кој распарчил стотина жени и деца; за животни кои реагираат на UFO сигнали; за тоа дека JFK е жив; за тоа дека најслабата жена на светот во моментов е трудна; дека човекот замрзнат во 1936. година оживеал;
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
И ова нешто му се случи нему, на ѕидарот, на градителот на куќи, и тоа му се случи во светот во кој живееше, надвор, на периферијата од индустрискиот гигант, во рамното и еднолично село, обележано со вкрстени автопатишта и селски патишта, со бензински пумпи, што беа стратешки сместени на аглите на раскрсниците и трговските центри, таму каде што куќи никнуваа како печурки, оддалечени од нивите за компири.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Доколу веќе сме утврдиле дека во прометејската етапа на историјата, напоредно со огнот постоел и говорот, сигурно е дека секој творец си има своја прометејска етапа, прометејска етапа на неговото сопствено битие: огнот на неговата прва средба со видливото и со говорот што тој оган го произнесува запретен некаде во потсвеста, моќна да го преобрази видливиот и присутен свет во имагинерна, трансцедентна верзија на некогаш веќе постојното.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Кај има толку големо село на светот во коешто ќе може толку срам да потоне, да го испие земјата?
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Едноставно, се разбудив едно утро без средето на светот во себе, и знаев дека не ќе можам да изведам веќе ниедна точка.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Кога денес размислувам, навистина сум убеден дека тогаш циркусот, покрај манастирот, беше едниственото место каде не важеа законите на околниот свет; тоа беше држава во држава, нација во нација, свет во свет, космос во космос; мало небо во големо небо.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Јас не сум уште неатрактивна, но знаев дека не сум онаа Луција што бев, и тоа беше сосема нормално, оти јас, за разлика од Јан Лудвик живеев во светот во кој времето течеше, и сѐ беше предвидливо, дури и бавното доаѓање на староста.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Јан Лудвик го исмеваше нашиот свет и тврдеше дека тоа е лажен свет, дека е илузија; ние моравме да се браниме себеси, да го одбраниме светот во кој живеевме, оти немавме друг свет, свој свет, како што имаше тој; ако го изгубевме светот на Партијата, ние ќе останевме сами со себе, и ќе моравме да погледнеме во празнотијата на сопствените души.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Којзнае колку време помина до моментот кога во свеста на Димче Волшебникот повторно почнаа да навлегуваат слики од улицата по која се движеше, од светот во кој живееше.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Накратко, современите философи гледаат како го уредивме светот во нашиот јазик и како нашиот јазик (што доаѓа пред нас) го уредил нашиот свет.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
За да го објасниме ова со термини поблиски до терапевтите, идејата дека нашиот свет е јазик, сугерира едно “конструктивистичко гледиште”, иако оваа перспектива е поширока и подобро изградена од она што типично се подразбира во терапевтскиот свет со терминот “конструктивизам”.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Емори, кампот, му враќа: „не се носат петици кога се креваш на бицепси“.230 Шегава има голем општествен и културен полнеж.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Често занемувам пред неговата недонурлива и доследно длабока љубов кон син ни. (46) Тргај се, Џон Апдајк! ‌Патрик Калифија-Рајс имал добри причини да ја брани обичноста, основната човечност на своето постоење, онака опколен од непријатели – геј, стрејт и транс.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Дали е тоа епистемологијата на плакарот и нејзините многукратни двојни врски, продорниот режим на хетеронормативноста и на хомофобијата, врховното значење на родот, неспорната заводливост на мажественоста, незгасливата желба за убавина или невозможноста хомосексуалноста наивно и невино да се искуси како нешто сосема природно, светот во кој суштествуваат геј-мажите постојано ги потсетува на нивната неизземеност од животинските стварности на сексуалното раслојување, на културното значење и на општествената моќ.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Она што ја прави значајна е тоа што претставува необично откривателен пример за една многу поопшта склоност – склоност на многумина геј-луѓе денес да настојуваат дека се не само „речиси нормални“, како што тврдеше Ендру Саливан туку и крајно банални.459 Ефектот на оваа настојчивост е бришењето на особеноста и посебноста на настраниот живот, со што се одрекува способноста да се придонесе со нешто вредно во светот во кој живееме. ‌Кога на 24 јуни, 2011 г., државата Њујорк донесе закон со кој им се овозможи на луѓе од ист пол да се венчаваат, Асошиејтед прес побара реакција за тој историски настан од отворено геј-претседателката на њујоршкото Градско собрание Кристин Квин, која ја соопшти веста за напнатото конечно гласање во државниот законодавен дом на конференцијата за печат на њујоршкиот градоначалник Мајкл Блумберг.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
А, кога зборуваме за геј-порнографија, поуката што ја извлеков од Мелвил сега сјајно, иако не сакајќи, ја илустрира упадот на Крис Ворд од 2008 година во каубојското порно, До последниот маж (To the Last Man), „вестерновски еп“ во кој сижето е наточкано со низа драматични убиства – нешто ново во геј-порното – небаре ништо помалку од тоа не можело да ја гарантира машкоста на машките ликови кои на платното имаат секс еден со друг. (Ворд, меѓутоа, објавил и ненасилна верзија од филмот за оние поситничави или морално построги гледачи, кои си сакаат геј-сексот да им биде машки, но не баш до точка на убивање).250 ‌Поларноста на настраниот сензибилитет и на сексуалната желба ги потсетува тие што учествуваат во машката геј-култура дека се неизбежно заплеткани во родовите вредности, еротски дихотомии и други општествени значења.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Ги нагласува типично мачоистичкиот неслух на каубојот за иронија, неговото целосно немање свест за можната двојност на неговиот говор; открива колку упадливо нема дух (што е и недостаток и, барем за да биде бучот привлечен, крунска доблест); ги вкрстува, на класичен камповски начин, кодовите на мажественоста и на женственоста231 (спореди со апокрифната приказна за тоа како за време на една литургија Талула Бенкхед му спуштила на некој свештеник кој го нишал кандилото: „Срцка, мантиичево ти го обожавам, ама чантичево ти е џиш“); ја разбива атмосферата на мажествена сериозност околу стрејтерската машка атлетска изведба и нејзината еротска привлечност за геј- мажите; сведочи за неспособноста на кампот дури и да си замисли машки свет во кој ќе живеат исклучиво „нормални“ мажи; ја изместува насоката на разговорот од здодевно, неиронично мажествена кон иронично женствена; го спушта каубојот преправајќи се дека божем го побркал со заиграна дрег-кралица, а тоа значи дека го става неколку скалила подолу на лествицата на сексуалната престижност од онаа на којашто навистина се наоѓа; но и имплицитно ги кара другите присутни мажи што толку сериозно го сфаќаат Каубојот, а сепак не прават ништо за да ја сменат привлечноста поради која и понатаму е предмет на нивното еротско интересирање. ‌
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Особено Мет е споменик на трпението.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Сосема е разбирлива неговата претерано надоместувачка реторика.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Геј-критичарите можат да пекаат по наводниот хетеросексизам на класичниот мјузикл, но овие претстави нудеа раскошен свет во кој желбата можеше да тргне во разни насоки и тие можеа истовремено да се читаат на навидум спротивни начини. (10, 47, 246, 282) Бродвејскиот мјузикл е „најнелогичната од сите уметнички форми“, според Клам (xii) – токму како што операта е најелектризирачката.127 Музичкиот театар е „најнастраната од сите уметнички форми, онаа во која родот е најјасно изведба што може да се експлодира или радикално да се измени, тој е формата во која на сѐ може да се гледа како на дрег.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Во својата жизнерадосна решителност да ја прекине претставата, „целиот свет да го истера“,125 и во својата бесрамна прослава на некоја алтернативна стварност, на волшебен свет во техниколор некаде отаде виножитото, „театрален, а не реалистичен“,126 каде што нормален народ (дури и прволигашки бејзболски екипи) наеднаш громко заоруваат песна и заигруваат, лирскиот етос на бродвејскиот мјузикл – неговата нарушителна форма што ја одложува стварноста и наизменично го менува начинот – ја изразува геј- желбата и му одговара на тоа што го сакаат геј- мажите далеку повеќе отколку секој што буквално го денотира и го отелотворува гејството. Барем порано беше така.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Промените што ги наброја немаа врска со зголемените материјални придобивки, со еднаквоста пред законот, со унапредувањето на човековите права, со придобивките од правичната распределба, со поразот на хомофобијата, со растурањето на хетеросексуалниот монопол над сопружништвото и над личниот живот и со отстранувањето на правните пречки за основањето и одржувањето интимни врски.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Кревок е светот во кој принцезите им го продаваме на варварите за по две години мир.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
„Нормалноста е функционалност во согласност со законите на светот во кој живееме.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Но, исто така би можело да се каже, ако тргнеме по логиката со која зборувавте за лудилото, дека нормалноста не е ништо освен потчинување на воспоставените норми.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тие луѓе во секој однос со другите луѓе гледаат закана, се плашат дека каква и да е блискост со друго суштество ќе го проголта и она малку што останало од нив.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Постојат луѓе чие Јас не е сигурно во себе, нивното Јас некогаш одамна почувствувало дека нема право да постои и остатокот на светот во секој миг може да навлезе во него, па сега за нив не постои граница помеѓу нивното Јас и она што е не-Јас.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Така ми се чинеше, а можеби грешев додека се обидував да си ја објаснам тегобноста на моето постоење.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
А можеби, заради мојата приврзаност кон брат ми, ме мразеше мене затоа што беше немоќна да ја мрази онаа заради која нејзиниот златен Зиги се одвојуваше од нас; тој започнуваше друг живот, градеше нов свет во кој ние можевме да бидеме само попатни минувачи, во нашиот свет тој сега избираше да биде само гостин, а мојата мајка, ако ја замразеше Марта Бернајс, не можеше ништо да ѝ стори, отровот кон љубената на брат ми никогаш не би стигнал до неа и би останувал во мајка, и затоа ме избираше мене.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
На трагата на религиозното чувство Кроткиот тон во кој веруваме, и потрагата по вистинитоста која ја надраснува и самата стварност, нѐ внесуваат во еден ексклузивен раскажувачки свет во кој царува онаа старовремската побожност која со векови била стожер на нашето битие.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Си ја бараше и онаа црна точка во која се таложеа составките на боите, кои водени од необјаснива сила и по таен пат, се разлеваа по платното, пресоздавајќи го светот во нов свет и животот во нов живот.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Јас бев искрен, затоа ве молам и вие да бидете искрени кон мене, со што полесно ќе влезете и поубедливо ќе го доживеете светот во кој сакав да ве воведам.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Живеејќи во свет во кој партијата беше „Бог и батина“ никој не помислуваше дека еден дедо со исклучителна блажена фаца, со очи од кои зрачи добрина, еден облак во црвен плиш може да биде помоќен од партиските џивџани.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Субјектот кој го набљудува светот во мигот кога создава слика за истиот, се впушта во процес на креација.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Еден ден во годината улогите се менуваа. Заради забава, но и заради поука. За да се види како изгледа светот во очите на другиот.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Затоа тоа е една од побудите за исполнувањето на Идејата со инверзни слики на паганската, мистичката но и первертираната сексуалност.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Оттаму произлегуваат многу, ако не и сите случаи на уметничко репродуцирање на светот во “деформирани” слики.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Погледот во Експлодирачката црква на упатениот гледач му открива и други “маниристички” елементи: синкретизам (во стилот на архитектурата), забрзана перспектива, “стравата” во “убавината”, губењето на крајната фокусна точка во просторот, пиротехниката како “ars parabolica” итн.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Придружен ефект на овој вид кодирање е и основа за претставување на набљудувањата низ симболи што ни овозможува да го енкодираме светот во стилизирани математички изрази.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Посебен е хипнотичкиот пејсаж од 224 okno.mk Desiderio Monsu, Експлодирачка црква Desiderio Monsu, Имагинарна архитектура okno.mk 225 сон, согледувањето на светот во еден (исполнет со страв) сон.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Ги имаше урнатините на цел еден свет во себе, со едно проклето чувство за својата бессилност за спротивставување, со еден впечаток за себе, како сега во времето додека беше буден, да се загубиле од него сите маѓии за животот, кои му ги правеле онака негови и онака вистински сите дотогашни негови денови, и чиниш сега, тука, на тоа тврдо легло, да почнала да никне на неговите рамена, по неговото лице, во неговиот поглед, една тешка тупа муцка на коњ.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Помисли колку беше осамена. Значи, замина тетка ми сама од светот во кој живееше сосема сама, помисли.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Знаат христијаните од Потковицата, како што знае и сиот христијански свет во европска Турција, дека ако порано турските закони сега фанариотите, кои имаат големо влијание врз султанот, им бранат на славјаните во Македонија да ѕидаат цркви и училишта - ако не се согласи во нив да се проповеда и да се учи на грчки и ако не се согласни да бидат под покровителство на Патријаршијата.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
На почетната страница од нивниот сајт напишано е: Се надеваме дека до сега не сме ве разочарале, и дека повторно во некоја песна, некој стих, некое зборче или пак тон, ќе пронајдете дел од себе, дел од вашиот живот, затоа што светот во кој што живееме, малку е убав, малку за нигде, ама единствен кој што го познаваме.
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
Од двата европски модели за нацијата, Третиот свет во најголем број случаи го усвои оној полошиот и тоа со активен благослов на учените луѓе од Запад. (...) Имено, токму во моментот кога на другиот човек му се враќа неговата култура, му се одзема слободата: неговото сопствено име исчезнува во име на неговата заедница; отсега тој е само примерок, безличен претставник на еден посебен вид суштества.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Она нешто малку кукулинци што останаа под изгорената црногорица, одамна, речиси од дните на првите порази под Отоманијата, престанаа да се чудат, поточно сѐ повеќе прилегаа на дедовците, кои по познатата тврдоглавост се оддалечуваат еден од друг и станале секој свој свет во себе.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Тоа беше икона со пукнатина вдолж и отпрвин со нејасна содржина, па ја доближи до очи и се обиде да го види светецот и светот во кој тој живеел.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Светот во кој нашите зраци ќе се сплотат.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Тогаш кога најмногу бев убедена дека се срушил светот во мене, тоа беше моментот на моето просветлување.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Влегувам во нов свет, непознат за мене. Толку е различен од светот во кој бев до сега.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Во тој дух тој продолжи: - Фашизмот и сталинизмот беа двете најтрагични искушенија низ кои минаа Европа и светот во XX век.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Тие беа свесни за тоа дека е мал бројот на регионите во светот во кои се мешале толкав број народи, јазици, култури, религии, обичаи и создале заедништво кое траело во текот на вековите.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
„Страшно е ова шо се случува Грција, а и воопшто во светов во моментов, ко шо знајме, се случуваат страотни работи.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Сите кои беа во офицерскиот дом, во тие неколку часови беа далеку од сите проблеми кои ја тресеа земјата, а и светот во тоа време од човечката историја.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Последниве децении реакциите на (стварната или привидна) премоќ на западот и западниот систем на вредности се изразени на планот на теориското осмислување на светот во којшто живееме.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Бидејќи, во техничкиот свет на либерализмот, што е услов на историското а не фатумското живеење на светот во последниве два века, избирајќи ја својата биологија без рационализација како единствено животно начело, фалениот и галениот натурален и фолклорен живот, го промашува самиот живот.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Ова, меѓутоа, не го доведува во прашање неговото постулирање на теле-реалноста како факт во светот во којшто живееме.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
А таквата општествена состојба е состојба на светот во којашто историјата не се дефинира во загрозената линеарност на чувствата на некакви си „историски цели” (финалност еднаш засекогаш формулирана, што ќе каже дека преминала од другата страна на финалноста на практичниот разум, во еден екстрем на вирулентно, логички недофатливо постоење), туку дијалошки, аналитички, се испрашува и раствора во самиот човечки живот.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Во тогашен Тунис, во кој завршуваше владеењето на еден од основачите на неврзаноста Хабиб Бургиба, но кој никогаш не ја прикриваше својата апсолутна приврзаност кон САД (крај работниот стол ја имаше сликата на тогашниот претседател на САД Роланд Реган, покрај онаа на Мандес Франс), новиот претседател Бен Али, по историската поддршка на раководството на Југославија, всушност ја добиваше и поддршката на неврзаните, која овие земји бездруго му ја должеа на Бургиба.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Во Картагина, во која се наоѓаа речиси сите резиденции и амбасади, а на еден рид беше извишена големата резиденција на американската амбасада, дејствуваа амбасадорите и нивните советници како на свет во мало, во кој беа силно изразени и тогашните делби во светот.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
И така се случуваше во далечната 1978 година, на брегот на светската поезија да се слават две чудесни враќања од егзил, можеби единствени во светот во книжевната историја (еден друг начин на влегување во историјата освен владетелското), овозможени од моќта на поезијата, на шпанската и палестинската поезија, на поезијата воопшто.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Во храмот Света Софија, на чии ѕидови запрела светоста, летот на синиот ангел, како симбол на човековото вечнеење меѓу земјата и небото, потоа на поетскиот мост на излезот на реката Дрим од Охридското Езеро, на пат кон морињата на светот во далечната 1978 година се славеше враќањето од егзил на големиот шпански поет Рафаел Алберти, но и другото враќање од егзил на палестинските поети на чело со нивниот бард Махмуд Дарвиш.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Во доцните августовски денови, кога бреговите на Езерото се чудесно обележани од најубавите сончеви залези во светот, поети од светот бараат место во вечниот Парнас, само еден од нив доживува вистинска конгрегација, станува добитник на златен поетски Венец, а во катедралната црква Света Софија, му се приредува поетска вечер, како колективна молитва на поетската вистина на планетата Земја.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
За тоа време светот во него може да се преврти.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Но беше потребна очајничка храброст за да се самоубиеш во еден свет во кој огненото оружје, или каков било брз и сигурен отров, не можеа никако да се набават.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Свет на страв, измама и мачење, свет во кој газиш и биваш газен, свет кој ќе станува не помалку, туку сѐ побезмилосен колку што ќе се усовршува.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Да те спаси чаршијата од твојата мака е поспособна од секое друго создание: таа е резе што ја замандалува портата на светот машки, свет во кој не се влегува ни со тропање и милост, ниту пак со ластегарка.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Ја спуштам завесата и таа одново ме одделува од светот во кој, поттикот во мене што не згаснал сосем, ме тера повторно да чекорам.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Се спушта сега тој на рамената на врсниците свои во болот непребол дури од него горското цвеќе се разделува Домот во кого згасна помнењето на светот во залезот на виделото.
„Елегии за тебе“ од Матеја Матевски (2009)
4. Ноќе да се чекори тихум муграта додека огрева отсекаде Сѐ од извор еден што потечува и утока една сал знае Во невиделото на темниот молк сѐ е кон сѐ затворено и сите страни на светот во една точка на копнежот се збрале на сонцето денот да му го понадат Шумата само чекорите на живинката ги познава и крилата вишно што се будат лазурот небесен го симињаат во пастелот на ведрата биднина Часот е тоа кога се живее и пее во мракот на успаните гори на високо Градите тишината ги полни со говор нов на утрото Гороцвеќе и божила му даруваат веќе на гласот со грстови што се истура во пристанот во чеканиот под гнездото на будната трепетлика
„Елегии за тебе“ од Матеја Матевски (2009)
Во колата седеше и Илко, татко му на Мил, кој се враќаше од свет во кој долги години беше заскитан.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Со светот во нив ќе мораме да го закопаме! помисли Пелагија.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Не ги угасна очите на дедо Костадин, па така и го закопаа - со светот во нив!
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Кога го симнаа здрвеното тело на дедото Костадин од вагонот со сиот свет во отворените очи, Пелагија се обидуваше да му ги спушти клепките, да му го истисне светот, за да не го закопаат со многу тежина.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Дали си создавал свои светови во фантазијата кога си бил мал?
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
И враќајќи се од бескрајната празнина гореше од недореченост, затворајќи го погледот - накратко сосем мртва, бранувајќи го воздухот со прстите, несигурно како дете ја донираше својата кревка појава од надвор, непознат облик на работ од умот, исцрпена од силните претчувства за далечните светови во кои нема пристап, ограничена од ноќта, тажна, вознемирена и исплашена заради неочекуваноста на поривот.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Како и самиот јазик да ти навестува дека светот со кој ќе се соочат твоите ноздрви е далеку покомплициран од светот во којшто си одраснал.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Нивниот свет е светот во којшто живеат.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Тоа беа книги кои, според Татковата философија на опстанокот, го затвораа излезот кон светот во одредени периоди, кога превладуваа значењата на други книги.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Посакала судбината мајката Ервехе да земе да се занимава со една животна донкихотерија – да ги помиру­ва разликите, во себе и во светот во кој живее.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Се симна Духот - птицата небесна, Се источи небото во лачи сјајни, Се пресоздаде светот во тивка песна, Пееја ангели - простори бескрајни.
„Сонети“ од Михаил Ренџов (1987)
За вдишувањето на годините по раѓањето За заминувањето пред облакот пчели За ноќта обесена на прозорецот За модрите движења во огледалото (остаток од бујатото растење) За животот во мртвата природа - Книга на животот За отвореното писмо со зарипнат глас За меурот во зелениот аквариум За пропуштените луѓе во бескрајот За полиците на кои се задава коњица (фрагмент од непрочитаниот роман) За животот на жртвата во темелот - Книга на животот За студените светови во мртвороденото Јас За узурпација на просторот за летање За сенката што оспорува и простува За мониторот што емитува срце (интермецо на илузијата во траење) За животот претпоставен од живите - Книга за животот
„Забранета книга“ од Веле Смилевски (2011)
Можеш ли да ми одговориш, се сврте тој кон мене, кое било првото прашање што си го поставил Адам кога се нашол во надворешниов свет во кој ќе треба самиот да одлучува а притоа не му се дадени или нема при себе никакви упатства и елементи што ќе му помогнат да донесува одлуки што ќе го поведат по вистинскиот пат?
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Сѐ поетерична, сѐ повеќе неразделен дел од целоста свет во светот.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Заминуваш. Пред да се појави светлината насетуваш и чувствуваш некоја неодолима не-човечка топлина се вселува во светот во којшто сѐ уште живееш и ти.  Потем светлината сама ти ги отвора очите.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Го загледуваа светот во кој сега лееше дождот.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Тоа е една особена книжевна традиција во англосаксонскиот свет во која се испреплетуваат чудесното и возвишеното, ужасното и суптилното, убавото и грдото.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Со што може да се купи сиот свет Во една рака Зоки стега две парички, а со другата ја држи Лидија.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Ниту пак врз она кое ние ќе го нарекуваме логоцентризам: метафизиката на фонетското писмо (на пример, на алфабетот), која, во основа, - од таинствени, но суштински причини, недостапни за еден обичен историски релативизам, - беше само најизворен и најмоќен етноцентризам, денес оди кон тоа да се наметне на целата планета, наложувајќи ги, во еден и ист поредок: 1. поимот на писмото, во еден свет во кој фонетизацијата на писмото треба, продуцирајќи се, да ја прикрива сопствената историја;
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Сепак, за нашата епоха е својствено тоа што во мигот кога фонетизацијата на писмото - историското потекло и структуралната можност на философијата како наука, услов за epistémѐ - настојува да ја освои светската култура2, науката повеќе не може да се задоволи со неа во ниедно од своите напреднати подрачја.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Потсвесно барав трнливи причини за да ја изневерам среќата, која или не ја заслужував или знаев дека не можам да ја достигнам (а и сенсот за тоа што навистина е среќа полека го снемуваше при помислата на индигнацијата кај луѓето, утилитарноста, хегемонизмот, ужасот и теророт во светов во кои сите ние преживуваме и меѓу себе се јадеме).
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
- „Дали светот во кој живееме и настаните кои ни се случуваат, изборите што ги правиме имаат некаква логика?
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Тајкуните и могулите на меѓународниот капитал можат да летаат низ целиот свет во своите приватни авиони, но најголем дел од светското население е сѐ уште ограничено на „тиранијата на локалното“. 65 Saskia Sassen,“Immigration Policy in a Global Economy,“ SAIS Review 17.2 (1997): 13. 50 5.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
А громот го навестил преодот на светот во ерата на Македонија: Подем за македонското време!
„Еп на Александар Македонски“ од Радојка Трајанова (2006)
„Всушност, јас мислам депонијата Дрисла, да речам попрецизно санитарната депонија Дрисла, онаа што е уште во пробна работа - нели? - не можела за толку кусо време да го уништи животинскиот и растителниот свет во реката, да речам рипчиња, ракчиња или што било во реката“, коментираше Ивана, цапајќи низ плитката вода.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Кои беа Избришаните светови во животот на Јусуф Вриони?
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Се дави светот в мрак - се гасне месечината стара: - На кое небо ѕвездите да ги барам?
„Најголемиот континент“ од Славко Јаневски (1969)
Зад бунтовни фрази го кријат своето неснаоѓање во светот во кој живеат.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Исто така, тој сметал дека „Балканот мора да ја сфати глобалната смисла на оваа војна, а тоа е дека ние мораме да создадеме слободен свет во кооперација со трите големи сили во слободниот свет – Русија, Велика Британија и САД.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
ИНТЕРЕСНИ СФЕРИ
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Обичните луѓе на балканските народи сакаат ослободување од коруптивните домашни владеачки класи.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Несомнено, таквите тежнеења на политичките и воените лидери биле "сметка без крчмар", бидејќи во заднината на војната веќе се воделе преговори за повоеното уредување на светот во кој немало место за уште една нова самостојна и независна држава каква што била Македонија, било да е обединета или само во делот на Македонија надвор од рамките на Југославија.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Да ми е сега тука, право в очи би го прашала: - А зошто, попе Василе, нееднакво ги вооружи со моќ, со издржливост, со храброст и плашливост и зошто така го направи светот во кој е обезличена Зоја и многу други Зои?...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Светот во кој досега се движев е без вера, но не и луѓето кои живеат во него и требаше да ја сретнам твојата мајка за да сфатам и да се уверам дека има луѓе кои знаат да веруваат и да се надеваат во продуховеноста на денот, ослободени од демоните.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Кејџ пред сѐ е преокупиран со Мек Луан-овата теза за технолошка револуција во општите средства, која конечно (ќе) ги сруши границите на тесната, парохијална цивилизација основана на печатениот збор, и со помош на електронските продолжетоци на сетилата ќе го обедини светот во единствено “глобално село”.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
A Year from Monday, 50-51. konverzacija bez feldman Разговор помеѓу Џон Кејџ и Гофри Бернард “Наша вистинска работа сега, ако го сакаме човештвото и светот во кој живееме, е РЕВОЛУЦИЈАТА” ( Џон Кејџ) Г. Бернард: Во предговорот за “A year from a monday” (Година од понеделник) - тоа е некаде околу 1965 - вие велите дека се помалку се интересирате за музиката, а сѐ повеќе за општествените проблеми и анархијата.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Иако Жилберт&Џорџ ја нагласуваат употребата на боја како револуционерно продирање, мошне копирано во рекламирањето и модата, таа не го продолжува неопходно нивното само- истражување.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Ф. Б.: Гледате ли можност повторно да создавате во Русија?
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Ова беше уште поочевидно во раната фаза на нивната работа, кога се испраќаа себеси надвор во светот во мали делчиња, на пр. како разгледници, книги или филмови, малечки сувенири, потсетници за нивното постоење.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Овој еколошки вид на Кејџовите стремежи станува посебно актуелен денес, кога светот во кој живееме не е само духовно, туку и најнепосредно физички соочен со напредните погубни последици на идеалот на западната цивилизација за господарење со природата.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
И. К.: Немам намера да давам целосна слика на светот во кој живеев.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Во Интернационалата, химна на комунистите од сите земји во светот во слава на пролетерската револуција, како во литургија, зарем не се извикува на крајот: „Во светот што ќе се крене, кој беше ништо, ќе биде сè!”
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Неговото опело во катедралата свети Петар и неговата смрт во Женева беа метафори за тој солипсистички живот: Борхесовото место на престој не беше светот во постојан метеж, туку уредните одаи на Библиотеката. (превод: А. Б.) Margina #32-33 [1996] | okno.mk 221
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Хронологија на животот и работата на ХОРХЕ ЛУИС БОРХЕС 1899.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Тој е еден обид да излезам на крај со стравопочитувањето и теророт инспирирани во мене од светот во кој живееме.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Хорхе Франсиско Исидоро Луис Борхес е роден на 24 август во Буенос Аирес (првите три имиња се на таткото и дедовците; четвртото, Луис, е име на стрикото, Луис Мелиан Латинур, уругвајски правник и дипломат). Родителите: Хорхе Гиљермо Борхес и Леонор Асеведо Аедо.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Татко му бил адвокат и на англиски јазик предавал психологија.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Нестрплив сум да видам што ќе стане со книгата во Јапонија.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
О, боже - почнувам да се чувствувам како Едгар Раис Бароуз или нешто слично.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Се разбира, тато и мама се вратија и ние бевме најсреќните деца на светот во тој момент, а тие најсреќните родители.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Којзнае колку време помина до моментот кога во свеста на Димче Волшебникот повторно почнаа да навлегуваат слики од улицата по која се движеше, од светот во кој живееше.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Најпосле, дури четвртиот ден од заминувањето за Алма Ата, Ивана се јави.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Не беше друга. За мене тоа беше прва и најпрва работа на светот во тој момент.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)